Het is werkelijk een kwestie van 'bij moeten komen'. De dag dreunt al uitdovende na, voetjes keren terug op aard en de verjaagde eigenheid, dat wat er ondanks alles beetje bij beetje meer komt, keert schuw aftastend terug. Het is alsof het vertrek van de werklui de kop van een stoet onwenselijkheden is, die uren in beslag neemt. Het huis is nog steeds niet leeg cq vrij toegankelijk. Er zit nog steeds massa, die er niet hoort, ongewenst is. Het is bezinken en wegwerken. De nasleep van hoogwater.
Het liefst zou ik nu in bed kruipen. In een echt bed. Het bestelde bed, dat helaas voorlopig nog ergens 50 km verderop in een magazijn opgeslagen staat te wachten op het moment van levering. Ik maak het me niet makkelijk en dat terwijl ik me toch niet of nauwelijks voor de voeten loop. De architect in Utrecht zei al: "Bij een volgende verbouwing kun je beter ff een paar weken vakantie nemen en erop uit trekken."
Klopt, dan zie je al het geklooi en geklungel niet, ergert je een stuk minder, maar of dat nou het resultaat ten goede komt, dat waag ik niet alleen te betwijfelen, ik weet zeker van niet! Ik wist wat ik me aandeed. Wist ook dat het langer zou duren dan mj lief zou zijn. Maar dat het zooooooolang zou gaan duren, valt toch een beetje tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten