Een ietwat normalere dag, maar het voelt nog steeds alsof ik net over de finsh gekomen ben van een 10 km veldloop of hoe dat tegenwoordig mag heten. Alles bonkt na in het lichaam en de gewrichten branden. Zoiets, maar dan onder mijn schedeldak met overbelaste zenuwknopen en bijna doorgebrande circuits. Rust is wat ik wil. Rust in mij en rust om me heen. Geen werklui meer, die met de beste bedoelingen complete ongewenstheden proberen te installeren. Overleg dat beperkt blijft tot mezelf. De tijd en de rust om in e afwerking de gewenste vorm in de best mogelijke kwaliteit te realiseren.
Nog een paar weken volhouden en dan is het tenminste binnenshuis bekeken. Dan kan ik die deur dichttrekken, mocht ik daar behoefte te voelen, kan ik douchen wanneer ik wil en naar de plee als ik moet. Typisch, dat ook deze fase weer op het tandvlees eindigt. Laatste loodjes krijgen extra gewicht zodra het feitelijke eind in zicht komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten