En daar komen ze weer! Nee, niet de Russen. De bulten. Een paar dagen geleden begon het op de vingers, vervolgens in de rug, nu op de voeten en de benen, straks waarschijnlijk de armen. Ik weet niet of het verloop zo voorspelbaar is, maar wat wel voorspelbaar is, is de terugkeer. Na een paar weken rust begint het getreiter weer van voren af aan. Het is verklaarbaar, als je weet hoe het werkt En daar ben ik inmiddels wel achter. Overgevoeligheid. Histamines, etc. Wat nog steeds ontbreekt is zicht op de oorzaak.
Allergisch ben ik, of was het tenminste bijna voor alles, als ik terug denk aan de test, die me de dienstplicht heeft bespaart. Dat maakt het zoeken er niet makkelijker op. Misschien is het systeem wel zodoenig van slag, dat het met regelmaat in werking treedt zonder fatsoenlijke aanleiding. Maar zelfs dan zou iets van een trigger aan te wijzen moeten zijn. Iets is teveel en brengt de ellende aan de rol.
Wat langzaam enig vorm aan de mogelijke oorzaak geeft, is het feit, dat ik steeds meer op de nieuwe plek leef en ik de oude verdenk van medeplichtigheid aan het stimuleren van mijn overgevoeligheden. Ik heb mijn eten inmiddels in eigen beheer, de zeep voor mezelf, tandpasta. Ik verkeer tussen de mij bekende spullen cq stoffen. Maar de bulten hebben het nog niet opgegeven. Wat over is gebleven als meest waarschijnlijke oorzaak, is de bedbank met alles d'r op en d'r an. We gaan het snel zien. Begin april wordt de laatste schakel geleverd voor een autonome huiselijk situatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten