Een bedevaart. Dat was het. Dat is het. Dat blijft het! Kan daar weinig anders van maken. Een (orthodox) geestelijke, gestorven 'na de revolutie', dwz na 1989 en in 25 jaar is de plek uitgegroeid tot iets, waar je met goed fatsoen niet ff rustig in je eentje heen kunt. Gehandicapten worden er met 10 bussen tegelijk uit Boekarest aangevoerd en dat over een weg waar twee paardenkarren elkaar al nauwelijks kunnen passeren. Om half elf 's ochtends staan er al diverse files met personenauto's omdat afdalend (vertrekkend) en klimmend (aankomend) verkeer door diverse flessenhalzen wordt gedrukt. Het is een soort 'Notre Dame' of 'Sixtijnse kapel' ervaring, maar dan zonder Chinezen, Japanners of Australische backpackers. Enkel 'eigen volk'. Een ramp ... voorzichtig uitgedrukt. En dat was pas de weg er naar toe?
Met een bijna dubbelgevouwen tachtiger en een oude stok op de bijrijderstoel, lukt het om rijdend tot aan de ingang te mogen. Daarna gaat het, na de auto ergens een eind terug geparkeerd te hebben, te voet verder en alles stevig steil bergop. Langs kapel, waterbron en uiteindelijk het graf, waar honderden mensen (waarschijnlijk meer als dat de hele dag zo doorgaat!) een houten kruis kussen. Als daar geen ziektes uit voortkomen, mag dat al een wonder heten, laat staan dat het nog iets zou kunnen genezen ook ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten