Weer eentje. Een dode. Niet uit het dorp en toch ook weer wel. Van origine en dan keer je dus terug na overlijden. Aangetrouwde familie, dus we gaan het hele ritueel weer door van condoleances-sessie(s), sterke drank, walnotenbrood, de typische dodekransen, de in het zwart gestoken vrouwen en morgen de begrafenis en de gezamelijke maaltijd. Gelukkig zijn de weersvoorspellingen goed.
Het zijn geen leuke momenten. Vooral nu een moeder een kind, wel in de vijftig dat kind, maar toch, moet begraven. En een man z'n vrouw. De kinderen hun moeder, die de pensioenleeftijd niet heeft mogen halen. Maar het is ook een moment, waarop het dorp z'n saamhorigheid toont en iedereen iedereen helpt en ondersteunt. Een beetje meer dan een blik gooien in het mortuarium en een praatje aanhoren in een onpersoonlijke aula-achtige ruimte, voordat de kist geautomatiseerd verdwijnt richting de stookkelder.
Hier maakt de dood nog onderdeel uit van het leven. Hier geen wegmoffelen en ook geen snelvergeten. Hier leeft de dode nog onder de mensen met een nagedachtenistraject tot 7 jaar na het overlijden. Maakt het afscheid niet minder maar wel dragelijker. Rouwen kost tenslotte vooral slijttijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten