Dromen. Ik durf weer te dromen. Mondjesmaat, met ingewikkelde slagen om de arm en scherp afgesteld overdrukventiel, maar toch. Niet lang meer, als het goed is en laten we hopen dat het dat is, en ik hoef niet meer bij alles reserve te tonen. Niet de hele tijd redenaties á la ".... indien als, dan zou kunnen dat ... ". Gewoon, simpel: Dit is het! Daar moet je het mee doen. Betreffende periode instellen, noodzakelijkheden en wensen erbij gooien, ff doordraaien .... et voilà, daar is het resultaat van je mogelijkheden. Simpel, klaar als een klontje en overzichtelijk.
Spat je uit, weet je direct, wat je in moet krimpen. Groeien de reserves overmatig, mag je over wat leuks nadenken voor jezelf of eventueel voor anderen. Verlossende helderheid. Je kunt beter niks hebben en weten dat dat het is, dan een worst voor je neus hebben hangen, die steeds maar uit het bereik van je mond blijft.
Maar we, ik en mezelf, zijn er nog niet. Het wachten is nog niet voorbij. Ergens in de komende week zou het bevrijdende moment de revue kunnen passeren. Kunnen. Nog steeds is het slecht 'zou kunnen'. Nog ff, heel ff en dan mogen uiteindelijk de kurken knallen. Hoop ik tenminste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten