Rust en leegte. Goed en jammer. Of goed en raar? Na weken, mndn, jaren een hoofd uitpuilend van gedachten is de plotse afwezigheid van al dat naar aandacht hunkerende gedachtengoed op z'n minst frappant. Ook het onderbewuste heeft rust. Kan me geen flard herinneren van vannacht. Een zwaar hoofd. Dat wel, maar dat is een geheel ander verhaal.
Het voelt bijna als bestolen. Weet niet of ik blij of teleurgesteld moet zijn. Dat die mallemolen tot stilstand is gekomen zou moeten opluchten, maar doet dat vooralsnog niet. Kan me niet voorstellen, dat die hele warboel onder mijn schedeldak ineens is verdwenen. Zou zonde zijn ook. Kon me daar bij tijd en wijle aardig mee vermaken. Kan niet weg zijn. Iets is veranderd. En dat knap abrupt.
Bij nadere beschouwing kan het de focus niet zijn geweest. Dat is een voor- en achtergrond verhaal. Stuivertje verwisselen, niet meer. Het verplaatsen van de spotlight. Maar die show is afgelopen, de nacht gevallen en de ratten nemen als vanouds bezit van de stad. Zo zou het normaal gesproken zijn gegaan met mijn gedachtenplaag, -rijkdom, -overdaad. Zou de naderende voltooiing van de woon- en leefplek zijn invloed doen gelden? Dat is dat een paar mndn te vroeg en is het kind met het badwater weggegooid. De klusergernissen en soortgelijke gedachten waren prominent aanwezig maar niet van kwalitatieve waarde. Andere mogelijkheden? Zoals altijd weer: We zien wel. Ik wacht af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten