Beleving

 Gisteravond in bed me afgevraagd of ik hier de eerste weken net zo verbaasd en ook een beetje trots heb rondgelopen, als ik dat over de Oude Gracht resp. om het meer heb gedaan na de aankopen van de desbetreffende plekken in Utrecht en Frankrijk. Een mens moet wat tussen al het gehoest en gerochel door.

 De eerste keren de deur achter me dicht trekken en vanuit huis in een paar stappen het centrum van Utrecht inlopen had iets, dat nooit tot mijn bedachte mogelijkheden had gehoord. Die gracht, de werfkelder, de reusachtige bomen, de levendigheid, alles. De verwerkelijking van een droom, die je nooit hebt durven dromen. En dan zit je daar koud een paar jaar en blijken dromen gerealiseerd te kunnen worden, die je wel hebt gehad, maar dan meer ik de orde van "Wat doe je als je x-miljoen wint".

 Het was onwerkelijk de eerste weken op het Franse platteland en ook zonder de storm tussen Kerst en O&N in 1999 heeft er bij mij altijd iets geknaagd. We hadden toen kunnen gaan rentenieren. Helaas liep alleen ik warm voor dat idee. Iets kleins ergens in zo'n buiten een klein stadje gelegen gehucht. Deels leefbaar, deels op te knappen. Leefruimte voor ons en logeerruimte voor familie en vrienden. Een grote tuin. Een paar beesten. Niks meer moeten en nog alles kunnen.

 Nee, we moesten onze eigen broek op houden. Op de lauweren rusten was uit den boze. Daar kies je dan voor. En als je ergens voor kiest, ga je er ook voor. Pijnlijk was dan ook, dat de pleitbezorger voor het ophouden van onze broek er na zes jaar zelf de brui aan gaf en zelfs helemaal terug wilde naar het oude Utrechtse leven. Maar dan natuurlijk ergens achteraf vanuit in een Vinex-wijk en niet vanuit het hart van de stad aan de een van de grachten.

 Vijftien jaar na de switch naar Frankrijk en de beroerde manier waarop die periode is afgesloten dus eindelijk dat kleine huis met grote tuin. Een huis, dat nu na bijna drie jaar nog niet permanent bewoonbaar is. Het is allemaal wel een beetje veel van de lange adem. Het versplintert de beleving. Maar de momenten zijn er wel al geweest en staan voor de rest nog te popelen in de wachtrij. Hoop ik.