Bijna negen uur. Een te late start voor wat vandaag de bedoeling was. De dag omgooien voor ie goed en wel begonnen is. Had niet nodig hoeven zijn. Gisteren op de rand van het bed bedacht, dat die hele omschakeling van mijn bestaan een tamelijk vermoeiende bezigheid is gebleken. In dat kader is deze vertraagde start niks verbazingwekkends. Het is wel irritant. Vervelend, omdat ik nu zelf de oorzaak ben van wat niet nodig was geweest. Gewoon om zeven uur het bed uit, moe of niet, en er was niks aan het handje geweest. Het zal er ooit wel van komen. Tot die tijd zal ik me nog menigmaal aan mezelf mogen ergeren. Of liever aan de omstandigheden, die het huidige bestaan afdwingen. Altijd beter dan aan mezelf.
Het op en neer geren tussen twee huizen. Nooit onder handbereik hebben wat moet gebeuren zonder eerst weer van de ene plek naar de andere te moeten, incl. afronden, opruimen, omschakelen, opstarten en aanpakken. Alleen van het lezen/schrijven van zo'n riedel word ik al moe. De onmogelijkheid om mijn leven op een enigszins efficiënte wijze af te handelen, het nog steeds afwezige ritme, waarin de verspilling van tijd tot een minimum beperkt kan worden. Het weerhoudt me van doen wat gedaan kan worden, wat de boel alleen maar erger maakt. Ik zit me kortom weer een keer zelf in de weg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten