Boodschappen doen en bij de kassa niet voldoende geld in je zak hebben om de aankopen te betalen. Mij is het nog niet overkomen, maar zo heel bijzonder is het natuurlijk niet. Bijzonder wordt het wel, als je dan zo ongeveer de helft van je kar weer moet uitladen om het totaal tot betaalbare hoogte te laten zakken. En dan niet de spuitbus scheerschuim, de aftershave of de hennahaarverf eruit te gooien maar de aardappelen, wortels, brood en andere meer basaal ogende artikelen. Het was bovendien geen man, die zich verkeken had op de los in zijn broekzak stekende flappen, maar een jong stel waarvan zij duidelijk de centen beheerde in zo'n beurs op handtasformaat.
Ergens een fout(je?) gemaakt of nauwelijks enige besef van wat dingen kosten? Het kan in een supermarkt soms best leuk zijn om zonder limiet te kunnen inladen en weten dat de kaart aan het eind alles voor je zal dekken. Zeker als het een goed geoutilleerde hypermarché is in een van verleidingen vervulde tijd van het jaar zoals Kerst of Oud & Nieuw. Maar het is minstens zo leuk om met een beperkt cashbudget al rekenend het maximaal haalbare in te laden. Misschien is dat zelfs nog wel leuker. Limietloos leven lijkt me helemaal niet zo leuk, afgezien van een paar piekmomenten, maar kunnen rekenen is dan toch wel één van de eerste vereisen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten