De dag mag bezinken. Niet dat er zo bijzonder veel opzoek is naar een vaste ondergrond. Als er al iets of iemand op z'n voetjes terecht moet komen, dan ben ik dat zelf. Misschien gaat het nog lukken vandaag, maar zekerheid heb ik niet. Heb je nooit, toch?
Ondertussen druk bezig geweest. In mijn hoofd, niet met mijn handen. Treintjes op de rails gezet, gehouden en/of verder geleid en daarbij de hete brei zorgvuldig gemeden. De losse eindjes blijven komen. Het wordt bijvoorbeeld ook tijd om de aannemer te herinneren aan een warboel van niet-gerealiseerde laatste loodjes. Niet omdat ik te weinig aan mijn hoofd heb, maar verder uitstel maakt enkel de kans groter, dat ik straks zit te blauwbekken in een huis dat "Af" heet te zijn, maar niet gelukt is winterhard te maken. Maar één ding is zeker: Daar waar ik nu zit, ga ik niet de winter in. Het heersende jaargetijde maakt het mogelijk om de keuken te ontvluchten. Dat wordt bij minus-weet-ik-hoeveel minder eenvoudig en in die ruimte vertoeven meer lippen, dan die waar ik wel op wil zitten.
De kans, dat deze eindfase iets van een ordentelijk verloop gaat krijgen, moet ik maar afschrijven, denk ik. Misschien is dat de beste aanpak. Een oplossing kun je zoiets niet noemen. Het is erger dan een compromis en dat is al een ramp op zich. Het wordt in de modder staan, stront happen, plat gewalst tegen muren bonken en nog enige graden ergere onmogelijkheden doorstaan. Alles 'slechts' overdrachtelijk, maar ik gruw er niet minder om.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten