Kaal

 Eén van de twee deurkozijnen afgekrabt. Altijd dankbaar werk en bij de 30 cm dikke muren heb je lekker wat kozijn te gaan. Oud huis, gelukkig niet teveel verflagen, maar wel van de oude dikke en bij het afbranden tot een taaie massa krimpende olieverf. Met bijbehorende stank. Twee halve dagen voor één kozijn en ik kraak en piep aan alle kanten als ik rechtop probeer te komen, ondanks verkrampte spieren en ongewillige gewrichten. Onvoorstelbaar, dat ik dat in Utrecht weken achter elkaar heb gedaan met dagen van 12 uur en meer, vaak nog boven mijn hoofd ook ...

 Straks het 'echte' werk en de boel glad schuren, grove beschadigingen bijwerken, plamuren, schuren en dan is het feest. Weinig klussen leuker dan verven. Hopelijk arriveren de stopcontacten en andere electra onderdelen, voordat ik ook het tweede kozijn afgehandeld heb. Kan ik verder met leuk werk ter afwisseling van de meer als verplicht aanvoelende nummers werkzaamheden. En de loodgieter ... Die had er twee weken geleden al willen zijn maar houdt het tot op heden bij het herhalen van loze beloftes. Jammer dat ik (nog) geen 'netwerk' van specialisten heb. Een soort, die hier sowieso knap dun gezaaid is en maar moeilijkmin een afspraak te vangen is. De persoon, die de meterkast zou afmaken, is nog zo'n onbereikbaar geval. Een reden te meer om snel zover te geraken, dat een dikke punt achter de grove bouwactiviteiten gezet kan worden. Ik wil er kunnen leven en rustig verder werken. Het moet een genot zijn als het zover komt. Een vermeend genot, dat met de dag groeit.