Alles wat zo dichtbij z'n onvermijdelijke einde komt vertoont barsten en scheurtjes. Materiaalmoeheid. Het valt je eerder niet op of je wilt het gewoon niet zien. Ontkennen is een eenvoudige en effectieve methode, die verder niets oplost. Dus ze zijn er, de zwakke plekken en ik maak er op dit ogenblik met plezier gebruik van. Ik ruik, proef, probeer maar ontwijk alles wat mogelijk consequenties zou kunnen hebben.
D'r hangt bijvoorbeeld nog zoiets als een huwelijksreis in de lucht. Na ons inmiddels ruim een jaar aan het idee verlekkerd te hebben, zou het leuk zijn als de bounty-beelden vastgelegd zou kunnen worden en we ons ongegeneerd over kunnen geven aan de voorvreugde. Geen keuze tussen een á twee jaar leven of veertien dagen er tussenuit, maar gewoon doen omdat het kan. En nu is dit wel een erg grote slag ineens, maar hetzelfde geldt, als je de nodige kleine of kleinere uitgaves bij elkaar op een hoop gooit.
Leuk in dit kader is de hele discussie (in Nederland tenminste) over de pensioenen en dat afgezet tegen de snel gestegen levensverwachting. Ooit was die 72/73 en ging je met 65 met pensioen. Zeven jaar dus. Nu is dat 83/84 en mag/moet je straks wel 2 jaar langer werken, maar dan is het nog steeds iets van 10 jaar extra. De meeste mensen staan niet stil bij of overzien niet wat dit aan extra geld vraagt. Ze zien hun week- en maandbedrag. Bij het jaaroverzicht begint het vaak al wat wazig te worden en met meer zijn ze gewoon niet bezig of het overstijgt hun voorstellingsvermogen. Terwijl een riedel tonnen extra toch niet bepaald niks is. Zeker, als je er niet meer voor werkt ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten