Bij tweeën in de ochtend. Zoals steeds, als ik wakker word in de nacht, kijk ik op mijn mobiel naar de tijd. Meestal draai ik me dan om en slaap verder. Soms is het het begin van een paar uur peinzen en piekeren. Ditmaal verbaasde ik me over een opgejaagd gevoel en een duidelijk sneller hartslag dan nodig. Ik krijg nauwelijks de tijd om verkeerde zaken te denken. Een lang verdwenen en bijna vergeten mechanisme ontrolt zich van uit het niks. Hart roffelt door, lijf verkrampt, adem stokt, koude en warme golven wisselen elkaar af, gedachten slaan op hol, ik grijp naar mijn mobiel en bedenk me dat bij de laatste bijwerking van het ding de muziek er niet op terug is gezet. Die gedacht maakt ff hulpeloos.
Ik probeer te relativeren. Probeer ook ff een reden te verzinnen, maar laat dat weer vallen. Dit is ouwe koek. Dit is niet het hart. Wat deed ik ook weer? Ja, muziek, maar dat zit er nu niet in. Lopen? Geen zin in. O ja, ademhalingsoefeningen. De angel tellend uit het systeem trekken.
Niks wil. Niet de rust om iets vol te houden. Het onrustige pogen versterkt de paniek alleen maar. Uiteindelijk een deel van een kalmerigstablet naar binnen geschoven. Al is het maar het idee, maakt me niet uit, het getriggerde automatisme moet verstoord worden. Oude bekenden ..... lang niet altijd alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten