Oeps. Cruijff is fysiek niet meer onder de levenden. Snel gegaan dat ongeplande vertrek. Ik heb niks met voetbal, maar dit hakt er iets harder in dat de pop-iconen, die de laatste tijd met regelmaat het heden voor het hiernamaals verwisselenden. Het komt stap voor stap dichterbij. Er wordt aan mijn generatie geknaagd. Het zijn niet meer 'die oudjes' een paar tiental jaren verderop. Nee, het onderscheidt met de verscheidenden is zo goed als weg.
Maar laat ik het een keer niet op mezelf betrekken. Kan dat? In dit geval? Nauwelijks. De tweede dode in twee dagen tijd, die me aan het denken zet. Weggeblazen worden aan een incheckbalie is meer dan verschrikkelijk, zowel voor de slachtoffers als hun nabestaanden, maar ook iets uitzonderlijk, geen normaliteit. Het overstijgt het begrip en plaatst zich in feite zelf buiten het bereik van het besef. Tenminste het mijne, maar waarschijnlijk ook dat van de nabestaanden. Die andere twee tikken in hun normaalheid een stuk zwaarder aan.
De kans, dat me hetzelfde bij een incheckbalie zal overkomen is sinds gisteren niet meer ondenkbaar, groter geworden, maar nog steeds verwaarloosbaar. Dat ik ooit op enigerlei wijze Cruijff of de melkboer van Coves achterna ga, staat als een paal boven water. Een grotere zekerheid bestaat er niet. En eigenlijk wil ik dat nu ff niet weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten