Kop

 De eerste zes mndn zitten erop. Was het leven iets minder geplaagd geweest door domme praktische zaken, dan had het een haast perfecte periode kunnen zijn. Nu zal de start de geschiedenis ingaan als een voortslepende verkoopprocedure met lokale sanitaire manco's. Zaken die kortom niet uitnodigen om bij stil te staan. Dat laatste toch maar ff gedaan voor de datum sec en ons een bijzondere avond gegund in een Japans restaurant met de zeer originele naam 'Tokyo'.

 Een restaurant, dat je -zoals meer commerciële zaken in Roemeense steden- niet zou weten te vinden, als je er niet met een taxi naar toe gebracht zou worden. Net buiten het centrum, een onopvallend, net iets terug gelegen pand met veel glas in de gevel. Naar binnen stappend ging je in meer dan één betekenis over de drempel. Je ging een andere, ogenschijnlijk luxe omgeving binnen. Personeel in zwart-wit. Garderobe. Bedienend personeel met bluetooth-dingen in hun oor en een witte handschoen aan de rechterhand. De tafels verdeeld over wat de kamers van een gewoon woonhuis leken, incl. afsluitende deuren.

 Om te beginnen kregen we een kaart van de dranken, beginnend met saké. Volgens mij toch een soort sterke drank. Dus waarom zou je daar een hele fles van willen hebben? Bovendien kies je de drank toch als je weet wat je eten wilt of gaat dat in Japan anders? Mijn kennis van de Japanse keuken houdt op bij sushi en dan verwar ik waarschijnlijk produkt en naamgeving al. Dus de menukaart gevraagd en toen daar een soort menu degustation in stond was de keuze snel gemaakt. Iets van 12 gerechtjes, die voor het merendeel bij mij weinig associaties met een onbekende keuken wist los te maken. Het leek meer Frans. Met truffel, foie gras, ed. Ok, meer dan gemiddeld vis, wasibi (?) en gember en een afwisseling van vis en niet-vis gerechten, die je in de Europese keuken niet voorgeschoteld zou krijgen.

 Of ik dus Japens gegeten heb, kan ik moeilijk garanderen, maar het was bijzonder eten en op een misser met doorgebakken rund na, maar misschien was dat wel de bedoeling, ook met zorg klaargemaakt en met mooie smaakcombinaties, zonder dat men zich te buiten is gegaan aan overbodige decoratie. De presentatie oogde eerder minimaal. Me maar eens in de Japanse keuken verdiepen? Laat ik eerst gewoon weer met koken beginnen ...

Taxikilometers

 Simpele Dacia Logans. Oude Renault techniek met een aangepaste buitenkant. Simpel maar daarom niet slecht. Meer een kwestie van Spartaans. Geen leer of luxe, gewoon plastic en dat van de harde soort. Je ziet ze overal. Mn in de steden zwermen ze als taxi rond. En als je dan op de kilomterteller kijkt, zie je getallen in diverse honderdduizenden. Twee- of driehonderdduizend leek me normaal, maar wat je ziet is vier, vijf en nu zelfs eentje met 600 in de vijftigduizend kilometer. Je zou het niet achter het imago van het karretje zoeken. Volgende keer dan maar een Dacia?? Daar is een auto wat mij betreft net iets te weinig gebruiksartikel voor.

Verzadigd

 Nu heb ik mijn neus vol genoeg van al het gewinkel. Tax bereikt. Tijd voor drank en minder doelgericht vertier. De kleren komen me de neus uit. Ik zal me een andere keer buigen over het feit, dat iemand zoveel uren kan besteden aan het zoeken naar een gewenste vorm van lichaamsbedekking. En dan hebben we het nog niet over de vreugde van het 'vinden' en het ontbreken van enig inzicht in het maken van de keuzes. Doe mij mijn manier maar.

Afwisseling

 Na al de klerenwinkels met textiel in alle soorten, kleuren, maten en vormgeving i het een verademing om een boekenwinkel te treffen. Als het dan ook nog een bijzondere boekenwinkel lijkt, dat stemt dat zeer tevreden. Niet bijzonder vanwege het boekenaanbod, maar wel vanwege alles daaromheen en de rommelige, zeg rustig chaotische manier van presenteren. Met cd's nog in de dozen waarin ze geleverd zijn, niks netjes recht op stapeltjes, koffie, chocola en allerlei eetspul in de verkoop en een grote plek om de zitten en te lezen of anderszins niet met potentiële aankopen bezig te zijn.

 Maar al dat niet belangrijk. Belangrijk was, dat er Cd's waren. Min of meer geordend, redelijk in aantal en gelukkig niet overwegend klassiek. Maar geen nieuwe Adèle. Jammer.

 Een hele tijd rondgeneusd. Wat muziek en een kookboek gekozen en me weer in de kleren gestort cq me daar in mee laten nemen.

Overtreffend

 Winkelen kan relativerend maar ook confronterend werken. Het kan de blik verruimen en je in een deuk laten lachen. Het amuseert, irriteert, verveelt en intrigeert. De handtas uit Rome indachtig, waaraan een prijskaartje hing van 19.000 euro, dacht ik het ergste wel gehad te hebben. Maar nee, dus.

 Terecht gekomen in een ordinaire tut- en trutwinkel opzoek naar een nieuw lippenkleurtje vanwege de net aangeschafte jurk, sta ik niet alleen zoals gewoonlijk verbaasd te wezen over de bedragen, die voor al dat gesmeer op lippen, wimpers en aanverwante zaken neergeteld moet worden, maar mijn blik ontsnapte ff richtig de omliggende rekken en sloeg van schrik terug in mijn gezicht.

 Potjes dag- en nachtillusie ... ik wist al, dat je er goudgeld voor kon neerleggen, maar bedragen, die de aanschaf van mijn nieuwe jas overstijgen, lieten mij toch ff slikken. Iets van ruim 500 euro voor prachtig vormgegeven weinigheid (45ml) .... Dan ga je toch, zo je dat al niet deed, twijfelen aan het vrouwelijke verstand.

Shopplek

 Het was nog rustig toen we vanochtend aankwamen. De parkeerplaatsen voor meer dan driekwart leeg, geen opstopping van aan- en afrijden auto's en binnen nog een ongekende zee van ruimte. Half elf zondagochtend. De stad moet nog wakker worden. Misschien weten de meeste bezoekers van straks nu nog niet eens, waar ze naar toe willen. Stad uit, of niet?  Stadscentrum? Winkelcentrum? En zo ja, welk?

 Ik heb het niet bijgehouden, maar in de loop van de dag kon je meer en meer over de hoofden lopen. En aan het eind van de middag had onze taxi moeite om van het gigantische parkeerterrein voor het winkelcentrum af te komen. Zo ken ik het eigenlijk alleen maar.

 Ruim 6 uur gewinkeld. Hoe krijg je het voor elkaar? Dat is me tot op heden -cumulatief- maar met moeite op jaarbasis gelukt. Het is dus werkelijk mogelijk om uren en uren achtereen winkel in en winkel uit te lopen, door kledingrekken te 'struinen', met regelmaat dingen te proberen en verhoudingsgewijs bijna niks te kopen.

 Ik heb éénmaal iets geprobeerd en dat gekocht ook. Alles bij elkaar misschien 15 minuten werk.

Porcelein

 Een kostbare ontdekking ...

 Tijdens de voorbereidingen van de trouwerij diverse keren in Amsterdam geweest en direct de eerste keer in een winkel tegenover de nieuwe ingang van het Stedelijk 'gevallen' voor een tafelservies. Of hoe moet je dat noemen? Niet ik maar 'we'. Alles hadden we inmiddels al gehad cq gekocht, maar met borden, kommen en kopjes waren we nog niet bezig geweest.

 Natuurlijk (?) al naar gekeken, maar smaken kunnen zo verschillen, dat het onmogelijk is om tot een keuze te komen. Soms kan er dan echter zo'n plens water in de wijn terecht komen, dat een soort van gezamelijke keuze alsnog mogelijk blijkt. Dat was dus daar, iets voorbij het concertgebouw en mn qua vormgeving en decoratie, maar alles bij elkaar vooral ver weg en serviesgoed sleep je niet mee in het vliegtuig.

 Ineens blijkt het echter om de hoek verkrijgbaar ...... En daar sta je dan. Zes of twaalf? Dat is de vraag.

Happen

 Tijd dat ik weer zelf achter het fornuis kruip. Uit eten is als totaal pakket erg gezellig. Helaas wijzigen de menukaarten hier net zo zelden als elders en kan ik van de Roemeense keuken inmiddels de hele kaart dromen. Qua creativiteit in de presentatie overtreffen ze elkaar ook nauwelijks, dus leuk voor het moment maar verder toch maar met de pannen op de eigen gaspitten aan de slag.

 Wat betreft de soepen en een beetje ook de desserts zal ik ze niet zo makkelijk overtreffen. Roemenië is een echt 'soepland'. Is de soep in Nederland en Frankrijk in de laatste 20 jaar haast geruisloos van de menukaart verdwenen, staat dit menu-onderdeel hier in Roemenië nog zeer prominent op de kaart. Een lunch is niet zelden slechts een (goed gevulde) soep. Gewoon, met azijn, vlees en/of groenten, meestal niet gemalen en vaak met room.

 De rest van het menu kan makkelijk met meer afwisseling en eigen inbreng. Kip, varken, rund en vis .... Mogelijkheden te over, maar een zeer beperkte variatie in het gebodene.

Flitsend

 Het is, dat ze niet op weg naar het hotel uit de auto is gesprongen, maar veel meer tijd dan nodig voor het droppen van de baggage heeft het niet gekost, voordat het 'down town' ging, linea recta naar de kleren.

 Een overgang, die mij idealiter ff een pas op de plaats laat maken. Net drie uur, ruim, achter het stuur gezeten en dan van verkeersoverzicht naar mode- en smaakperikelen. Ik kon het net bolwerken met de bar in mijn achterhoofd, waar we, hopelijk niet al teveel later, iets van koffie, wijn of bier zouden gaan genieten.

 De een rijdt en de ander is blijkbaar al die uren bezig met een aanvalsplan voor de middenstand. Kleren, kleren, kleren, schoenen, nog eens kleren, parfumerie en cosmetica, weer kleren, kleren, woninginrichting, kadoshops, schoenen en niet te vergeten kleren. Dat er ook boekenwinkels zijn en zaken, als ze zouden bestaan, waar je muziek kunt kopen is in deze onontgonnen terrein. Ik zit duidelijk niet meer achter het stuur.

Hohoho

 Een slecht 'Aha Erlebnis' .... Hoeveel jaren heeft het me gekost om bij mijn moeder het besef door te laten dringen, dat denken en/of kiezen voor mij geen goed idee is. Iets wat eigenlijk nooit helemaal gelukt is, want zelfs bij het laatste verzoek, geeneens zoveel jaren geleden, heeft ze er een ongewenste draai aan gegeven, die begon met " Ik dacht, dat ..... ".

 Moet ik nu weer van voren af aan beginnen? Met de wetenschap dat resultaat vrijwel onmogelijk is? Aantoonbaar. Sterker nog: al aangetoond!

 Vragen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Niet denken. Is toch een moeilijk verschilletje. Alleen voor vrouwen??

Historisch

 Wakker worden in een voormalig communistisch bastion voor het hogere partijkader. Eenvoudig herkenbaar, lang en breed voor het wakker worden (!), aan de immens overbodige afmetingen van de entree, het ouderwetse watersysteem, waarbij het een kleine eeuwigheid duurt, voordat het warme warme op de vierde étage is aangekomen, en de afschuwelijke (nep?) kroonluchters.  Gelukkig geen start met verroest water, wat ook tot de mogelijkheden had behoord. Maar mooi, eigenlijk best wel uniek gelegen. Het partijkader heeft nooit zo'n problemen gehad om goed voor zichzelf te zorgen, volgens mij.

 Maar goed dat tijdperk is ook alweer 25 jaar geleden. Wat niet weg neemt, dat het nog steeds deel uitmaakt van de gesprekken. Ceausescu leeft in feite meer voort dan de gemiddelde Roemeen zou wensen, maar anderzijds zelf veroorzaakt. Goed of slecht, het maakt niet uit, als het een onwisbare indruk heeft achtergelaten, kost het tijd voor het is vergeten.

Brutaliteit

 "Of ik op de dag van de ondertekening niet toch aanwezig kan zijn....." Dit ivm eventuele vragen mbt de plek.

 Is dit nou bedoeld om te lachen of mag ik gewoon janken?

 Veertien (14!!) maanden bijkans loopt de tot in het onzinnige gerekte procedure. Veertien mndn is er ruimschoots de tijd geweest om alle mogelijke vragen te stellen. Sterker nog in die bijna veertien mndn tijd zijn een hoop zinnige en nog meer onzinnige vragen gesteld. Vaak niet aan mij, da's waar, maar wat moet ik daar nou in Godsnaam 2 à 3 uur gaan zitten voor wat inmiddels een hamerstuk mag wezen, hoop ik. En als het alleen dat zou zijn, wat ik er voor over zou moeten hebben, dan "Soit!".

 Maar ik moet dus zeer waarschijnlijk in slechte weersomstandigheden 3 uur naar het vliegveld rijden, een nacht een hotel betalen en er maar een halve nacht zijn. In Frankrijk van Beauvais naar Parijs. Van Parijs naar Limoges treinen. Van Limoges in Nexon zien te komen. Weer een nacht of 2 een hotel boeken, terug naar Parijs/Beauvais, weer en hotel en terug in Roemenië weer een urenlange rit, als het rijden al mogelijk is. Dat kost dus qua tijd al gauw een dikke midweek. En op de dag zelf waarschijnlijk een uur of drie uit mijn neus zitten peuteren. Ff niet over de kosten gesproken. En dat voor iets wat me behalve tijd en grijze haren inmiddels ook een hoop onnodig geld gekost heeft. En laat ik daar niet lullig over doen, maar dat loopt wel in de duizenden euro's. Mocht mijn aanwezigheid daar gewenst zijn, dan zijn overtuigendere argumenten nodig, dan het domme lef het te vragen.

Stap_2

 We hebben 'm. We hebben een datum!! Niet direct morgen of overmorgen maar nog voor de feestdagen. Veertien maanden minus een week waar 4 mndn voldoende hadden moeten zijn. Zelfs gerekend vanaf het voorlopige contract heeft het maanden meer gekost, dan nodig was geweest. En .... het is pas de datum voor het tekenen, nog niet de definitieve handtekeningen zelf. Ja, ik ben inmiddels erger dan tien Thomassen bij elkaar. Zolang het geld niet op mijn rekening staat, is de verkoop voor mij geen feit.

 Maar we naderen het eind, al is het als een een slak. Het gordijn aan het eind van de tunnel mag opgetrokken worden. Het ademt gelijk iets soepeler, ondanks alle nog achter de hand gehouden slagen om de arm. Ik kan me niet heugen, dat mijn geduld ooit zo op de proef is gesteld. Gelukkig is de kans, dat het ooit nog een keer gaat gebeuren nihil.

Toetje

 Terug in Sibiu. Het sneeuwavontuur zonder blessures overleeft. Het gevaar was niet de soms beroerde toestand van de wegen, maar het absoluut niet schoongemaakte terrein van het klooster. En als nu alles horizontaal was geweest, dan had het nog gegaan. Maar nee, alle paden gaan bergop of bergaf en deels redelijk steil ook en dat over padden, die met gladde tegelscherven zijn geplaveid. Opluchting toen we zonder breuken of kneuzingen weer in de auto zaten.

 In Sibiu getrakteerd op een maaltijd in een beroemd te noemen Roemeens restaurant. De laatste keer, wat mij betreft. Dat je 200+ km rijdt (450 in totaal), uren onderweg bent voor 45 minuten 'aanbidding' wordt normaler gevonden, dan 70 lei pp besteden aan een maaltijd buiten de deur. Ze durven niet te eten of te drinken en willen het liefst het halve flesje appelsap nog mee naar huis nemen.

 Daarbij was het eigenlijk de bedoeling om de Kerstmarkt te bewonderen, maar daar hadden ze op de heenweg geen oog voor (is ook moeilijk, als je in een hoek van 90° gevouwen bent, als je loopt) en de terugweg wilden ze gewoon niet meer doen, toen ze zagen, dat je ook met de auto bij het restaurant kon komen. Ach ja ..... Retour dorp!!

Sneeuwtoppen

 De Karpaten zijn wit, de winter komt er aan. Het zou zo een lokale tegelwijsheid kunnen zijn. Het winterse karakter van het weer is nog niet overtuigend, want meer regen dan sneeuw, maar toch al bijna meer sneeuw gezien, dan in een gemiddelde winter uit de laatste jaren. En dat terwijl voor vandaag een stevige rit op het programma staat. In het weekend nog naar Cluj en dan gaat autorijden op een laag pitje. Agnita en als het kan Sibiu of Sighișoara maar verder niet. Ik zie me (zonder noodzaak!) niet met regelmaat sneeuwkettingen omleggen en weer afhalen. Daar kunnen mijn handen absoluut niet tegen.

 Zo erg is het vandaag niet. Desalniettemin is het prettig, dat de sneeuwschuivers inmiddels aan de slag zijn gegaan en de autosnelweg redelijk schoon is. Straks hoger op, kan het leuk worden al staan geen heuse passen op het programma.

 De oudjes willen nog een keer naar Prislop. De zin van bedevaarten heeft nooit zo'n indruk op mij weten te maken. Maar in het kader van de goodwill hun vraag gehonoreerd. Gaat een lange dag worden.

E-i-n-d-e-l-i-j-k

 Soms is het best handig om je mail te controleren. Laat dat nu iets zijn, dat ik maar zeer zelden langer vergeet dan een uur of vier. Vanmiddag is dat ietsje uitgelopen dank Amerikaanse toestanden in het kleine Roemeens gehucht in het hart van Transsylvanië. Vanwege een zeker automatisme tikte ik uiteindelijk op de mail-app in mijn mobiel, net voor mijn avondmaaltijd uit de pan op mijn bord werd geschoven. En behalve de erg hardnekkige Twitter-terreur was daar ook iets meerbelovends ... Bericht van mijn notaris zonder, dat ik zelf aan de bel heb lopen trekken.

 Zowaar, zowaar, zowaaR. Beweging!! We zijn er nog niet, maar er gaan definitieve stappen ondernomen worden. Dat ik dat alles wederom van mijn initialen moet voorzien, ontgaat me een beetje. Dat ook de volmacht over moet en bovendien gewaarmerkt moet worden, is nog absurder. Dat is allemaal al lang en breed gebeurd, net zo goed als het opsturen van een kopie van de trouwakte. Is het archief er toevallig rechtstreeks verbonden met de prullenbak?? Dan nog een potentieel probleempje mbt de Tax Foncière en als enig concreet lichtpuntje de vraag om een getekend (?) bankafschrift, om te weten, waar het geld heen moet. Ook iets wat bekend is, want  een jaar of 3 geleden heeft zij de verkoop van 'de buren' afgehandeld.

 Maar soit. Laat ik geen kniesoor zijn en gehoorzaam, of bijna, want wel wat vragen terug geëmaild, doen wat mij gevraagd wordt. Voor mjn eigen bestwil en ongestoorde nachtrust, zal ik maar zeggen.

Lichtpuntjes

  Me nooit kunnen voorstellen, dat ik er ooit toe in staat zou zijn, maar het is gebeurd. Amerikaanse vormgeving door een Franse Nederlander op verzoek van een Roemeense. Bescheiden, niet de uitwassen waar ik de laatste jaren in Frankrijk mee geconfronteerd werd, maar toch. Nu het hek van de dam is, weet je maar nooit, waar het uiteindelijk heengaat.

 Ik heb nog niet gecontroleerd of we de enige in het dorp zijn, maar dat zou me niks verbazen. De afgelopen dagen niet de tijd noch de zin gehad om richting de bar te lopen, laat staan nog iets van 1-1,5 km verder. Nu de Kerstboom nog en 13 is klaar voor de eerste Kerst in Roemeense sferen. Misschien zelfs een Kerst met eigen toilet. Het zal geïmproviseerd zijn, maar wat een luxe! Ben ik bijna zover, dat ik bad, bed en brood mijn deel kan noemen. Een beetje vluchteling krijgt dat sneller voor elkaar, als ik de berichtgeving mag geloven.

Noodzakelijk

 De plek van de douche is van begin af aan een kleine ramp. Maar met een beetje planning, uitstel en soms ontruimen is daar een draai aan te geven, die redelijk acceptabel is. Waarom? Omdat een douche geen 'must' is en je met soppen aan een wastafel best een eind kunt komen.

 Maar er zijn meer sanitaire behoeften en die worden mn gekenmerkt door het feit, dat ze op een gegeven moment geen uitstel meer dulden. Dat was tot voor kort geen probleem, want hoe onmogelijk geplaatst (Nee, niet ook in de keuken!), de plek is af te sluiten en nauwelijks in gebruik voor een van z'n andere multi-functionele doeleinden. Tenminste tot voor een paar dagen.

 Nu wordt er de hele ochtend varkensvoer gekookt. En dat is het probleem niet, maar in afwachting van de gare pattaten en andere zooi, zit het oud mens lekker warm te wezen in wat eufemistisch 'de zomerkeuken' heet te zijn en 'pelt' maiskolven of hakte pompoenen in voor varkens behapbare brokken. Alsof die beesten daar zelf niet mee overweg zouden kunnen. Maar dat terzijde. Daar is dus ook de plee. En ik ben tot veel bereid, maar sociaal plee-gebruik maakt daar geen deel van uit en zal dat ook nooit gaan doen.

Efficiënt

 Geen gladheid, schone weg en geen idioten onderweg. Maar wel een onwerkelijke rit door een gewit landschap met zeer beperkt zicht. In feite heb ik het grootste deel van de tijd in de wolken gereden. In de wolken zijn zonder speciale reden. Pas bij de afdaling naar de stad kreeg het zicht weer iets normaals.

 In de stad weinig wits. Daar levert sneeuw binnen de kortste keren enkel een grote smeerboel op. Maar maakte niet uit. Het was niet de bedoeling om rond te neuzen of anderszins mijn tijd te verspillen. Niet voor niks in mijn eentje. Doelgericht en zonder dralen met de auto van de ene plek naar de andere getogen. Ingeslagen wat ik hebben wilde, vergeleken wat ik weten wilde, zelfs de muziekwinkel terug gevonden, die ik ooit ergens gezien meende te hebben. Helaas stelde het minder dan weinig voor. Hoe mensen dat met de muziek hier doen, is me een raadsel. Natuurlijk is er internet en kun je wel hier en daar Roemeense volksmuziek krijgen, maar voor de rest kan ik me er niks bij voorstellen. Het moet haast zo zijn, dat muziek op Cd geen deel uitmaakt van de meeste levens hier. Dat wordt verder kijken en anders terugvallen op Amazon en toekomstige bezoekjes buiten de grenzen.

Wit

 Winter!! Niet alleen hier, als ik het goed begrepen heb. Maar werkelijk patsboem in eene. Wit. Alles wit. En het sneeuwt stug door. Dikke vlokken natte sneeuw. En ik had Sibiu bedacht vandaag. De ervaring in Frankrijk leerde, dat het beter was om thuis te blijven ongeacht de hoeveelheid sneeuw buiten. Het openbare leven was direct ontregeld. Een hoop weggetjes maar ook wegen en zelfs autosnelwegen werden niet of te laat sneeuwvrij gemaakt. Het heeft me een ongeval opgeleverd, dank een stomme medeweggebruiker, en eenmaal bijna gaan tollen. Zien hoe dat hier is. Sneeuw zal hier tenslotte niet de uitzondering zijn, die het in Frankrijk was.

Stoken

 Zo, weer een ervaring rijker. Mijn eerste sterke drank zelf gestookt. Soort van. De hele middag een beetje voor Jan Lul staan rondlummelen in de buurt van twee roestige olievaten, eentje gevuld met water en de ander in gebruik als vuurkorf met daarin een koperen kolf, wat hout klein gehakt en af en toe warm water vervangen door de koude versie.

 Ik had het nooit eerder gedaan en zou geholpen worden. Leek me niet overbodig. Nu is het maar net, wat je daar onder verstaat. De boel werd opgestart en daarna was het doeii en de hulp ging ploegen. En daar stond ik dan. Ik heb netjes het vuur gaande gehouden en bij tijd en wijle het water in het condensatievat ververst, maar verder??? Het kost zo z'n tijd.

 Alles bij elkaar waarschijnlijk iets te lang doorgegaan. Ook zoiets. Wanneer weet je, dat je moet ophouden? Daarvoor moet je proeven en wat aan het eind van het systeem uit de buis loopt af en toe in brand (proberen te) steken. Zolang het voornamelijk alcohol is, fikt het. Zie je geen flambeer-effect meer, dan mag je er mee stoppen, is me achteraf uitgelegd.

Boegswitch

 Moeten we het weer over de nieuwe week hebben? Over het wachten? De ergernis? Of gaan we het maar ff voor lief nemen? Ik ga er niet over beginnen, laat ik me dat voornemen. Hoelang ik dat ga volhouden, gaan we zien in de komende dagen. Genoeg andere dingen te doen en waarschijnlijk aan de slag met de badkamer. Mn dat laatste zou niet verkeerd zijn. Zelfs als het maar een afspraak over de begindatum gaat worden. Dat stimuleert al enorm in al die andere zaken, die moeten gebeuren, zoals opruimen, plaatsmaken, foutje in de constructie van de septictank aanpassen, zomerbanden schoonspuiten en wegzetten, Cd-rek maken en plaatsen, boekenrekken in de keuken, etc. Ik krijg er zowaar bijna zin in.

 Vandaag goed begonnen met een lange wandeling over de heuveltoppen rond het dorp. Dat de honden inmiddels ruim dertien zijn, zie je niet aan hen af. De dierenartsen in Frankrijk hadden hen, dat dertiende jaar al niet gegeven, maar dat gaan ze zeer waarschijnlijk vol maken en nog meer ook, als je ze zo buiten bezig ziet. Ok, Katrien is zo doof als een kwartel, in de darm- en blaasbeheersing gaat af en toe iets mis en slapen doen ze nu nog meer dan al in Frankrijk, maar dat kan ook door een gebrek aan aandacht komen. Ben vaker niet dan wel in 13. Iets dat gelukkig gaat veranderen.

Misplaatst?

 Het weekend in stijl afgesloten in 'Joseph F.' in Sighișoara. Het is ongeveer hetzelfde aantal km de andere kant op, die we net op weg naar Coveș hebben afgelegd. Maar het was de extra kilometers dubbel en dwars waard. In stijl gegeten, gedronken en verzorgd. Waarom stoort het me dan zo, dat met grote letters op de rekening staat, dat de 'Tip' niet is inbegrepen?

Epiloog?

 Eén van die gedachten van vannacht betrof het gegeven, dat straks het huis af is, de verkoop is geregeld en het nieuwe leven kan beginnen en je dan nog maar een zeer beperkte tijd hebt te gaan. Een wrang idee. Eén van de belangrijkste redenen trouwens voor de hele persoonlijke ellende na Yoland's dood: "Heb ik tijd genoeg om (nog een keer) opnieuw te beginnen?" Een vraag, die mijn ingewanden en ademhaling van slag bracht en mijn cardiologische zwakke plekken naar voren schoof met alle ongewenste (bij-)effecten.

 Gelukkig is dat hele zooitje terug op z'n plek gezet, maar jonger ben ik er niet op geworden. De klok tikt en dat besef blijft een hoofdrol spelen, omdat het leven niet "Af" is. Nog steeds niet. Het is niet meer het zooitje wat het in 2006/2007/2008 was, maar het is nog lang niet, wat het voor mijn gevoel zou moeten zijn, nl.een soort van "Hè, hè, gedaan wat gedaan moest worden, laat maar gaan." Die momenten heb ik wel al gehad, maar ben ze ook weer kwijtgeraakt, dank de kinken in de kabel van mijn leven.

 Moet heerlijk zijn als je je leven op orde hebt en dat weet vol te houden zonder onderbrekingen. Bij tijd en wijle wat gekabbel, natuurlijk ook andere momenten, maar alles altijd in het decennia in één lijn doorstomend leven. Ik heb altijd een gelukkig oudje willen worden, denk ik. Zo eentje, die ook na meer dan 50 gemeenschappelijke jaren nog haar hand pakt, als ze boodschapen gaan doen bij de kruidenier op de hoek. Het kan nog steeds, maar wel met een kortere geschiedenis.

Wakker

 Eindelijk weer eens in een fatsoenlijk bed en dan lig je wakker te wezen. Is dat nou goed, dwz je beseft bewust je aanwezigheid in dat 'echte' bed, of fout, want geen slaap?

 Gelukkig maak ik zelden of nooit een probleem van het feit, dat ik wakker lig ipv te slapen. Ik volg een beetje mijn gedachten, staar wat naar het niet-zichtbare plafond en ergens val ik dan wel weer ik slaap. Meestal merk ik dat laatste net van te voren. Het is dan alsof de lucht uit me wegstroomt. Een moment van onbewuste aangestuurde ontspanning.

 Vannacht eerst nog ff de minibar geplunderd. Nee, geen drank, maar water. Hotelkamers zijn meestal te warm en de lucht is er te droog. Dat gecombineerd met een aangenaam naar binnen gespoelde maaltijd geeft een droge strot en dito gehemelte, een droge bek dus, maar dat klinkt zo ruw.

Genieterdegeniet

 Dit is genieten. Een schoon, echt bed en een douche, die niet alleen voldoende warm water levert om aanspraak op z'n naam te kunnen maken, maar het ook nog eens ononderbroken volhoudt. Yep, een hotel. Je kunt wel blijven zeuren, maar soms moet je tegen alle verstandigheden in gewoon toegeven aan, waar je al bijna 6 mndn naar verlangt. Ok, het is vooralsnog buitenshuis, maar dat gaat veranderen. Ja toch?

 Maakt niet uit. Zingend onder de douche en dat, het douchen niet het zingen, bijna een half uur volgehouden. Niet alleen een kinderhand is snel gevuld. Pomtepom te pom. Weg met het klustenue en fluks in de schone en nettere kleren en ons begeven in het stadse mensengewoel van de zaterdagavond.

 Kerstmarkt. Botsautootjes. Da's leuk! Nog steeds. Door wat winkels gestruind en bij 'Jules' aan een tafel geschoven. Goeie Prosecco. Aangenaam keuvelend gekeuteld. Uitstekende prei-crêmesoep, voor het eerst sinds een maand of zeven biefstuk gegeten. Is toch geen gemeengoed hier in de door kip- en varkensvlees overheerste Roemeense keuken. Een mooie rosé. Ons zelfs een toetje gegund. Mooie plek. Kost driemaal meer dan in een doorsnee-restaurant en dan ben je nog steeds minder kwijt, dan het je voor één persoon in een soortgelijke tent in Nederland of Frankrijk zou kosten. Geld is niet belangrijk, maar dat verschilletje is mooi meegenomen.

Drankgebruik

 Uitgeblust naar de bar getogen. Nog steeds geen wijn in overzichtelijke porties. De cognac indachtig maar weer voor bier gekozen. Niet veel mensen aanwezig en ook geen bardame, maar een klant helpt me aan mijn fles. In de volgende minuten druppelen wat mensen binnen, waarvan de meesten hun drankje pakken, aan een tafel schuiven en afhankelijk van het aantal òf voor zich uit staren of een gesprek beginnen. Maar er komt ook iemand binnen, die mij een paar dagen geleden midden op straat een verhaal heeft proberen te vertellen over zijn kunstheup. Hij stuurde weer op mij aan, maar ik heb de boot afgehouden. Of het daaraan gelegen heeft of dat de man gewoon al aardig beschonken was, weet ik niet, maar hij nam het woord en heeft dat een uur of zo volgehouden.

 Onverstaanbaar maar prachtige theater. Luidsprekend, ongetwijfeld aangeschoten maar zonder dubbele tong gaat hij de discussie aan met iedereen, gevraagd of ongevraagd. In de klankenbrei verschijnen regelmatig plaatsnamen als Alba Iulia, Brasov, Sibiu, Zlagna en vast ook plekken, die me niks zeiden. Hij wist iedereen aan te spreken en/of uit te dagen. Iedereen had een hoop lol. Hij werd door de bardame nog twee keer bij me weggehaald, Dat had voor mij niet gehoeven. Ik heb meer met dronken mensen te maken gehad, maar dat kan zij niet weten en ik haar niet vertellen.

 Net voor ik wilde weggaan, zag ik de dame achter de bar bezig met het maken van een mengsel, dat blijkbaar besteld was. Witte wijn, kleurloos ongetwijfeld sterk spul en heet water .... in een 1,5 ltr fles. Die is nieuw. Lijkt me een verneukeratieve drankje. Kan nog leuk worden daar, maar zonder mij.

Verlicht

 De keukenverlichting hangt èn werkt op de gewenste manier, toch leuk meegenomen. Al met al een tijdrovende bezigheid geweest en zeker vandaag was het een aaneenschakeling van blunders en vergeetachtigheid. Ik was er niet bij met mijn hoofd en dat hebben mijn voeten moeten ontgelden: trap op, af en weer op. Gelukkig heeft het eindresultaat er niet onder geleden. De keuken baadt nu in een zee van licht, zonder dat het je overdondert en dat verdeeld over twee apart te kiezen circuits.

 Vijf uur heeft het geklooi van vandaag gekost en na afloop had ik het gevoel ongetraind de 10 kilometer hard te hebben gelopen. Gebroken. Moe ook. Maar vooral toch leeg.

Verkeken

 Nou, gooi de week maar op de hoop bij de rest van de tijd, die verloren is gegaan aan wachten op, wat ik allang had kunnen dan wel moeten hebben. Weekend doorkloten en maandag weer van voren af aan heen en weer slingeren tussen hoop en vrees. Het stompt af, zelfs dit. Het zat-zijn was ik al voorbij en ook pissig kan ik nauwelijks meer worden. Ik kasseer straks, alsof ik een paar centen van de tafel in mijn handen schuif en die vervolgens ongeïnteresseerd in mijn zak laat verdwijnen. Het is van mij, punt uit, maar speciaal is het niet meer. Zonde, maar het hele bijzondere, de voorvreugde, de voldoening van het realiseren ondanks de vele gelaten veren, alles is suf gebeukt door de alsmaar opgerekte vertraging.

 Zitten we straks in de rare situatie, dat je jezelf moet dwingen tot blij zijn met wat eindelijk is gerealiseerd, met het fiateren van koeien die bijna te oud zijn om nog uit de sloot te halen. Het moet een hoop ruimte vrijmaken voor zinnigere zaken, als de procedurele ergernis aan de kant geschoven kan worden. Geen permanent gecheck van de e-mail. Niet bij voortduring terugtellen om te zien hoe lang nu weer niets gebeurd is. Geen permanente voet op de rem om vooral maar niet te snel vooruit te willen. Niet dat krampachtig begrip pretenderen waar het allang niet meer is.

 Opluchting is wat overblijft. Een diepe zucht, achteroverleunen en de spieren in nek en schouders ontspannen. Ben benieuwd hoelang het vervolgens gaat duren, voordat weer wat 'joie de vivre' in het dagelijkse leven terugkeert. Gaat het dagen, weken of uren kosten? We gaan het zien, maar niet deze week.

Dadoeii

 Als ik het goed begrepen heb, werd me net gevraagd of ik iemand naar Sibiu wilde rijden. 100% duidelijk was het me niet, maar haar man is gisteren per SMURD afgevoerd met ademnood. Als ik nou naar Sibiu moest of van plan was te gaan, zou het geen probleem zijn, maar om daar speciaal voor te rijden? Ik ben geen taxiservice. Er rijden ook gewoon bussen. Morgen zou kunnen, maar niet vandaag. Ik had het idee, dat ze verbaasd was.

 Afgezien van de 30-40 Lei aan diesel, kost het me ook de nodige uren. Twee uur rijden en dan de wachttijd nog rekenen. Dan moet er toch iets zijn, dat echt urgent is en dat is haar vent niet. Als iemand het risico neemt om geen stent te laten plaatsen, omdat hij bang is, dat hij dan zijn invaliditeitspensioen kwijt raakt, dan is zo iemand ook een beetje zelf schuld, als het weer een keertje (bijna) fout gaat.

 Ik snap trouwens niet, waarom ze de beste man daar niet toe dwingen cq. hem simpelweg opereren. Dat zal uiteindelijk goedkoper zijn, dan al die ritjes in de ambulance en dagen op de IC, als het weer een keertje mis dreigt te gaan. Maar nee, ze doen niks. Ze vangen hem op en sturen hem na een paar dagen weer naar huis.

Primeur

 De Beaujolais Primeur! Wat de laatste 15 jaar bijna een ijkpunt is geweest, een vrijbrief voor een avondje onbekommerd lebberen, ontkomt maar met moeite aan de vergetelheid, dank een mailtje van 'mijn' slijter uit Utrecht. Ik zal er niet meer zo snel iets kopen, wat ik vanuit Frankrijk wel gedaan heb, maar uitgesloten is het niet. Eerst zien wat hier allemaal te krijgen is, wat het lokale, nationale wijnaanbod is en hoe ik mijn reizen naar Nederland normaal gesproken ga organiseren. Rijdend of vliegend?? De kans op het laatste lijkt me het grootst en dan sleep je geen dozen met wijn mee in je baggage. Maar wie weet komt er wel een jaarlijks rondje Europa langs nieuwe plekken en oude bekenden en dan is er vast plek om een paar doosjes met lekkers mee terug te nemen. Dozen, die niet noodzakelijkwijs uit Utrecht hoeven te komen, maar natuurlijk ook best aan huis gekocht kunnen worden. Komen de wijnreizen er eindelijk van nu ik Frankrijk verlaten heb?

Momenterig

 De momenten ....

 Je loopt, net voorbij achten door een uitgestorven dorp. Het dorp baadt in het oranje schijnsel van de straatlantaarns. De honden hebben de straat overgenomen. De meeste huizen zijn donker. Men leeft hier niet aan de straatkant, maar achteraf en vaak deels ondergronds.

 De plek, het dorp heeft inmiddels iets vertrouwds.

 Ik loop door naar de bar. Twijfel bij mijn bestelling. Het is geen bierseizoen meer en wijn gaat alleen per fles van 07 l. Kies een 'cognac' voor 7,50 Lei, minder dan twee euro, maar dubbel zoveel als in NL of Fr en natuurlijk meer Vieux dan Cognac.

 Ik schuif met glas aan een tafel langs de muur en luister naar de onverstaanbare gesprekken aan de tafels om me heen. Ik geniet van mijn anonimiteit en waarnemerspositie.

 Momenten .... zijn oprekbaar, verder in te vullen.

 De hoofdstraat van het dorp is uitgestorven. Hier en daar staat een tractor of een auto geparkeerd langs de kant van de weg. Een kat sluipt voorbij en schiet langs een schutting omhoog. Honden blaffen, waar ik passeer, alsof een stokje wordt doorgegeven. Op een bank zit wat jeugd. Ze wensen me prettige avond als ik voorbij ga en barsten vervolgens puberaal uit in gelach.

 In de kroeg wordt druk en ook zeker dronken gediscussieerd, terwijl de achtergrond opgevuld wordt met volksmuziek. De eigenaresse verontschuldigt zich voor de ontbrekende wijnflesjes met de inhoud van een glas. Een grote fles zie ik niet zitten, al gaat ie voor de prijs van een glas in Nederland over de bank. Dan maar sterker. Cognac is zo ongeveer het duurste drankje: 7,50 Lei voor 100 ml, 2,5 maal een Nederlandse of Franse borrel.

 Met het glas in de hand schuif ik aan een tafel langs de muur. Het vocht smaakt niet scherp, eerder zoet. Aan de tafels om me heen voeren mannen het hoogste woord, laten elkaar niet uitspreken en gebaren met de bierfles in hun hand. Het zijn onverstaanbare gesprekken maar daarom niet minder interessant. Een goed gesprek heeft voldoende vorm ongeacht de inhoud. Ik geniet van mijn anonimiteit en waarnemerspositie. Soms betwijfel ik of ik het Roemeens eigenlijk wel meester wil worden.

 Meer mannen komen binnen. Deels beschonken, deels broodnuchter. Het is de jongere generatie, die soms het geluk van een baan heeft, vaak een auto naast hun paard-en-wagen heeft en kinderen op de lagere school. Het is inmiddels hooguit negen uur. De dame achter de bar trekt nog een paar halve liters open en gaat weer verder met haar eigen bezigheden.

Voortmodderen

 Donderdag bijna voorbij en weer niente noppes qua vooruitgang in de slepende zaken. Het heeft er alle schijn van, dat hier zaken over het weekeinde getild gaan worden. Knap k*t, maar veel meer kan ik er niet aandoen. Snap niet, dat niet gewoon een datum geprikt kan worden, waarop iedereen maar moet zien, dat ie gedaan heeft, wat gedaan moet worden. Vooral omdat er geen ene f*ck meer te doen is. Maar niet teveel aan proberen te ergeren en bezig blijven met gedachten afleiden.

 Vandaag is dat redelijk gelukt. Zowaar met ingewikkeld werk, omdat het verzagen van de planken voor het maken van aanmaakhout de mist inging vanwege niet passende zaagjes. B&D is ongetwifeld B&D, maar mooi niet de B&D, die ik had moeten hebben. Machien is vast weer te oud en ook dat tweemaal verhuizen vergroot niet bepaald de beschikbaarheid van noodzakelijke onderdelen. Dat wordt weer een digitale zoektocht.

 Ipv dom doe-werk dus verder gegaan met het ophangen van spots in de keuken. Passen en meten over een afstand van bijna vier meter, terwijl mijn armen niet eens de twee halen. Uiteindelijk wel een methode gevonden, die werkte zonder lijntrekken of tijdelijke schroef- of spijkergaten. Tenminste niet in zicht. Tevreden dus. Morgen verder. Wachten of geen wachten, die spots moeten op hun plek.

Typisch

 Een Roemeens trekje:

 Je zoekt niet naar, wat je hebben wilt, maar je kunt iets (goedkoop en/of massaal) krijgen en gaat dan bedenken, wat je daarmee kan/moet doen.

 Een overblijfsel uit slechtere tijden?

 Je gaat dus geen appels kopen, als je trek hebt in appeltaart, maar je kunt goedkoop ergens appels krijgen en bedenkt je dan, wat je daar allemaal mee kunt doen. O.a. appeltaart, dus.

 Bijkomend nadeel is dat een deel van de appels in de vergetelheid raakt en ergens in een hoekje gaat staan wegrotten. Zo wordt bijvoorbeeld ook zelden of nooit eten, dat over is gebleven, opnieuw gebruikt. Het blijft, vaak buiten, in een pan staan tot het echt niet meer te gebruiken is en gaat dan naar de varkens of direct op de mestvaalt. Vreemd, omdat ieder restje in een restaurant wel weer mee naar huis gaat. Je hebt er tenslotte voor betaald ....

Duiden

 Wat moet je met een droom, waarin je bezig bent met de repetities voor een theateruitvoering van een bekende film?? Welke film en met wie werd niet duidelijk. Maar er was mn veel discussie en verschil van mening. Of, zoals vannacht, eentje, waarin je druk doende bent met het aanleggen van bekabeling. Onduidelijk waar het is en ook de functie van de bedrading blijft in het ongewisse. Het is vooral een warboel.

 Als je het ziet, als het afronden van iets, dan is het makkelijk te plaatsen. Maar dan zou ik meer kunnen met beelden als 'gesloten deuren' of  'een finish, die net zo hard doorschuift, als jij naderbij komt'. Het is ook geen zoeken meer, dus geen geren door eindeloze gangen, noch een kwestie van dingen die nog gedaan moeten worden en dus geen springende waterleidingen of naar binnen stromend hemelwater. Ik heb geen enkele invloed op de afloop van dat wat staat te gebeuren. Was dat zo, dan zou het wachten iets actiefs hebben. Dat is nu absoluut niet het geval. Ik kan ijsberen en/of met mijn duimen draaien, maar dan heb je het gehad.

Sl(o)/(e)pend

 Ook het scheepsrecht kan bij het oudvuil. De derde dag zonder tastbare vooruitgang in lopende afhandelingen. Morgen weer een dooie mus? Ik grossier er inmiddels in. Na het rondslepen van een paar oudjes was een beetje feest voor mij, sorry onszelf morgen geen verkeerd idee geweest. Nou is maar een kleine aanleiding nodig voor een feestje, maar deze keer wil ik graag duidelijk omlijnde aanleidingen, anders gewoon maar niet. Echt vieren, geen pseudo partijtje.

 Daarbij dreigt een deel van de deadlines weer overschreden te worden. Alleen de ergernis daarover is al genoeg om me morgen mijn dag te bederven

 De bezigheden zullen morgen kortom een zware dobber hebben aan het erbij houden van mijn hoofd. Ik ken die dagen. Als je daar van een afstandje naar kijkt, zie je iemand stuurloos door de dag heen zwabberen. Draden oppakken om ze weer uit je handen te laten glippen. Bezig zijn met 'bezig zijn' zonder dat er iets uit je handen komt. Zitten. Opstaan. Zitten. En weer in beweging komen. Ik moet iets simpels bedenken, waar ik een paar uur zoet mee ben. Veel doe- en weinig denkwerk. Zoiets als aanmaakhoutjes hakken. Een handeling, die zich in alle simpelheid zelf in stand kan houden. Als het goed gaat. Met een beetje geluk.

Nurks

 Een groot deel van de dag onderweg geweest om het 81-jarige feestvarken een bijzondere dag te bezorgen. Niet mijn idee, maar uiteindelijk heb ik het wel mogelijk gemaakt en niet alleen door al die uren de auto te sturen.

 De dag begonnen met een taart in de beide delen van '81'. Geen flitsend uiterlijk, maar erg lekkere binnenkant. "La Multi Ani" of zoiets erop en de kaarsjes maar achterwege gelaten. Met koek kun je weinig verkeerd doen. Chocola, crême, vruchten en dat alles goed zoet. Heel even trekt een glimlach over het gezicht en met wat fantasie zou je iets verstaan kunnen hebben, dat als dank bedoeld zou kunnen zijn. In elk geval niet het standaard gemekker

 Vervolgens de middag met nog een extra oudje de bergen in gereden: Păltiniș. Een soort buitenplaats van Sibiu. Zo wordt het gepresenteerd, maar daar ligt het met zijn ongeveer 30 km naar mijn idee iets te ver voor weg. Wintersport gebied en, zoals te voorspellen was, op dit moment weinig of niks te doen, zelfs geen toeristische kitsch. We hebben er gegeten en zijn huiswaarts gekeerd.

 Inmiddels ben ik door twee mensen bedankt, maar geen woord wat in die richting uitgelegd kan worden door het 'lijdend voorwerp'. Ok, ze heeft wat last van wagenziekte gehad, maar toch. Je zou je dochter op z'n minst kunnen bedanken voor alles, wat ze voor je gedaan heeft om er een bijzondere dag van te maken. Maar nee, niks. Foei!

Straks ...

 Weer gaat een dag roemloos ten onder in de geschiedenis. Het kan er natuurlijk maar ééntje zijn, die met de eer gaat strijken, net als bij de hoofdprijs van een lotterij. Vandaag is het in elk geval niet geworden. Maar weer inzetten en wachten op de volgende "Rien ne va plus". Rouge où noir. 50% raak, 50% mis. Ondertussen bezig aan een rij "mis"-sers, die in mijn geschiedenis zijn weerga niet kent. Had me dit in een casino overkomen en had ik gespeeld volgens het principe: "Bij verlies verdubbelen en verder", dan zou ik inmiddels voor miljarden per spelronde spelen.

 Zoek geraakte verhoudingen, dat is een ding dat zeker is. Zoals iedere keer weer overtreft de werkelijkheid de fantasie. Dit was een jaar geleden (ruim) in alle redelijkheid niet te bedenken geweest. Het heeft dan ook weinig met redelijkheid te maken. Het is feitelijkheid. Na alle "Als dan's" daalt straks ergens het eindresultaat de Hollywoodachtige trappen af met een air van irritante vanzelfsprekendheid.

 "Wie heeft er hier iets te zeuren?"
 "Ik ben er. Wees blij!

 Dan wil je maar één ding: Die arrogantie naar de keel vliegen en eens goed door elkaar schudden, maar je laat dat wijselijk na. Je slikt, schikt, vergeet wat geweest is en stoft de bijna verdwenen draad af, pakt 'm op en gaat verder. That's life.

Ongeduld

 Het wachten is zo allesoverheersend aan het worden, dat het normale functioneren stagneert. Gelukkig moeten vandaag allerlei extra's en ben ik morgen het grootste deel van de dag onderweg. Activiteiten waarbij de concentratie niet afgeleid kan worden door mijn op volle toeren draaiende gedachtenwereld. Ik zou op dit moment alles en iedereen willen opjagen, die bezig is, met waar ik op wacht. De zweep boven de hoofden laten knallen, zoals de herder iedere ochtend de koeien, paarden en geiten het dorp uit drijft naar de gemeenschappelijke weiden. Hup, luie en lamlendige meute. Ik heb lang genoeg gewacht. Ik wil eindelijk resultaten zien!! Verlossing. Afronden. Opruimen.

 Aan de haren erbij trekken en met hun neuzen zolang op de noodzakelijke handelingen drukken tot afgehandeld is, wat voor een groot deel al een kleine eeuwigheid geleden gebeurd had kunnen zijn. De papieren van de ene notaris naar de andere brengen, de centen van de ene bank naar de andere verplaatsen, de ondertekenaars ophalen en laten tekenen, de getekende papieren daar droppen, waar ze moeten zijn en mijn bank laten zien, waar ze, dank hun beroerde gedrag in de afgelopen jaren, naar kunnen fluiten. Een halve dag werk. Meer is het niet.

Desinfecteren

 Mijn persoonlijk record scherper gesteld. Negen dagen is nou de langste tijd tussen twee douche-beurten. Wissel je regelmatig, dagelijks de kleren, die je op je lijf hebt, dan lukt het om de schade voor je directe omgeving binnen de perken te houden. Maar kom je daar ook niet aan toe of vergeet het om de een of andere reden, dan stink je dubbel, je lijf en je kleren en dat uren tegen de wind in.

 In feite is de douche van vanochtend niet voldoende geweest. Ik had inmiddels best een paar uur weken in de biotex kunnen gebruiken. Dat zal voorlopig nog moeten wachten tot ik weer eens ergens in een hotel verzeild raak. Maar goed, beter enige symptoombestrijding dan het risico lopen, dat na de stank de kleren ook zelf beginnen te bewegen ....

 Voordeel van dit haast pré-historisch gedrag qua lichaamshygiëne is, dat een douche z'n 'normaliteit' heeft verloren en iets speciaals krijgt. Je onwillekeurig dankbaar bent, als je eindelijk water over je lijf kunt laten stromen. Doet me denken aan de camping in de Vogezen tijdens mijn veldwerk, waar je eerst het -koude!!- water in een aan het plafond opgehangen geperforeerde, extra grote emmer moest scheppen, voordat je kon 'douchen'. Of aan de ochtendsprintjes op Gard du Nord tijdens mijn hotelloos verblijf in Parijs, om als eerst in de douches te zijn en je dus in een schone douchecel kon wassen. Een bijzondere herinnering erbij, kortom.

Gewoontes

 Tijd voor het avondmaal. Soep. Roemenen houden erg van soep. Mijn moeder zou alleen daarvoor al een zwak voor het land krijgen. Ze hebben ook raardere afwijkingen. Eten bijvoorbeeld de kaas als voorgerecht en drinken het digestive als aperitief.

 Verder hebben ze als ieder andere Oost-Europeaan de neiging om in het kader van de gastvrijheid alles tegelijk en door elkaar op de tafel te gooien. Je krijgt bier met koffie en cola, een heel normale combinatie, en daarbij het liefst koekjes en kleine, mierezoete cakejes, chocola, nootjes en chips. Van "Overdaad schaadt" hebben ze nog nooit gehoord, of het althans niet begrepen.

 Zelf nemen ze daar dan opvallend weinig van. Beperken zich tot één soort drank en gaan voor zoet òf zout, zoals ieder 'normaal' mens het doet, maar zo is niet het onthaal.

Metaïs

 Als je naar het scherm van je laptop ziet te staren, en dat is helaas ff zo, en je vraagt je ineens af, wat het resultaat zou zijn, als je je leven aan een afweging zou onderwerpen, dan gaat het volgens mij niet zo goed met jezelf. Dat is iets, waar ik werkelijk nog nooit mee bezig ben geweest. Nu is er natuurlijk altijd de mogelijkheid van een eerste keer, maar dan nog, wat is de zin van zo'n afweging? Is er een soort van tabel, waar je aan voldaan moet hebben, voordat je in de kist belandt? In z'n algemeenheid of meer persoonsbetrokken? Zover ik me kan heugen, zijn mij nooit targets opgelegd. Natuurlijk zijn er kritiekpunten geweest en gebleven, die, naar is gebleken, niet ongenoemd kunnen blijven. De carrière had beter gekund. Ik had me niet zover van mijn geboorteplek moeten verwijderen. En het gevoeligste pijnpunt is het ontbrekende nageslacht. Jammer dat me dat allemaal niet bij de geboorte werd voorgelegd: "Tekenen, anders werp ik je niet!". Mezelf kennende, was ik blijven zitten.

 Maar deze geintjes daargelaten, marcheer ik hard door het laatste deel van mijn leven en is zo'n vraag misschien overbodig maar niet raar. Hoe willekeurig het aardse bestaan ook mag zijn, om jezelf nou als compleet irrelevant weg te cijferen, mag dan misschien kloppen met het oog op het (huidige) universum als geheel, maar strookt niet met je beleving als individu. Maar ok, wat dan?

 Als ik ooit ergens nièt mee bezig ben geweest, is het wel de invulling van mijn leven geweest op de lange termijn. D'r is nooit een concreet doel geweest in de betekenis van een soort baan, maatschappelijke positie of onroerend bezit. Ik heb het altijd naar mijn zin willen hebben, wat dat ook mocht zijn, en dat eigenlijk best vaak weten te realiseren. Ga zo door, lijkt me zo!

IS it

 Wat moet je met een agressor, die de wereld wil veroveren? Volgens mij gewoon uitschakelen, voordat ie te groot wordt.

 Net als bij het vluchtelingenprobleem en zo ongeveer ieder ander probleem in Europa wordt te langzaam, te voorzichtig en te slap gereageerd.

 De wereld is niet, zoals je jezelf graag wilt zien. Net zo goed als de meeste mensen niet per definitief vriendelijk, hulpvaardig en op het welzijn van de ander zijn gericht ....

 Hup, veeg dat zootje van de kaart. Waar heb je anders soldaten voor???

Wegstrepen

 De hele middag bezig geweest. Mijn voet is dan ook niet te spreken over mij. Eindelijk de keuken weer aan de kant. Ik heb iets met een op orde gebrachte keuken of is het iets met het op orde brengen van de keuken? Hoe het ook zij, incl. de ochtendwandeling met de honden, het op en neer gesjees tussen 13 en 24 en afgezien van de extra koffiepauze in Agnita, ben ik kortom niet alleen in de middag maar de hele dag in de benen geweest. Ik twijfel nog over een sodabad, en ondanks het gedoe, denk ik, dat het slim is.

 Belangrijker is, dat de eerste dag van deze week zo goed als voorbij is qua zakelijke activiteitsmomenten en de dag helaas niks heeft opleverd voor mijn wereldje. Het extraatje is nog niet op de mat gevallen en ook de notaris noch de kopers hebben melding gemaakt van een ondertekeningsdatum. Een zogezegd 'vruchtenloze dag'. Maar dat is erg resultaatgericht denken. Qua wachten is het een standaard dag geweest, anders zou het geen wachten meer zijn.

Lekkages

 Alles wat zo dichtbij z'n onvermijdelijke einde komt vertoont barsten en scheurtjes. Materiaalmoeheid. Het valt je eerder niet op of je wilt het gewoon niet zien. Ontkennen is een eenvoudige en effectieve methode, die verder niets oplost. Dus ze zijn er, de zwakke plekken en ik maak er op dit ogenblik met plezier gebruik van. Ik ruik, proef, probeer maar ontwijk alles wat mogelijk consequenties zou kunnen hebben.

 D'r hangt bijvoorbeeld nog zoiets als een huwelijksreis in de lucht. Na ons inmiddels ruim een jaar aan het idee verlekkerd te hebben, zou het leuk zijn als de bounty-beelden vastgelegd zou kunnen worden en we ons ongegeneerd over kunnen geven aan de voorvreugde. Geen keuze tussen een á twee jaar leven of veertien dagen er tussenuit, maar gewoon doen omdat het kan. En nu is dit wel een erg grote slag ineens, maar hetzelfde geldt, als je de nodige kleine of kleinere uitgaves bij elkaar op een hoop gooit.

 Leuk in dit kader is de hele discussie (in Nederland tenminste) over de pensioenen en dat afgezet tegen de snel gestegen levensverwachting. Ooit was die 72/73 en ging je met 65 met pensioen. Zeven jaar dus. Nu is dat 83/84 en mag/moet je straks wel 2 jaar langer werken, maar dan is het nog steeds iets van 10 jaar extra. De meeste mensen staan niet stil bij of overzien niet wat dit aan extra geld vraagt. Ze zien hun week- en maandbedrag. Bij het jaaroverzicht begint het vaak al wat wazig te worden en met meer zijn ze gewoon niet bezig of het overstijgt hun voorstellingsvermogen. Terwijl een riedel tonnen extra toch niet bepaald niks is. Zeker, als je er niet meer voor werkt ....

Eindsprint?

 Nieuwe week. Het zou zomaar de week kunnen worden, die de uitgelopen 7 magere jaren gaat afsluiten. Mijn (bewegings) vrijheid terug. Retour aan de knoppen van mijn eigen bestaan. Iets waar ik al zolang en zo intens naar verlang, dat het moeilijk is om niet te vroeg mijn inmiddels routine-matige terughoudendheid overboord te zetten.

 Weer wachten dus, nog steeds wachten. Is daar geen geld mee te verdienen? Ik ben inmiddels specialist in het wachten. Ervaringsdeskundig in wachtbegeleiding? Is daar vraag naar? Is natuurlijk voornamelijk een kwestie van benoemen waarna de vraag vanzelf ontstaat. Hoe onzinniger, hoe specifieker de doelgroep zal zijn. Zullen in mijn geval types zijn, die alle andere onzin al geprobeerd hebben en steeds weer hebben moeten constateren, dat ze er te normaal voor waren.

 Laat ik mij dat vooral niet aandoen. Afsluiten is wat moet gebeuren. Netjes opbergen in zo'n lege schoenendoos en dan ver weg schuiven op een van de achterste planken. Hoop het in het restje leven, dat nog voor me ligt, niet nog een keer nodig te hebben. Twee van dergelijke periodes in je leven lijkt me ruimschoots overbedeeld.

Peptalk

 Ik ben het ff allemaal zat, of meer moe. Mezelf, Frankrijk, Islam, terrorisme, verkoopgdoe, vechtende oude besjes over de zangkwaliteiten van de mogelijke nieuwe priester in Coves, kouwe voeten en de hele verdere rest ook. Ik wil mijn eigen plekje hebben, waar ik me van al dat kan buiten sluiten en de mogelijkheid heb voor muziek, internet, boeken of gewoon het niets. Hier werkt dat niet. Ben ik niet meer in 13 bezig en wil het internet niet boeien, dan blijft alleen het bed over. Maar dat om half zeven???? Heerlijk, die lange, gezellige winteravonden. Ik ga morgen glühwein maken, een elektrische kachel neerzetten en domweg Tv-kijken. Alleen het idee al .... qua Tv dan. Wanneer zal het de laatste keer zijn geweest, dat ik zelf de Tv heb aangezet? Ergens in 2009? Denk 't.

 Aftellen en vol blijven houden. Geen misplaatste zwaktes met het vermoeden van de eindstreep ergens voor je uit. Gewoon doorgaan. Niet laten verleiden tot opgave of andersoortig slap gedrag door de eindeloos uitgerekte laatste loodjes. Rug rechten, desnoods weer iets doen met de ademhaling, en vooral rustig de resterende dagen langs je heen laten glijden. Op al die reeds voorbij getogen dagen maken die laatste paar ook niks meer uit qua tijd, wachten, ergernis en verveling. Ze gaan het verschil maken en daar gaat het om.

Countdown

 Dromen. Ik durf weer te dromen. Mondjesmaat, met ingewikkelde slagen om de arm en scherp afgesteld overdrukventiel, maar toch. Niet lang meer, als het goed is en laten we hopen dat het dat is, en ik hoef niet meer bij alles reserve te tonen. Niet de hele tijd redenaties á la ".... indien als, dan zou kunnen dat ... ". Gewoon, simpel: Dit is het! Daar moet je het mee doen. Betreffende periode instellen, noodzakelijkheden en wensen erbij gooien, ff doordraaien .... et voilà, daar is het resultaat van je mogelijkheden. Simpel, klaar als een klontje en overzichtelijk.

 Spat je uit, weet je direct, wat je in moet krimpen. Groeien de reserves overmatig, mag je over wat leuks nadenken voor jezelf of eventueel voor anderen. Verlossende helderheid. Je kunt beter niks hebben en weten dat dat het is, dan een worst voor je neus hebben hangen, die steeds maar uit het bereik van je mond blijft.

 Maar we, ik en mezelf, zijn er nog niet. Het wachten is nog niet voorbij. Ergens in de komende week zou het bevrijdende moment de revue kunnen passeren. Kunnen. Nog steeds is het slecht 'zou kunnen'. Nog ff, heel ff en dan mogen uiteindelijk de kurken knallen. Hoop ik tenminste.

Smurrie

 Zondag. Weer. Nog steeds de enige dag, waarop ik van mezelf niks productiefs hoef te doen. Maar daarmee is het niet de bedoeling om een beetje naar het scherm te staren en je af te vragen of je niet beter iets anders kunt gaan doen. Kun je zo hebben. Af en toe. Niks te vertellen. Verbaal overkomt me dat veel vaker dan digitaliserend, is het vaak zelfs een bewuste keuze. Iets wat ik niet kan zeggen van het gestaar naar het scherm van de laptop.

 En niks te vertellen hebben is natuurlijk onzin. Het hapert ergens in de verlinking tussen registratie, overpeinzing en reproductie. Waar dit normaal gesproken een soort continuüm is, waaruit ik het voor het kiezen heb, levert het proces op dit moment niks op. Het is als deeg of een saus, een samenstelsel dat maar niet tot één geheel in elkaar wil opgaan.

 D'r hangen wat droomflarden in mijn persoonlijke wolk, de actualiteit broeit en borrelt, de aanstaande veranderingen in mijn leven duwen en dringen vragend om aandacht en afweging, mogelijkheden passeren in een ononderbroken stroom, maar niks grijpt in op, blijft plakken aan of reageert  met elkaar. Het geheel blijft onsamenhangend, warrig en vormloos. Ik wacht.

Klad

 Ik ga plat
 op mijn gat
 in bed, niet in bad
 zonder kat
 maar met mijn schat!

 Zou Sinterklaas d'r aan komen??

Souplesse

 Het leven krijgt iets lossers, zonder direct los te slaan. Ook geen goed idee dat laatste. Daar is het nog steeds niet het moment voor en als dat moment d'r wel is, dan is het een leuk idee, maar kan het beter daar bij blijven, dan dat ik me er aan overgeef. Neemt niet weg, dat het minder benepen en afgeknepen gevoel iets prettigs heeft.

 Je loopt soepeler, kijkt meer om je heen, laat rustig de wildste plannen de revue passeren en leunt meer achterover dan op het puntje van je stoel te zitten. Dit zijn de kleine dingen, die ik langer heb moeten missen dan me lief was, die wachten tot een kwelling maken, maar waar de wetenschap van hun bestaan je ook iedere keer weer door laat gaan, want dat is wat je wilt, dat is waar je het allemaal voor hebt gedaan, of tenminste probeert te doen.

 We zijn close, erg close. Ik kan het zo ongeveer ruiken, bijna voelen, wil het zien en liefst ook aanraken. Niks meer of minder dan een stuk, stapel papier maar o zo onderscheidend. Een morgen die nooit meer zal zijn als gisteren, een straks dat compleet anders zal zijn dan het moment ervoor zonder dat nou zo veel veranderd. Ja, een paar pennenstrepen op de al genoemde papierstapel. That's it.

Shoppig

 Sibiu doorgestruind of rondgestruind zonder speciaal doel. Leek wel een beetje op een ouderwetse zaterdag in Utrecht. Zonder bloemenmarkt dan.

 Op de Piata Mare werd druk getimmerd en geschroefd aan de stalletjes voor de Kerstmarkt. Zo te zien weinig verschil met verleden jaar. De kerstboom is hooguit een meter langer en het parcour voor de kindertrein had een lus extra. Stom, maar dat valt me dan op.

 Tijdens het struinen in een tweetal antiekachtige zaakjes geweest en in een soort neo-communistisch grootwarenhuis. In feite dezelfde formule als de Bijenkorf. Eén overkoepelde bedrijfsnaam met een hoop kleine onderhuurders, maar dan met een minder luxe of eigenlijk compleet afwezige presentatie. Het heeft de naam goedkoop te zijn. Zo zag het dan ook uit. Voornamelijk kleren en een aanbod dat per aanbieder nauwelijks verschilde. En dan moet je weten, dat een hele afdeling mannenconfectie bij Lafayette al knap ontmoedigend op mij werkt en dan is daar aandacht besteed aan de presentatie en verschillen de diverse merken behoorlijk van elkaar in wat ze aanbieden. Vier étages in no-time, dus.

 In het keldergedeelte was nog een Chinees/Russische zaak qua spullen. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat daar niet allemaal voor een appel en een ei te krijgen was. Je zult er geen leven lang mee doen en enig beleid bij het gebruik zal vast ook geen kwaad kunnen, maar als je de smaak ff buiten beschouwing laat, kon je er veel krijgen voor werkelijk weinig geld.

Ondankbaarheid

 Tenenkrommend. Als 'prachtig pijnlijk' zou kunnen, zou het beter passen op de manier hoe een dochter het haar moeder steeds weer naar haar zin probeert te maken en meer, noem het rustig 'probeert te verwennen' en ieder initiatief telkens weer ontvangen wordt met een hoop gemor en gemekker. Het maakt werkelijk helemaal niet uit wat het is, het is vooral nooit goed. Volgens mij per definitie. Waarom zat dat mens gisteravond niet in die concertzaal in Parijs? Had een zinvoller leven uitgespaard.

 Cru, dat klopt, maar ik kan me met regelmaat niet bedwingen in de wens haar richting het hiernamaals te sturen. Ik vrees, dat ik daar alleen in sta en goed zijn dit soort wensen natuurlijk niet, maar dat geldt voor een hoop andere zaken ook.

Dodelijk

 Meer dan 150 doden op een uitgaansvrijdag in Parijs. Niet echt de beste methode om sympathie te kweken in West-Europa voor zaken als de Islam en begrip voor 'IS' en aanverwanten noch een ondersteuning voor het toch al moeizame verlopen van de hele vluchtelingenstroom mn uit de Islamitische landen. Wat hebben die lui in hun hoofd bij dit soort acties? Die 72 maagden, die hen weer bijeen mogen puzzelen, als ze zichzelf hebben opgeblazen?

 Ok, het laat Europa ff schrikken, zet een land als Frankrijk op z'n kop, verzet Parijs in paniek en is voor de direct betrokken een afschuwelijk persoonlijk drama, maar verder? Het werkt enkel verhardend wat de politieke en nm strijdvaardige inzet betreft. Als je een vijand tot meer actie wilt stimuleren, is dit een aan te bevelen methode. Steltje sukkels. Geen wonder dat die in maagden geloven.

 Update: Begrijp inmiddels, dat dit soort gedrag als uitdaging moet worden gezien. Lijkt me tijd, dat die handschoen opgepakt wordt. Duitsers hebben (of hadden) daar een goed woord voor: Ausradieren!

Meenemertje

 Vrijdag de dertiende en (nog) niks verkeerds gebeurd, integendeel zelfs. Een opstekertje, waar zes jaar gedoe aan vooraf is gegaan. Gelukkig niet dag in, dag uit, meer met halfjaarlijkse tussenpozen, maar toch. Je moet er wel mee bezig blijven om het uiteindelijk niet helemaal te vergeten. En het ging nog om centen ook en als je die kunt 'krijgen', moet je de gelegenheid niet voorbij laten gaan. Als ze nou een beetje opschieten, wordt dat een leuke eindejaars uitkering. Is alweer lang geleden, dat ik zoiets heb gehad en dat was dan altijd van een veel bescheidenere omvang.

 Laat ik nou de afgelopen dagen bezig zijn geweest met wensenlijstjes. Ik kan ze zo uit mijn mobiel trekken, uit de wolken zelfs, hoef ze niet meer te verzinnen. En als ik de bovenste paar items wegstreep, je moet tenslotte iets te wensen overhouden, kan ik me de rest van de lijstjes gewoon gunnen. Meer een vorm van boodschappen doen dan van wensen vervullen.

Drukkend

Weer met de voet in een sodabad. Vanochtend in bed leek het ergste leed geleden, maar zo gauw ik op mijn voet stond, was dat idee snel achterhaald. Is ook niet handig natuurlijk om met regelmaat op een wondplek te drukken. Iets wat ik met lopen natuurlijk bij iedere stap met de rechtervoet wel doe.

 Gedwongen niks doen, dus, muv wat gepiel op de mobiel. Bijna een bezinningsmoment. Ik ga mijn voet rust geven vandaag. Omhoog ermee dus en ikzelf plat, denk ik. Of zoiets, of iets anders. Ik zie wel.

900

 Weer een rond getal, een mooi moment. De target voor dit jaar is binnen en we hebben nog zes weken 'over' om te gaan. Het voorlopig ultieme ronde getal behoort zelfs tot de mogelijkheden. Dan zal de groei er ook een beetje uit zijn. Gemiddeld drie berichten per dag is een soort ritme. Geen noodzaak noch verplichting maar een soort 1+1= 2 maar dan 3, dus. Het gaat, als het goed gaat, bijna vanzelf.

 Met het blog en dan mijn eigen aantekeningen nog kom ik momenteel per dag op een, anderhalf uur schrijfwerk, ingebed in twee à drie uur in totaal, opgevuld met koffie drinken of een wijntje. Het bevalt en dat had ik me in het begin van dit blog niet zo direct bedacht. Ik had meer een volgende episode à la 'Paradijs in Frankrijk' bedacht, die op de een of andere meer wel weer zou doodlopen. Daar ziet het nu niet naar uit. Het lijkt er meer op, dat ik een draai te pakken heb, die ik nog wel ff kan voortzetten. Tenminste totdat afgehandeld is wat afgehandeld moet worden en de sleur van alledag in positieve zin de overhand heeft gekregen. Dat gaat minstens ergens na de zomer van 2016 worden. Niets om me meebezig te houden, dus. Sowieso eigenlijk niet. Knikpunten zie je vaak pas achteraf. De live-breuk van het Frankrijk-verhaal was overduidelijk maar naar mijn idee ook uitzonderlijk.

 We gaan het zien. Mijn persoonlijke jaarwisseling aan het begin van deze maand is stilletjes voorbij gegaan. Dat zal met de eerste formele jaarwisseling in Roemenië niet gaan gebeuren. Ik verheug me echter meer op het moment, als volgend jaar eindelijk alle stukjes van de puzzel op de gewenste plek zijn gevallen. Ik kan me niet voorstellen, dat dit ongemerkt gaat gebeuren, al is een terugwerkend effect niet uitgesloten. Spannende tijden. Nog steeds. Weer. Opnieuw.

Oppakken

 Terug in de running. De aannemer een probleem bezorgd vanwege een constructiefout van de septictank. Water stroomt nou eenmaal van hoog naar laag. Een uitgang, die hoger zit dan de inlaat, werkt dus niet. Gelukkig zag de man dat zelf ook in. Dat wordt dus weer leegpompen en een nieuwe uitgang boren.

 Het eerste rondje keukenverlichting is nu af. De acht enkelvoudige spots hangen netjes op hun plek, afgewerkt en al. Nu de trio's nog. Morgen of volgende week. Mijn voet protesteerde bij zoveel activiteit van mijn kant. En de trio's gaan vooral pas en meetwerk kosten. Trap op, trap af. Trap verzetten. Trap op, trap af. Etc.

 Dan maar naar Agnita. Geen dokter, geen vriendinnetje maar wel een tweede koffieronde met wat extra begeleiding. Het is tenslotte bijna einde van de dag. Relaxen en kalmeren. Ik merk aan mezelf, dat ik wil opschakelen. Alles is tenslotte lang en breed uitgekauwd, doordacht en voor het merendeel ook in de startblokken gezet. Maar zonder concrete onderbouwing is het geen slim idee. Een concrete datum is het minste, een ondertekening is al beter en een algehele afsluiting van dit slepende traject is de beste stimulans om vol op de definitieve afronding in te zetten. Aftellen, opluchting en voldoening.

Verdampen

 Het is om te stikken in de woonkeuken, als ik er binnen stap voor de avondmaatijd. Bijna letterlijk. En dan ligt de matrone in dezelfde hoeveelheid kleren, waarmee ze de hele dag buiten heeft rondgelopen, op haar bedbank en klaagt, dat het koud is als de deur ff opengaat. Moeilijk voorstelbare belachelijkheid. Is dat de aftakeling, die men doorgaans "oude dag" noemt?

 Ik snap het niet. Het is zo inconsequent als maar mogelijk. Het loopt, direct na de laatste hap van de maaltijd in de mond te hebben gestopt, ook weer in dezelfde outfit naar buiten om een uur of wat bezig te zijn met de verzorging van de beesten. Behalve dat dat volgens mij nooit kan kloppen, is het natuurlijk ook verre van slim om in dezelfde verpakking buiten en binnen te verwisselen. Dan hoeft het nieteens zo broeiwarm te zijn, als het hier is.

Leeggetrokken

 Moe. Uitgekakt. Gedaan wat gedaan moest worden, muv dat wat ik graag gedaan zou hebben. Staan zit er niet in. Spots zijn voor later. Septictank heeft een constructiefoutje. Onvoorstelbaar maar waar. Me verder beperkt tot email- en internetwerk. Ik zie een verlate siësta aankomen.

 Kwalijk hoe alles elkaar verergerd en de laatste loodjes hun gewicht dubbel en dwars uitspelen. Een cliffhanger is er niets bij. Maar wat gaat het worden? De simpelste vraag in deze. Wanneer gaat het zooitje eindelijk over de bühne? Dan komen we al meer bij de kern. Èn (!!!) wanneer kan ik 'het zat zijn' eindelijk aan de kant schuiven? De kern van het geheel, het puntje op de 'i'.

 Alles in me wil vooruit en verder, dringt erger dan een in paniek verkerende massa bij een gesloten nooduitgang. De belangrijkste vraag is; "Wat doet ik, als er weer iets tussen de spaken komt?". Ga ik het nog een keer trekken? Geef ik op? Im- of explodeer ik ter plekke?

 Is het überhaupt mogelijk om een beetje te volgen, wat ik de afgelopen ruim twaalf mndn met mezelf heb moet doorstaan? Hoevaak ben ik langs "Af" moet gaan, zonder iets te incasseren? Hoevaak heb ik uit het niets iets moet trekken om een soort van beweging in voortgaande richting te blijven zien? Illusie - desillusie. Ik ben in feite zo murw geslagen, dat het waarschijnlijk wel ff gaat duren, voordat tot me door gaat dringen, dat ik nu, dwz straks als het zover is, door kan gaan met wat al zolang in de steigers staat. Als alles eindelijk een keer goed gaat. Als .....

Tunnellicht

 Geen bevestiging van de rondzingende datum. Wel de bevestiging dat alle formaliteiten inmiddels zijn doorlopen en de notaris wacht op "les fonds", pecunia dus, om de boel definitief af te sluiten. Het beste mens acht een afhandeling voor het eind van de maand niet onmogelijk. Legt daarbij dus fijntjes de bal bij de kopers.

 Zo gaat het dus al sinds het begin van het koop-/verkooptraject. Als de kopers zeggen alles gedaan te hebben, komt de notaris met vraagtekens. Heeft de notaris naar haar idee haar werk gedaan, trappen de kopers om de een of andere reden op de rem. Laat ik hopen, dat alle facetten van de verkoop nu helder en duidelijk zijn voor alle partijen en het ongeduld van de kopers zorg gaat dragen voor een zo spoedig mogelijke afhandeling. Ik ben 'het zat zijn' knap zat.

Slaperig

 Een doorwaakte nacht, maar verklaarbaar. Pijn is niet bepaald slaapverwekkend. Hetzelfde irritant ongrijpbare gevoel als na een defi-ingreep. Aangenaam is anders. Geen pijnstillers. De ervaring heeft geleerd, dat verschil minimaal is. Desondanks na eenen korte momenten geslapen en tegen de ochtend zowaar in diepe slaap verzonken. De pijn was minder en/of ik eraan gewend.

 Eindelijk in slaap wordt je om half negen wakker geschreeuwd door moeders. Het mens was net voor de deur naar ons deel op haar snufferd gegaan. Niet veel later weer haar doordringerige nasale zeurstem op vol volume. Nu iets met geld. Alsof dat niet wachten kan. Het mens kan gewoon niet hebben, dat zij zo vroeg opstaat en wij, waar mogelijk langer blijven liggen.

 Enfin, aan de alag met de dag. Gaat hinken worden. Honden, koffie, sodabad, nog meer koffie en zien wat ik verder van de dag kan maken. De eerste indruk qua bruikbaarheid van mijn voet is niet hoopgevend. En zitten vind mijn rug nog steeds niet erg prettig ... wordt laveren.

Geprikt

 Godver-de-godver en niemand behalve jezelf bij de oren kunnen pakken. Hoe stom kun je zijn?? Het ding ligt d'r al dagen. Sterker nog, ik heb de plank er zelf neergelegd ter voorkoming van een ongewenste duik in de étappegewijs vollopende septictank. In al die tijd is me niet opgevallen, dat er nog een spijker in zat, totdat ... totdat ik er gisteren in trapte. In die spijker. Vol intrapte. Wat kan een mens vloeken. Wat een creativiteit! En direct zag ik, dat er nog een spijker in zat aan het andere uiteind. Alertheid op het verkeerde moment. Als eerste die spijkers verwijderd en volgens begonnen met schadebeperking.

 Spijkers zijn als kattenbeten. Scherpe indringers met direct weer dichtslaande gaatjes, waar de naar binnengebrachte rotzooi niet op eigen kracht weer naar buiten kan. Dat soort zaken gaat dus meestal ontsteken met alle ellende vandien. En deze spijker was een heel eind langer dan een kattetand. Verbaasd me, dat het ding er niet aan de bovenkant uitstak.

 De eerste paar uur doorgewerkt aan het ophangen van de keukenspots, maar aan het eind van de middag was het staan op ladders geen alternatief meer. En lopen nauwelijks makkelijker. Stom, stom, stom.

Eigens

 Kwart voor negen en aan de koffie na een compleet andere nacht. Later naar bed, later in slaap, uren slaaponderbreking en na zevenen gewoon echt wakker! Knoop er een touwtje aan, ik laat het voorlopig ff zitten. Het is de dag, die telt, en ik heb er zin in.

 Een dag in mijn tempo met de toekomstige bezigheden in de gewenste volgorde. Geen werkkracht om rekening mee te houden. Koffie in Agnita, vriendinnetje (op)zoeken en beetje schrijven. Terug in het dorp de laatste enkelvoudige spots in de keuken ophangen en nadenken over hoe de trio's het beste opgehangen kunnen worden. Lijkt een klus waarin zes armen geen overbodige luxe zou zijn, maar dat is pas de eerste indruk en zegt niet zoveel.

 Wat een aangename werkplek zou moeten èn inmiddels ook kan zijn, is weer verworden tot een waar slagveld. En dat ondanks het slechts beperkte gebruik van de plek. Maar we vorderen. Het gaat langzaam maar ieder stap is een definieve en dat doet goed.

Verlossing?

 Ineens is ie er: een datum. Oneindig gezwabber krijgt een eindpunt. Mogelijk. Vooralsnog komt het uit de mond van de kopende partij. Misschien dus maar een gehoopte datum. Na flinke meegewerkt te hebben aan onnodige vertragingen, begint in die hoek ook het ongeduld over de alsmaar opschuivende afronding op te spelen. Nu hopen dat ook mijn notaris zich dat aantrekt en de SAFER maant tot het achterwege laten van zinloze procedurele rechten, die enkel tijd kosten.

 Maar stel, stel dat het genoemde tijdstip voor de definitieve ondertekening zou kloppen, dan zijn het minder dan twee weken, die me scheiden van een normaal overzichtelijk en planbaar bestaan. Dan weet ik voor het eerst sinds jaren, waar ik aan toe ben. Waar ik het mee moet, kan doen! Kan ik prioriteiten stellen èn doorvoeren. Eindelijk wissels trekken, die niet op luchtkastelen zijn gebaseerd. Kan ook eindelijk geformaliseerd worden wat allang en breed dagelijkse realiteit is.

 Voorlopig maar de nodige terughoudendheid in acht nemen. De wens neemt, voor je het weet, de werkelijk op sleeptouw. En ik geloof het sowieso pas, als ik het verkoopbedrag op mijn rekening zie staan.

Lichtelijk

 Een rommelige dag. Uren verspild aan het zoeken naar schroefhaakjes om de in kaders ingebouwde spots op te hangen èn niet gevonden. Niet in Agnita en niet tussen mijn eigen zooi. Ergerlijk als je weet, dat je het gewenste in je bezit hebt, maar het niet kunt vinden in één van de vele kratten en dozen met klusmaterialen. De realisatie van een overzichtelijke klusruimte kruipt met iedere zoektocht gestaag omhoog op de prioriteitenlijst.

 Uiteindelijk maar besloten om het gewoon met een schroef vast te zetten. Werkt ook en misschien nog wel beter. Maar daar gaat het bij het zoeken op een gegeven moment niet meer om. Je hebt iets in het hoofd en hoe langer de zoektocht duurt hoe hardnekkiger je je erin vastbijt.

 Eind van de middag pas 'opgegeven' en met de spots aan de slag gegaan. Bij achten hingen de eerste vier spots, zat de dubbele schakelaar op zijn plek en werkte alles naar wens. Bijzonder licht in de keuken. Sfeervol en toch genoeg licht voor de normale handelingen. Boven de werkvlakken is extra verlichting en bovendien is dit pas een klein deel van de geplande spots. Wordt een spottig keuken.

Dunnetjes

 Een haar is een haar.
 Is dat waar?
 Dat denk je maar!

 Een haar in je soep of elders in het menu kan gebeuren. Is het klein en waarschijnlijk van jezelf (baard??) wip je het ding op de rand van je bord en eet je verder. Als je echter in eerder genoemde veronderstelling aan het haar trekt en ook na meerdere centimeter blijft er maar haar uit de soep komen, dan komt tegelijkertijd iets van walging uit de maagstreek naar boven.

 Er is hier maar een iemand met zulk lang haar en die draagt bovendien in 99,8% van de tijd een hoofddoek. Misschien een idee om in die overblijvende 0,2% geen soep te maken??

Slapen

 Bijna twaalf uur in bed gelegen en nog vnl geslapen ook. Wat is dat? Nb na een zondag. Niet een dag van de week die eruit springt qua fysieke inspanning. Moet ik de belachelijk hoge woonkeukentemperaturen ter verantwoording roepen? Of is het toch het Belgische vocht geweest, dat hier zorg voor heeft gedragen? Is het interessant? Denk het niet, maar het verbaast me wel, dat je met hetzelfde gemak uren wakker kunt liggen als een lange nacht slapend doorbrengen.

888

 Niet verkeerd op 8 november om acht minuten over acht. Weliswaar in de avond waar de ochtend perfecter was geweest.

Volgorde

 Wat is belangrijker in het leven? Dat je geleefd hebt (invulling naar eigen inzicht) of dat je oud wordt?

 Mij lijkt het eerste belangrijk en het laatste meegenomen, vooral leuk als je je aanstaande overlevenden nog ff stevig wilt dwarszitten.

Țigani

 Aan de ene kant stelen ze je velden leeg en meer ook, als ze de gelegenheid krijgen (maar zij zijn vast niet de enigen), aan de andere kant werken ze voor je, verkopen ze zelfgemaakte spullen als bezems op markten of gaan langs de deuren voor metalen of het verkopen van verzamelde vruchten of paddenstoelen maar ook schoenen. 50 Lei voor een paar half hoge, echt (?) leren schoenen. Nog geen 15 euro .... Mijn laatste bergschoenen waren iets van 500 euro. Voor twee paar gaat er nog een knaak vanaf en de mensen proberen nog verder te beknibbelen. Belazerd zal worden, wie belazerd wil worden. Lijkt me zo, maar ik zal zien.

 En ze zijn er in soorten en maten. Scheer ze niet over een kam. Niet alle Aziaten zijn Chinezen en Afrika kent meer uiterlijke verschillen dan Europa. Je moet het wel ff zien. Qua zigeuners zijn er hier minimaal drie verschillende groepen, die onderling weinig met elkaar te maken (willen) hebben. Het klit allemaal per soort bij elkaar, leeft of ver onder ieder denkbaar bestaansminimum of bouwt bij elkaar gebedelde huizen, die qua omvang en decoratie je bek open laten vallen. Het is in feite lef hebben, zowel het een, als het ander.

 Kon dan ook vanmorgen niet echt kwaad worden, toen een familie van het arme soort mierikswortel stond te steken op de velden van mijn schoonfamilie (Ahum...). Bovendien zeiden ze, dat ze toestemming hadden gekregen van de broer. Wat volgens mij best zal kloppen. Dat die broer dat dan weer niet overlegt met de rest van de familie tekent, enkel de onmogelijkheid om hier gezamelijk een plek te onderhouden.

Terugblik

 Zeven maanden is het nu geleden, ruim, dat ik hier ben neergestreken. De overgebleven katten hebben net als de honden hun draai gevonden. Ze kennen 'hun huis', keren er terug, zijn bekend met de directe omgeving en begrijpen naar het schijnt het gevaar van passerende automobielen. Ook het dagelijkse leven van de katten heeft een patroon gevonden met de voermomenten als ijkpunten. De honden slapen voornamelijk en als ze dat niet doen, lopen ze op de heuvelrondjes alsof ze niet beter weten. Wat nieuw is, zijn de schapenkeutels en die zijn hen meer welkom, dan het mij lief is.

 Voor mijzelf ben ik er nog niet zo uit. Niet geheel vreemd, omdat ik naast de praktische probleempjes nog niet echt de kans heb gekregen om iets van een nieuw leefsritme op poten te zetten. Niet dat ik daarin serieuze aanpassingsproblemen verwacht, maar toch eerste zien hoe het functioneert, voordat ik ga jubelen. Neem de herinneringen die opduiken, maar niet in het plaatje passen. Dingen die ik wil, maar niet kunnen, omdat ik niet meer in Frankrijk zit. Liep bij de overgang van Utrecht naar Le Chalard toch anders.

 Verder zijn er bij voortduring nieuwe dingen, gebeurtenissen, etc. waar ik steeds weer van moet, of wil bedenken, wat ik er mee aanmoet. Op het persoonlijke vlak, op dorpsniveau, qua stadse mogelijkheden, betreffende het weer, materiaalkeuzes & verkrijgbaarheden en mijn eigen inbreng in dit alles. Ik denk, dat het weer en aanverwante zaken binnen een jaar geregeld zullen zijn. Als de ooievaars opduiken heb ik mijn eerste 'natuurlijke' cyclus in Roemenië gerond, maar zit ik, vrees ik, nog tot over mijn oren in de administratieve afhandeling van mijn move. Ik blijf nog wel ff terugblikken.

Overstoken

 Een bewolkte (zon)dag, vorst uit de lucht. Je voelde het gisteravond al aankomen. Het zal iets van een graad of tien schelen maar het geeft je het idee, dat het helemaal niet meer koud is. Bijna half november en de deuren in huis staan open. In 13 dan wel te verstaan, niet in 24. Daar brandt de kachel reeds, omdat het zondag is. Onmogelijke temperaturen in die woonkeuken. De een staat zo ongeveer in haar zwempak te koken, de ander, de oudere versie zit ingepakt in meerdere lagen te kniezen op de bedbank, omdat ik de deur voor een moment open laat staan.

 Binnentemperaturen schommelend rond de 5º hoef ik niet meer te trotseren, heb ik me beloofd, maar 18++ is ook niet mijn bedoeling. Je went er aan, zowel de ene als de andere kant op, maar naar mijn idee kun je beter met een trui extra aan binnen zitten, dan steeds bijna in je nakie naar buiten lopen en een temperatuurklap krijgen van 20-30 graden of meer. Niet zo vreemd dat hier al weken wordt gesnotterd. En al dat geklaag over de kou komt in een iets ander daglicht te staan, als je binnen hokt bij 25 en meer graden boven nul. En dat als het buiten nog steeds géén winter is. Ik snap werkelijk niet hoe die mensen bij -27º kunnen functioneren, maar ik zal het gaan zien.

Verzetten

 Volgens mij is het niet zo'n gek idee om morgen weer iets ter hand te nemen, waar ik mijn aandacht op kan richten cq mee kan afleiden. Die hele slepende verkoopprocedure is als vuur. Je weet, dat je je er beter niet mee bezig kunt houden, maar kunt er niet van afblijven. Gelukkig is er genoeg te doen en mijn stemming vooralsnog niet omgeslagen.

 Septictank, toilet, graven en niet te vergeten de spots in de keuken ophangen. Moet een mooi gezicht zijn als de lampjes hangen op de plekken, waar nu nog steeds draden uit de muur steken. Of als het ernaast is, de stopcontacten afgewerkt zijn. Daarom vandaag ook ons licht bij Ambient opgestoken. Weer een keer. Voor de zoveelste 'Weer een keer'! En ik weet niet, waar dit verhaal gaat eindigen (Over wachten gesproken!!) maar je moet iets van Kafka hebben om het te kunnen hanteren.

 Waarom deze winkel ooit besloten heeft om in onderdelen te bestellen, wat je in Frankrijk gewoon in complete sets kunt krijgen, is me in de afgelopen 4, of zijn het inmiddels al 5 mndn (?), nooit duidelijk geworden. Het is vragen om problemen en die hebben we dus inmiddels al maanden. Problemen tussen het filiaal en het hoofdkantoor, tussen winkelpersoneel en magazijnwerkers, tussen winkelbedrijf en leverancier, tussen leverancier en tussenhandel, etc, etc. Het spul is deels betaald, deels geleverd, mag hopen dat het geleverde inmiddels niet zoek is geraakt in het filiaal, maar zonder dat laatste deel heb ik aan de rest niks. D'r zullen dus ook na morgen draden uit muren blijven steken.

Spanning

 Het leven voelt een beetje bijeen gedrongen aan, alsof het op barsten staat. Maar wat gaat het worden het schoonheidseffect van een ontpoppende vlinder of het geëtter van een open barstende steenpuist? Ik heb hier, vrees ik, wederom niks over in te brengen. 'Afwachten en theedrinken' is mijn deel. En nu is wachten onder omstandigheden al niet mijn sterkste kant, maar thee drink ik alleen met een mes op mijn keel of een doorgeladen Magnum tegen mijn slaap. Geen enthousiastmakende combi dus. Ik neem wel een wijntje, maar aan het wachten valt verder weinig te rommelen.

 Neemt niet weg, dat wel dat gevoel er is en je als mens zijnde dan altijd weer, al is het maar stiekum en met vele slagen om de arm, hoopt op het beste resultaat. Hoop, altijd weer die hoop en vaak ijdel. Afschuwlijk iets, maar zonder, was ik de laatste jaren niet doorgekomen. Gewoon doorgaan dus. Is eerlijk gezegd ook het moment niet meer om over opgeven na te denken. Dat maak je je tenminste wijs.Want, zeg nou eerlijk, wat kan er nu nog misgaan?

 Mond spoelen! Afkloppen. Niet fluiten. Snel wat gebedjes schieten. Driemaal om mijn eigen as draaien. En meer van dat soort handelingen! We gaan niet de rode loper uitrollen voor het noodlot. Bekijk het ff.

Ervantussen

 Mistig begin van de dag en dat met -4º op de thermometer. Een combinatie met prachtige effecten. Niet alleen het gras maar ook de struiken en bomen zijn 'gesuikerd'. Dat beeld beschenen door een met moeite doorbrekende zon en je hebt Kerstplaatsjes in alle richtingen, waarin je kijkt. Een zeer lokaal verschijnsel. Al na een paar kilometer richting Sibiu was de omgeving ontdaan van alle effect en scheen de zon volop.

 Een stadse dag vandaag met een ritme waarin langzaam iets van een patroon ontstaat. Klusmaterialen gezocht (en gelukkig het meeste gevonden), over de aan overvloed ingeboete markt gestruind, geluncht in een ons nog onbekend restaurant, een kluswinkel aan de ander kant van de stad doorgesjeesd, de supermarkt ingedoken voor wat noodzakelijke overbodigheden en dorpwaarts gekeerd. Half zes en donker. Ook een soort patroon, maar geheel los van onze activiteiten. Een ander patroon is het gekijf binnen één minuut na aankomst. Er zijn mensen, die horen gewoon acher het behang.

 Op de markt is ondanks de kleinere stapels en hier en daar een lege plek nog steeds een hoop te koop. Het 'seizoens'-artikel is mierikswortel. Dit afschuwelijk onmogelijk onkruid, waar ik de strijd nog mee moet aangaan, is geraspt en verdund danwel verzacht met appel en/of room een aangenaam pittige lekkernij. Zo ongeveer overal bij te gebruiken, maar hier voor het moment vooral gewenste om bij de witte kolen te doen, die nu overal in een pekelbad worden gezet. Voor de koolrolletjes met de Kerst

Liefdadigheid

 Me voorgenomen om een zwerfhond, dat neem ik tenminste aan, die mijn aandacht heeft getrokken te 'adopteren', alweer een paar keer voor taxi gespeeld en iemand aan werk geholpen. De 'goed daden' verdringen elkaar om voorrrang. Mocht nou eindelijk afgehandeld zijn, wat allang afgehandeld had kunnen zijn, dan hoef ik me in dat soort zaken niet zo terughoudend op te stellen. Wat niet betekent, dat ik alle zwerfhonden van Agnita ga verzorgen, taxiritjes op bestelling ga maken en/of de arbeidsmarkt ga verzieken door de mensen meer te betalen, dan ze elders kunnen krijgen, maar in alles wel iets soepeler. Waarbij dat laatste me het zwaarst valt. Iemand een hele dag laten spitten voor 12,50 euro, koffie, water en een simpele lunch, kost me moeite. In Frankrijk zou ik blij moeten zijn geweest, als ik iemand had gevonden, die een dergelijk bedrag per uur acceptabel had gevonden.

 Maar mensen, die dergelijke bedragen betalen (en minder ook), moeten zelf rond zien te komen van 700 - 1200 lei in de maand (deel het grofweg door 4 voor de euro's). Vaak uitbetaald in de vorm van een pensioen, want oud of op de een of andere manier gehandicapt. Wat niet wil zeggen, dat werkenden, de 'gelukkige' minderheid, het zoveel beter hebben. Niet in zo'n kleine stad als Agnita en al helemaal niet op het omringende platteland.

 Toch zou ik graag iemand 'aan me binden' voor alle voorkomende klusjes in en om het huis. Dat kan deels door de betaling, maar er is meer. Wat me inmiddels al is opgevallen is de onbetrouwbaarheid van de mensen, die voor je werken. 'Morgen' is bijvoorbeeld iets, dat je redelijk soepel moet hanteren. Als dat op maandag wordt toegezegd, kan het rustig vrijdag worden of helemaal uit beeld raken. Ook worden overeenkomsten per moment opgezegd, liefst nadat eerst om een vooruitbetaling is gebedeld. En zo is er meer. Ik kijk eerst nog wat katten uit bomen.

Irritant

 Vervelend, als maar in de lucht blijft hangen, wat je leven in één klap het vervulde droomgehalte zou kunnen geven, en nu noodgedwongen maar steeds 'die droom' blijft.
 Vervelend, dat de 'Deo ex machina's' maar niet landen willen.
 Vervelend, als je het belangrijkste scenario niet in eigen hand hebt.
 Vervelend, als je steeds maar weer jezelf moeten overtuigen, dat wat zinloos lijkt best het gewenste resultaat zou kunnen geven, 'moeten' zelfs inmiddels, eigenlijk.
 Vervelend, dat je je ondanks de belofte aan jezelf blijft storen aan de steeds maar uitdiende vertaging.
 Vervelend, dat je met belemmeringen moet zien om te gaan, die in principe volkomen overbodig zijn, zelfs van de pot gerukt.
 Vervelend, dat je afhankelijk bent van andermens's onvermogen.
 Vervelend al dat wachten.
 Vervelend, die tijdsverspilling.
 Vervelend dat vervelende.

Dreef

 Vanmiddag de laatste twee kaders in de verf gezet en de spots erin gemonteerd. Nu zijn het evenwichtigere dingen dan zoals ze uit de winkel kwamen en passen nòg beter. In het weekend montagespul vinden en dan is het de eerste klus, die definitief van de lijst kan.

 Direct doorgestoomd met het opschonen van de tuin, die omgespit wordt door een ingehuurde kracht. Een vrouw notabene, maar spitten kan ze bijna beter dan ik. Ze zou wat meer op al het te verwijderen wortelonkruid moeten letten, maar anderzijds is het al mooi dat de tuin helemaal omgewerkt gaat worden. Tenminste iets, waar we mee op schema liggen.

 Vervolgens de tweede kelder leeggeruimd door alles eruit te slopen wat er aan houtworm vervreten stellages in stond. Zal uiteindelijk een multifunctionele ruimte worden. Om alles 'onder dak' te krijgen zal proppen niet voorkomen kunnen worden. De inrichting zal goed moeten zijn voor het klussen, opslag van de wintervoorraad en als washok. Maar eerst uitgraven, muren herstellen en een vloer leggen, die niks met beton te maken heeft.

Hinken

 Het is, dat ik het onvoorwaardelijk geloof, dat hem toegedicht wordt, in wat "God" wordt genoemd, niet met hem deel, anders zou ik hem -voor mijn gevoel- inmiddels wel naar de kroon kunnen steken. Beproevingen zijn nooit leuk, tenzij je er zelf voor kiest en/of iets mee kunt winnen. Maar normaal overkomen ze je, zijn het momenten, slikmomenten en ga je weer als normaal verder, voordat je het weet. Geen gebeden zonder end.

 Ik heb zijn op zijn overtuiging gesteunde vertrouwen niet of ook weer wel, maar dan simpelweg omdat mij geen anderen mogelijkheden (meer) openstaan. Ja, de kont tegen de krib gooien, maar ook dat heeft enkel nog theoretische waarde. Ik zit in een maalstroom en zal die uit moeten zitten om iets over het eindresultaat te kunnen zeggen. Zoiets als stil zitten als je geschoren wordt. En ik heb een baard en dat niet voor niks!

Kletsbehoefte

 Wat me de laatste tijd meermalen is opgevallen, is dat veel telefoongesprekken, die door vrouwen gevoerd worden, met hun moeder is. Bijna steeds als ik een gesprek opvang, en wie loopt tegenwoordig niet constant overal te bellen(?), is het mama dit, mama dat, nee mama, ja, ja mama etc. Een onbedoelde bijwerking van de vrijwel permanente bereikbaarheid van alles en iedereen? De ver(der)reikende moederlijke bemoeizucht met dank aan de mobiele telefonie?

 Dank achteraf God op mijn blote knieën, dat mijn moeder niet over deze terreurmogelijkheden beschikte, toen ik ging studeren in Utrecht. Blij eindelijk onder de permanente ouderlijke controle uit te zijn en dan om de haverklap gebeld worden. Je kunt natuurlijk niet opnemen, iets wat ik ook nu trouwens meer wel dan niet doe, maar dat had vast alleen nog meer telefoontjes tot gevolg gehad.

 Met de vaste verbinding had ik al meer problemen dan me lief was, maar kon me gelukkig verbergen achter 13 andere gebruikers, toen ik eenmaal op een studentenflat terecht was gekomen. Nee, ik snap nog steeds niet, dat bijna iedereen blijkbaar een permanente behoefte heeft om te praten met anderen. Op straat, in winkels, achter het stuur, in het weiland, werkelijk overal door iedereen muv een paar types zoals ik.

Voorstelsel

 Aardige uitspraak:

 "Ik kan iedereen aanraden om altijd een zekere identiteitscrisis met zich mee te dragen." (Henk van Straten, VK 04-11-2015, schijnt schrijver te zijn. Nog nooit van gehoord.)

 Of het 'er nou eenmaal bij (hoort) dat je niet altijd weet wie je bent.' en het ' voorkomt (ook) dat je radicaal wordt, of andere mensen te veel de maat neemt.' waag ik eerlijk gezegd te betwijfelen, maar het is een leuke gedachtenkronkel.

Voeren

 De nieuwe schijf van vijf. Wat ooit gezond was, is het nu niet meer en wat het nu is, kan straks weer op de hoop van "Beter niet tot verboden" Nieuwkomer is 'het handje noten'. Zat er aan te komen, net zoals het verder afknijpen van de alcohol. Snap trouwens niet wat dat met voeding heeft te maken. Is volgens mij meer een genotsmiddel en dus volstrekt overbodig en te gebruiken naar eigen inzicht, tenzij je in aanmerking wilt komen voor een levertransplantatie. Want dat soort consequenties zullen niet meer zolang op zich laten wachten.

 Of deze sluipende bemoeizucht met iemands eet- en natuurlijk ook leefpatroon vanuit de overheid ooit nog een halt toe te roepen is, waag ik te betwijfelen. Ooit begonnen als handreiking, is dat hele circus al lang niet meer vrijblijvend. Als je de discussie over het beteugelen van de kosten in de zorg volgt, voel je al jaren aan je water naar welke hoek de wind aan het draaien is.

 Waarom persé die nadruk op dat "zo oud mogelijk worden"? Willen mensen dat wel? En zo ja, hebben ze er zo'n kraak- en smaakloos leven voor over? Ja, misschien tegen de tijd als ze op schoot van de dood zitten, maar al die decennia daarvoor? Blij dat ik niet meer in Nederland leef en mij het te vermoeden toekomstperspectief sowieso bespaard zal blijven.

Schoonheid

 Een prachtige ochtend. De zoveelste. En het gaat nog ff zo door. Frisse nachten rondom de -5° en dagtemperaturen die iets van 20° hoger liggen. De dag begint wit om met het klimmen van zon meter voor meter z'n orginele kleuren te verkrijgen. Op weg naar de heuveltoppen loop ik en de honden door dampend gras.

 Het is heiig, niet helder, maar dat past wel bij mijn toestand van langzaam ontwaken. De honden gaan uit voor ik aan de koffie begin. Soms niet meer dan strikt noodzakelijk en dan ben ik in een half uur terug. Maar op dagen zoals vandaag is het een genot om de heuvel op te gaan en van de wijdsheid om me heen te genieten.

 Vandaag een stuk over de heuvelrug gelopen tussen Coves aan mijn rechterhand en Birghis aan de andere kant. Je waant je zonder probleem ergens in de 'middle of nowhere'. Wijdse wijdheid. Golvende heuvels in alle richtingen. Soms bebost, maar rondom Coves vrijwel alleen met grasland bedekt. Grasland dat niet gemaaid wordt maar door schapen wordt gefrequenteerd en nu dorgeel kleurt. Heel even was er de neiging om in een grote boog naar het einde van het dorp te lopen. Daar van afgezien. Zou gauw nog een uur of meer gekost hebben en zo onthaast ben ik nou ook weer niet.

Evenwichtig

 Had ik nou mijn eigen woonplek op orde, zou ik grosso modo het leven leiden, wat ik in mijn gedachten had, toen ik deze kant op kwam. Een beetje schrijven, een beetje klussen, een beetje rondhangen in de lokale horeca, een beetje tuinieren, een beetje koken, muziekje op de achtergrond, een goed boek onder handbereik en meer van dat soort zaken, als de zin er is en de tijd het toelaat.

 Nee, ik begin niet weer over wat steeds maar niet in beweging is te krijgen. Ik hou me bezig met wat wel in beweging te krijgen is en maakt van de rest het best mogelijke in afwachting van het moment, waarop het hele zwikkie weer een flinke stap vooruit gebracht kan worden. Het kost enige beheersing, moet ik toegeven. Maar de afgelopen dagen bewijzen, dat het kan zonder in de apathie te vervallen, die de afgelopen mndn de meeste tijd opslurpte. Morgen weer verder.

Doen

 Heerlijk constructief en kleurend bezig zijn. Gewenste resultaten creëren, wat wil een mens meer? Het doet goed om te merken, dat de rust er is, om zonder mankeren ergens de tijd aan te besteden, die simpelweg nodig is. Ontwerpen, proefexemplaar, ruw resultaat, bewerken, bijwerken, verven, in elkaar zetten en straks ophangen. Het geeft de burger moed.

 Gek, dat zoiets kan wegzakken, bijna omslaan van liefhebberij naar afkeer. Het is weer zo'n element, dat in het Frankrijk van en na Yoland zijn glans heeft verloren. Je ziet het gebeuren, probeert te beseffen waardoor en verliest uiteindelijk het interesse zowel aan de vraag als de bezigheden.

 Het is de tijd, die telt. De tijd, die nodig is. De tijd, die je gegund wordt. Hier is die ruimte er gelukkig weer, al heeft het de nodige mndn gekost, om dat besef tot me door te laten dringen.

Baantje

 Werd op geen van de scholen gedaan, waar ik ooit onderwijs heb genoten, noch op één van de vele cursussen, die ik ooit heb gevolgd. Geld bij elkaar leggen, indien nodig voorschieten, de vent van de juf is zo gek om voor koerier te spelen en het lesuur "Pizza eten" is geregeld.

 Geheel on-Roemeens, op mijn dringend verzoek waren de pizza's wel reeds in de bestelling, toen ik net na het middaguur aan de heen- en weerritjes begon. Eerst het geld ophalen, vervolgens toch nog op de laatste pizza's moeten wachten en met dertien dampende pizzadozen en twee grote potten saus, want hier eten ze saus bij de pizza, terug naar de school en aansluitend naar mijn eigen bezigheden.

 De leerlingen waren dankbaar en lieten dat weten ook. Is dus geen Roemeense eigenschap om alles wat voor je gedaan wordt, als vanzelfsprekend in je zak te steken zonder bedankje of andersvormig enthousiasme. Misschien moet dat sikkeneurige oudje een tijdje op schoolse herhaling.

Verwijten

 Kantje! Me weten te beheersen, maar indirect wel duidlijk weten te maken, dat dit niet meer gaat gebeuren. Niet mijn beheersing noch het gescheld in mijn hof. Dat het mens nauwelijks twee woorden zonder stemverheffing kan spreken, leeft ze maar uit op haar eigen leefplek niet op de mijne. Na het geven van mijn mening kreeg ze gelukig iets van weerwoord. Je krijgt het toch niet bedacht, dat je moeder je komt uitschelden in je eigen huis. Zak in de stront aub .... en daar is hier geen gebrek aan.

 Nu is het natuurlijk niet zo slim om een telefoon niet terug te zetten, maar de ophef daarover is volkomen van de pot gerukt. Hoe vaak ik de voerbakjes van de honden moet zoeken, omdat ze weer een keer oneigenlijk gebruikt zijn. En dan heb ik het niet over pannen, die ergens buiten rondslingeren, bestek dat je uit de stal moet vissen of theedoeken waar de vloer mee is gedweild. Niemand kijkt hier verder dan de neus lang is en het eerst het beste wordt gegrepen, wat hij/zij denkt te kunnen gebruiken, als ze iets nodig hebben. Familiekwaal. Iedereen heeft wat dat betreft boter op het hoofd en moeders lang en breed het meest.

 Het tekent ook wel een persoon, dat je ruim 200 meter met stok, gebogen onder een hoek van 90° en belemmert door andere manco's, je gelijk gaat halen ipv een uurtje of wat te wachten om in eigen huis de puntjes op de 'i' te zetten..

 Nooit komt er iets vriendelijks uit die hoek. Nooit wordt iets gegeven. Nooit een handreiking. Nooit interesse. Enkel eisen, gemekker dat dingen anders moeten en geklaag over hoe slecht ze het wel niet heeft. En zo iemand verwondert zich met regelmaat over het gebrek aan interesse van mijn kant. Wie is hier gek??