Hèt grote verschil cq probleem tussen Mariana en mij is het feit, dat ik mijn eigen plek op mijn manier en met mijn spullen wil en Mariana eigenlijk alles wel best vindt cq nergens moeilijk over doet. Da's niet makkelijk! Niet, dat ze niet weet wat ze mooi vindt, en hebben wil ze het ook nog wel, maar dat je het ook een plek kunt geven in zoiets als je eigen huis, dat gaat er niet of niet meer in. Opslaan is wat ze d'r altijd weer mee gedaan heeft. Opslaan voor het moment dat .... een moment, waarvan het lijkt, alsof ze het geloof, dat het ooit werkelijkheid zou kunnen worden, door de jaren heen is verloren.
Bij de bruiloft leek de boel te kantelen. Daar waren duidelijke wensen en dromen. En hoewel het waarmaken daarvan ook tijdenlang beheerst werd door een vorm van ongeloof, werden de dromen meer en meer tastbare realiteit naarmate de dag naderde. De bruid, die ze altijd voor ogen heeft gehad, is ze écht geweest. De trouwerij heeft ze vrijwel compleet vormgegeven (op de maaltijd na) en dubbel en dwars genoten. Zij was het middelpunt, waar ze zich anders eerder wegcijfert.
Daarna verviel haar leven bijna geruisloos weer in de rol van 'dochter van' en/of ' zuster van' en verhaalt ze over wat onze woonstek moet worden enkel in de verleden tijd, de tijd met haar oma. Het ouderlijke huis, waar ze sinds de dood van die oma leeft, slokt haar op. Idem het onderwijs en natuurlijk ook het halve boerenbedrijf, dat ze met haar broer voor hun moeder met tirannieke trekjes op poten probeert te houden.
Dat het huis niet af is, zal daar zeker een rol in spelen, maar volgens mij niet zo'n grote. Als dat nog jaren zou gaan duren, zou Mariana daar niet mee zitten. Ze heeft haar hele leven in feite op meerdere plekken tegelijk geleefd. De huidige situatie is voor mij een uitzondering en voor haar simpelweg niks bijzonders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten