De tweede dode in mijne nieuwe kennissenkring. Mag hopen, dat dit niet aan mij ligt ....
De kerkklokken maken de dood bekend. Een lopend vuurtje koppelt er een naam aan. Buren beginnen met het schoonmaken van het betroffen huis. Het stoepje wordt geveegd. De vrouwelijke helft van de betroffen familie en bezoekende buren en kennissen hullen zich in het zwart. Ik mag blijven in wat ik draag. De kledingcode geldt niet voor mannen.
De overledene moest in dit geval uit het ziekenhuis komen en werd thuis en niet in een dodenkapel opgebaard. De beste man ligt akelig geelgroen in een van gaas vergeven kist in de kamer van het huis, die voor deze doeleinden is gereserveerd: De voorkamer. Dat deel van het huis waar de mooie meubelen en andere speciale spullen staan, maar waar niet geleefd wordt. De kamer waar wij tot verbazing van velen, de keuken hebben gemaakt.
Bij binnenkomst, ga je van kamer naar kamer langs een haag in het zwart gekleedde vrouwen zittend op stoelen langs de muur. Vanaf het moment dat het nieuws bekend werd is de vrouw van de overledene niet meer alleen geweest. Een geruststellend idee, als ik denk aan de uren, die ik verdwaasd in huis heb gezeten en rondgelopen na de dood van Yoland.
Binnen wordt getroost en gezwegen. Buiten delen anderen frisdrank, borrels en cake rond. Mensen kunnen hun vragen en eigen verhalen kwijt. Hoewel ziek, heeft de dood toch onverwachts snel toegeslagen. Iets met complicaties. Zoiets als, zeg maar, wel vaker gebeurd in het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten