Die fles wijn in mijn eentje was meestal wel genoeg. Steeds vaker bleef er zelfs iets over. Inmiddels nog steeds het idee, dat één fles voldoende moet zijn om of de lunch of het diner van vloeibare smaakmakers te voorzien. Het edele vocht is echter niet meer exclusief voor mij bedoeld. Dat het met z'n tweeën anders werkt, kun je blijkbaar ontwent raken. Daar kun je je over bazen en dat doe ik af en toe ook. Maar waar ik mezelf ff helemaal niet kan volgen, is, dat ik vind dat twee flessen gewoon niet kan.
Laten we maaltijden buiten de deur ff voor wat ze overal elders ook zijn, nl. een noodzaak tot beheersing. Bovendien heb je hier het simpele feit, dat ieder glas voor de alcoholcontrole simpelweg een glas teveel is. Maar gewoon, thuis of daar waar het niet de bedoeling is, dat het dat ooit gaat worden maar nu tijdelijk wel ff is ... zou die tweede fles toch geen probleem moeten zijn. Is het echter wel in zoverre, dat de aanschaf of het koud leggen ervan iedere keer weer vergeten wordt. Psychosomatotisch waarschijnlijk. Hier moeten met moeite ingeprente grenzen opgerekt worden. Nou ja, moeten .... het zou kunnen en per saldo niks of slechts weinig aan de geldende werkelijkheid veranderen.
Wat is daar nu het probleem bij?? Ik heb me d'r nog niet serieus over gebogen, maar ergens is het natuurlijk knap lullig, dat je het met enige moeite voor elkaar gebokste simpele edoch absoluut heldere gegeven van één fles nu weer bloot moet gaan stellen aan allerlei mitsen en maren. Iets met schapen, hekken en dammen en vooral het benepen gegeven, dat het nuttigen van een maaltijd tegenwoordig vaak meer tijd in beslag neemt, dan het legen van de fles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten