Het huidige leven is onhandig, onpraktisch en ongewenst. Maar niet onoverkomelijk. Er zijn van die momenten, dat ik er gek van word en ogenblikken, waarop ik het weet te plaatsen ..... en al dat gewissel met mijn voorliefde voor schakelen. Toch merk ik, dat het went, voordat je het goed en wel in de gaten hebt. 'Accepteren' schijnt een groot goed te zijn, zeker als je de zwevertjes moet geloven. Maar laat dat nou absoluut niet de bedoeling zijn.
Geen wennen in welke vorm dan ook. Ik wens voortdurende herinnering aan wat het moet gaan worden, desnoods irritatie over het uitblijven ervan. Geen berusting, geen tevredenheid met minder of anders. Eén keer in mijn leven de plek, die me al wat langer voor ogen staat. Eén keer iets dat meer voor mij is dan voor anderen en àf bovendien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten