Het is het nog steeds niet. Me maar weer bezig proberen te houden. Stil vallen kan ik niet gebruiken. Waarom ik zo aanhik tegen zaken, die simpelweg moeten gebeuren en verder niks bijzonders om het lijf hebben, is me een raadsel. De dingen niet doen, maakt de situatie alleen maar ongemakkelijker. Zou wel raar zijn, als dat mijn streven is. Daar ontgaat me de zin van en zin moet iets tenslotte hebben, als je het zo hardnekkig vol weet te houden.
Misschien gaat ooit ergens een lichtje branden. Voorlopig tast ik in het donker en probeer de boel niet doelbewust op de klippen te laten lopen. Ik tegen mezelf. Een vervelende combinatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten