Niet aan mij besteed. Vier mensen in huis aan de slag op twee verschillende terreinen. Aandacht verdelen, geluidsoverlast, controleren, vragen beantwoorden, eigen plek verloren, etc. Het moet maar, maar kost energie. De badmeneer sluit vandaag af, de CV-ploeg schijnt maandag af te ronden als naar alle waarschijnlijkheid de parketleggers aan de slag gaan. Gelukkig zitten daar twee dagen rust tussen. Het eigenheimer-gehalte neemt met de jaren enkel toe, dat mag duidelijk zijn. Ik voel me nu ontheemd op een plek, die nog geen tijd heeft gehad om een thuis te geworden. Rare toestand, vooral een rare toestand. Een vreemde vorm van stress. Want zoiets is het toch. Niet door drukte van jezelf maar door drukte om je heen èn jezelf daar niet uit terug kunnen trekken. En dat terwijl het rust is, waar je naar verlangt. Misschien 'vreemd' die stress maar niet raar, dus.
En na zo'n dag als vandaag moet ik straks sociaal doen. Etentje met collega's van Mariana. Gelukkig een wat groter gezelschap dan de ploeg van één school, maar ik moet er eigenlijk niet aandenken om daar 'op' te moeten zitten. Vooral niet doen, dat eraan denken. Gewoon ondergaan. Meer of minder leidzaam. Aan de dag van morgen denken en de naderende algehele afronding. Krijgt iets van een strohalm, die gedachte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten