Eindpunt

 Weer eentje. Een dode. Niet uit het dorp en toch ook weer wel. Van origine en dan keer je dus terug na overlijden. Aangetrouwde familie, dus we gaan het hele ritueel weer door van condoleances-sessie(s), sterke drank, walnotenbrood, de typische dodekransen, de in het zwart gestoken vrouwen en morgen de begrafenis en de gezamelijke maaltijd. Gelukkig zijn de weersvoorspellingen goed.

 Het zijn geen leuke momenten. Vooral nu een moeder een kind, wel in de vijftig dat kind, maar toch, moet begraven. En een man z'n vrouw. De kinderen hun moeder, die de pensioenleeftijd niet heeft mogen halen. Maar het is ook een moment, waarop het dorp z'n saamhorigheid toont en iedereen iedereen helpt en ondersteunt. Een beetje meer dan een blik gooien in het mortuarium en een praatje aanhoren in een onpersoonlijke aula-achtige ruimte, voordat de kist geautomatiseerd verdwijnt richting de stookkelder.

 Hier maakt de dood nog onderdeel uit van het leven. Hier geen wegmoffelen en ook geen snelvergeten. Hier leeft de dode nog onder de mensen met een nagedachtenistraject tot 7 jaar na het overlijden. Maakt het afscheid niet minder maar wel dragelijker. Rouwen kost tenslotte vooral slijttijd.

Geboorte?

 Leuk nieuw element in de afwisseling van de seizoenen. De ooievaars waren al gesignaleerd, maar zijn nu ook in het dorp aangekomen. Tenminste een deel van de club.

Keukenkunst

 Koken en koken. Misschien is wat qua koken veranderd is in de laatste decennia wel de beste graadmeter voor de wereldvreemdheid van de gemiddelde huisvrouw/-man, ondanks of eigenlijk dankzij het feit, dat de hele wereld uitgestald ligt in zijn/haar supermarkt.

 Weet ik anders? Nauwelijks. Ja, bij mijn ouders. Maar vervolgens? Nee. Op het studentencomplex was de eerste handeling in het kookproces al de gang naar de lokale supermarkt. Soms om doelgericht in te slaan, vaak om ter plekke te zien waar ik die avond zin in had.

 Waren het toen vaak dingen als bruine bonen, braadworst en sla, is die voorkeur door de jaren heen veranderd maar het mechanisme nauwelijks. De grote Albert Heijn nabij de flat in Tuindorp was misschien nog wel belangrijker dan het aantal vierkante meters van de leefplek. Later bij de Oude Gracht werd de keuze alleen maar royaler. De Twijnstraat in opkomst, de markten en de speciaal zaken in het centrum. Als je niet al van koken hield, zou je bijna niet anders kunnen dan er verliefd op worden. De hyper-marchés in Frankrijk waren enkel een overtreffende trap.

 Letterlijk kon je nauwelijks bedenken wat allemaal aangeboden werd. Keuze was de luxe en voor menigeen, denk ik, een kwaal. Zoiets als seizoensgebonden gerechten kwamen eerder per toeval dan bewust gekozen tot stand. Ondanks alle energie die tegenwoordig in dit soort zaken wordt gestoken (of is die gril alweer passé?) blijft het lokale en seizoensgebonden gebeuren iets voor de 'happy few'. Contradictoire, maar waar. Maar het keert terug of eist eigenlijk voor het eerst serieuze aandacht in mijn leven.

 Hier heerst nog de reflex, dat je iets maakt, doet omdat de ingrediënten zich aandienen. Taarten, conserven, gerechten .... het is wennen en omschakelen. Het zal nooit mijn streven worden, maar iets van een rode draad is haast onvermijdelijk.

Over( )wegen

 Het moest eens een keer gebeuren. Het had langer mogen duren voor het mij ten deel viel. En een oplossing voor een volgende keer heeft het niet opgeleverd. Jammer. Het zou mogelijk moeten zijn om kreperen op een fatsoenlijke manier te voorkomen. Een hond niet aan de kant leggen, als je 'm aangereden hebt, is al zwak. Een beest zwaar gewond maar levend op de weg achterlaten is minstens onbeschoft, gevoelloos en wat mij betreft goed voor een ontnuchterend pak rammel.

 Maar wat te doen, als je niet de veroorzaker bent, maar wel het aangereden, nog levende maar niet levensvatbare dier aan de kant legt? Had ik er bij moeten blijven? Zoals bij Manneke?

 Het aangereden dier heeft de hele middag door mijn hoofd gespeeld. Sociaal bezig op een verjaardagsfeestje. Door de taal gaat al veel langs me heen. Dat mijn gedachten met andere zaken bezig waren, deed daar geen goed aan. De strot doorsnijden, zoals ik heb zien doen bij een aangereden ree, zat er niet in. Mes was aanwezig, het vermogen niet. Je zou iets van een spuitje moeten hebben. Nu heeft het dier zijn doodstrijd ongeholpen moeten doorstaan, terwijl ik aan de koffie, wijn, taart en meer zat in een kakafonie van Roemeense klanken.

 Ik mag hopen, dat het minuten zijn geweest, die de doodstrijd in beslag heeft genomen. Weten zal ik het niet, maar gelukkig was het dier wel dood, toen we drie uur later weer passeerden.

Palen

 Lekker gebadderd. Straks schoon de deur uit. Nog zo'n mijlpaal. Je zou er bijna emotioneel van worden. Schoon als nodig of gewoon voor de lekker. Ik merk, dat ik niet direct terug schiet in een dagelijks ritme. Komt vast vanwege he ontbrekende bed. Een schoon lijf in een schoon bed, blijft een van de ultieme genietingen. Alleen dat doe je jezelf niet iedere dag aan qua bijkomende werkzaamheden. Dus blijft het bij die douche. Met personeel zou ik het wel weten. Niet iedere dag, maar toch wel om de twee, drie dagen. Valt iedere keer weer tegen als een hotel het beddegoed niet tussendoor verschoond, als je er meerdere dagen verblijft. Dan is het net alsof je thuis bent en daarvoor betalen is natuurlijk stom.

Bereikt!

 Het hebben van mensen om me heen ben ik ff helemaal zat. En het kan. Voorlopig geen dagenlange klussen meer en als dan NIET meer in de directe leefruimten. Een langverlangde mijlpaal! Eindelijk het overtallige volk de deur uit. Het is moeilijk aan te geven hoe hard ik daar aan toe was. Gisteravond na hun vertrek zakte ik in elkaar als een ovenwarm soufflé op de tocht. Zegt genoeg, lijkt me zo.

 Zat was ik het. Zat ben ik het. En zat mag ik het zijn. Nu volgende week graag dat eigen bed!! Geen leven meer opgesplitst over meerdere plekken. Tenminste niet voor mij. Ik ben er dan vanaf. Eindelijk!!!

Voortschrijdend

 Het voelt oud aan en meer en meer tekenen wijzen bevestigend in die richting.

 Te vroeg om af te bouwen, te laat om op te bouwen.'Tuurlijk, het hangt af van wat en met welke strekking. Ik heb eenmaal meegemaakt, hoe het is als iemand, al is het uiteindelijk ongewild, je in de opbouwfase met alle losse einden en half ingevulde ideeën, kortom met een slechts deels gelegd fundament, er alleen voor laat staan. Als het ff kan, ga ik dat niemand aandoen. Gelukkig is dat eenvoudig te voorkomen, als je een beetje de schaal in de gaten houdt, die bij de persoon en het moment past. Misschien nog wel grootse, maar geen grote dingen meer. Menselijke maat. Geëmmer over keuken, slaapkamer en badgelegenheid. Beetje tuin kan er ook nog bij en als dat allemaal klopt, zien we verder.

 Ideeën zijn er zat en niet alleen in mijn hoofd. Maar laten we de fanfare in alle rust voorbij trekken en zien, waar we in de nasleep nog zin in hebben en toe te porren zijn. Beesten, grotere tuin, extra huis ter plekke of in het buitenland. Legio mogelijkheden. Maar eerst rust, Rust, RUST. De rust om de draaikolk van weet ik hoeveel jaren tot bedaren te laten komen. Het besef van het einde als nieuw begin.

Verslaafd?

 Niet achter de geraniums vandaan, maar achter de laptop weg. Wanneer heeft de omslag naar deze aanleiding plaatsgevonden? In feite sinds de aansluiting van nr 13 op het internet. Dat is nieteens zo lang geleden. Sindsdien had ik hier ter plekke (winter!) twee mogelijkheden: laptop of fornuis.

 Koken doe je normaal gesproken hooguit een uur per dag, de resterende tijd kon dus in aanspraak worden genomen door de verleidingen van het internet. Bij een spelverslaving had ik het nog gesnapt. Pokeren of de wereld, wat, het universum kort en klein schieten, daar kun je je dagen met gemak mee vullen. Maar dat deed en doe ik niet. Porno? Neuh. Ik ben geen heilige, maar dat legt geen serieus beslag op mijn laptopgebruik. Actualiteit? Dan komen we al meer in de buurt, maar op een manier die iets manisch heeft. Zoals een gevangene steeds maar weer op z'n celdeur kan bonken of er tegen aan trappen. Het is bijvoorbaat duidelijk, dat het niks oplevert en toch doe je het.

 En dan natuurlijk de schrijverij. Niet omdat er zoveel te schrijven valt, maar toch ook weer niet 'bij gebrek aan beter', hoewel dat element niet geheel buiten gesloten kan worden. Ik zoek. En net, zoals je op de raarste plekken gaat kijken, als je iets kwijt ben, wat je even daarvoor nog had, probeer je meer plekken dan voor de hand liggend zou zijn. De ene keer de andere kant op en vervolgens retour naar die ene. De lijn beklijft niet en laat me zwabberen. En wat doe je bij gebrek aan houvast? Precies, je grijpt naar alles in je blikveld en indien nodig blindelings.

 Met moestuinen heb ik ervaring, weet ik wat ik wanneer op welke wijze behoort te doen. Ok, de seizoenen liggen iets anders, maar dat wijst zich vanzelf. Schrijven is anders, onbekender, aftastend, uitdagend zelfs. En het resultaat een vooralsnog gesloten boek.

Schuldvraag

 Wat een drukte overal in Europa op het beveiligingsvlak. Verdronken kalveren brengen meer in beweging dan open, lonkende putten. Behalve het voor Tv-kijkers welbekende kringetje van meningenblaters, zijn er dit keer ook een hoop overheidsinstanties, die na Parijs beter beloofd hadden en niet weten in welke bochten ze zich moetn wringen, nu ze het niet waar hebben gemaakt.

 Wat moet je daarmee? Behalve, dat het niet nakomen van haast plechtig overeengekomen afspraken natuurlijk stom is, heeft al dat wijzen naar falende instanties behalve het wegschuiven van de schuld ook iets van een poging tot geruststellen. Stel alles had perfect gewerkt en was uitgewisseld en alsnog was de aanslag gebeurd, dan hadden instanties en overheden toe moeten geven, dat doelgerichte eenlingen of moet ik zeggen 'gekken'(?) niet zijn te vangen met hun bombastische systemen, tenzij de mens ook het laatste greintje persoonlijke vrijheid ontnomen word! Nee, gelukkig, het was 'slechts' een fout van die en die instantie en liefst nog van een persoon met naam en toenaam. Pfff, kunnen we opgelucht ademhalen en zonder zorgen in de rij aansluiten, nadat die persoon ontslagen is. Doorlopen mensen, niks aan de hand.

Mo(ti)veren

 D'r gaat een hoop door mijn hoofd, niets door mijn handen en weinig naar mijn zin. En het is nieteens zo'n beroerde dag. Wel wat het weer betreft, dat zich niet aan de prachtige voorspellingen wenst te houden, maar meer mis is er nauwelijks. Onbestendig dus, het weer en ik.

 Ditmaal valt de omstandigheden niks te verwijten op een paar kleine en vooral voorspelbare missers op administratief vlak na. Stil zitten als je geschoren wordt. Ik zal het nooit meer doen, als het om de centen gaat. Het stomste advies wat ik ooit opgevolgd heb, al was het deels gedwongen. Maar het is zeer zeker van toepassing op administratieve procedures, mn die van overheden.

 Vandaag dus maar gedwee "Ja" geknikt,  toen ik iets wilde betalen en daarvoor eerst weer een papier vertaald moest worden. Het kentekenbewijs. Toch niet een papier dat onleesbaar wordt, omdat je in een ander taalgebied vertoeft. Zelden een officieel document gezien met zo weinig ter zake doende tekst. Maar vertaald. Ok, dan vertalen. Officieel natuurlijk. Werkverschaffing. Verborgen werkeloosheid. Plak een naam op het beestje. Morgen klaar. Doorschuiven maar weer.

 En dan terug naar de arrogante ambtenarenkop. Leeftijd hooguit 25, maar een torenhoge verhevenheid. Papers complete? You have nothing. Nothing! Het enige dat voor hem sprak was het beetje Engels, dat hij beheerst ...

Reeksen

 Van moestuin naar aardappelen. Van aardapelen naar de coloradokever. Van één kever naar massa's kevers. Van eentje dood trappen naar een dansvloer vol te pletten kevers. Van kevers naar mensen. Naar het doden van een mens. Niet goed te praten maar voorstelbaar afhankelijk van de omstandigheden. Van één dode naar massamoord met handje. Behalve werken ook afschuwelijk. Door naar een slachthuis. Ik zie me wel karbonades snijden maar geen karkassen splijten. Pasen. Lammeren. Zuiglam en het feit, dat hoe meer ik met beesten te maken krijg, hoe minder vlees ik eet. Lammeren geboren zien worden bederft de smaak van zuiglam uit de oven. Ongeacht de hoeveelheid tijm en knoflook, die je toevoegd.

Oblomov

 Van harte niks doen, is een kunst, waar ik aardig over kan filosoferen, maar waarvan de praktische toepassing een beetje in kinderachtige schoenen blijft steken. Dat 'niks doen' is natuurlijk geen niks doen, want dan blijf je in je bed meuren en dat zou me zelfs bij een goed bed na een paar uur extra tegenstaan.

 Het gaat mis op een andere wijze. Het bizarre is, dat er ergens een soort verantwoordingsplicht schuilt mbt wat ik wel en wat ik niet kan doen of wens te doen. Alsof ik nog steeds een baas heb, die me controleert. En als iets werkelijk helemaal niet het geval is, is het die baas wel. Tenzij ik dat zelf ben vanuit de schmiegterig ingesleten loopgraven der opvoeding. Zo regeren ouders alsnog over hun graf heen. Maakt niet uit dat mijn moeder nog behoorlijk levendig is, al heeft ze het springen opgegeven.

 Om een compleet eigen leven te leiden, zonder lange 'ij' komt meer kijken, dan ik me ooit bedacht heb. Ik ben wat dat betreft een te zachte heelmeester gebleken. Geen etterende wonden, dat niet, maar ook geen spektaculaire resulaten. Zelfs die eigen invulling in zo volledig mogelijke vrijheid als maar mogelijk is naar omstandigheden, vecht tegen een soort ambtelijk geïnfecteerd virus. En dan heb ik het niet over concreet naslepende of dwarsbomende instanties, maar over de zweep die je uit jezelf over je eigen doen en laten haalt.

 "Hup, poetsen. Genieten doe je maar een andere keer!" Het kan me zo kwaad maken. En toch, toch kan ik het niet laten. Zoals al vaker geconstateerd. De taaiste tegenstander ben jezelf.

Beleving

 Gisteravond in bed me afgevraagd of ik hier de eerste weken net zo verbaasd en ook een beetje trots heb rondgelopen, als ik dat over de Oude Gracht resp. om het meer heb gedaan na de aankopen van de desbetreffende plekken in Utrecht en Frankrijk. Een mens moet wat tussen al het gehoest en gerochel door.

 De eerste keren de deur achter me dicht trekken en vanuit huis in een paar stappen het centrum van Utrecht inlopen had iets, dat nooit tot mijn bedachte mogelijkheden had gehoord. Die gracht, de werfkelder, de reusachtige bomen, de levendigheid, alles. De verwerkelijking van een droom, die je nooit hebt durven dromen. En dan zit je daar koud een paar jaar en blijken dromen gerealiseerd te kunnen worden, die je wel hebt gehad, maar dan meer ik de orde van "Wat doe je als je x-miljoen wint".

 Het was onwerkelijk de eerste weken op het Franse platteland en ook zonder de storm tussen Kerst en O&N in 1999 heeft er bij mij altijd iets geknaagd. We hadden toen kunnen gaan rentenieren. Helaas liep alleen ik warm voor dat idee. Iets kleins ergens in zo'n buiten een klein stadje gelegen gehucht. Deels leefbaar, deels op te knappen. Leefruimte voor ons en logeerruimte voor familie en vrienden. Een grote tuin. Een paar beesten. Niks meer moeten en nog alles kunnen.

 Nee, we moesten onze eigen broek op houden. Op de lauweren rusten was uit den boze. Daar kies je dan voor. En als je ergens voor kiest, ga je er ook voor. Pijnlijk was dan ook, dat de pleitbezorger voor het ophouden van onze broek er na zes jaar zelf de brui aan gaf en zelfs helemaal terug wilde naar het oude Utrechtse leven. Maar dan natuurlijk ergens achteraf vanuit in een Vinex-wijk en niet vanuit het hart van de stad aan de een van de grachten.

 Vijftien jaar na de switch naar Frankrijk en de beroerde manier waarop die periode is afgesloten dus eindelijk dat kleine huis met grote tuin. Een huis, dat nu na bijna drie jaar nog niet permanent bewoonbaar is. Het is allemaal wel een beetje veel van de lange adem. Het versplintert de beleving. Maar de momenten zijn er wel al geweest en staan voor de rest nog te popelen in de wachtrij. Hoop ik.

Overlast

 Nauwelijks acht uur geweest en het geluid van een parketschuurmachine dendert door het huis. Goed voor de afwerking van het huis, minder voor mijn ochtendhumeur. Nog ff geprobeerd om me te overtuigen dat het wel meevalt, maar daar maar mee gestopt. Herrie. Noodzakelijke herrie, maar herrie. Misschien hebben de Franse jaren met de momenten van volledige stilte me overgevoelig gemaakt op dat gebied. Zou kunnen, maar behalve herrie is het ook nog eens het geluid van een stofzuiger. Een apparaat en bijbehorend geluid, waar ik al van jongs af aan een grondige hekel heb gehad.

 Straks gaan we zien of al die geluidsoverlast er op z'n minst voor heeft gezorgd, dat ik niet na twee schone dagen mijn naam weer in het stof op het aanrecht kan schrijven. Het zou een ommekeer in de verbouwingsgeschiedenis betekenen. Stofvrije voortgang! Ik kan het haast niet geloven.

Exposievrij

 Minder dan een maand en dan sta ik 8 of 9 maal in twee weken aan een in-checkbalie en hang net zovaak in de lucht. Dat laatste was al niet mijn hobby. De eerste keer na weet ik hoeveel jaar nog eens in het vliegtuig, die vlucht van Frankrijk naar Cluj, staat me nog levendig voor de geest. Met hulpmiddelen, maar gedaan. Was blij met mezelf. Vlucht van twee uur en een kwartier. Nu zijn het deels vluchten van 4 tot 5 uur. Dat is al een verandering, die me niet vrolijk maakt. Maar dan nu ook nog de in-checkbalie ...

 Je staat dan altijd al hutje-mutje op elkaar, meerdere rijen dik en met regelmaat probeert men eerder aan de beurt te zijn dan de orginele plek in de rij tot gevolg zou hebben gehad. Bomgordels. Spijkerbommen. Hoe ziet een zelfmoordterrorist eruit? Heeft vast geen sticker met die tekst op z'n voorhoofd zitten.

 Ik lig er niet van wakker, maar het houdt me wel bezig. Het zijn incidenten, maar toch. Ik wil het nieteens hebben over al het geld dat dan ongebruikt door het putje gaat. Ik zou graag hier terug willen komen en na genieten van de bijzondere vakantie, terwijl we de laatste handelingen verrichten in het leefbaar maken van ons speciale plek.

Beurs

 Het klaart op aan de einder, maar het gerochel is nog steeds niet van de lucht. Blijft frappant dat een beetje heftigere verkoudheid je lijf een beurs gevoel kan geven. Alsof ik me in de ring week heb laten slaan. Is toch echt niet anders dan door de eigen moker met niezen en hoesten gebeurd.

 Bizar dat je lijf in een paar dagen tijd zo in de kreukels kan voelen. Niks speciaals of afwijkens gedaan, dan in de afgelopen mndn. Het enige verschil is de werkende CV. Lijkt er op dat virussen en ander fout klein spul meer kans maakt bij temperaturen boven de 12º C. De CV er dan maar weer uitgooien? Terug naar de romantiek van tekort schietende electrische kachetjes en binnen en buiten vertoeven ingepakt in dezelfde lagen? Nou neuh. Maar de eerste de beste kans, die het ongedierte heeft gekregen, is met alles pootjes aangegrepen .... mocht mijn idee hout snijden.

 Morgen zien we verder. Een beetje aardige nachtrust zou niet verkeerd zijn. Ik wil aan de slag met de plek en kan dit soort geziek niet gebruiken. De keuken is inmiddels twee dagen stofvrij. Zien hoe dat morgen uitpakt als men het parket gaat schuren. Precies ... ik hou mijn hart vast.

Zwoegend

 Een verstopte kop heeft weinig stimulerends. Ja, qua klagen en zieligheid schiet het op, maar dat is ook het enige. O ja, en snotteren. Maar laten dat nou dingen zijn, waar ik niet warm voor loop. Ok, een beetje klagen op z'n tijd, kan best lekker zijn, maar met mate.

 Lekker drankje, trouwens. Een paar van die medicinaal bedoelde bakken en ik ga lallend de middag door. Zien of mijn lijf de ellende eruit zweten wil.

 Ondertussen zowaar nog in staat geweest om zinvolle zaken te regelen. De lijstjes krijgen iets eindigs. Met een beetje medewerking zou het moeten lukken om aan het eind van komende week 'lijstvrij' te zijn. Moet ik niet vanalles nieuws gaan bedenken en die zaken zijn er natuurlijk meer dan genoeg, maar vnl voor en door mezelf. En dat is toch wat anders, dan je voor instanties in de meest wonderlijke bochten te moeten wringen.

 Met wat geluk is eind volgende week ook de slaapkamervloer klaar en kan het bed geleverd worden. Het bed, waar ik, inmiddels dampend van het zweet, in zou willen duiken.

Kuchje

 Wat ik doe cq ben kun je ongetwijfeld 'leven(d)' noemen maar met levendigheid heeft het weinig te maken. Voortslepen komt meer in de buurt. Heb je eindeijk verwarming, wordt je verkouden en stevig ook. Wrang of oorzakelijk verband? Wat er de afgelopen dagen qua longen niet uit geniest is, wordt vandaag hoestend aangepakt. Jammer dat een fatsoenlijk bed ontbreekt, want ik zou er zo induiken. Waterkoker ernaast, een groot glas, een lepel, een persding, een zak citroenen, een pot honig en een fles zelfgestookt ontsmettingsmiddel. En dan een kwestie van de aanhouder wint. Normaal gesproken ik dus. Nu dan maar zonder bed. Lukt ook, maar minder verwennerig.

Taaitaai

 De doden hebben geen beste uitwerking op mijn humeur. Mineurstemming. Met als extraatje een verkoudheid die na twee dagen aanlopen vannacht ineens doorbrak. Geen combinatie voor een vrolijk actieve dag. En dan nog sociale verplichtingen ook vannavond. Ff niet aan denken. Strepsils scoren en mijn zoek-, doe- en inkooplijstjes korter proberen te maken. Morgen verder met leven.

Wegvallen

 Niet alleen de goeie dingen, ook de verkeerde zaken zijn soms drie .... derde sterfgeval. Al van wat langer geleden, maar ik hoor het nu pas. Gisèlle de vrouw van René blijkt in januari overleden. Eén van mijn steunpilaren in de eerste jaren na de dood van Yoland. Moet een klap zijn voor die man. Ik vraag me zelfs af of hij dat gaat overleven. Altijd samen, altijd daar voor familie, vrienden en goede bekenden, altijd breiend, kokend of aan de slag in de tuin, kon vrolijk worden van het vooruitzicht de eerste wildpâté te kunnen maken, als het weer seizoen was. Geen gemakkelijk leven gehad, vaak teleurgesteld en toch bijna altijd vrolijk en een tikkeltje ondeugend. Al die ellende van de gewrichtsoperaties voor nop ....

 Baas boven baas. Hier kan Cruijff niet tegenop. Puur persoonlijk natuurlijk en heeft niks met voetbal te maken. Maar genoeg dood voor het moment. Aub? Ff laten betijen. Kaartje niet vergeten. Wordt geen prettig bezoek deze zomer. Als ik er dan nog ben. Ach, laat maar zitten ook. Een fles whisky zou op z'n plek zijn, als ik niet nu al aan de kater zou denken.

 Goed. Zo is het leven. Na nauwelijks een jaar is de plek al niet meer, wat het geweest is en dan heb ik het nog niet over de verandering op het landgoed zelf. Daar wordt volop gewerkt, als ik het goed begrepen heb. Verandering is goed. Zolang je er zelf voor kiest en niet ongevraagd mee geconfronteerd wordt. Sterkte voor René.

Herhaling

 En daar komen ze weer! Nee, niet de Russen. De bulten. Een paar dagen geleden begon het op de vingers, vervolgens in de rug, nu op de voeten en de benen, straks waarschijnlijk de armen. Ik weet niet of het verloop zo voorspelbaar is, maar wat wel voorspelbaar is, is de terugkeer. Na een paar weken rust begint het getreiter weer van voren af aan. Het is verklaarbaar, als je weet hoe het werkt En daar ben ik inmiddels wel achter. Overgevoeligheid. Histamines, etc. Wat nog steeds ontbreekt is zicht op de oorzaak.

 Allergisch ben ik, of was het tenminste bijna voor alles, als ik terug denk aan de test, die me de dienstplicht heeft bespaart. Dat maakt het zoeken er niet makkelijker op. Misschien is het systeem wel zodoenig van slag, dat het met regelmaat in werking treedt zonder fatsoenlijke aanleiding. Maar zelfs dan zou iets van een trigger aan te wijzen moeten zijn. Iets is teveel en brengt de ellende aan de rol.

 Wat langzaam enig vorm aan de mogelijke oorzaak geeft, is het feit, dat ik steeds meer op de nieuwe plek leef en ik de oude verdenk van medeplichtigheid aan het stimuleren van mijn overgevoeligheden. Ik heb mijn eten inmiddels in eigen beheer, de zeep voor mezelf, tandpasta. Ik verkeer tussen de mij bekende spullen cq stoffen. Maar de bulten hebben het nog niet opgegeven. Wat over is gebleven als meest waarschijnlijke oorzaak, is de bedbank met alles d'r op en d'r an. We gaan het snel zien. Begin april wordt de laatste schakel geleverd voor een autonome huiselijk situatie.

Voorbeeld

 Oeps. Cruijff is fysiek niet meer onder de levenden. Snel gegaan dat ongeplande vertrek. Ik heb niks met voetbal, maar dit hakt er iets harder in dat de pop-iconen, die de laatste tijd met regelmaat het heden voor het hiernamaals verwisselenden. Het komt stap voor stap dichterbij. Er wordt aan mijn generatie geknaagd. Het zijn niet meer 'die oudjes' een paar tiental jaren verderop. Nee, het onderscheidt met de verscheidenden is zo goed als weg.

 Maar laat ik het een keer niet op mezelf betrekken. Kan dat? In dit geval? Nauwelijks. De tweede dode in twee dagen tijd, die me aan het denken zet. Weggeblazen worden aan een incheckbalie is meer dan verschrikkelijk, zowel voor de slachtoffers als hun nabestaanden, maar ook iets uitzonderlijk, geen normaliteit. Het overstijgt het begrip en plaatst zich in feite zelf buiten het bereik van het besef. Tenminste het mijne, maar waarschijnlijk ook dat van de nabestaanden. Die andere twee tikken in hun normaalheid een stuk zwaarder aan.

 De kans, dat me hetzelfde bij een incheckbalie zal overkomen is sinds gisteren niet meer ondenkbaar, groter geworden, maar nog steeds verwaarloosbaar. Dat ik ooit op enigerlei wijze Cruijff of de melkboer van Coves achterna ga, staat als een paal boven water. Een grotere zekerheid bestaat er niet. En eigenlijk wil ik dat nu ff niet weten.

Voorwaar(ts)

 Weer een stap gezet. De verwarming werkt. Het moment dat het verder aan mij is komt steeds dichterbij. Heerlijk maar ook wennen, zelfs een beetje schrikken tegen beter weten in. Afgelopen jaren meer uit handen laten vallen en vervolgens gegeven dan zelf opgepakt. Wordt omschakelen. Veel verder voor me uit schuiven, dan ik tot op heden heb gedaan, is nauwelijks mogelijk en zeker niet de bedoeling. Ook positieve ontwikkelingen hebben zo van die mindere kantjes. Het is haat/liefde bovendien, Een tweestrijd, die ik graag de goede kant op zie vallen, zodat ik weer met smaak en plezier het klussen en klooien oppak.

  De winter is dan wel bijna voorbij, maar zo op de valreep wordt het bereikte zeker nog gewaardeerd. Geen gedoe meer met elektrische kacheltjes, die drie dagen nodig hebben om een ruimte van domweg koud naar iets warmer te krijgen. Waarbij dat laatste, aan mijn voeten te voelen, nog voornamelijk op een psychologisch effect berustte.

 Done, dus. Nu achter de parketboer aan zodat de gelegde vloer geschuurd en gelakt wordt. Nu wil ik ook mijn slaapkamer cq mijn eigen, hopelijk rugstrelende bed.

Verzachtend

 Sneeuw. Niet raar in maart en best mooi, die licht bepoederde heuveltoppen. Wat zal het verschil zijn? 70 meter? Veel meer zal het verschil met de dorpstraat niet zijn, maar hier is het niet wittig. Een vleugje wintersport zonder bijbehorende overdreven kosten. Net niet Nederlander genoeg om mijn dag goedgemaakt te zien, door iets dat ik gratis in mijn schoot geworpen krijg. De positieve inbreng zal uit een andere hoek aangedragen moeten worden. Bijvoorbeeld door de installatie van de laatste radiator? En ineens een bijna-huis hebben waar de CV functioneert? Een kostenpostverschuiving van electra naar gas?

 Het zou een prettig pleister op de administratieve wonde zijn, die ik gisteren bij het afhandelen, sorry, poging tot afhandelen van de invoer en overschrijving van mijn C5 heb opgelopen. Ok, dat ik na een klein uur in de wachtrij, ondanks mijn inspanningen nog niet alle vereiste papieren bij elkaar had, kon ik nog verdragen. Dat bij de jacht op de ontbrekende papieren blijkt dat bestaande papieren gekopieerd worden en dan in een begeleidende schrijven de info, die op de kopie staat, nog een keer ingevuld moet worden op een papier, was me bijna teveel.

 Slikken, adem reguleren, tot tien tellen. Het mens heeft de onzin niet zelf bedacht en kan er dus weinig aandoen, behalve dat ze een deel van haar brood met deze onzin verdient. Administraties en overheidsinstanties. Wild. Wild word ik ervan. Waren we maar wild gebleven

Begraven

 Weer een dode. Nummer vijf als ik me niet vergis. Tikt hard aan onder de (aangetrouwde) familie en 'gedag'-zeggers in het dorp. Niet verwonderlijk natuurlijk in een dorp, waar de jeugd z'n geluk elders in Europa zoekt en de oude(rende) garde achterblijft. Mijn verschijning draagt, wat dat betreft, maar zeer beperkt bij aan een verlaging van de gemiddelde leeftijd in het dorp.

 Voelt een beetje alsof mij geleerd wordt om met de dood te leven cq te leren omgaan. Qua timing niet verkeerd, natuurlijk, maar het mag wat subtieler graag. Heb nog net een beetje de tijd om aan het idee te wennen. En enige praktijkervaring vanaf de zijlijn is dan geen verkeerde keuze. Kan tenslotte moeilijk de boel 'aan den lijve' gaan ondervinden in een soort rampenoefening.

 Maar soit. Natuurlijk 'te jong'. Ik weet de leeftijd niet, maar dat wordt tegenwoordig zelfs al bij tachtigers gezegd. Iets met een ziekte want al 'in mijn tijd' tweemaal met spoed richting het ziekenhuis verdwenen. Is niet alles, maar meer des levens dan spijkerbommem en ander misplaatst Islamitische geweld.

Explosief

 Moeilijk om je niet kwaad te maken op dagen als deze. De teller van de dodelijke slachtoffers in België tikt droef door en (bijna) overal wordt op de hoogste tonen de grootste nonsens verkocht. IS eist op wat ze beloofd en voorspeld hebben. En verantwoordelijk Europa vindt maar geen de aansluiting bij de realiteit.

 Wanneer dringt werkelijkheidszin door in linkse softies en bureaucratisch kortzichtigen? Als ze in een oranje overal, zwaar verdoofd, geknield wachten totdat een IS-beul hun met een bot voorwerp de kop van de romp probeert te scheiden? Ik vrees, dat ze ook dan te verblind zijn om de werkelijkheid onder ogen te zien, als ze die dan nog hebben.

 Ik ga hier geen anti-Islam kreten poneren. Maar als Hilter van begin af aan zulk degenererende nonsens richting het Westerse denk- en cultuurgoed uitgekraamd had, was hij nooit zover gekomen, als het 'm de vorige eeuw gelukt is. Er worden heden ten dagen van Moslims zaken getolereerd, die in de recente geschiedenis enkel op zware veroordelingen kunnen rekenen.

 Ik sta te ver van het conflict af om een duidelijke positie te kunnen innemen, maar misschien wordt het tijd om wèl die groep aan te spreken. Het zijn rotte appels uit hun mand, laten zij het schoonmaakwerk aub zelf verrichten ipv steeds weer de verantwoordelijkheid daarvoor weg te vergoelijken. Gewoon heel simpel: iedereen straf òf neem afstand van het rapalje.

Energiecrises

 Drentel, drentel. Ik drentel doelloos rond in een te koud huis. Doe dingen als de fiets in orde (proberen te) maken, de Peugeot uit de winterstalling halen, gebruiksaanwijzing van de magnetron lezen, maar niks geeft het gewenste extra. Alles verdwijnt in een zwart gat ipv de leegte met stimulans te vullen. De kou is zeker geen stimulans, maar die kan ik mijn gehaper niet in de schoenen schuiven. Ik had de laatste radiator èn dus een functionerende verwarming verwacht. Waarschijnlijk weer verkeerd begrepen of men komt alsnog. Is tenslotte geen klus voor een hele dag.

 Ondertussen een van de elektrische kacheltjes van z'n parket-verwarmende taak in de slaapkamer ontslagen en in de eet/entreekamer gezet. 8ºC. Ik heb het jaren met minder gedaan en steeds waren er dan weer dagen, dat het ineens kouder leek zonder dat de temperatuur werkelijk veranderde. Zo'n dag is het vandaag. Ik kan met de kont op de kachel gaan zitten en dan heb ik het waarschijnlijk nog steeds koud. Koude voeten is een ramp, maar vandaag ook slechts een gevolg en geen oorzaak.

 Ik ben gewoon een beetje leeg. Nog steeds. Enerzijds waarschijnlijk deels lamgeslagen door het besef, dat ik bijna ben, waar ik nu haast 4 jaar concreet en doelgericht mee bezig ben (andere plek, nieuw leven) en anderzijds gewoon de feitelijk lege tank zonder dat ik daar iets stimulerends tegenover weet te zetten, dat, eenmaal in beweging gezet, doorgaat en meesleept. Al die jaren dat ik mezelf aan de gang heb moeten houden, hebben meer gekost dan ik gaandeweg in de gaten heb gehad.

 Een jaar niksdoen had ik (origineel) ingepland na aankomst op mijn nieuwe stek. Lang in bed, late ochtenden, weinig concrete bezigheden muv de tuin, etc. Alles loopt gewoon steeds weer anders.

On(be)grijpbaar

 Weer "Boem", tweemaal op Zaventem en nog een reprise in de metro. In een land dat al weken in de hoogste regionen qua alarm en politieoptreden verkeerd. En de instanties maar de illusie levend houden en verspreiden, dat terrorisme te voorkomen is of tenminste controleerbaar te maken, als steeds meer vrijheden en privacy worden ingeleverd. Nee, dus. Terrorisme is als guerilla. Gevestigde machten en grootschalige aanpak werkt hier niet. Het is dweilen met de kraan open, zeven zonder de juiste mazen, verzin zelf maar wat.

 Als we straks een Orwelliaanse maatschappij zijn geworden kan een hoop niet meer maar zal zoiets als een aanslag nog steeds kunnen gebeuren. Kost enkel wat meer organisatie en denkwerk. De maatschappelijke structuren zijn te log om een eenling het werk onmogelijk te maken. Dit is geen pleidooi om je er maar bij neer te leggen, maar de weg die bij iedere nieuwe aanslag weer gekozen wordt, met verdere beperking van de vrijheden, verdere verruiming van opsporingsbevoegdheden, etc. zal het risico van een volgende aanslag nooit helemaal kunnen wegnemen. Iets met kind en badwater. En dat er zo af en toe eentje verijdeld wordt, telt niet niet, dat doet alleen die ene waarbij wel de boel in de lucht gaat.

Wisselvallig

 Stemmingen. Wat moet je ermee? Waarom bestaan ze? Wat is het evolutionaire nut? Waar kun je ze uitschakelen? Zou een hoop gejojo schelen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dingen wennen. Maar toch.

 Dat je droevig kunt worden van een verlies, snap ik. Het omgekeerde effect van blijschap, snap ik ook nog. Zolang er maar duidelijke redenen zijn, kan ik het verhaal volgen. Maar waarom de ene dag 'zon' en de volgende dag 'regen, storm, onweer' of erger zonder dat er iets aan de onderliggende zaken veranderd is, behalve dan dat de tijd voortschrijdt?

 Het maakt dagen onvoorspelbaar. Zwier je eerst vlak en tweebaansbreed door prachtige landschappen, duik je het bed in, blijk je de volgende ochtend op een onverharde bergweg te staan en moet je de dag beginnen met een hellingproef. Op nuchtere maag. Een settingwijziging die het "Beam me up, Scotty" tot kinderspel degradeert. Moet je nou zoeken of wachten?

Onteigenen

 Mijn dag zit erop. Taakjes gedaan. Het eten staat klaar. Na het nuttigen kan ik me op mijn avondbezigheden storten ...... Gut ja, dat zou kunnen! Was ooit zo, maar dat draadje is alweer een tijdje geleden losgeschoten. Voor het ritme terug keert op oude vertrouwde paden, zal er enig omschakelwerk moeten gebeuren. Van de baan raken gebeurt redelijk spontaan, dwz zonder speciale moeite. Omgekeerd gaat het, vrees ik, wel enige extra aandacht kosten.

 Waarneer zal ik de rust hebben en nemen om in een boek te duiken? Hoelang is dat inmiddels geleden? Ik ben blijven hangen in een vertaling van een Russisch boek, dat draait om de slag bij Stalingrad. Ergens in de eerste 100 pagina's. Eigenlijk niet mijn type boek, maar de schrijfstijl pakte me. Wanneer heb ik het het boek voor het laatst dicht geslagen? 2010? 2011? Eerder? Niet later in elk geval.

 Of een beetje knoeien in het internet. Wanneer is dat gestopt? 2008? 2009?

 Het leven is stap voor stap gekrompen en staat niet te springen om die ingeleverde ruimte terug te geven. Integendeel. Alsof het leven niet zit te wachten op al die drukte en bezigheden. Slapen, eten, een beetje door de dag heen rommelen en ogenschijnlijk voldoe je dan aan de gestelde targets. De hele verdere rest is pure inbeelding, zelfbedrog. Sukkels zijn we toch.

Overleg

 Bezig met de huwelijksreis (rampewoord, maar feit) komt de vraag naar boven, wat ik eigenlijk in die tropische sferen zou willen. Qua eerst week dan, want op de beperkte oppervlakte van een koraalrif wijst het zich vanzelf, lijkt me zo. Mn of dat 'ik' en 'we' een beetje samen door één deur zal wil gaan. Een beetje laat om me dat af te vragen? Neuh. Dat zijn de dingen, waar je je vooraf beter niet mee bezig kunt houden, want dan gebeurt er vooral niks.

 Maar de vraag mag en moet gesteld worden ergens in de aanloop. Beter enige discussie voor vertrek dan na aankomst. Eén ding is volkomen duidelijk: We verschillen op de nodige vlakken volledig van elkaar. Aankomen is voor mij bijna een soort eindpunt, daarna zie ik wel. Aan de ander kant is die aankomst vooral het begin van vele mogelijkheden en het liefst moeten die allemaal gescoord gaan worden. Over uitdagingen gesproken!

 Sturen is iets dat niet voorbehouden is aan verbouwingen, dus. We gaan het zien. Me een beetje meelaten slepen en op z'n tijd de hakken in het zand zetten. Ik heb geen behoefte om met een koffer vol indrukken terug te komen, die pas tot me doordringen, als ik terug op mijn honk de tijd neem om ze te herkauwen. Ik wil de indrukken ter plekke van kruin tot in mijn kleine teen voelen en daar de tijd voor kunnen nemen. Liever een paar ècht, dan een massa halfslachtig. Ik voel lange avonden aankomen.

Slap

 Dingen gedaan die gedaan moesten worden en de enige 'voldoening, die het oplevert, is de gedachte "So what?" of in goed Nederlands "Èn?". Ik ben er dus nog niet, niet waar ik zou willen zijn of niet met het gevoel waarmee ik er zou willen zijn.

 Niet alles hoeft en toch wil ik bijkbaar meer, dan ik er voor over heb. Het wringt niet voor niets. Ergens moet die rare kronkel vandaan komen. Maar soit, we hebben vandaag de lijst aardig ingekort en gaan nog verder met afstrepen.

 Het leukste was het vakantieverblijf zoeken voor de eerste week. Het is niet de plek voor een 'all-in' arrangement en dan toch zien, dan je bij half pension gedwongen bent om je eten zelf van een buffet te scheppen. Nou, nee dank je! En dat voor 50 euro de man cq vrouw. Ik doe over het algemeen niet lullig over geld (als het er is!). Als je iets doet, doe je het goed! Maar zo werkt dat dus niet bij anderen. Het blijft me verbazen, dat mensen wel meerdere honderd euro's willen besteden aan een overnachting en dan gaan lepelen uit een soort gaarkeuken-met-uitgelezenere-presentatie.

 Zoiets als bij de laatste overnachtig van de Kroatië-vakantie? Eén nacht, dus niet moeilijk doen. Kamerprijzen vanaf (!) 300 euro en dan een dinnerbuffet zien en vervolgens een ontbijtversie krijgen die veel weg hadden van varkens voeren. Aan keuze geen gebrek, presentatie al minder, maar het publiek abominable. Geen half-pension, dus!

Stroomvertragen

 Een rustig begin van de nieuwe week. Gèèn werklui! Gewandeld, ontbeten, eropuit met de krant, farmaca gescoord, beestenmarkt bezocht en nu is het zaak om de daad bij de woorden van de afgelopen tijd te voegen: opruimen, schoonmaken, eindjes knopen, koken en na morgen (want dan weer werklui) het klussen opstarten.

 Innerlijk nog erg onrustig. Een duidelijke reden ontbreekt. We accepteren het maar als feit. Zakt wel weer. Eerst maar eens de losse eindjes van het wegwerken van de losse eindjes vorige week. Garantietoestanden, financiën, vakantie, bankbesoignes, belasting en helaas nog steeds een 'etc'.

 De onrust kan bijna niet anders dan weerstand zijn, die opgeroepen wordt door (een deel van) de zaken die ik doen moet. Vanmorgen nergens last van gehad. Me zonder problemen in de uitgebreide krantenartikelen kunnen verdiepen, door het dorp gelopen en koeien, paarden, varkens en hun markante eigenaren (veelal zigeuners) bekeken. Wat daar tegen te doen? Afhandelen, denk ik zo. Allez!!

Realisatie

 De komende week zou een kantelweek kunnen worden. De laatste radiator plaatsten. CV op de ketel aansluiting. Radiatoren testen, vloerverwarming in de badkamer idem dito en de inrichting van de plek kan definitief van start. Gaat nog wel een paar weken duren, mn vanwege het schuren van de parketvloer, maar het is een weg zonder terug. Gelukkig maar.

 De werklui in slaapkamer -en straks- onderliggende ruimte(s) aan de slag en ik vanuit de keuken inrichtend en afwerkend naar achteren werken. Het werd tijd, maar ik heb er ook zin in, wat belangrijker is. Overal wachten losse eindjes om vastgeknoopt te worden. Van ontbrekende stopcontacten en verlichting via opbergrekken naar gordijnen en nog overbodigere tierlantijnen.

 En dan is het aan mij. Heerlijk en tegelijkertijd een bekende valkuil. We gaan het zien, meemaken èn ondergaan.

Ultiem

 Het ware genieten in één van zijn vele vormen. Voor het eerst in zeventien jaar weer een fatsoenlijk bad in eigen beheer tot mijn beschikking. En voor het eerst sinds een jaar een echt schoon gevoel verkregen zonder daarbij met anderen rekening te hoeven houden of sneller te moeten zijn, dan me lief is.

 Liggend in je eigen vuil maakt de plek een volgende, belangrijke stap in de richting van een eigen leven. Het perspectief geeft de ruimte iets levendigs. Weg van de klus- en inrichtingslijn. Het is de gebruiksmogelijkheid, die nu telt. En die beviel. Uitstekend zelfs.

 De badkamer is goed gelukt. De realisatie heeft voor Roemeense begrippen -maar ook Europabreed- teveel geld gekost. En natuurlijk zijn er hier en daar kritiekpuntjes, met de nadruk op de verkleinverlenging, maar mij was het niet zo gelukt. Niet qua uitvoering en niet qua tijd. Als het glaswerk er is, mogen we er best een beetje trots op zijn. Het straalt zelfs af op de slaapkamer, die in feite nog in de steigers staat, maar desondanks iets huiselijks heeft gekregen. Nog ff en dan kan ik van bed in bad en omgekeerd.

Première

 Prachtige dag weer. Als het gebrek aan neerslag geen uitzonderlijke toestand is dit jaar, dan teken ik voor de klimaatovergang naar 'Land'. Het is hier niet zo uitbundig groen als in de Limousin. Maar dor-geelgroen heeft ook wat, zeker als me daarvoor de weken regen in voor- en najaar bespaard blijven.

 Ik zou op deze prachtige dag kunnen badderen in eigen bad. Misschien ga ik dat wel doen ook. Voor een douche lijkt het me raadzaam om te wachten tot de deur er is. Vraag is of 14/15 graden omgevingstemperatuur (mèt kacheltje!) voldoende is om het schoonweken een aangename smaak te geven. Deels een kwestie van onder water blijven maar vooral toch een kwestie van 'eindelijk'. En dan moet je niet een beetje gaan miepen over de kamertemperatuur. Hup dus. Lichtorgel aan, muziek op en .... o ja, ik moet eerst mijn spullen ophalen. Toch nog die 200 meter heen en weer dank ontbrekende planning.

Europa

Ik zwalk. Mijn tuin is hier, mijn terras in Toulouse, mijn wortels deels nog in Utrecht, mijn smaak in Rome en mijn hoofd bij het hiernamaals.

 Zou allemaal, op het laatste na, naar Coves en omgeving overgeheveld moeten worden. Of, wat een stuk leuker maar ook omslagtiger is, aangedaan worden in een soort jaarlijse rondgang. Hoeft nooit zolang te duren. Utrecht ben ik vaak na 2 of 3 dagen zat en na een week heb ik een plek als Rome ook weer gehad.

 Ideeën zat. Altijd gehad. Waar het aan begint te schorten is de tijd. En dan wel de rust vinden om te denken: "Ach, over een paar jaar zien we wat er allemaal nièt van terecht is gekomen". Lang leve de tegenstrijdigheden.

Broodnodig

 Het lijstje voor deze week is niet weggewerkt, maar voor de afwisseling is het deze week wel gekrompen. Een aantal zaken kan morgen nog, want kan via de e-mail. Belangrijkste punt van aandacht is het overnachten in de eerste week van de uitgestelde wittebroodsweken. Een wat, qua idee tenminste, mobielere week dan de tweede, die al onder de pannen is.

 Het zijn nog iets van vier weken te gaan. Misschien niet verkeerd om behalve de hotelreserveringen ook eens te kijken naar de manier, waarop met al die e-tickets omgegaan moet worden. Het internet is niet de reiswinkel, waar je met een berg papieren naar buiten stapt. Niet dat dat zoveel meer garantie biedt, maar het is tastbaarder en als het misgaat, kun je tegen een ander aan trappen ipv jezelf bij de oren pakken.

 Ik merk, dat ik me aan de hele verbouwings- en inrichtingsperikelen moet ontworstelen om een beetje de smaak te pakken te krijgen van wat komen gaat. Ik zal het niet hebben over het feit, dat alles lang en breed gedacht was 'Af' te zijn, als we richting de wateren rondom de evenaar zouden vertrekken, maar hoe het ook zij, ik moet daar iets mee, terwijl tegelijkertijd de vakantie niet in het water moet vallen.

Omregelen

 Weer een dag van hot naar her door de stad gecrost. Gelukkig niet zonder resultaten maar het gerace in Sibiu ben ik een beetje zat. Graag weer zonder agenda die kant op en een beetje lanterfantend door de straten, over de markt, in het winkelcentrum en de supermarkt(en). Nog ff volhouden. Qua timing niet verkeerd, want dan zijn de terrassen waarschijnlijk ook weer terug.

 Op een enkele dag regen na zijn de vooruitzichten voor de komende twee weken goed en worden gaandeweg alleen maar beter. We gaan de twintig graden aantikken voor het eind van de maand. Klinkt haast ongelofelijk, maar vandaag de eerste groep ooievaars gezien. Dus dat voorjaar zit er echt wel aan te komen. Mijn eerste jaar is bijna gerond. Daarover meer op een andere keer.

 Nu vooral verder met het wegwerken van de laatste hobbels opweg naar een permanent verblijf in nr 13. Wanneer zal de eerste nacht hier zijn? 1 April? Zou een mooie zijn. Precies een jaar na aankomst in mijn nieuwe woonland. Ach, we gaan het zien. Hoe belangrijk ook, moet ik er maar gewoon niet teveel mee bezig zijn. Niet hiermee en niet met hoop van die andere fout/zinloos ingesleten mechanismen. Misschien ben ik er morgen niet meer. En dan? Tja, dan blijft het leuk, dat het hier 'Af' is en al die andere lopende zaken fatsoenlijk zijn geregeld, maar ik heb er dan verder geen ene moer aan (gehad).

Pijnlijk

 Al weer weken opzoek naar ontbrekende onderdelen van een bestelling voor (o.a.) stopcontacten, die vreemd genoeg in de samenstellende onderdelen werd geleverd ipv de gewenste gehelen. Een bestelling die dank Murphy meer dan een half jaar heen en weer zenden in beslag heeft genomen. Maar waar ik pas achteraf van zag, dat bij de eerste levering meer ontbrak dan gedacht.

 Legrand, toch niet de minste onder de electra-onderdelenfabricanten, ligt hier overal in de schappen. Niet met het hele assortiment, maar dat is zelfs in de bouwmarkten in Limoges, hun bakermat, niet het geval. Heeft ook een officiële vestiging in Roemenië, maar bestellen "Ho,maar!" Terug naar de oorspronkelijke winkel leek me niet zo'n best idee, maar leek haast de enige mogelijkheid.

 Gelukkig via het internet een installatie-onderdelenwinkel gevonden, die behalve de onderdelen in z'n aanbod, ook in Sibiu een vestiging bleek te hebben. Ga je daar naar toe. Legt het gewenste uit. Zegt dat je het op hun website hebt gezien .... kunnen ze het niet vinden en proberen me iets aan te praten, wat ik niet wil. Een beetje de V&D-methode.

 Terug in de auto de tablet gepakt, ff gezocht en daar waren de gewenste onderdelen weer. Retour naar de winkelbalie. Helaas of gelukkig niet het dommige duo maar een ander persoon en wat blijkt? Bijna de helft van de gewenste artikelen hebben ze gewoon in het rek liggen. Misschien tijd voor een paar functioneringsgesprekken??

Ontspoord

 Van mijn padje af ..... laten drukken. Teveel bezig met me storen aan wat (nog) niet is, dan genieten van het bereikte. Nu kan en hoeft het niet iedere dag feest te zijn. Het zit 'm meer in de kleine dingen, die ik laat versloffen. De krant, de tuin, het koken. Meer doen dan denken. Meer realiseren dan reflecteren. Minder schrijven???

Benoeming_2

 .... dat ik graag op een terras vertoef met mooi weer en een glas lekkere witte wijn...

 Misschien is het leven wel niks meer dan de dingen, die ik al benoemd heb, en ben ik het die dat niet door heeft of mezelf anders probeer wijs te maken??

Woordelijk

 Korte berichten.
 Staccato.
 Waarnemingen, geen vraagtekens.
 Ruimtegebrek, geen reflectie.
 Gestresste innerlijke rust.
 Komt wel weer.
 Zei hij.
 Die ene kale alinea frusteert.
 Ik wil meer.
 Altijd.
 En nog steeds.
 Helaas.

Realisatie

 Laat het leven eindelijk eens beginnen. De voorbereidingsfase heeft lang genoeg geduurd.

Kokerellen

 Na wat rondgedrenteld te hebben, vanmiddag vroeg de keuken ingedoken. Geen gecompliceerde gerechten vanavond, maar het was aangenaam om met het eten bezig te zijn. Gevulde bonensoep, kipfilet met champignonsaus en spinazie, kaas toe en een glaasje wijn erbij.

 Heerlijk is het om in het bezig zijn in de keuken te merken, dat al doende snel een prettige rust neerdaalt. De wereld om me heen vergeten, is teveel gevraagd, maar afstand is er ff wel. Het relativeert even. Prettig.

Kou

 Prachtig weer buiten. Helaas kan 'binnen' dat niet zosnel bijbenen. Wat dat betreft is dit huis gelijk aan de Franse woonstee. Niet zo oud, iets minder dik qua muur en geen natuursteen, maar voldoende dikke en dus isolerende muren. Isolatie in de betekenis van het dagen vasthouden aan temperaturen, die buiten reeds gepasseerd zijn. Richting de winter duurt het dus ff voordat de koude binnenkomt. Da's prettig. Richting de zomer werkt het minder. Mn dan in de aanloop. Als het ruim boven de dertig is, ben je weer blij dat buiten en binnen niet naadloos in elkaar overlopen. Heerlijk! Ik hou van oud!

Warmte

 En toen was er warm water in de badkamer!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Douchen en het nemen van een bad behoren eensklaps tot de mogelijkheden.

 Het leven maakt een grote stap in de goede richting. jammer dat de verwarming nog niet werkt en ook de douchedeuren nog niet hangen, maar dat zijn details. Ook de aansturing van de stoomgenerator wil niet lukken. Tijd voor zwaaien met de garantiepapieren.

 Buiten wederom prachtig weer en binnen een grote stap dichterbij het normaal mogelijk dagelijkse leven op één plek. Die combinatie gaat hoge ogen gooien de komende weken!

Benoeming

 Is mijn blog een dagboek? Soort van misschien. Als het criterium is, dat je dagelijks schrijft over je doen en laten. Dan is het "Ja". Zijn het zieleroerselen en andere intimiteiten, die het verschil maken. dan is het "Nee".

 Wat deel ik nou in het blog? Geen liefdesleven, nauwelijks privé, weinig persoonlijks. Er wordt behoorlijk afstand gehouden. Er wordt meer van buitenaf tegen het leven aangekeken, dan van binnenuit verslag over gedaan.  Al is er maar één iemand, die dat kan weten en dat ben ik. Misschien wek ik een andere indruk.

 Een hoop wordt af en toe benoemd of aangestipt, maar weinig komt aldoor in alle facetten aanbod. Wat weet je van mij als persoon, als je het blog bijhoudt en mij verder niet kent? Dat mijn leven een zooitje is geweest, het verlaten van Frankrijk de nodige voeten in de aarde heeft gehad, het installeren in Roemenië ook niet naar wens verloopt, ik regelmatig naar rust verlang, straks met een hoop dingen van het moment niet meer bezig hoop te zijn en dan mijn tijd en energie aan meer gewenste bezigheden kan besteden.

 Wat zou je het thema kunnen noemen? De verstoring en opnieuw realiseren van een lijn in mijn leven? Zoiets. Betekent dus ook, dat dit blog eindig is, tenzij mijn leven weer uit balance raakt.

Denkwerk

 Joop's vragen houden me zo af en toe nog bezig. Het zijn de vragen, die je jezelf niet zo snel stelt, omdat je midden in het doen van de dingen zit èn bovendien aan de touwtjes trekt. Als je voorafgaand aan iedere actie of beslissing eerst de 'Waarom'-vraag moet beantwoorden, had ik waarschijnlijk nog in het zuiden van Limburg rondgehangen. Moeders blij en ik waarschijnlijk worstelend met een vage ontevredenheid.

 Wat natuurlijk niet willen zeggen, dat keuzes volkomen willekeurig zijn. Het is meer een kwestie van intuïtie, het wegwerken van onvrede(s), het invullen van verlangens, etc. Kortom een heel scala van redenen met verschillend gewicht, waarbij de meest in het oogspringende lang niet altijd de belangrijkste hoeft te zijn. Zonder Mariana had ik niet in Roemenië gezeten, maar ik zit niet in Roemenië vanwege haar.

 Als de stappen naar Utrecht, Le Chalard en Coveș iets gemeen hebben, is het het verlaten van een leven waarin de paden platgetrapt en voorspelbaar zijn geworden. Maar is dat alles? Nee, natuurlijk niet. Iedere stap heeft meerdere (eigen) drijfveren. En nu speelt zeker mee wat in Frankrijk niet geheel uit de verf is gekomen. Zoiets als opgaan in de anonimiteit. Soort van onderduiken dan wel verdwijnen in het niets. Die speld zijn in de hooiberg. Voelt goed ook al word ik door niemand gezocht.

Stankvrij

 God heeft mijn gebeden verhoort en/of wilde verder gezeur voorkomen .... Roken ook in Roemenië in de ban. Per 16/3 niet meer toegestaan in afgesloten openbare ruimten. Jammer en ook weer niet. Minder romantiek maar ook geen door sigarettenlucht verpestte kleren meer.

Panorama

 Prachtig, de besneeuwde toppen van de Karpaten net uitstekend boven de heuvels rondom Coves. Een doorkijkje richting het zuiden. Dat is het voordeel van bergen tov de zee. Die pieken zie je van grote afstand. Het zal iets van 20 km zijn, schat ik zo in. In vogelvlucht. De zee zie je zelfs niet, als je bijna in het water maar aan de andere kant van een duin woont.

Sleutelmoment

 Leuk thuiskomen! Wil ik mijn meer representatieve kleding verwisselen voor het kloffie, dat in de boerenomgeving van modder, stront en beesten past, is de deur van de plek, waar tijdelijk mijn kleren liggen, afgesloten. Iets met geld dat lijkt te verdwijnen. Ok, maar waar is de sleutel.

 Geen moeders te zien, die de sleutel zou kunnen hebben. Maar dat had ook niks opgelost, zo blijkt bij telefonische navraag. Die sleutel is aan de boemel in de stad en zou eigenlijk vermenigvuldigd worden, maar daar ontbreekt de tijd voor, wat vooraf duidelijk was geweest, als ff nagedacht was. Dat wordt dus een uur wachten, voordat de honden uitgelaten kunnen worden en ik me verder soepel overal kan bewegen zonder het risico te lopen, dat ik morgen met mijn zwikkie 'nette' kleren naar de reiniging moet. Wachten, wachten op anderen ..... niet mijn hobby.

Uilig

 Moe. Misschien niet verwonderlijk maar toch wel een beetje raar, als je jezelf betrapt op het wegdutten achter een consumptie in de kroeg. Dat ken ik van 3 of vier uur in de ochtend maar niet van drie uur in de middag.

 Drukke tijden. Letterlijk en figuurlijk. En nachten die slechts gedeeltelijk met slaap worden opgevuld. Op een moment van rust slaat dan de slaap onverhoeds toe. Moet ik daar rekening mee gaan houden? Zal niet zo'n vaart lopen. De ergste drukte in deze rommelige weken is bijna voorbij. Dan wordt het niet alleen rustiger, dan kan ik ook weer zelf aan de slag ipv anderen op hun vingers te kijken. Naar beide zaken kijk ik uit. Mijn ochtenden een stukje slomer en de middagen een slag actiever.

Schoot

 De hele dag zonder succes naar een mogelijkheid gezocht om de spil in de CV-werkzaamheden iets extra's in de handen te drukken, loopt de persoon vanavond het restaurant binnen, waar we zitten te eten. En dan ga je niet naar zo iemand toe, maar je roept en gebaart hem of haar naar je eigen tafel toe. Een manier van doen, die me vaker opgevallen is en knap arrogant op me overkomt. Van dat laatste is bij de aangesprokenen echter niks te merken. De persoon komt zonder mankeren naar ons toe, gaat zitten, neemt het geld in dank aan en we kletsen nog wat over werk wat hij zou kunnen doen alvorens hij terugkeert naar zijn gezelschap.

Resultaten

 Ergerlijk is het, erg ergerlijk als mensen bij de voortgang van iets alleen maar steeds weer zien wat nou net niet af is. Kwalijke eigenschap. De haast ingeburgerde gewoonte om iedere scheet de hemel in te prijzen, heeft me nooit kunnen bekoren, maar wat gedaan is enkel en alleen gebruiken om te wijzen op wat verder en/of als volgende moet gebeuren is nog net een slaggie irritanter.

 Dat is dan weer ff tot tien tellen, stoom intern condenseren en met redelijke argumenten de aandacht duwen waar ie hoort: bij het bereikte resultaat. Als het lukt tenminste. Ik geef in deze geen garanties.

 Het parket in de slaapkamer ligt. Drogen, schuren, lakken zijn de drie stappen die nog genomen moeten worden. Gelukkig kun je er wel al over lopen. Scheelt toch de nodige meters bij het plee-bezoek. Ondertussen wordt buiten de sleuf gedicht. Het is een zooitje zo'n overhoop gehaalde binnenplaats. Een stevige regenbui is wat we nu kunnen missen als kiespijn. Dit gaat weer mndn duren, voordat je niet meer persé laarzen nodig hebt om van de voor- naar de achterkant van het huis te gaan. Die ervaring staat me nog bij van de vorige keer, dat over de gehele lengte van het huis de boel werd opengegooid.

 Maar straks dus niet weer zo'n treurige verzameling platgeperste afvoerpijpen, die nu aan het licht is gekomen. Dit zijn de werkzaamheden, die tellen, vele malen meer dan de afwerking met parket, maar dan toch liever direct goed bij de eerste poging. En dat niet alleen vanwege het geblubber door de modder, waar we de komende weken hernieuwd aan over zijn geleverd.

Overtallig

 Drentelen in overbodigheid. Tussen mij en de mooie nieuwe plee zijn 4 man bezig met het leggen van parket in de slaapkamer. De weg naar de straat is geblokkeerd door een meter diepe geul en ongeveer gelijk hoge berg aarde, waar de oude afvoer uit verwijderd is en de nieuwe gelegd gaat worden. Tussen beide activiteiten ingesloten, loop ik een beetje heen en weer zonder al te zeer in de weg te lopen.

Proactief

 Eerst was de titel 'Porsche', maar het had ook 'Percussie' kunnen zijn. Slaat allebei nergens op. De enige verklaring kan meligheid zijn. Buiten zijn drie mensen luid discussiërend bezig een 25 m lange gleuf van een meter diep te graven. Het werk, dat iets meer dan een jaar geleden door andere mensen op dezelfde manier is gedaan, om de afvoerpijp erin te stoppen, die er nu alweer aan gort uit moet. Zelfde bedrijf, deels hun fout, maar ik heb met ze te doen, voel me er kortom ongemakkelijk bij. Het is niet de baas, die graaft.

 Zes uur is het inmiddels en blijkbaar willen ze het werk vandaag gedaan hebben. Ik kan me er iets bij voorstellen. Je wilt morgenochtend niet weer beginnen in de modder, waar je al de hele middag in hebt staan ploeteren. Een hoge grondwaterstand is niet verkeerd voor de tuin, maar maakt graafwerk gauw tot gebagger in de blubber.

 Prettig dat straks de binnenpaats z'n definitieve vorm kan krijgen zonder het risico, dat de boel binnen de kortste keren weer opgebroken en uitgegraven moet worden. Ergens twijfelde ik aan een probleemloze afhandeling in deze. Niet onterecht, dus.

Processie

 De werkzaamheden vorderen gestaag en net als met het afhandelen van de losse eindjes komt er eerder meer werk bij dan afgerond wordt. Afvoer van keuken naar septic tank blijkt geplet. Kan alleen maar gebeurd zijn toen zo nodig met te zware machinerie de tuin ontdaan werd van bouwafval. Wat kun je daar van maken? Beter dat we het nu, bij het verleggen van de gasleiding zien, dan in een jaar of zo als de binnenplaats geheel klaar en ingericht zal zijn (hopelijk!). Het is er niet minder vervelend om. Weer zo'n klungelig resultaat van specialisten, die zich er te makkelijk vanaf maken. Hup, weg in de grond en de rest is hun pakkie an niet meer.

 Geen zin om ergens de zwarte piet neer te leggen. Dit is een combinatie van verkeerde keuzes bij een klus, waar iedereen met zijn of haar neus bovenop heeft gestaan en achteraf het hoogste woord probeert te voeren, waar op het moment, dat er toe deed, werd gezwegen. De zooi moet eruit en beter spul op een betere manier terug.

 Ondertussen wordt het parket voor de slaapkamer geleverd. Prachtig. Ff die opsteker, die ik nu goed kan gebruiken. De plek krijgt ineens iets levendigs. Het moet nog gelegd, maar het resultaat is in onderdelen zicht- en tastbaar. Het eigen bed lonkt.

Perigordijns

 Een stem uit het recente verleden. Mensen die plotseling op onvoorspelbare wijze in je leven opduiken, meer zijn dan een toevallige voorbijganger en toch op gelijksoortig voorspelbare wijze weer uit beeld verdwijnen. Ineens is ie er dan weer. Ouds en vertrouwd, nieuwsgierig als altijd:
 
 Af en toe kijk ik nog wel eens op http://oommgod.blogspot.nl/ en vraag me nog steeds af:

· Wat je heeft bewogen om La Douce France in te ruilen voor dat vreemde ontwikkelingsland Roemenië;
· Wat je met dat toch wel erg openbare in meestal erg mooi Nederlands geschreven “dagboek” eigenlijk wilt;
· Waarom er zo ver ik mij kan herinneren nooit iemand reageert.

 Ik zal me daar eens over buigen, behalve over de laatste vraag dan, die is niet aan mij om te beantwoorden. Reacties zijn zeldzaam, maar dat ligt volgens mij zeker deels aan de aard van het geschrijf. Verder staat het iedereen vrij om te regeren. Graag zelfs.

 Wat ik met dit blog wil? Heb ik mezelf al meer dan eens afgevraagd en daar nooit een fatsoenlijk antwoord op weten te formuleren. Het openbare karakter is iets van nieuwsgierigheid, denk ik. Zoiets. Zien of en hoe het doordringt in de buitenwereld. Voor serieus meer aandacht van de buitenwereld zou ik er heel wat meer tijd en energie in moeten stoppen en die heb ik al jaren niet (genomen). Het heeft ook iets van koken. Dat kun je best voor jezelf doen, maar mocht je daar ervaring mee hebben, dat weet je dat dat niet de meest stimulerende drijfveer is. Koken voor meer mnsen maakt koken stukken leuker.

 En die eerste vraag .... ach, Frankrijk was het niet meer en ga dan maar eens opzoek naar iets anders. Nederland was al afgevallen, Portugal was het na kort snuffelen niet, Italië leuk maar net als Frankrijk mn als vakantieland, Duitsland te degelijk, Kroatië te duur, Slovenië twijfelachtig en Hongarije qua taal vrijwel onmogelijk. Dan schuift er een vrouw in je leven en die blijkt uit Roemenië te komen. En is het Roemenië, die er met het been vandoor gaat. Prachtig land, tenminste Transylvania met de Karpaten, voor mensen die niet meer van werk afhankelijk zijn .... Maar ik ga geen reclame maken. Het meest vervelende aan Frankrijk waren de vele Nederlanders, die er (wilde) wonen!

Op!

 Kouwe voeten.  Een CV zonder gas-aansluiting. Ik heb het erger meegemaakt deze winter, en was dat alweer bijna vergeten, maar verlang desondanks naar een knop, waarmee met terughoudendheid maar naar wens spontaan omgeschakeld kan worden naar zomerse omstandigheden. Een avondje zwoele temperaturen zou me niet tegenstaan. Koud glaasje witte wijn. Knabbelhapje. Passerend visueel vertier. De terras-setting mag duidelijk zijn.

 Vanavond zou daar ook de restaurantfunctie in meegenomen mogen worden. Mijn kooklust loopt niet bepaald over. Wel bezig en resultaat gaat lukken, maar de 'liefde' ontbreekt. Hèt moment waarop ik inspiratie en uitvoering het liefst aan derden laat. Maar nee, dat gaan we niet doen. De pannen pruttelen en het is mijn kook-eer te na om het garende voedsel te laten versloffen.

 Huppelen, dus. Dansje maken. Voeten verwarmen. Pannen bestieren. Niks bijzonders, maar smakelijk en daarna fluks richting bedje-veren-laken-straat.

Uitzakken

 Het is werkelijk een kwestie van 'bij moeten komen'. De dag dreunt al uitdovende na, voetjes keren terug op aard en de verjaagde eigenheid, dat wat er ondanks alles beetje bij beetje meer komt, keert schuw aftastend terug. Het is alsof het vertrek van de werklui de kop van een stoet onwenselijkheden is, die uren in beslag neemt. Het huis is nog steeds niet leeg cq vrij toegankelijk. Er zit nog steeds massa, die er niet hoort, ongewenst is. Het is bezinken en wegwerken. De nasleep van hoogwater.

 Het liefst zou ik nu in bed kruipen. In een echt bed. Het bestelde bed, dat helaas voorlopig nog ergens 50 km verderop in een magazijn opgeslagen staat te wachten op het moment van levering. Ik maak het me niet makkelijk en dat terwijl ik me toch niet of nauwelijks voor de voeten loop. De architect in Utrecht zei al: "Bij een volgende verbouwing kun je beter ff een paar weken vakantie nemen en erop uit trekken."

 Klopt, dan zie je al het geklooi en geklungel niet, ergert je een stuk minder, maar of dat nou het resultaat ten goede komt, dat waag ik niet alleen te betwijfelen, ik weet zeker van niet! Ik wist wat ik me aandeed. Wist ook dat het langer zou duren dan mj lief zou zijn. Maar dat het zooooooolang zou gaan duren, valt toch een beetje tegen.

Slordigheden

  De gesprongen waterleidingverbinding van het bad is gerepareerd. De CV hangt. Parketboys komen morgen en dan wordt ook, als het meezit het gas omgelegd en hopelijk aangesloten. Heavy dag. Geen vinger uitgestoken maar afgepeigerd. Slopende bezigheid om bij herhaling mensen te (moeten) vragen om beter, netter en nauwkeuriger te werken. Maar de 'werkdag' zit erop. Ik ben er voor vandaag vanaf.

Teruggevonden

 De nachten hebben weer beeld! In volle glorie startte het spektakel ergens in de aanloop naar de ochtend. Oude welbekenden en platgedroomde themata in vertrouwde duizelingwekkende afwisseling.

Zegening

. Gaat het vandaag mijn laatste aan kerktijden gebonden douchebeurt worden? Een potentieel historisch moment .... Het zal de geschiedenis boeken nergens halen. Voor mij is het echter belangrijker dan die vele andere momenten met bijbehoren jaartallen, die bij mij nooit langer dan strikt noodzakelijk wilde blijven hangen.

 Maart 2015, op een fractie na één jaar na aankomst lonkt een normaal bestaan. In combinatie met 1 april 2014 moet dat te onthouden zijn, mocht de inkerving in mijn geheugen met veel zweet, een beetje bloed en gelukkig zonder tranen niet voldoende zijn. Niet dat soortgelijke momenten in mijn leven zo heugenwaardig zijn gebleken. Ik moet diep graven en dan kom ik niet verder dan weinig overtuigende flitsen.

 Van de intrek in de studentenflat is weinig meer blijven hangen dan de aparte wijze van muurschilderen. De 'gewone mensen'-flat, gaat qua herinnering pas leven, als ik er na een jaar samenwonen weer alleen in zit. De Oude Gracht bestaat vooral uit sloopherinneringen, spijkers, rotte balken en verstopte boodschappen van de vorige eigenaar achter het vele jaren zeventig camouflage-timmerwerk. En wat gaat het hier worden? Het feit, dat ik er vooral nièt in kon wat wel had gemoeten nl. wonen?

Gymnastiek

 De wereld slaapt nog. Een enkele loslopende ziel in Coves, verder enkel honden, die elkaar het leven zuur maken. Terug westelijk is het een uur vroeger dan hier en bij vrienden in Portugal en over het Kanaal mag er nog een uurtje meer af. Een normaal mens lig op zondagochtend om zeven uur in zijn of haar bed ipv naar een computerscherm te staren. Maar goed, dat het mij aan normaliteit ontbreekt heb ik vaker te horen gekregen en meestal op weinig vriendelijke wijze.

 Volgens mij heb ik van dat 'gebrek' tot op heden meer voor- dan nadelen ondervonden. Is sowieso het soort opmerking, dat meer zegt over degene, die het uitspreekt, dan degene, die er door wordt aangeproken. In mijn geval niet anders, hoe graag ik me ook regelbepalende uitzonderingen toedicht.

 Alles keert hoe dan ook terug bij 'het normale', zoals nu ook met het voortschrijden van de ochtend het 'normale leven' zijn aanvang neemt. Hier betekent dat, dat men, ik bedoel de (oude[re]) vrouwen, naar de kerk gaat. In mijn vorige 'normaliteit' gingen de mannen naar de kroeg en de vrouwen achter het fornuis. En in de daaraan voorafgaande Utechtse periode ging men op dit tijdstip sporten of bracht de kinderen naar de een of andere club. Alles anders. De ene normaliteit is niet de andere. Normaal toch?

Kaalheid

 Rust en leegte. Goed en jammer. Of goed en raar? Na weken, mndn, jaren een hoofd uitpuilend van gedachten is de plotse afwezigheid van al dat naar aandacht hunkerende gedachtengoed op z'n minst frappant. Ook het onderbewuste heeft rust. Kan me geen flard herinneren van vannacht. Een zwaar hoofd. Dat wel, maar dat is een geheel ander verhaal.

 Het voelt bijna als bestolen. Weet niet of ik blij of teleurgesteld moet zijn. Dat die mallemolen tot stilstand is gekomen zou moeten opluchten, maar doet dat vooralsnog niet. Kan me niet voorstellen, dat die hele warboel onder mijn schedeldak ineens is verdwenen. Zou zonde zijn ook. Kon me daar bij tijd en wijle aardig mee vermaken. Kan niet weg zijn. Iets is veranderd. En dat knap abrupt.

 Bij nadere beschouwing kan het de focus niet zijn geweest. Dat is een voor- en achtergrond verhaal. Stuivertje verwisselen, niet meer. Het verplaatsen van de spotlight. Maar die show is afgelopen, de nacht gevallen en de ratten nemen als vanouds bezit van de stad. Zo zou het normaal gesproken zijn gegaan met mijn gedachtenplaag, -rijkdom, -overdaad. Zou de naderende voltooiing van de woon- en leefplek zijn invloed doen gelden? Dat is dat een paar mndn te vroeg en is het kind met het badwater weggegooid. De klusergernissen en soortgelijke gedachten waren prominent aanwezig maar niet van kwalitatieve waarde. Andere mogelijkheden? Zoals altijd weer: We zien wel. Ik wacht af.

Ontglippen

 Niet warm, wel water maar niet waar het zou moeten. Hebben we alles gehad, krijgen we dat ook nog. Gelukkig werkt het afschot van de vloer en is het water niet de slaapkamer in gelopen. Dit soort geintjes gebeuren tenslotte maar zelden als je erbij staat. Repareer je de meterkast vanwege een gesmolten gedeelte van de neutrale balk (los contact?), loopt goed tien meter verderop het water naar vrije keuze door je badkamer. Waarom schakel je eigenlijk 'specialisten' in?

 Qua badkamer is het gewoon pech hebben, is mijn inschatting. Zou niet moeten, maar kan gebeuren. De meterkast is gewoon het resutaat van geklooi door meerdere vaklui, die dat woord duidelijk niet waard zijn. Een beetje hetzelfde wat bij de CV-instalatie aan het gebeuren is en waar ik maandag bovenop moet zitten. Op alle vragen vooraf wordt met "Ja, natuurlijk." en "Geen problemen" geantwoord maar eenmaal ter plekke en aan de slag kan dit niet en moet dat anders en zijn er nog meer dingen die helaas nog eenmaal 'zo' moeten. Die lui draaien op een automatische piloot en hebben behalve het idee, dat ze dat kunnen maken waarschijnlijk niet het besef, dat, wat voor hen 'normaal' is, voor de klant ongewenst zou kunnen zijn..... Geen specifiek Roemeens probleem, maar de oplossing staat hier iets meer in de kinderschoenen dan meer westelijk.

Verlangens

 Tijd om het niet bij woorden alleen te laten. De hoge schoenen aantrekken, want het is weer frisjes cq normale temperatuur, en zien waar we alles weer heen her-/ver-/gezet krijgen. Naast de irritant terugkerende bouwstoflaag krijg ik ook een sik van het verplaatsingscircus van de spulen cq dozen. Nog twee kamers en een kelder te gaan en dan zou in principe alles een plekje moeten kunnen krijgen of duidelijk worden wat alsnog teveel is. Geen opstapelingen op aanrecht of tafels meer, omdat weer iets wordt aangsleept dan wel uitgepakt, maar niet duidelijk is waar het heen moet.

 Zou toch zo leuk en heerlijk zijn, als deze laatste handelingen met een paar vingerknippen zouden kunnen worden opgelost. Knip, de laatste manco's in de badkamer, knip de CV incl. verpaatsing van de gasaansluiting, knip de voorraad- annex waskelder en knip Mariana's kamer. Knip, klaar. Twee dagen poetsen en inruimen en binnen een paar weken alle bouw- en inrichtingsellende vergeten. Sneller nog waarschijnlijk. Zo druk als je er middenin mee bezig bent, zo snel zakken na afloop alle negatieve (maar ook positieve) ervaringen weg in de alledaagsheid van het bestaan. Goed èn niet goed, maar ik ben er in deze wel aan toe. Al een tijdje.

Verlaten

 Het zijn holle klanken, die vandaag net als de afgelopen dagen door kale ruimtes in mijn bovenkamer ketsen. Een paar dagen 100% gefocust op banale klusactiviteiten en de rest van mijn gedachtenwereld heeft het voor gezien gehouden. Op vakantie? De biezen gepakt? In diepe krochten gekropen? Mag hopen dat dit slechts tijdelijk is. Lijkt wel alsof ik 100% opga 'in mijn werk'. Gaan we na al die jaren, waarin ik daar nooit de zin van ingezien heb op het laatste moment alsnog een potje vloeken? Werk? Ik zit niet op de verkeerde monomanie te wachten. Gètver.

 Liever niet ergens door meegesleept worden. Maar mocht die intentie af en toe aan mijn aandacht ontglippen, dan graag niet ten faveure van zoiets stoms als noodzakelijkheden of erger: werk! Ergens middenin zitten, dan wel je mee laten slepen gaat ten kosten van de voor het overzicht zo onontbeerlijke afstand. Als je ergens in meegaat, neem je het, voordat je het weet, nog serieus ook.

 Doe mij de zijlijn maar, tussen al die betweterige stuurlui. Zoiets als olie en water. Vergelijkbaar met aan de bar hangen op een druk moment en genietend van je drankje de drukte om je heen van je af laten glijden en tegelijkertijd bijna van verbazing van je kruk lazeren.

Bestemmen

 Eens zien of we ons vandaag niet alleen weer op de gewenste rails krijgen, maar daarop vooral weer vrolijk vooruit weten te pruttelen. De rust aan mijn oren en om me heen is al vast een onbetaalbaar genot, een waardevermeerdering van mijn koffiemoment, die in geen enkele geldbuidel past. Ook de nacht was voortreffelijk. Kort maar krachtig, dwz diep & leeg.

 Het programma voor vandaag is helder, overdadig zoals het al mndn is en met wat scherpe kantjes, die extra aandacht behoeven, voor ik ermee aan de slag ga/kan gaan. De slaapkamer, de ruimte die dat moet gaan worden, moet leeg. Er ligt teveel rommel om bij aankomst voor de volgende stoot werklui ff aan de kant te werken. En het grootste deel van die rommel heeft ook nog eens geen echte plek, dwz geen plek waar ie eigenlijk hoort of zou moeten liggen. Kortom het meest vervelende opruimwerk, dat er bestaat.

  In theorie komen maandag de parketleggers. In theorie. Ik ga niet zeuren over één dag, maar het zou prettig zijn, als ze werkelijk volgende week beginnen. Dan heb ik mijn weekend niet voor niks aan stom opruimwerk vergooid èn de vertragende afronding van mijn badder-, toiletteer en slaapplek loopt niet nog verder uit dan het inmiddels geslikte jaar vertraging.

Wenselijkheid

 Rust in de tent. Iedereen, die hier qua wonen niks te zoeken heeft, is godzijgedankt vertrokken. Het eerste rustmoment sinds maandagochtend. In één ruk van post-weekend naar pré-weekend. Eindelijk de ruimte om bij te komen cq de feiten bij te benen ipv er achteraan te hollen. Met aandacht ademhalen, niet omdat het moet, maar omdat het kan. Sowieso aandacht voor mezelf en ff weg van de te realiseren banaliteiten.

 Hup, het centrum in lopen en in België of De Zaak aan de bar schuiven en een Duvel nuttigen. Het begin van een avond, waarvan je weet dat ie 'tot het gaatje' zal gaan. Een opleving van een x-aantal uur om daarna volledig af te branden, op de automatisch piloot de rand van het bed weten te halen en morgen misschien enigszins katerig maar toch vooral herboren onder de dekbedden vandaan kruipen. Tsja, das war einmal.

 Andere verplichtingen vanavond. Weer verplichtingen, want de hele dag was er al mee gevuld. Ik voel ouderwetse weerstand in me opbollen. Ik heb nog een uur en een kwartier om de weerstand de deur te wijzen. Mocht dat onverhoopt niet lukken, wat ik niet verwacht, dat sla ik me wel dwars tegen de weerstand door de avond heen. Zou niet de eerste keer zijn in mijn leven.

Massaal

 Niet aan mij besteed. Vier mensen in huis aan de slag op twee verschillende terreinen. Aandacht verdelen, geluidsoverlast, controleren, vragen beantwoorden, eigen plek verloren, etc. Het moet maar, maar kost energie. De badmeneer sluit vandaag af, de CV-ploeg schijnt maandag af te ronden als naar alle waarschijnlijkheid de parketleggers aan de slag gaan. Gelukkig zitten daar twee dagen rust tussen. Het eigenheimer-gehalte neemt met de jaren enkel toe, dat mag duidelijk zijn. Ik voel me nu ontheemd op een plek, die nog geen tijd heeft gehad om een thuis te geworden. Rare toestand, vooral een rare toestand. Een vreemde vorm van stress. Want zoiets is het toch. Niet door drukte van jezelf maar door drukte om je heen èn jezelf daar niet uit terug kunnen trekken. En dat terwijl het rust is, waar je naar verlangt. Misschien 'vreemd' die stress maar niet raar, dus.

 En na zo'n dag als vandaag moet ik straks sociaal doen. Etentje met collega's van Mariana. Gelukkig een wat groter gezelschap dan de ploeg van één school, maar ik moet er eigenlijk niet aandenken om daar 'op' te moeten zitten. Vooral niet doen, dat eraan denken. Gewoon ondergaan. Meer of minder leidzaam. Aan de dag van morgen denken en de naderende algehele afronding. Krijgt iets van een strohalm, die gedachte.

Doorzakken

 Een ietwat normalere dag, maar het voelt nog steeds alsof ik net over de finsh gekomen ben van een 10 km veldloop of hoe dat tegenwoordig mag heten. Alles bonkt na in het lichaam en de gewrichten branden. Zoiets, maar dan onder mijn schedeldak met overbelaste zenuwknopen en bijna doorgebrande circuits. Rust is wat ik wil. Rust in mij en rust om me heen. Geen werklui meer, die met de beste bedoelingen complete ongewenstheden proberen te installeren. Overleg dat beperkt blijft tot mezelf. De tijd en de rust om in e afwerking de gewenste vorm in de best mogelijke kwaliteit te realiseren.

 Nog een paar weken volhouden en dan is het tenminste binnenshuis bekeken. Dan kan ik die deur dichttrekken, mocht ik daar behoefte te voelen, kan ik douchen wanneer ik wil en naar de plee als ik moet. Typisch, dat ook deze fase weer op het tandvlees eindigt. Laatste loodjes krijgen extra gewicht zodra het feitelijke eind in zicht komt.

Vuurwerking

 Het zou een mooi moment zijn om een punt achter deze blog te zetten of beter  gezegd te accepteren, dat de omstandigheden die punt reeds hebben gezet. Ik heb het ff gehad en dat helemaal. Drie dagen lopen, rennen, sturen, duwen, trekken, onzin aanhoren, beslissen, meer nog en dat in repeterende rondjes. De neiging om mijn bazooka uit het vet te halen, is maar moeilijk te onderdrukken. Het laatste restje relativerende rationaliteit houdt de totale destructie voorlopig achter slot en grendel. Al is het met pijn en moeite.

 Badkamer nadert z'n voltooiing afgezien van een paar rare missers. Er ontbreken een paar onderdelen en een cruciaal deel weigert te functioneren. Ok. Helaas. Dat wordt achter de leverancier aan lopen en op de garantie hameren.

 Na mnden van duwen, trekken, navragen, langslopen en meer van die handelingen, die in feite overbodig zouden moeten zijn, staat vandaag ineens één dag eerder dan afgesproken de CV-installateur voor de deur. Waar hij zijn zooi kwijt kan..... Leuk, als je er niet bent. Eikels. En direct -aan de telefoon- begint het gelul over wijzigingen, waar we het nooit over gehad hebben. Dit gaat morgen een enerverende aanloop naar het weekeinde worden.

Ontknoping

 Drukke dag. Bovenop de detailering gezeten en dat is nodig ook. Raar toch dat iemand die 'perfect' werk wil afleveren bij de details iets nonchelants heeft. Dat zijn precies de punten die tellen. Dat is wat je de hele tijd ziet. Kaders moeten waterpas hangen, kranen moeten niet buiten de wasbak kunnen draaien, controle-deurtjes zijn op zich al een ramp maar schieten in het kwadraat verkeerd, als ze ook nog eens niet passen. Maar wel de persoon, die de geplande glazen deuren komt in- dan wel opmeten, onder een tirade bedelven over hoe het allemaal precies zou moeten, waarbij ik, die weinig of geen Roemeens verstaat, zelfs een beetje last kreeg van plaatsvervangende schaamte.

 Moest onwillekeurig denken, hoe dat straks gaat, als hij in de hoedanigheid van priester op z'n kudde van gelovigen wordt losgelaten.... Beste jongen maar naast een neiging tot zelfoverschatting wuift hij alles wat iets minder uit z'n handen komt eenvoudig weg. Een beetje dubbel fout.

 Opletten geblazen dus en daar heb ik de komende dagen minder tijd voor dan mij lief is. Morgen de eerste auto invoeren. Een werkje van niks, maar dat gaat gegarandeerd uren wachten kosten. Overmorgen verzekeringen en Roemeense nummerborden regelen. En donderdag een goed gesprek met een van de lokale banken. Dan is de week bijna om en zou de badkamer zo goed als 'Af' moeten zijn. Hopelijk gaat dat lukken zonder een berg onnodige en ongewenste correcties.

Seizoensperikelen

 Ieder nadeel 'heb' zijn voordeel. Twaalf uur geslapen als een blok. Toch jammer dat daarvoor eerst de stuipen op je lijf gejaagd moeten worden door Paniek & Co. Laat ik hopen, dat ik het weer voor een jaartje of zo gehad heb.

 Vroeg d'rin, vroeg d'ruit. Voor achten al gelopen en aan de koffie op wat wederom een pracht van een dag lijkt te gaan worden. Sneeuw in Nederland, voorjaar in Roemenië. Ik zit hier duidelijker in een ander weertype dan dat in Frankrijk het geval was. Op LpM had je af en toe het geluk om opgeslokt te worden in een Mediterrane weersetting als de invloed van het Middellandse zeegebied noordelijk genoeg reikte. Hier draai je soms mee in Europa-brede drukgebieden, maar voor het overgrote deel van het jaar is het de oostelijke landmassa ipv van het water van de Atlantic, dat de weertendens bepaalt. Geen weerverwaterende warme golfstroom maar heuse extremen en snelle overgangen.

 Niet dat het voorjaar hier al in maart begint, maar met dagen als vandaag en gisteren krijg je wel de smaak te pakken. Overal wordt geruimd, geploegd, gepoot, verspeend en gewacht. Gewacht op de omslag van het seizoen. Ergens de komende weken gaat de knop binnen een paar dagen om. Dan kan de winter op z'n lauweren gaan rusten en de zomer zich warm lopen.

Herinvullen

 De honden reageren niet. Liggen uitgeteld op hun dekens. Ze zijn lekker buiten bezig geweest en vanochtend hebben we uitgebreid gelopen. Zal ze toch moeten voeren en daarna zou een avond van niets een aangenaam vervolg zijn. Een avond waarop ik me zou kunnen verliezen in iets op Tv. Het idee is al een jaar of tig niet voorgekomen, maar blijkbaar niet volledig verdwenen.

 Iets à la de Matrix of iets anders wat compleet buiten de werkelijkheid staat, maar niet geheel onwaarschijnlijk is. Ik heb op dat vlak wel het een en ander in te halen. Ice Age ga ik me zeker een keer aanschaffen. Zelfs een klassieker als Junglebook ken ik alleen van verhalen. En dan heb ik het alleen over SF en animaties. Mijn leven heeft op meer dan de voor de hand liggende zaken een pas op de plaats gemaakt in mijn 'Franse periode' en de aanloop er naar toe in Utrecht.

 In die vijftien jaar heb ik een bioscoop wel geteld eenmaal van binnen gezien, ben nooit ergens binnen geweest voor muziek-gerelateerd vertier en heb de culinaire uitjes pas weer inhoud weten te geven, toen ik ongewild teruggeworpen was op mezelf.

 Het zijn dingen, die je niet kunt inhalen, maar het lijkt me leuk om te ontdekken, wat op een moment als dit in mijn leven om me heen speelt en mogelijk is..... Een verlangen naar smaak?

Wrijvingen

 Aan de slag geweest in/voor het huis. De belabberd gelakte houten draagvlakken voor beide wasbakken glad geschuurd en opnieuw gelakt. Goed gevoel geeft dat. Het zoveelste bewijs voor het feit, dat het tijd wordt, dat de derden uit deze tent verdwijnen en wat voor de rest gedaan moet worden aan mij is. Mijn manier, mijn tempo, mijn maatstaf voor kwaliteit. Afwerking kost tijd en dat is zelfs in Roemenië niet interessant omdat in arbeidsuren uit te betalen.

 Maar goed, dit punt is opgelost. Een ander punt is me ondertussen weer opgevallen. Het wordt tijd om een evenwicht te vinden tussen het goede werk, dat in de grove fase is gedaan en de steken, die in de detaillering steeds weer vallen. De ene keer vanwege desinteresse, de andere keer vanwege onkunde en nu zou het wel eens kunnen zijn, dat gepresenteerde offerte (hoe ruim ook naar Roemeense begrippen!!) de lading van de werktijd niet gaat dekken, omdat het werk vanwege andere beslommeringen over een te lange periode is uitgesmeerd en afronden inmiddels belangrijker is dan goed werk afleveren. Maar nu ga ik dingen inschatten zonder op de hoogte te zijn van de feiten. Laat ik alert zijn, inzoverre ik aanwezig ben. En dat zal niet zovaak zijn de komende week.

Reden(ering)

 De herervaring van vannacht dreunt nog dunnetjes door... Ook zoiets wat je snel vergeet, als je er niet meer met regelmaat mee geconfronteerd wordt. Spierpijn links, rechts en mn aan het middenrif. Een hoofd alsof ik een rondje wijnkelder heb gedaan. Een duidelijk minder gezichtsvermogen. En, het zal nauwelijks verbazen, het gevoel dat ik de hele nacht vrachtauto's heb lopen aanduwen. Moe, dus.

 Maar ook tijd om me af te vragen, waar ik deze traktatie aan verdiend zou kunnen hebben? Stress? Om de meest voor de hand liggende zijstraat als eerste in te slaan? Een beetje vreemde gedachte. Alles loopt, staat op de rails, zal met meer of minder lange vertraging ergens de komende weken worden afgehandeld. D'r is niks, waar ik op ergerlijke wijze achter aan loop.

 Dan maar de complementaire helft van de medaille? Ontspanning? Ja, de badkamer ('with help of Got' om de woorden van de badkamermeneer aan te halen) is eind komende week eindelijk af. Met een beetje geluk hangt dan zelfs de HR-ketel. Dan missen nog de deuren maar badderen moeten dan mogelijk zijn. Voor het eind van deze maand zal de slaapkamer zijn functie kunnen vervullen en ook op andere plekken komt meer en meer schot in de zaak van het afwerken. Snijdt meer hout dus, maar klinkt ook weer niet echt overtuigend als veroorzaker van paniek.

 Of houden we het op de onvoorspelbaarheid van redeloos toeval? Het vervelende is, dat eenmaal in beweging gebracht door n'importe quoi het mechanisme zichzelf in stand houdt en versterkt. Stom dat dit wel hierbij werkt, maar niet bij de leukere zaken in het leven.

Bedanken?

 Bij tweeën in de ochtend. Zoals steeds, als ik wakker word in de nacht, kijk ik op mijn mobiel naar de tijd. Meestal draai ik me dan om en slaap verder. Soms is het het begin van een paar uur peinzen en piekeren. Ditmaal verbaasde ik me over een opgejaagd gevoel en een duidelijk sneller hartslag dan nodig. Ik krijg nauwelijks de tijd om verkeerde zaken te denken. Een lang verdwenen en bijna vergeten mechanisme ontrolt zich van uit het niks. Hart roffelt door, lijf verkrampt, adem stokt, koude en warme golven wisselen elkaar af, gedachten slaan op hol, ik grijp naar mijn mobiel en bedenk me dat bij de laatste bijwerking van het ding de muziek er niet op terug is gezet. Die gedacht maakt ff hulpeloos.

 Ik probeer te relativeren. Probeer ook ff een reden te verzinnen, maar laat dat weer vallen. Dit is ouwe koek. Dit is niet het hart. Wat deed ik ook weer? Ja, muziek, maar dat zit er nu niet in. Lopen? Geen zin in. O ja, ademhalingsoefeningen. De angel tellend uit het systeem trekken.

 Niks wil. Niet de rust om iets vol te houden. Het onrustige pogen versterkt de paniek alleen maar. Uiteindelijk een deel van een kalmerigstablet naar binnen geschoven. Al is het maar het idee, maakt me niet uit, het getriggerde automatisme moet verstoord worden. Oude bekenden ..... lang niet altijd alles.

%

  Vergeleken met al het geld dat vandaag weer vanwege het huis de deur uit is gevlogen, kan het deukje van een avondje Jospeh K. er makkelijk bij. Dus na een aangename dag, helaas vuiler dan me lief is, in de auto gestapt richting een sfeervolle ambiance, prettige bediening, goede drank en uitstekend eten. En nog live muziek ook.

 De zalmtartaar, Franse uiensoep, kalkoenrollade met asperges in rauwe ham en de gegrilde ribeye met ambachtelijke frites, opgesplitst over 2 personen, mochten er zijn. Blijft een beetje jammer, dat ze moeite hebben met het rood laten van rundvlees. "Graag roder dan medium" leverde een soort rosé op, waarbij enige inspanning van de fantasie geen overbodige luxe was. Gelukkig goed vlees, maar toch zonde.

 Na het hoofdgerecht liefst nog kaas gehad, maar dan wel met iets van port en bij de koffie dan chocola idvv bonbons of taart met iets sterkers, liefst grappa. Helaas, helaas. Geen chauffeur die buiten met z'n telefoon zit te spelen in afwachting van de terugrit. Aan het zero-tolerance beleid qua alcohol laat ik me weinig gelegen liggen en ik niet alleen. Maar ik laat het niet zover komen, dat ik de auto nodig heb, omdat ik niet meer kan lopen. Het zijn iets van 35 km over onverlichte, bochtige wegen met overstekend wild, loslopende honden en onverlichte paard-en-wagens. Jammer, want het benepene doet afbreuk aan de mooie avond. Volgende keer misschien toch die een overnachting boeken.

Groen

 De eerste heuse tuinactiviteiten, als je het binnenshuis zaaien van diverse groenten ff buiten beschouwing laat. De keuze om in het najaar iemand een groot deel van de tuin te laten omspitten, werpt nu z'n vruchten af. De tuin is redelijk schoon en de hak is voldoende voor het losmaken van de grond. Heerlijk weer. Eerst de jas uit. Dan de sjaal af. En alsnog zweten van een beetje hakken.

 Het is pas begin maart en zoveel kan er nog niet de grond in. Uien, knoflook (te laat) en tuinbonen, als ik die laatsten had kunnen vinden. Bovendien moet ik er weer in komen. De routine is in Frankrijk volledig verloren gegaan. Als ik de omgespitte delen, ongeveer 90% van de tuin, dit jaar gevuld krijg, mag ik niet mopperen. Het zijn iets van 12 lapjes van 10 m2. Vorige jaar ben ik op 2,5 blijven steken.

 Uien dus. Rood en geel, straks nog wit. Misschien toch nog de knoflook proberen en volgens mij zou spinazie inmiddels ook moeten kunnen. Blijft voorlopig een beetje proberen. Frankrijk had een langer groeiseizoen dan Nederland en hier lijkt het me korter. Maar als het hier begint en de temperaturen omhoog schieten, gaat het in zo'n rot tempo, dat je het spul bijna ziet groeien. Ondiep grondwater, goeie grond en snel hoge, stabiele temperaturen.

Kriebelig

 Altijd gedacht, dat ik een redelijk beheerst persoon was. Enige uitzondering met gevaar voor eigen leven is als men me het bloed onder de nagels vandaan probeert te halen. Dan komt een kant naar boven, die zelfs mij versteld doet staan. Gelukkig zelden last van. Maar voor de rest qua geduld, pijn, ziekte, etc alles op het makke af. Blijkt toch alsnog enige nuancering noodzakelijk. Blijkbaar kun je nog steeds nieuwe kanten aan jezelf ontdekken.

 Sinds een week of wat zit ik voor de zoveelste keer onder de bulten. Apart verhaal. Doen we een andere keer. Die bulten jeuken. Doen bulten wel vaker. Deze bulten jeuken mn 's nachts als het aangenaam warm is in bed. Ok, dan krab je wat, als je er tenminste bij kunt. En in het ergste geval knijp je eens stevig in de hoop, dat de pijn de jeuk verjaagt.

 Dit mechanisme werkt redelijk, behalve als die bulten op en al helemaal als die bulten onder je voeten zitten. D'r moet een hoop gevoel cq zenuwen in die voeten zitten, want krabben noch knijpen werkt en de jeuk is stukken intensiever. Dusdanig heftig, dat ik me over grenzen laat duwen. In de afgelopen dagen heb ik me meermaals betrapt op het idee om mijn voeten met een mes te bewerken. Gelukkig houdt de praktische kant qua smeerboel en zo, me daar dan van af. Maar jeuk, dus, een kleine ramp.

Pleevreugde

 De poep- en plasfase is alweer wat jaartjes geleden, maar deze eerste dag met vrije toegang tot een eigen plee, kan ik niet onvermeld laten. Een genot is het. Een waar genot. De koffie van het ontbijt genieten zonder vooraf de inschatting te moeten maken of het niet beter is om eerst 200 m heen en weer te gaan. Nog geen 10 meter ben ik verwijderd van de doos en geen concurrentie of andere storende elementen aanwezig. Het verandert niet de smaak van de koffie maar wel het genot van het drinken. En dat in zeer positieve zin.

 Je zou in staat moeten zijn om dit soort kleine geneugten buiten het bereik van de vanzelfsprekendheid te houden. Helaas wen je er snel aan. Je weet tenslotte nauwelijks anders. Die paar vakantie- en veldwerkervaringen met zinkput-wc's of zelfs gaten boven het varkenshok daar gelaten. Gelukkig zijn er nog wat andere vanzelfsprekendheden, die op hun afronding wachten. Het besef van het hebben van een eigen toilet gaat in dat kader nog wel ff nadreunen.

Inschatten

 De kleine ongemakken van een gemankeerd bestaan... Links wil het weer een keertje niet helemaal naar wens. Links, de kant waar de motor zit, heeft last van andere dan de normale pijnen en pijntjes. De eerst paar keer sta je er niet of nauwelijks bij stil. Je vergeet het net zo makkelijk, als je het in eerste instantie nochalant constateert. Met iedere oprisping meer verandert het mechanisme echter van simpele constatering naar een ingewikkelde vorm van afwegen.

 Ik zie me niet gelijk het graf in stappen. Dat is mooi meegenomen en is anders geweest. Maar alles onder het tapijt relativeren is een illusie. Het is die tik, die je gehad hebt, die je onwillekeurig en natuurlijk deels ook terecht herinnert aan het feit, dat de motor kan haperen. Want al een keer gebeurd.

 Maar kan het niet ook iets anders zijn? Makkelijk zat. Darmen, bijvoorbeeld. Of verkrampte toestanden tussen de ribben. Ook de ruggegraat wil soms een deuntje meezingen. Om een paar andere zijstraten te noemen. Men bouwt door de jaren heen zo z'n ervaringen op. Maar wat ik voel past nergens lekker op. En ineens is daar het besef cq de herinnering, dat ik gisteren in een klussuper mijn lichaam tot weinig normale inspanningen heb gedwongen. Zou het? Zou kunnen ..... maar is het dat werkelijk?

Resultaat

 Naar je eigen plee kunnen gaan in je eigen huis. Het zal je maar gebeuren. Geen planten begieten, die zich met moeite door de winter hebben geworsteld en al helemaal geen 200 meter knijpsprinten na de koffie van het ontbijt. Sinds koud drie uur behoort na een jaar minus drie weken deze ongekend geworden luxe wederom tot het rijk der dagelijkse vanzelfsprekenheden.

 Feestjes moet je vieren zoals ze vallen. Een borrel heb ik me gegund. De champagne blijft voorlopig onder de kurk. Er is nog een douche die aangesloten moet worden, deuren die geplaatst moeten worden en dat geldt ook voor de HR-ketel. Zonder 35+ in de schaduw ga ik niet vrijwillig onder een koude douche staan. Die tijd heb ik gehad.

 Laat ik het positief benaderen. Na ruim twee, bijna drie mndn werk (met onderbrekingen) nadert het einde van een project, dat twee jaar heeft geduurd. Het blijft langzaam gaan, maar dat zal aan mijn ongeduld liggen. Het parket voor de slaapkamer staat te poppelen om gelegd te worden. Het bed staat in de wachtrij. De deuren volgen vanaf maandag. Morgen meer over de ketel en de CV. En ergens hangt er nog een kleerkast in de lucht.

Smaakmaken

 Een huishouddagje lijkt me slim vandaag, als ik mijn blik over het 10 meter lange aanrecht laat gaan. Huishouden met een schuine blik op de badkamervorderingen. Een misser in de details weegt vele malen zwaarder dan geklooi in de ruwbouw. Vooralsnog niemand. Tijd voor een tweede koffie kortom.

 Tussen de bedrijven door de laatste, voorlopig laatste slepende zaken afhandelen en ik zou licht als een veertje het weekend in moeten kunnen stappen. Theoretisch wel te verstaan. Maar ik sta d'r voor open. Laat dat gezegd zijn. Niet dat ik een speciaal paar oren op het oog heb, maar gewoon voor het geval dat mijn vermoeden niet geheel ongegrond is, dat zich meer met mijn leven bemoeit dan enkel ik.

 Afgehandelde sleepsels en een opgeruimde leefomgeving .... dan zou je bijna geen bed of bad behoeven om het naar je zin te hebben. Het leven neigt heel voorzichtig naar iets wat op 'schwung' lijkt. Daar doe je het allemaal voor. Daarvoor hou je vol. Daarom zet je door. Laat het 'swingen' tot me komen. Niet direct te enthousiast, maar voldoende voor een zichzelf instand houdende beweging. Een paar vlotte en aangename weken zou niet verkeerd zijn.

Realiseren

 Kabbelen en babbelen. Zou leuk zijn, als we weer een beetje in die richting weten te schuiven. Niet dat geëmmer aan zijlijnen, waar we niet om hebben gevraagd. Niet om de lijn èn niet om het geëmmer. Niet dat ik zit te springen om overdadige positiviteit. Daar zakt mijn broek alleen verder van af. Gewoon een beetje nuchter gerealiseerd levensgenot. Zoveel teveel gevraagd lijkt me dat niet.

 Ok, het reikt iets verder dan 'een dak boven mijn hoofd', maar zo heel veel meer verlang ik nu ook weer niet. Het is een beetje, waarmee je verwend bent geweest. Een paar mndn in de hutten, en meer is het echt niet, die dit dorp ook rijk is, zou me laten ervaren, dat minder, veeeeeeeel minder nog steeds levenswaardig is. Maar die uitdaging, heb ik besloten, ga ik aan mij voorbij laten gaan. Ik zal de mensen, en ook hun huishutten niet negeren, maar, zolang het geen noodzaak is, wil ik graag iets meer, namelijk dat wat ik altijd al gehad heb. Geprivilegieerd, ik beken. Is ook goed om je dat te realiseren, maar niet voldoende om het zonder noodzaak op te geven.

 Verder door dus met de queeste naar bad & bed, parket en tegelwerk, op maat gemaakte trappen en glasdeuren, opgeruimde schuren en een hopelijk uitbundig groeiende en bloeiende tuin.

Voorwaar ...

 Beweging. Het teken voor vandaag. En nog gelukt ook om er iets van te maken! Septictank bedrijfsklaar gemaakt. Betalingen verricht. Achter afspraken aangelopen. Noodzakelijke spullen gekocht. En het zowaar nog een beetje naar mijn zin gehad. Een heel klein beetje grip op de zaken doet wonderen. Kleine wonderen maar wenselijke.

 Grip en tegelijkertijd loskomen cq afstand weten te nemen. Waarom moet het altijd weer via feitelijk tegenstrijdige mechanismen? Eenduidige dubbelheid. Zal vast iets met het leven te maken hebben. Mijn hoofd heeft momenteel echter geen behoefte zich hierin vast te bijten.

 Ik volg het trage vorderen van de badkamer. Probeer andere partijen op tijd op de trein te laten springen en houdt de details van de afwerking nauwlettend in de gaten in zoverre mijn aanwezigheid dat toelaat. Geen gekut op de laatste vierkante meters.

Tegenstand

 Het is het nog steeds niet. Me maar weer bezig proberen te houden. Stil vallen kan ik niet gebruiken. Waarom ik zo aanhik tegen zaken, die simpelweg moeten gebeuren en verder niks bijzonders om het lijf hebben, is me een raadsel. De dingen niet doen, maakt de situatie alleen maar ongemakkelijker. Zou wel raar zijn, als dat mijn streven is. Daar ontgaat me de zin van en zin moet iets tenslotte hebben, als je het zo hardnekkig vol weet te houden.

 Misschien gaat ooit ergens een lichtje branden. Voorlopig tast ik in het donker en probeer de boel niet doelbewust op de klippen te laten lopen. Ik tegen mezelf. Een vervelende combinatie.