Het moest eens een keer gebeuren. Het had langer mogen duren voor het mij ten deel viel. En een oplossing voor een volgende keer heeft het niet opgeleverd. Jammer. Het zou mogelijk moeten zijn om kreperen op een fatsoenlijke manier te voorkomen. Een hond niet aan de kant leggen, als je 'm aangereden hebt, is al zwak. Een beest zwaar gewond maar levend op de weg achterlaten is minstens onbeschoft, gevoelloos en wat mij betreft goed voor een ontnuchterend pak rammel.
Maar wat te doen, als je niet de veroorzaker bent, maar wel het aangereden, nog levende maar niet levensvatbare dier aan de kant legt? Had ik er bij moeten blijven? Zoals bij Manneke?
Het aangereden dier heeft de hele middag door mijn hoofd gespeeld. Sociaal bezig op een verjaardagsfeestje. Door de taal gaat al veel langs me heen. Dat mijn gedachten met andere zaken bezig waren, deed daar geen goed aan. De strot doorsnijden, zoals ik heb zien doen bij een aangereden ree, zat er niet in. Mes was aanwezig, het vermogen niet. Je zou iets van een spuitje moeten hebben. Nu heeft het dier zijn doodstrijd ongeholpen moeten doorstaan, terwijl ik aan de koffie, wijn, taart en meer zat in een kakafonie van Roemeense klanken.
Ik mag hopen, dat het minuten zijn geweest, die de doodstrijd in beslag heeft genomen. Weten zal ik het niet, maar gelukkig was het dier wel dood, toen we drie uur later weer passeerden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten