De herervaring van vannacht dreunt nog dunnetjes door... Ook zoiets wat je snel vergeet, als je er niet meer met regelmaat mee geconfronteerd wordt. Spierpijn links, rechts en mn aan het middenrif. Een hoofd alsof ik een rondje wijnkelder heb gedaan. Een duidelijk minder gezichtsvermogen. En, het zal nauwelijks verbazen, het gevoel dat ik de hele nacht vrachtauto's heb lopen aanduwen. Moe, dus.
Maar ook tijd om me af te vragen, waar ik deze traktatie aan verdiend zou kunnen hebben? Stress? Om de meest voor de hand liggende zijstraat als eerste in te slaan? Een beetje vreemde gedachte. Alles loopt, staat op de rails, zal met meer of minder lange vertraging ergens de komende weken worden afgehandeld. D'r is niks, waar ik op ergerlijke wijze achter aan loop.
Dan maar de complementaire helft van de medaille? Ontspanning? Ja, de badkamer ('with help of Got' om de woorden van de badkamermeneer aan te halen) is eind komende week eindelijk af. Met een beetje geluk hangt dan zelfs de HR-ketel. Dan missen nog de deuren maar badderen moeten dan mogelijk zijn. Voor het eind van deze maand zal de slaapkamer zijn functie kunnen vervullen en ook op andere plekken komt meer en meer schot in de zaak van het afwerken. Snijdt meer hout dus, maar klinkt ook weer niet echt overtuigend als veroorzaker van paniek.
Of houden we het op de onvoorspelbaarheid van redeloos toeval? Het vervelende is, dat eenmaal in beweging gebracht door n'importe quoi het mechanisme zichzelf in stand houdt en versterkt. Stom dat dit wel hierbij werkt, maar niet bij de leukere zaken in het leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten