Warboel

 Gisteren de toekomstige woonstek weer op de dagkaart gezet, vandaag administratieve ongemakkelijkheden, morgen of liefst straks alweer verder met het huis. De planning strak en selectief houden. Druk bezig zijn met 'losse teugels' mag inmiddels als onmogelijkheid bewezen heten. Het is een aardig theoretisch concept, maar in feite kom je nergens of nergens fatsoenlijk en zeker nergens afdoende aan toe. Als je veel wilt doen, moet nu eenmaal de druk opgevoerd worden. Hoe voller je agenda, hoe meer je doet. Zelfs tussendoor.

 Nu werk ik als zeker tien jaar niet meer met dingen als agenda's. Afspraken zijn voornamelijk met mezelf en de prioriteitenlijstjes zijn dusdanig dynamisch, dat het op schrift bijhouden ervan meer tijd zou verspillen, dan het uit- en afvoeren van de bedachte taakjes. Tenminste ..... als de motor loopt en de boel netjes op de rails staat. Wat helaas met regelmaat niet het geval is. 

 Tot voor kort werden dergelijke dips in de motivatiecurve opgevangen door werklui, die gewoon hun werk deden onafhankelijk van de manier, waarop mijn pet stond. Kon ik wat meer mopperen. Verstonden zij niks van. En ondertussen gebeurde wat gebeuren moest. Nu ligt dat hele zooitje sinds een paar maanden compleet op mijn bordje en blijft het steeds steken in opstartpogingen ipv een soepel lopend raderwerk. Eén dag in de week 'knallen' zou voldoende zijn om de boel vooruit te helpen. En ik kan nu toch echt alleen mezelf bij de oren pakken. Of doen we maar direct het nekvel??