De beste manier om jezelf (beter) te leren kennen is voor langere tijd op verschillende wijzen verzeild raken in een leven dat kraakt en piept ipv gladjes verloopt. Moet ik blij zijn dat de omstandigheden me ruimschoots voorzien van het benodigde lesmateriaal?? Ik ken mensen, die dat vinden. Ik ben daar nieteens dubbel in. Naar mijn idee maken de omstandigheden d'r een potje van. Goed negen jaar bezig met kraken en piepen kan ik niet zeggen, dat ik tot diepere inzichten omtrent het leven ben geraakt, anders tegen het leven aankijk of vrede heb gesloten met het bestaan van weinig coöperatieve omstandigheden. Ik probeer de boel niet erger te maken, dan ie al is, door constant tegen muren aan te lopen of tegen de stroom in te gaan. Tot meer ben ik niet bereid.
Ik ga mijn leven niet over een andere boeg gooien, omdat dat de omstandigheden toevallig beter zou uitkomen. Zo kun je wel bezig blijven. Die tijd heb ik gehad of is er misschien wel nooit geweest. Mijn boeg bevalt me best en dat uitzicht wil ik graag zo houden. Enkele kleine aanpassingen niet meegerekend.
Dus?? Ergeren, mopperen, wringen, duwen en trekken zolang als dat nodig is. En ondertussen genieten van de momenten, waarop de werkelijkheid dicht in de buurt van het gewenste weet te komen. Want die momenten zijn er natuurlijk ook èn gelukkig ook in toenemende mate. Het punt is volgens mij als eens geconstateerd. Was ik 25 geweest, zou ik geduldiger zijn, maar die tijd ligt in een ver verleden. En al het 'accepteren' en 'vrede hebben met' brengt me geen stap terug in de tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten