Zò, nu ff het gezeur aan de kant en ruimte voor de mooie dingen in het (nieuwe) leven. Het ondeugende enthousiasme van de jonge honden. Het vergeten tempo waarin honden groeien. Het koken in omstandigheden, waar een beetje West-Europeaan voor naar de andere kant van de wereld reist. De schoonheid van het landschap. De vriendelijke mensen. Erg 'open' ook, helaas meestal slechts in het Roemeens. Het aangename levensritme. De tijd, die voor elkaar wordt genomen. De menselijke maat der dingen.
Alles is met het grootste gemak op een negatieve manier te presenteren, maar laten we het gewoon nemen zoals het in het doen en laten van iedere dag bedoeld schijnt te zijn. Het is hier nog steeds een 'mensenwereld'. Niet het werk, dat natuurlijk wel gedaan moet worden èn er wordt hard gewerkt, noch het geld, wat je natuurlijk wel moet hebben, al is het maar een beetje, en al helemaal geen zaken als politiek of erger zijn de dingen, die hier tellen. Negatief gesteld zou je kunnen spreken van 'overleven'. Volgens mij mag dat 'over' eraf. De mensen leven hier en doen dat heel direct. Niet via banen, status of sociale circuits. Gewoon op straat, voor de deur, in de tuin, op de bank. De horizont is het dorp met soms een uitstapje naar elders, de oogst voor de komende wintermaanden, het wel en wee van de anderen, incl. het hele geroddel.
Natuurlijk is de werkelijkheid ingewikkelder. Je heb de verschillen in generaties, de verschillen in financiële mogelijkheden, oud - jong, ouderwets - modern, de mensen die hechten en zij die dat vooral niet willen, etc. enz. Maar de mix, waarin ik hier sindskort mijn dagen slijt, bevalt me wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten