Bezig met de huwelijksreis (rampewoord, maar feit) komt de vraag naar boven, wat ik eigenlijk in die tropische sferen zou willen. Qua eerst week dan, want op de beperkte oppervlakte van een koraalrif wijst het zich vanzelf, lijkt me zo. Mn of dat 'ik' en 'we' een beetje samen door één deur zal wil gaan. Een beetje laat om me dat af te vragen? Neuh. Dat zijn de dingen, waar je je vooraf beter niet mee bezig kunt houden, want dan gebeurt er vooral niks.
Maar de vraag mag en moet gesteld worden ergens in de aanloop. Beter enige discussie voor vertrek dan na aankomst. Eén ding is volkomen duidelijk: We verschillen op de nodige vlakken volledig van elkaar. Aankomen is voor mij bijna een soort eindpunt, daarna zie ik wel. Aan de ander kant is die aankomst vooral het begin van vele mogelijkheden en het liefst moeten die allemaal gescoord gaan worden. Over uitdagingen gesproken!
Sturen is iets dat niet voorbehouden is aan verbouwingen, dus. We gaan het zien. Me een beetje meelaten slepen en op z'n tijd de hakken in het zand zetten. Ik heb geen behoefte om met een koffer vol indrukken terug te komen, die pas tot me doordringen, als ik terug op mijn honk de tijd neem om ze te herkauwen. Ik wil de indrukken ter plekke van kruin tot in mijn kleine teen voelen en daar de tijd voor kunnen nemen. Liever een paar ècht, dan een massa halfslachtig. Ik voel lange avonden aankomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten