Joop's vragen houden me zo af en toe nog bezig. Het zijn de vragen, die je jezelf niet zo snel stelt, omdat je midden in het doen van de dingen zit èn bovendien aan de touwtjes trekt. Als je voorafgaand aan iedere actie of beslissing eerst de 'Waarom'-vraag moet beantwoorden, had ik waarschijnlijk nog in het zuiden van Limburg rondgehangen. Moeders blij en ik waarschijnlijk worstelend met een vage ontevredenheid.
Wat natuurlijk niet willen zeggen, dat keuzes volkomen willekeurig zijn. Het is meer een kwestie van intuïtie, het wegwerken van onvrede(s), het invullen van verlangens, etc. Kortom een heel scala van redenen met verschillend gewicht, waarbij de meest in het oogspringende lang niet altijd de belangrijkste hoeft te zijn. Zonder Mariana had ik niet in Roemenië gezeten, maar ik zit niet in Roemenië vanwege haar.
Als de stappen naar Utrecht, Le Chalard en Coveș iets gemeen hebben, is het het verlaten van een leven waarin de paden platgetrapt en voorspelbaar zijn geworden. Maar is dat alles? Nee, natuurlijk niet. Iedere stap heeft meerdere (eigen) drijfveren. En nu speelt zeker mee wat in Frankrijk niet geheel uit de verf is gekomen. Zoiets als opgaan in de anonimiteit. Soort van onderduiken dan wel verdwijnen in het niets. Die speld zijn in de hooiberg. Voelt goed ook al word ik door niemand gezocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten