Kaal

 Eén van de twee deurkozijnen afgekrabt. Altijd dankbaar werk en bij de 30 cm dikke muren heb je lekker wat kozijn te gaan. Oud huis, gelukkig niet teveel verflagen, maar wel van de oude dikke en bij het afbranden tot een taaie massa krimpende olieverf. Met bijbehorende stank. Twee halve dagen voor één kozijn en ik kraak en piep aan alle kanten als ik rechtop probeer te komen, ondanks verkrampte spieren en ongewillige gewrichten. Onvoorstelbaar, dat ik dat in Utrecht weken achter elkaar heb gedaan met dagen van 12 uur en meer, vaak nog boven mijn hoofd ook ...

 Straks het 'echte' werk en de boel glad schuren, grove beschadigingen bijwerken, plamuren, schuren en dan is het feest. Weinig klussen leuker dan verven. Hopelijk arriveren de stopcontacten en andere electra onderdelen, voordat ik ook het tweede kozijn afgehandeld heb. Kan ik verder met leuk werk ter afwisseling van de meer als verplicht aanvoelende nummers werkzaamheden. En de loodgieter ... Die had er twee weken geleden al willen zijn maar houdt het tot op heden bij het herhalen van loze beloftes. Jammer dat ik (nog) geen 'netwerk' van specialisten heb. Een soort, die hier sowieso knap dun gezaaid is en maar moeilijkmin een afspraak te vangen is. De persoon, die de meterkast zou afmaken, is nog zo'n onbereikbaar geval. Een reden te meer om snel zover te geraken, dat een dikke punt achter de grove bouwactiviteiten gezet kan worden. Ik wil er kunnen leven en rustig verder werken. Het moet een genot zijn als het zover komt. Een vermeend genot, dat met de dag groeit.

Versnellen....

 De katten hebben het ongeruikte deel van het huis als kattenbak in gebruik genomen. Eén van de jonge honden blijft binnenshuis piesen. ... Het zijn niet de belangrijkste redenen, maar het onderstreept wel de noodzaak om eindelijk te kunnen verkassen naar de definieve plek. Het wachten is nu op een offerte voor de badkamer. Het duurt me allemaal te lang en wat stimulerend zou moeten werken, werkt eerder contra productief. Na de zomer zijn we twee jaar bezig en bewoonbaar is de plek nog steeds niet, terwijl de winter met rasse schreden nadert. Ik ga weer verf krabben, dat leidt voor het moment af.

Werk!

 Tijd om me te concentreren op mijn eigen prioriteiten. Prioriteiten, waar ik zelf invloed op kan uitoefenen, die het achter derden aan rennen overstijgt. Lang denken is niet nodig. Een snelle greep geeft al 'hout', 'verfwerk' en 'kast'. Het (brand)hout kan naar volgende week door de te verwachten dip in het weer vandaag en de komende 2 dagen, voor de kast moet eerst geschaafd hout gehaald worden en dat doe ik pas zaterdag, om extra rijden te voorkomen, dus het verfwerk blijft over. De brander opgezocht en krabben maar. Een goede oefening voor de ingesneden borstspieren aan de rechterkant. Alles met beleid!

Onbetrokkenheid

  Een van de twee teckelachtigen in het huis waar ik slaap, eet en koud douch heeft of een auto gekopt of is tegen een harde voet opgelopen. Naar mijn idee is de onderkaak gebroken en in ieder geval hangen een paar tanden waaronder de hoektand rechtsonder los. Behalve dat weer niemand merkt, dat de hond zich niet laat zien, is er ook weer een soort schouder ophalen mbt wat gedaan zou kunnen of moeten worden. Beesten zijn leuk, maar ze moeten niet moeilijk doen, behalve als ze een koe zijn .... en dan nog is het kantje wat gedaan wordt. Men moddert zelf zolang aan tot het er naar uitziet, dat het waarschijnlijk volledig fout gaat. Dan mag, nee moet de professional komen (en snel ook) en puin ruimen onder het totaal misplaatste geklaag van de betrokkenen. 'Eigenaren' kun je dat toch moeiijk noemen, dan zorg je mijns inziens beter voor de beestenboel. Hebt er meer aandacht voor, ziet het op tijd als iets niet goed gaat en grijpt in voordat het te laat is of bijna te laat.

 Maar dat eeuwig en altijd met alles wachten tot op het laatste moment zit zo ingebakken in dit volk, dat ik opschrik als eens een keer een initiatief wordt genomen voordat eventueel mogelijke consequenties al een feit zijn geworden. Ik zou nu ook niet zo snel een voorbeeld van een dergelijk situatie kunnen benoemen ....

Ingeroest

 De nieuwe plek wil maar niet doordringen tot de dagelijkse leef- en denkwereld van mijn nieuwe betere helft. Nu wordt weer tijd en energie verspild aan het conserveren van komkommers ipv haar pijlen gericht op het verzamelen maar vooral toch selecteren van de spullen voor de verhuizing. Komkommers, die bovendien straks (Wedje?) weer weggegooid worden, omdat ze slecht ingemaakt zijn of te lang hebben gestaan. En waarom? Omdat men zo dom cq onpraktisch is geweest om het hele zakje zaad in de grond te stoppen ipv te bedenken wat echt nodig is en het daarbij te laten. Van die hele zg moestuin is nog niet meer gebruikt dan een paar wortels, wat uien en nu dan die idiote hoeveelheid komkommer. Niks gericht op dagelijks gebruik, alles 'voor de winter'.

 Straks de tomaten, pepers en aubergines ..... ook allemaal bedoeld om met vertraging weg te gooien. Er staan nog potten genoeg voor twee winters. Potten, die voor zover ik het nu kan overzien, voor meer dan de helft in het gebruik verloren zullen gaan. Niet alleen de moeder heeft door de jaren heen een kronkel in haar manier van doen gekregen ook de jongere generatie is geïnfecteerd en weet aan ingesleten patronen geen moderne, ik bedoel hedendaagse draai te geven.

 Al dat conserveren is leuk, maar hoeft niet meer in hoeveelheden, die het overleven moeten garanderen voor het geval de Russen binnenvallen. Ook is het geen ruil- of betalingsmiddel meer. De afgelopen weken heb ik meermaals moeten aanhoren, dat mensen niet meer in natura maar enkel nog in geld uitbetaald willen worden ..... Het is allemaal zo onpraktisch en voor een groot deel zelfs nutteloos (geworden). Maar als een soort robot wordt doorgedenderd op een ooit noodzakelijke weg zonder ook maar ergens een vraagteken bij te zetten. En het leukste is ..... 'uit eten gaan' is favoriet!!

Kwartet

 Van de bewolkte situatie gebruik gemaakt en op een tijdstip, dat het anders al te warm was om een serieus stuk te gaan lopen, dat nu wel gedaan. De oude en nieuwe garde gaat nog steeds niet samen. Er is een soort wapenstilstand gesloten. Men laat elkaar zoveel mogelijk met rust. De kleintjes bedelen niet de hele dag om aandacht, maar zijn voornamelijk onderling bezig, en de oudjes beperken hun corrigerend geblaf tot de verdediging van hun voerbak en trekken zich verder terug in de koelte en slapen de dag stuk.

 In het vrije veld loopt dat soepeler. Ieder kan 'zijn of haar ding' doen. Af en toe wat geblaf omdat de jonkies teveel aandacht hebben voor of willen van de ouderen. Maar voornamelijk twee grote honden, die hun eigen weg gaan en een met de jaren ingesleten patroon volgen bij het uitlaten, en twee bijna middelgrote honden, die barstend van de energie heen en weer rennen tussen mij, de grote versies en elkaar. Het rolt over elkaar heen, struikelt bij het afremmen over hun eigen poten, knalt tegen benen en poten op, vreet zo ongeveer alles wat ze in het gras vinden of kauwt er tenminste effe op en is gelukkig gericht op de groep. Vooralsnog geen weglopers. Dat was in de jonge jaren van de Beauçerons wel anders ....

Inpassen

  ..... de bus verdwijnt in z'n eigen stofwolk richting Agnita ....

 De bus van 13:00. Ik zit op het terras van de bar in Coveș. Een welverdiende radler is er in een mum van tijd ingegaan. Vroeg opgestaan vandaag en als eerste met de honden gelopen. Heerlijk en ook de honden (mn Sammy) waren blij met de frisse ochtendtemperatuur. De kleintjes draaien hun giga drollen inmiddels netjes buiten de deur. Nu het pissen in huis nog de deur uit zien te krijgen.

 Aansluitend ontbeten in 13 en koffie in 24. Stoelen schoongemaakt in 13 en de afwas gedaan in 24. Volgens mij is het onvermijdelijk dat ik langzaam gek word van dat heen en weer gedoe. Water, waar blijft de verlossende aansluiting van het water. Straks weer achter de loodgieter aannjagen.

 Eerst zo ongeveer het laatste te verdelen spul wegbrengen. Kan daarna de aandacht richting het ineen schuiven van de boedels. Dat gaat nog een hele klus worden voor iemand die 'weggooien' nog een raardere bezigheid vindt dan ik. Gelukkig heb ik nooit de cursus "Nee zeggen" nodig gehad.

Aijajai

  Nieuw ritme ontstaat/kan pas ontstaan als oude ritmes worden losgelaten .... Ai, ai .... toch het befaamde en door mij verguisde 'loslaten'  .... Straks krijgen we het 'accepteren' ook nog.

Slikken

 De dag mag bezinken. Niet dat er zo bijzonder veel opzoek is naar een vaste ondergrond. Als er al iets of iemand op z'n voetjes terecht moet komen, dan ben ik dat zelf. Misschien gaat het nog lukken vandaag, maar zekerheid heb ik niet. Heb je nooit, toch?

 Ondertussen druk bezig geweest. In mijn hoofd, niet met mijn handen. Treintjes op de rails gezet, gehouden en/of verder geleid en daarbij de hete brei zorgvuldig gemeden. De losse eindjes blijven komen. Het wordt bijvoorbeeld ook tijd om de aannemer te herinneren aan een warboel van niet-gerealiseerde laatste loodjes. Niet omdat ik te weinig aan mijn hoofd heb, maar verder uitstel maakt enkel de kans groter, dat ik straks zit te blauwbekken in een huis dat "Af" heet te zijn, maar niet gelukt is winterhard te maken. Maar één ding is zeker: Daar waar ik nu zit, ga ik niet de winter in. Het heersende jaargetijde maakt het mogelijk om de keuken te ontvluchten. Dat wordt bij minus-weet-ik-hoeveel minder eenvoudig en in die ruimte vertoeven meer lippen, dan die waar ik wel op wil zitten.

 De kans, dat deze eindfase iets van een ordentelijk verloop gaat krijgen, moet ik maar afschrijven, denk ik. Misschien is dat de beste aanpak. Een oplossing kun je zoiets niet noemen. Het is erger dan een compromis en dat is al een ramp op zich. Het wordt in de modder staan, stront happen, plat gewalst tegen muren bonken en nog enige graden ergere onmogelijkheden doorstaan. Alles 'slechts' overdrachtelijk, maar ik gruw er niet minder om.

Vertrouwen

 Heerlijk om weer ongegeneerd van een onweersbui te kunnen genieten. Geen snelle check van eventuele zwakke plekken in de vele vierkante meters dakoppervlak en hopen dat het natuurgeweld binnen de perken zal blijven. Gewoon op de balustrade voor de ingang staan, de bliksemflitsen rechts (NW) bewonderen en je verbazen over de hoeveelheid water, die uit de regenpjip kolkt.

 In een paar minuten tijd koelt het af van zomer- naar voorjaarstemperatuur. Van 35 naar iets van 25 of zelfs nog minder. Ik gok maar wat. Er hangt nog geen digitaal weerstation op de buitenmuur. De heuvels op een paar honderd meter afstand worden aan ons zicht onttrokken. De regen gooit er nog een schepje boven op en ik kijk naar mijn halfvolle waterglas en heb ineens genoeg water gehad. Voorlopig ben ik bevrijd van het water geven in de moestuin.

 Rustig afwachten nu tot het droog of minder hard regent, voordat we de lange gang naar de eetttafel kunnen maken, hopend op de komst van de loodgieter, die de geiser weer aan de praat moet zien te krijgen. Anderhalve week geen fatsoenlijke douchemogelijkheden is ook bij 25° verre van ideaal.

Middagdut

 Al een paar keer mijn benen gestrekt in de middaguur, maar nu was het dan echt raak: een heuse siësta! Goed twee uur diep geslapen. Het kost ff wat om je positieven weer bij elkaar en op een rijtje te krijgen, maar het was geen onaangename ervaring. Het doet aan Italië denken, waar we met enige regelmaat de uren tussen de apèro en de namiddagborrel slapend doorbrachten. Het begon dan soezend in de zon, gevolgd door een soort openluchtsauna en dan de duw over de rand naar dromeland door het zoveelste ijskoude glas droge witte wijn of campari-soda. Heerlijke tijden. Had toen al zoiets, dat het wat mij betreft zo tijden door mocht gaan. De nasmaak is nog steeds verleidelijk. Qua temperatuur zou het hier momenteel makkelijk kunnen. Alleen de omstandigheden staan de realisatie van een Roemeense versie van het Italiaanse plaatje in de weg. Wie weet volgend jaar.

Bijtwerk

 Het was effe doorbijten, maar het zuur van de appel viel -zoals altijd achteraf- mee. Een groot deel van de naslepende administratie afgehandeld ..... Nu enkel het onmogelijke stuk moet nog.

Breiwerkje

 Ontkennen, daar ben ik best goed in. Het voor je uit schuiven van onwrikbare feiten. Het lost niks op, integendeel, maar kan het leven soms net wat hanteerbaarder maken. Ik had 'draagbaarder' willen schrijven. Klinkt mooier, meer drama, maar zo erg is het nu ook weer niet.

 Uiteindelijk moet je de feiten onder ogen zien en als feit accepteren. Wat weer niet betekent, dat er direct een oplossing komt aanwaaien. Soms, en helaas nu ook, is het meer een kwestie van het verder in elkaar draaien en verstrikken van een al nauwelijks te ontwarren knoop. Ik krijg een beetje de neiging om de boel maar in het honderd te laten lopen. Iedere draai, die ik in de richting van een oplossing weet te geven, wordt door de omstandigheden gepareerd ipv ondersteund. Daar word ik niet vrolijk van en het stimuleert absoluut niet in de bezigheden, die op het programma staan. Een beetje rust in of aan mijn kop zou welkom zijn.

Groen(te)

 Het is maar een klein deel van het aanwezige geheel, maar het onkruidvrij houden ervan, bewateren en het dieven van de paar tomatenplanten, die er naast wat andere groenten staan, geeft een onevenredig grote voldoening. Een hek er omheen om de honden en katten zowel 'binnen' als 'buiten' te houden, egaliseren en deels draineren en het moet een genot zijn om er op een avond als deze doorheen te wandelen. Straks ....

Drift

 Zondagmiddag ..... wat wil een mens op een zondagmiddag, die voor meer dan de helft al ingevuld is door anderen? Nu is schakelen al niet mijn sterkste kant maar schakelen en schakelen zijn twee. Vandaag mag van mij gewoon uitklinken. Morgen is voor de zoveelste omslag. Van 'heerlijk lekker niks' naar het geëmmer rondom de afwerking. Voor het merendeel nog geëmmer met mezelf ook. Niet het eenvoudigste geëmmer! Dan mag ook de tuin wel weer iets van aandacht krijgen en slingeren er sowieso voldoende losse eindjes rond. Maar ik klaag niet over verveling, als ik luister naar mezelf. Ik mis de grip op mijn leven. Ik hobbel achter mezelf aan, terwijl ik stuurloos door derden alle kanten op gemanoevreerd word. Is niet het soort situatie, waar mijn voorkeur naar uitgaat

Aandacht

 Naar het nabij gelegen stadje voor een gezellige maaltijd in familieverband. Niks bijzonders qua voedsel en met de bekende blikjes bier, kannetjes sterke drank en 2,5 ltr flessen frisdrank. Met een gezelschap van ongeveer 30 mensen stond er welgeteld één fles wijn op tafel. Maar daar gaat het niet om.

 Men schuift bijeen aan tafel in de gewenste gesprekssettings cq kletsclubjes. Ik zat tussen twee van die clubjes in. Rechts drie mannen die (bijna) gepensioneerd het leven onder de loep namen en links een stel vrouwen. Twee om en nabij mijn leeftijd en twee zo'n dertigtal jaren ouder. De beide besjes lieten zich het eten goed smaken en een van beide ook de sterke drank. Het gesprek werd door een van de jongere dames opgang gehouden. Daar kwam verder eigenlijk niemand tussen. Waar het allemaal over ging was niet herkenbaar. Veel lokale roddel, als ik een gok mag wagen.

 Ook nadat de maaltijd was genuttigd, de slappe koffie gedronken, bleef iedereen rustig zitten en kletsen. De bediening ruimde ondertussen weg wat weg kon of leeg was. Het was bijna onbeschoft, maar ik zal niks zeggen, want weet niet wat hier als normaal wordt gezien. Uiteindelijk had de verstorvene blijkbaar genoeg aandacht gekregen dan wel geld gekost en kwam de club in beweging. Op weg naar de rest van de zondagmiddag.

Nagedachtenis

 Dodenherdenking ... 6 weken, 6 mndn, een jaar, 7 jaar. De doden krijgen hier de nodige aandacht. Daar zou het meer Westelijk gelegen deel van Europa een voorbeeld aan mogen nemen met hun doorgeschoten doodsverduistering. Verschillende herinneringsmomenten dus, maar die kunnen in één mis samenvallen. Ditmaal waren het drie personen die de aandacht kregen, waarvan één familie ons had uitgenodigd. Niet zozeer voor de kerk, meer voor de aansluitende maaltijd.

 Drie personen, dus drie families met hun genodigden, waarvan de nodigen op meer dan een van de drie uitgenodigd zal zijn geweest. Het is maar een klein dorp tenslotte. Drie families, die de genodigden na afloop van de dienst brood en drank schenken. Het witbrood in een speciale vorm gevlochten om mee te nemen. De drank om direct te nutigen. De weg naar de uitgang van de kerk had wel wat weg van de plek, waar je op lange afstandlopen je water en voedsel in ontvangst kunt nemen.

 Zij, die ze alledrie passeerden, hadden voldoende brood voor de rest van de week en gingen lichtelijk aangeschoten huiswaarts. Het brood dat overbleef ging naar de zigeunerkinderen, die daar geduldig op zaten te wachten. Wij gingen eten.

Mis

 Terug van lekker weg geweest en de avond direct maar weer buiten de deur ingevuld. Het zijn van die momenten, waarop je je eigen plek net nog iets meer mist dan anders al het geval is. Dan dus maar weer echt onder de mensen. Een stukje rijden maar een aardige plek. Dorp: Bierta. Eetgelegenheid refereert aan de Middeleeuwen. Helaas weet men, ook na een paar jaar draaien, niet de gepresenteerde pretenties waar te maken. Zelfs niet "in het seizoen", dus. Weinig fantasierijke, onevenwichtige keuken en de service blijft behelpen. Zo'n plek waar ze de wijn dubbel zo duur aanbieden als elders. Als je dan de wijn per glas besteld en glaasjes krijgt die voor Port geschikt zijn en dus zeker weten niet de aangegeven 150 ml wijn zullen bevatten, dan mag zo'n plek een compliment hebben voor z'n onvermogen er iets aantrekkelijks van te maken. Voorlopig niet meer, dus.

Nachtwerk

 Druk en erg helder gedroomd. Ben het meeste alweer vergeten. Er was iets met oorlogvoering, maar wat is blijven hangen van de laatste sessie ging over een soort hoogspringwedstrijd over jampotten. Potten die opgestapeld stonden in een soort kermistent, waarbij je van buiten naar binnen moest springen.... En terecht kwam in de rest van de opgestapeld zooi. Springen van de verkeerde kant, dus alsof ik links was. Maar dat alles was niet het punt. Waar het omdraaide was het punt waar vanaf de aanloop kon dan wel mocht beginnen en de manier waarop je die aanloop moest maken. De precieze details zijn al te ver weggezakt, maar hoewel de sprong er uiteindelijk ondanks een hoop gedoe wel van kwam, was het resultaat enkel een berg kapotte jampotten .... Volle jampotten.

Berglucht

 Eind van de middag. De stadse dag verspild. Opzoek naar een beetje herstel van wat orgineel de bedoeling was. Daarvoor de stad uit en de bergen in. Niet teveel maar genoeg voor een compleet andere entourage. Vijftien kilometer verderop en je kunt er skiën .... in de winter, wel te verstaan.

 Prachtig groen. diverse skiliften, ook van die gondels. Niet aan mij besteed. Verder van die giga oversized hotels. Van Oostenrijkachtig tot (na)communistisch onbestemd. Nog aardig wat mensen op de been, maar niks in vergelijking tot de aanwezige hotelcapaciteit. We kregen dan ook prompt bijna 50% korting, toen we informeerde naar overnachtingsmogelijkheden. Een hotel, waarin alles groot, te groot was. Entreehal, bar, restaurant en kamer. Een kamer met twee bedden, net geen kingsize modellen en een oppervlakte waar je rustig met een 30-tal personen een feestje had kunnen houden en nog ruimte over was gebleven om te dansen. Materiaalkeuze goedkoop, afwerking slecht, smaak afwezig. Maar ..... een echt bed, een dito bad(kamer) en geen ongewenste (huis)dieren.

Aanhangsel

 Huisdiertje spelen ... Zouden honden zich zo voelen als ze overal mee naar toe moeten, waar jij zo nodig heen wilt? Zo'n afspraak waarop ik helemaal niks te zoeken heb. We gingen ook alleen maar foto's ophalen, maar dat het anders zou verlopen lag er natuurlijk meters dik op.

 Om te beginnen natuurlijk het onvermijdelijk dekken van de tafel bij binnenkomst. Gelukkig alleen watermeloen met koffie en ijs toe. Er werd ook nog water aangerukt, nadat ik de vraag naar bier negatief had beantwoord, maar die fles kon dicht blijven. Daarna ging het gedrieën de stad in. Krijg mensen maar eens aan het hoofd gepeuterd, dat dat wat mij betrof helemaal niet de bedoeling was. Mij is het niet gelukt en dat was geen taalkwestie.

 "De stad zien." Nou dat hebben we drie jaar geleden al gedaan en ik waag het te betwijfelen of daar intussen veel is veranderd. Maar daar ging het ook niet om. Het ging om bijkletsen. Ongeacht of dat flanerend door die ene winkelstraat gebeurd of aan tafel in een restaurant. Krijg ik af en toe een kluif 'aandacht' toegeworpen, waarschijnlijk omdat de dames zich druk kletsen eigenlijk ook een beetje schuldig voelen. Ik zat er niet eens om te springen. Genoeg interessanters te zien dan bezig zijn met ophalen van herinneringen, waar ik geen deel van uit maak. Volgende keer simpelweg gescheiden wegen. Òf alleen op stap òf in ieder geval alleen aan de babbel, als dat zonodig moet.

Ochtendverrassingen

 Weer netjes optijd uit mijn nest. Dank vliegen en vlooienbeten maar ook omdat een paar uur autorijden op het programma staat. Nu eerst een koude douche .... Nog ff en ik ga terugverlangen naar het leven, waarvan ik net zo blij was, dat ik het achter de rug had. Een weinig inspiratieve gedacht òf een gedachte, die bij gebrek aan inspiratie komt boven drijven. Ik denk, iets van beide kanten.

Dagelijks

  Een dag zoals je 'm, tenminste ik, wel vaker zou willen hebben. Wat zeg ik ... iedere dag zou aardig zijn, als ergens nog een plekje voor de tuin gevonden kan worden. Vroeg dan wel optijd op, honden uitgebreid uitgelaten, blog bijgewerkt, tukkie gedaan resp. ontspannen, klussen in huis gedaan, nog wat huishoudelijke klussen afgehandeld en nu nog energie over voor de avond.

 Hoe zouden mijn dagen uitzien, als ik nou 'ns gewoon zou doen wat á la minute in me opkomt? Zoals vandaag? Welke stramien, want een soort regelmaat zal er ongetwijfeld ontstaan, zou dat na enige tijd opleveren???

 Koffie ... Honden ... Blog ... Lunch en er op uit dan wel werk aan huis ...borrel ... koken ... eten ... tuin ... internet ... bad ... bed. Zo?? Zou zo kunnen.

Plaatsen

 De middag aan de toekomstige woonplek besteed. De meneer van het water laat het deze week duidelijk (weer) afweten. Maar dat terzijde. Stromend water zou wat zaken vereenvoudigen, maar is momenteel niet echt urgent. Klinkt misschien raar, maar behalve dat het tijd wordt, dat die boel eindelijk eens fatsoenlijk afgehandeld cq aangesloten wordt, is het niet meer het meest nijpende punt. Doordat je je in een onderdeel vastbijt, verlies je het zicht over het geheel.

 Het heeft kortom weer enige tijd geduurd, maar het inzicht is geland en ik ben gewoon aan de slag gegaan met wat er verder nog moet gebeuren. Dingen moeten opgeruimd. Er moet opnieuw worden geselecteerd door simpel gebrek aan ruimte. Maar dingen moeten andrzijds ook heel eenvoudig eindelijk eens op hun plek worden gezet of als het niet direct duidelijk is, moet die plek gevonden worden. Tijdrovende bezigheden, waarbij aldoende steeds weer van die kleine irritante extra klusjes opduiken. Lampen ophangen. Rekken maken. Boekenrek verstevigen. Tafel ombouwen.

 Al klussend ook steeds weer opzoek naar het juiste gereedschap danwel de passende schroef. De volgende stap dient zich aan: Het klus- en gereedschaphok! Het zijn de dingen, die anderen nauwelijks voor je kunnen doen: Zoek de plek en geef 'm vorm!!

Adem

 Ontspannen ..... een bezigheid, die maar al te makkelijk wordt vergeten. Gelukkig herinnert mijn adem me eraan door op gezette tijden nog steeds van slag te gaan. Gelukkig steeds minder frequent, maar toch. Die pré-siësta had ik dus goed aangevoeld. Het kader niet zo, maar soit. Half twaalf had ik het voor mijn gevoel gehad en was moe genoeg om ff plat te gaan. Niet direct om te slapen, maar wel om ff 'de boel de boel te laten' en me onder te dompelen in het niets. Dat dat uiteindelijk op een tukje uitdraait is eerder regel dan uitzondering, maar niet de inzet. Goed ontspannen kan verkwikkender werken dan slaap, zeker door de dag heen.

 Alles leuk en aardig, maar dat 'niets' blijft voor mij iets dubbels houden. Naast de energiekick, die het kan opleveren, is er ook nog steeds dat gevoel mezelf te verliezen cq. dit leven te verlaten. Ik heb het er weliswaar niet meer zoveel over gehad, maar dat betekent niet, dat het bezig met de dood of het gevoel daartoe gedwongen te worden, nou ineens uit mijn leven is verdwenen. Ik probeer het te negeren waar mogelijk. En dat lukt aardig, behalve bij het ontspannen. Vooral als dat echt lekker loopt. Ja, zo tegenstrijdig als de pest, maar dat is dan ook een deel van de ellende. Vandaag in slaap gevallen voordat de leegte door teveel nare gedachten werd gevuld. En dat was goed zo.

Vlotjes?

 Half acht .... gewandeld en aan de koffie. Op dit soort tijden ook nog de koffie gehad willen hebben, voordat ik aan de wandel ga, is de boog overspannen, denk ik. Dat moet ik gewoon maar niet willen. Vijf uur of eerder is af en toe best leuk, maar het idee, daar een gewoonte van te maken, heeft absoluut niks aantrekkelijks. Hoe heerlijk de vroege ochtend ook kan zijn, zeker op zo'n mooie dag als vandaag.

 Nu zou het leuk zijn, als ik in eenzelfde vaart door de rest van de dag heen zou schieten. Ik voel echter eerder een pré-siësta opkomen, dan dat ik me een dag van 12 uur zie draaien. Ook niet alles in één keer willen. Voor mijn doen ben ik momenteel zo dubbel cq inconseqent bezig, dat ik versteld sta van mezelf. Ik snap wel waar de neiging tot opjagen vandaan komt. Maar het is toch een beetje vreemd om jezelf op te jagen met de bedoeling om eerder kalm aan te kunnen gaan doen. Niet dan??

Dauwtrappen

 Tatarata!!!! Half zeven wakker worden en denken: "Ik sta op!" Het kan zomaar ineens gebeuren. En vanochtend was het zover. Heerlijk frisse ochtend. Van huis gewisseld, de honden gevoerd en in de benen met drie van de vier viervoeters. Sammy had geen zin. Het was net op het moment, dat de veetrek begon en het geluid van de knallende zweep is het zoveelste iets, waar meneer bang voor blijkt te zijn. Dus maar zonder hem gegaan.

 Het was de tweede keer, dat ik gemixt aan de wandel ben gegaan. In praktijk minder onmogelijk dan ik vreesde. De jonkies lopen redelijk gedisciplineerd aan de lijn en de oude garde trekt getrouw met me op. Eenmaal vrij was Katrien niet gediend van de aandacht van de jonkies, zoals ze ook in huis regelmatig het grut met grommen en blaffen op afstand zet.

 De jonkies bulkten van de energie en hebben dezelfde weg als ik en Katrien een stuk of drie keer afgelegd. Het spul heeft inmiddels een schofthoogte, die reikt tot aan de onderkant van mijn knie. Ze moeten ietsje bukken als ze onder de Beauçerons door willen. Op een hoop plekken is het gras hoger dan hen. Gras dat vanochtend goed nat was. Mijn laarzen waren geen overbodige luxe. Voor Katrien betekende het natte poten, voor de kleintjes gewoon een nat lijf. Het weerhield hen niet om achter elkaar aan te jagen. Heerlijk gezicht ... die energie.

Warboel

 Gisteren de toekomstige woonstek weer op de dagkaart gezet, vandaag administratieve ongemakkelijkheden, morgen of liefst straks alweer verder met het huis. De planning strak en selectief houden. Druk bezig zijn met 'losse teugels' mag inmiddels als onmogelijkheid bewezen heten. Het is een aardig theoretisch concept, maar in feite kom je nergens of nergens fatsoenlijk en zeker nergens afdoende aan toe. Als je veel wilt doen, moet nu eenmaal de druk opgevoerd worden. Hoe voller je agenda, hoe meer je doet. Zelfs tussendoor.

 Nu werk ik als zeker tien jaar niet meer met dingen als agenda's. Afspraken zijn voornamelijk met mezelf en de prioriteitenlijstjes zijn dusdanig dynamisch, dat het op schrift bijhouden ervan meer tijd zou verspillen, dan het uit- en afvoeren van de bedachte taakjes. Tenminste ..... als de motor loopt en de boel netjes op de rails staat. Wat helaas met regelmaat niet het geval is. 

 Tot voor kort werden dergelijke dips in de motivatiecurve opgevangen door werklui, die gewoon hun werk deden onafhankelijk van de manier, waarop mijn pet stond. Kon ik wat meer mopperen. Verstonden zij niks van. En ondertussen gebeurde wat gebeuren moest. Nu ligt dat hele zooitje sinds een paar maanden compleet op mijn bordje en blijft het steeds steken in opstartpogingen ipv een soepel lopend raderwerk. Eén dag in de week 'knallen' zou voldoende zijn om de boel vooruit te helpen. En ik kan nu toch echt alleen mezelf bij de oren pakken. Of doen we maar direct het nekvel??

555

 Op naar 666!!

Baldadig

 Ff vergeten .... Waren het bij Sammy en Katrien vnl. sokken, theedoeken en afwassponsjes die het moesten ontgelden. Nu richt de destructeve energie van de jonkies zich op de isolatiestrip in de nieuwe deuren, de hoeken van de verhuisdozen en oude kranten. Bij alles wat binnen hun bereik achterblijft, mag ik me afvragen of het bestand is tegen de tandjes van kleintjes. Weinig behoefte aan afgeknabbelde stoelen met rieten zitting, kapotgekauwde hoeken van kussens of inzakkende stapels verhuisdozen, omdat van de onderste doos een deel van de zijkant is gesloopt.

 Zoiets is al moeilijk genoeg om te corrigeren, als je er in principe de hele tijd bij bent. Laat staan nu waar de honden iedere dag toch wel uren het rijk alleen hebben. Zoiets als van het werk terugkomen en je afvragen wat er vandaag weer gesloopt zal zijn. Als ik de poort open duw, is mijn eerste blik een controlerende om te zien of niet vanalles over de binnenplaats slingert, wat er niet thuishoort.

 Een ander pijnpunt is de zindelijkheidstrainig. Ook zoiets waar je beter maar bij kunt zijn, wat nou eenmaal niet altijd kan. Maar dat lijkt de goede kant op te gaan. Het lijkt er zelfs op, dat ze beginnen te snappen, waarom ik met ze ga lopen.

Voorraad

 Over de lol van boodschapen doen, heb ik het al een keer gehad. Supermarkt, markt, specialiteitenzaakjes. Het is altijd leuk. Wat ook leuk is, is het goede gevoel van een gevulde (koel-)kast. Weten dat de dingen aanwezig zijn èn nog keuze hebben ook! Wijn, bier, yogurt, kaas, worst, etc. Al is dat 'etc.' nog zeer beperkt. Koken en eten gebeurt voorlopig nog steeds elders.

Schoonmaak

 Poetsen met plezier ... Het kan. Voorwaarde is wel, dat het zo vuil is, dat het verkregen resultaat je onwillekeurig tegemoet straalt. Bovendien is werken met iets nieuws altijd leuk, zelfs als het een stofzuiger betreft. Het spul voor het 'natte werk' was ook nieuw, maar stukken minder overtuigend. Het schoonmaken ging dan wel goed, maar het uitspoelen en droogwringen dan wel duwen blijft met die dingen behelpen, ook als ze van Vileda zijn en "Ultramax vloerwisser" heten. Gewoon op de knieën met een dweil werkt altijd nog het beste. Alleen zijn mijn knieën het daar niet mee eens.

 Maar oké, eindelijk weer een enigszins schone tent èn de middelen om de boel bij behoefte bij te houden. Het maakt de plek iets minder hopeloos, dan het voor de schoonmaakbeurt leek. Èn stimuleert het aanpakken van de laatste loodjes. Geen overbodige luxe, want daar zijn er meer dan genoeg van qua afwerking.

Melkfeiten

 Blijft vreemd, dat je op één en dezelfde plek een andere invulling van het begrip "Latte Macchiato" krijgt afhankelijk van de persoon, die het maakt. Je zou toch verwachten, dat men qua personeel eensgezind is in de presentatie van bestellingen. Zou een mooi zooitje worden, als men dat bij alle bestellingen voor elkaar zou krijgen. Betekent wel mooi dat afhankelijk van de persoon, die achter de bar staat, ik direct de neiging heb om me om te keren. Wat weer erg lullig zou zijn, al betwijfel ik of de betreffende persoon de link zal leggen, tussen mijn vertrek en de herhaalde vraag om warme melk in mijn koffie.

 In het stadje, dus, in de ijdele hoop een fatsoenlijke koffieverkeerd te krijgen. Voor de tweede dag zit een nare smaak aan de koeverse melk, die ik nu al enige morgens ophaal op één van de melkverzamelpunten in het dorp. Zo'n plek waar iedereen zijn melk dumpt, die hij/zij overheeft, en de melk een paar maal per week door een tankwagen van de melkfabriek wordt opgehaald. Heb je een koe, moet je nog achter melk aan, omdat het kalf de uier tweemaal per dag compleet leegtrekt. Het beestje z'n goed recht, maar daar laat je -volgens mij- een koe niet voor kalven. Dorpse beslommeringen zeg maar.

 Maar die nare smaak is vreemd. Ik ken het, zelfs bij melk uit de supermarkt, als de seizoenen wisselen en de koe ander voer krijgt voorgeschoteld. Ondanks dat de beesten tegenwoordig voornamelijk binnen zullen staan, blijft dit te merken. Maar op het ogenblik wisselt er wat dat betreft helemaal niks. Verse gras en hooi staat al sinds half april op het herkauwersmenu. Misschien heeft de beste man gewoon voor de afwisseling zijn spullen een keer schoongemaakt en de boel niet voldoende nagespoeld. Het is maar een ideetje ...

Zuigkracht

Een lijstje, waarvan ik aan het eind van de dag ongeveer de helft kan wegstrepen, dat is me hier nog niet eerder gelukt. Heeft tot na achten geduurd en me een slecht gevoel opgeleverd naar de honden toe, maar toch. Het had in drie uur minder gekund bij een wat betere onderlinge coördinatie. Ook dat nemen we maar op de koop toe. Naast de foto's, cardio-info, uitgebreide boodschappen en de weggewerkte grijze uitgroei is het belangrijkste van alles, dat nu schoongemaakt kan worden zonder met een stofzuiger van de ene naar de andere plek te slepen. Had er toch eentje uit Frankrijk mee moeten nemen. Keuze genoeg, maar allemaal over hun top heen.

 Sta je dan in een witgoedzaak van parkeergarage formaat met pakweg 40 modellen voor je neus. Met zak. Zonder zak. Klein. Groter. Goedkoper. Duurder. Onbekend of bekend. Mooier of visueel minder aantrekkelijk. Meer 'plastic' dan wel beter gecamoufleerd. Het leek heel even een onhaalbare klus maar was uiteindelijk snel beslist. Philips, Electrolux of Rowenta.

 Philips de helft duurder dan de rest maar met een oogstrelend design en een foefje met op afstand bedienbaar zuigvermogen. Electrolux was de eco-kampioen maar had een foeilelijk ontwerp met schreeuwende kleurencombinatie. Rowenta oogde 'erg plastic' maar scoorde mn op het beperkte aantal decibels erg goed. Voor de rest allemaal Atjes met of zonder plusjes en een enkele B. Het is mooi om te zien hoe de verkoper probeert om je voorkeur te ontdekken en het betreffende model naar voren te schuiven.

 De Electrolux was een dergelijke terreur voor het oog, dat je je dat niet aan moet doen bij een bezigheid, die toch al meer noodzaak is dan aangenaam om mee bezig te zijn. Net het oogstrelende design van Philips liet me bijna de praktische kant van de zaak vergeten. Foefjes vertrouw ik niet zo en als daarmee ook nog eens een 50% duurdere prijs verklaart moet worden, dan haak ik af. De Rowenta is het geworden en werd, nadat de keuze eigenlijk al duidelijk was, door deverkoper de electronicahemel in geprezen.

Zittend

 Positief blogje. En waar kan dat beter dan op een schaduwrijk terras aan een van de pleinen in Sibiu? Rome, Toulouse, Barcelona, Korcula ... Ok, maar toch, zo op het nieuwe lokale niveau bekeken, is dit een van de best mogelijke plekken. Het eten weer goed verteerbaar. De service vriendelijk en accuraat. Een aangename drukte om me heen. Voldoende passanten, de nodige mede-terraszitters. Achter me wordt gewerkt aan wat een beach-volleybalveld lijkt te worden. Alles bij elkaar de hoeveelheid bezienswaardigheden, die je je op een plek als deze wenst. Een uur wachten, het zal wel weer meer worden, is op deze manier geen straf.

 Van het voorgenomen programma is nog niks terecht gekomen. Het tegendeel zou me verbaasd hebben. Maar het kan nog steeds. We hebben nog het grootste deel van de middag. Veel zoeken en informeren. Mn dat laatste is hier een onvoorstelbaar omslachtige bezigheid. Een simpele vraag kan zo verstrikt raken in de uitleg van het verder weinig toevoegende kader, dat ik al snel de neiging heb om te wijzen op de feitelijk zin van het bezoekje. Daarbij kunnen beide partijen mij dan zo verstoord aankijken, dat ik er verder het zwijgen toe doe en indien mogelijk mezelf verwijder. Dat zal vanmiddag een beetje moeilijk zijn, want ik ben het die een aantal zaken dan wel mogelijkheden uitgelegd wil krijgen. Eerst maar het terras, de schaduw en de immer amusante variantie aan passanten genieten.

Vv-vervolg

 Vliegen, vlooien en ander ongemak. Er ontstaat zowaar iets van regelmaat, maar dan niet op de manier, die me wat waard zou zijn. Ik ben er op tijd door uit mijn bed. Laten we de zaken positief benaderen. Ahum! Zit om nauwelijks half acht aan een tafel met daarop, grof geschat, een dertigtal vliegen. Meerdere stelletjes zijn druk bezig met het produceren van nageslacht. Iets waar zich hier meer mensen aan ergeren, gelukkig. Aan de vliegen sec wel te verstaan niet hun ochtendgymnastiek.

 Anders ligt het met de vlooien. Mijn benen vertonen alweer een bultenlandschap. En blijkbaar ben ik hier de enige, die op deze manier lastig gevallen wordt. Het is niet altijd positief om de uitverkorene te zijn. En dan nog op ongeloof stuiten ook. Gelukkig kan ik de ellende deze keer makkelijk laten zien.

 Als stofzuigen en zo niet genoeg is, dan maar met de spuitbus ertegen aan. Voor die bijtertjes dan wel te verstaan. Voor de vliegen is dat behalve onbegonnen werk ook niet de beste oplossing in een keuken. Behalve dat er etenswaren staan, die wonder boven wonder steeds vaker en beter worden afgedekt, liggen er na zo'n spuitbeurt werkelijk overal vliegen op, in en/of onder. Je gaat er niet dood van, maar het ontneemt me wel de trek qua eten en drinken. Plakstrips werken redelijk. Als ze een beetje uit het doosje willen komen zitten ze in een mum van tijd vol vliegen. Niet dat dat verder te merken is bij wat er rondvliegt. Hetzelfde geldt voor mijn insectenlamp. Goed voor die enkele vlieg die in een keuken verzeild raakt, maar tegen deze overdaad kan ook die niet opwerken. Gecombineerd hebben er sinds gisteremiddag iets van 3 à 400 vliegen het loodje gelegd. En dat zonder zichtbaar resultaat. Hoeveel vliegen zouden er op een dag als gisteren in het dorp als geheel rond gevlogen hebben? Vandaag eens zien wat verder mogelijk is.

Roze

 Zò, nu ff het gezeur aan de kant en ruimte voor de mooie dingen in het (nieuwe) leven. Het ondeugende enthousiasme van de jonge honden. Het vergeten tempo waarin honden groeien. Het koken in omstandigheden, waar een beetje West-Europeaan voor naar de andere kant van de wereld reist. De schoonheid van het landschap. De vriendelijke mensen. Erg 'open' ook, helaas meestal slechts in het Roemeens. Het aangename levensritme. De tijd, die voor elkaar wordt genomen. De menselijke maat der dingen.

 Alles is met het grootste gemak op een negatieve manier te presenteren, maar laten we het gewoon nemen zoals het in het doen en laten van iedere dag bedoeld schijnt te zijn. Het is hier nog steeds een 'mensenwereld'. Niet het werk, dat natuurlijk wel gedaan moet worden èn er wordt hard gewerkt, noch het geld, wat je natuurlijk wel moet hebben, al is het maar een beetje, en al helemaal geen zaken als politiek of erger zijn de dingen, die hier tellen. Negatief gesteld zou je kunnen spreken van 'overleven'. Volgens mij mag dat 'over' eraf. De mensen leven hier en doen dat heel direct. Niet via banen, status of sociale circuits. Gewoon op straat, voor de deur, in de tuin, op de bank. De horizont is het dorp met soms een uitstapje naar elders, de oogst voor de komende wintermaanden, het wel en wee van de anderen, incl. het hele geroddel.

 Natuurlijk is de werkelijkheid ingewikkelder. Je heb de verschillen in generaties, de verschillen in financiële mogelijkheden, oud - jong, ouderwets - modern, de mensen die hechten en zij die dat vooral niet willen, etc. enz. Maar de mix, waarin ik hier sindskort mijn dagen slijt, bevalt me wel.

Opladen

 Een siësta geeft energie. Soms. Mijn ervaring is, dat je er duf van wordt of hooguit prettig loom. Maar deze keer mooi niet. De duidelijk gedaalde buitentemperatuur aangegrepen om het inmiddels weer metershoge (ruim) onkruid in tenminste een deel van de tuin plat te maaien. De cardioloog kan me wat. Weliswaar met enig overleg bezig geweest ipv tekeer te gaan en ook na één tank van de bosmaaier het voor vandaag voor gezien gehouden, maar toch. Het is nog steeds geen begin augustus. Maar als ik dan ineens 'alles' weer mag, moet nu alvast een beetje kunnen. Niet dan?

 Het krikt het geslonken goede gevoel weer in beetje in de hoogte. En dat na een positieve eerste indruk voor wat de badkamermeneer zou kunnen gaan worden. Het kan niet op! Alleen al, dat je op zondag een potentieel nieuwe klus komt bekijken, maar vooral toch de persoon sec, z'n manier van benaderen ÈN het zeer belangrijke feit dat hij met Engels en Duits uit de voeten kan. Het vooruitzicht dat dit mogelijkerwijs geen probemen gaat opleveren, compenseert een beetje het geklooi met de andere zaken, dat me de komende dagen weer bezig gaat houden. Een moeiteloze overgang is me niet gegund. Laat ik dat nu gewoon als feit accepteren.

Afgebrand

 15:51 De meer of minder noodzakelijke dingen afgehandeld en nu zou ik aan de slag moeten met waar het ècht om gaat. Je voelt 'm waarschijnlijk al aankomen ... De dag is wat mij betreft gelopen.

Bewateren

 Zondag. Weer een week vol pogen en weinig scoren. Met een nare natrap bovendien. Ja, zeuren, moet ff. Wat zou ik graag een paar maanden verderop kunnen neuzen. Zien of dit hele geëmmer, zoals gehoopt, in de gewenste banen terecht komt of dat me de volgende onmogelijkheid in de maag wordt gesplitst. Ik zouer wat voor over hebben als het mogelijk zou zijn. Maar merk direct, dat ik enkel geïnteresseerd ben in een positieve uitkomst. De rest wil ik vooral niet bijvoorbaat weten. Hetzelfde als de hele tijd en alle moeite, die het gekost heeft, om na de dood van Yoland mezelf en mijn leven een beetje in de gewenste richting gestuurd te krijgen. Dingen die zo fout zitten, kun je beter maar lijdzaam ondergaan ipv vooraf overzien.

 Maar goed. Die mogelijkheid, om in de toekomst te gluren, pretenderen velen te hebben, maar is in praktijk niemand gegeven. Ook mij niet, dus. Helaas. Dus maar weer steentjes schuiven. Passen, meten, configuaties proberen en het minst slechte alternatief omarmen. Het is zoiets als improviseren bij de aansluiting van een nieuwe boiler. Ik haat het!!

Terreur!

 Vliegen in de keuken, zelfs als het er meer zijn, dan je als niet-boerderijmens gewend bent, daar valt mee leven. Het kost moeite, maar het lukt. Vliegen in de slaapkamer werkt echter voor geen meter, zelfs als het er maar eentje is. Wat een vervelende rotbeesten. Geen nadoezelend wakker worden. Niks de dag nog ff op afstand houden en in kleine stapjes tot je door laten dringen. Ik heb het geprobeerd, nu de tweede dag zelfs. Maar nee, ongewild alert en direct in actie tegen dat irritante gekriebel. Weinig vervelender dan gedwongen wakker(der) te worden dan je op het betreffende moment lief is. Grrrr.

.u.

 Heb je je zaakjes met een hoop kunst en vliegwerk eindelijk weer een beetje netjes op de rails gezet, bijna zoiets als 'onder controle' en denk je redelijk kalm en probleemloos de laatste overgangsmaanden door te komen, schiet ergens vandaan weer een stok tussen de spaken. Vermoeiend was het al en dit doet daar geen goed aan. Alles enkel praktisch, maar je moet er toch maar weer tegen aan. Zin maken, waar die eigenlijk al een tijd niet meer is. Balen dus, en dat op zondagochtend. Is wel een passende combinatie. Positiever weet ik het niet te verdraaien.

Bergachtig

 Het gaat weer heerlijk op en neer dan wel van links naar rechts. Het ene inzicht nauwelijks benoemt, rolt de volgende weerstand dwars door mijn bestaan. Zou het ooit ergens stabiliseren? Mag toch hopen van wel. Zou prettig zijn, als dan nog een beetje wijn in het water zit .....

Magertjes

 De beste manier om jezelf (beter) te leren kennen is voor langere tijd op verschillende wijzen verzeild raken in een leven dat kraakt en piept ipv gladjes verloopt. Moet ik blij zijn dat de omstandigheden me ruimschoots voorzien van het benodigde lesmateriaal?? Ik ken mensen, die dat vinden. Ik ben daar nieteens dubbel in. Naar mijn idee maken de omstandigheden d'r een potje van. Goed negen jaar bezig met kraken en piepen kan ik niet zeggen, dat ik tot diepere inzichten omtrent het leven ben geraakt, anders tegen het leven aankijk of vrede heb gesloten met het bestaan van weinig coöperatieve omstandigheden. Ik probeer de boel niet erger te maken, dan ie al is, door constant tegen muren aan te lopen of tegen de stroom in te gaan. Tot meer ben ik niet bereid.

 Ik ga mijn leven niet over een andere boeg gooien, omdat dat de omstandigheden toevallig beter zou uitkomen. Zo kun je wel bezig blijven. Die tijd heb ik gehad of is er misschien wel nooit geweest. Mijn boeg bevalt me best en dat uitzicht wil ik graag zo houden. Enkele kleine aanpassingen niet meegerekend.

 Dus?? Ergeren, mopperen, wringen, duwen en trekken zolang als dat nodig is. En ondertussen genieten van de momenten, waarop de werkelijkheid dicht in de buurt van het gewenste weet te komen. Want die momenten zijn er natuurlijk ook èn gelukkig ook in toenemende mate. Het punt is volgens mij als eens geconstateerd. Was ik 25 geweest, zou ik geduldiger zijn, maar die tijd ligt in een ver verleden. En al het 'accepteren' en 'vrede hebben met' brengt me geen stap terug in de tijd.

Dwarsheid

 Bijna negen uur. Een te late start voor wat vandaag de bedoeling was. De dag omgooien voor ie goed en wel begonnen is. Had niet nodig hoeven zijn. Gisteren op de rand van het bed bedacht, dat die hele omschakeling van mijn bestaan een tamelijk vermoeiende bezigheid is gebleken. In dat kader is deze vertraagde start niks verbazingwekkends. Het is wel irritant. Vervelend, omdat ik nu zelf de oorzaak ben van wat niet nodig was geweest. Gewoon om zeven uur het bed uit, moe of niet, en er was niks aan het handje geweest. Het zal er ooit wel van komen. Tot die tijd zal ik me nog menigmaal aan mezelf mogen ergeren. Of liever aan de omstandigheden, die het huidige bestaan afdwingen. Altijd beter dan aan mezelf.

 Het op en neer geren tussen twee huizen. Nooit onder handbereik hebben wat moet gebeuren zonder eerst weer van de ene plek naar de andere te moeten, incl. afronden, opruimen, omschakelen, opstarten en aanpakken. Alleen van het lezen/schrijven van zo'n riedel word ik al moe. De onmogelijkheid om mijn leven op een enigszins efficiënte wijze af te handelen, het nog steeds afwezige ritme, waarin de verspilling van tijd tot een minimum beperkt kan worden. Het weerhoudt me van doen wat gedaan kan worden, wat de boel alleen maar erger maakt. Ik zit me kortom weer een keer zelf in de weg.

Oprekken

 Die fles wijn in mijn eentje was meestal wel genoeg. Steeds vaker bleef er zelfs iets over. Inmiddels nog steeds het idee, dat één fles voldoende moet zijn om of de lunch of het diner van vloeibare smaakmakers te voorzien. Het edele vocht is echter niet meer exclusief voor mij bedoeld. Dat het met z'n tweeën anders werkt, kun je blijkbaar ontwent raken. Daar kun je je over bazen en dat doe ik af en toe ook. Maar waar ik mezelf ff helemaal niet kan volgen, is, dat ik vind dat twee flessen gewoon niet kan.

 Laten we maaltijden buiten de deur ff voor wat ze overal elders ook zijn, nl. een noodzaak tot beheersing. Bovendien heb je hier het simpele feit, dat ieder glas voor de alcoholcontrole simpelweg een glas teveel is. Maar gewoon, thuis of daar waar het niet de bedoeling is, dat het dat ooit gaat worden maar nu tijdelijk wel ff is ... zou die tweede fles toch geen probleem moeten zijn. Is het echter wel in zoverre, dat de aanschaf of het koud leggen ervan iedere keer weer vergeten wordt. Psychosomatotisch waarschijnlijk. Hier moeten met moeite ingeprente grenzen opgerekt worden. Nou ja, moeten .... het zou kunnen en per saldo niks of slechts weinig aan de geldende werkelijkheid veranderen.

 Wat is daar nu het probleem bij?? Ik heb me d'r nog niet serieus over gebogen, maar ergens is het natuurlijk knap lullig, dat je het met enige moeite voor elkaar gebokste simpele edoch absoluut heldere gegeven van één fles nu weer bloot moet gaan stellen aan allerlei mitsen en maren. Iets met schapen, hekken en dammen en vooral het benepen gegeven, dat het nuttigen van een maaltijd tegenwoordig vaak meer tijd in beslag neemt, dan het legen van de fles.

Wonderbaarlijk

 Langzaam keert een aangename(re) vorm van rust terug in mijn leven. Ik kan enerzijds de drukte, om wat allemaal nog moet gebeuren en meer dan me lief is van derden afhangt, makkelijker van me afzetten, anderzijds ben ik gewoon druk bezig en probeer dat, wat ik "ondanks alles" doe, beter op waarde te schatten cq tot me door te laten dringen.

 Ik kan kiezen om me ontzettend druk te maken over een hoop dingen, waar ik uiteindelijk minder invloed op kan uitoefenen, dan ik zou willen òf ik doe wat van begin af aan de bedoeling is geweest bij deze 'move': leven! Een hoop dus, maar vooral niet druk maken en gelijksoortige onzin. Zoiets als niet wachten tot je pensioen om de dingen te doen, die je altijd al hebt willen doen, maar een weg vinden om er hoe dan ook mee aan de slag te gaan. In die wijn hoort helaas water, maar beter een hoop wijn met een beetje water, dan dat ene exquise glaasje net voordat je in welke meer of minder verstrekkende wijze uitgeput dan wel uitgeteld in elkaar zakt.

 Uitgeraast, dus, lijkt het. Mooi moment. Niks verandert, behalve de manier waarop je er tegenaan kijkt. Genieten in chaos en dat voor een dubbele maagd. Het lijkt alsof het onmogelijke realiteitswaarde krijgt.

Heimwee?

 Vrijdag. De ochtend op de markt doorgebracht. Van de uitgebreide behoefte (Roemeens?) om met Jan-en-Alleman te kletsen gebruik gemaakt om de Bodega in te duiken. Prachtig levendige drukte. 25 man en welgeteld één vrouw. Vrijwel geen sigaretten.

 Zijn het de verhalen van deze week die over tafel gaan? Worden verder in het verleden gelegen feiten opgerakeld? Het zijn verhalen verteld door monden, die de nodige tanden missen, en in hoofden staan waar het leven van afknalt. Een mix van marktlieden dan wel werklui en zij die het zich (kunnen) permiteren om in schone kleren rond te lopen. Ik hang daar qua kleding tussenin, maar ben voor de rest ongetwijfeld een vreemde eend.

 Het biertje smaakt me best, de atmosfeer nog beter. Jammergenoeg een tafeltje in het midden. Dat doet afbreuk aan het 'overzicht'. Ideaal is een plekje aan de kant achterin met goed zicht op de hele tent incl. bar en barman. Een prototype barman. Buik als een biervat. Eind vijftig, begin zestig. Vettig haar dat in pieken van rechts naar links is gekamd om de vrijwel kale kop te camoufleren. Stevige neus, alerte ogen en met grote regelmaat een sigaret opstekend, die hij daarna weer ergens in een asbak vergeet. Smullen!!

Kwartet

 Jaren gezocht en nooit wat gevonden. Klopt niet. Eenmaal was het raak, maar dat moet ergens in 2008 of 2009 zijn geweest en heeft niks opgeleverd. In de laatste dagen is het echter viermaal raak geweest. Ik zou bijna "voorlopig" willen zeggen, zo vanzelfsprekend zag ik ze. De klavertjes-4.

 Het lijkt een onmogelijk iets, want groen en massaal, maar het werkt eenvoudig. Heeft vast iets met patroonherkenning en dan mn de afwijking daarin te maken. Je loopt, kijkt waar je loopt en dan ... "Kip ik heb je!" Is er een periode voor deze afwijking? Is het toeval? Of ......... is dit 'het teken', waar ik op heb zitten wachten?? Wordt dit de omslag?? Zou mooi zijn. Hoe ga ik dit merken?? Gaat alles nu "Wie von selber"? Ook als ik niet rook?

Geloofsovertuiging

 Een bedevaart. Dat was het. Dat is het. Dat blijft het! Kan daar weinig anders van maken. Een (orthodox) geestelijke, gestorven 'na de revolutie', dwz na 1989 en in 25 jaar is de plek uitgegroeid tot iets, waar je met goed fatsoen niet ff rustig in je eentje heen kunt. Gehandicapten worden er met 10 bussen tegelijk uit Boekarest aangevoerd en dat over een weg waar twee paardenkarren elkaar al nauwelijks kunnen passeren. Om half elf 's ochtends staan er al diverse files met personenauto's omdat afdalend (vertrekkend) en klimmend (aankomend) verkeer door diverse flessenhalzen wordt gedrukt. Het is een soort 'Notre Dame' of 'Sixtijnse kapel' ervaring, maar dan zonder Chinezen, Japanners of Australische backpackers. Enkel 'eigen volk'. Een ramp ... voorzichtig uitgedrukt. En dat was pas de weg er naar toe?

 Met een bijna dubbelgevouwen tachtiger en een oude stok op de bijrijderstoel, lukt het om rijdend tot aan de ingang te mogen. Daarna gaat het, na de auto ergens een eind terug geparkeerd te hebben, te voet verder en alles stevig steil bergop. Langs kapel, waterbron en uiteindelijk het graf, waar honderden mensen (waarschijnlijk meer als dat de hele dag zo doorgaat!) een houten kruis kussen. Als daar geen ziektes uit voortkomen, mag dat al een wonder heten, laat staan dat het nog iets zou kunnen genezen ook ....

Stapelen

 Ff geduld. Het is onderweg

Verrassend

 De wonderbaarlijke zooi-vermenigvuldiging ... daar kan geen bijbels relaas tegen op .... één hoek geruimd en twee kamers staan vol met dozen en losliggende materiaal ....

 Voor mij was het al een opgave om dingen weg te doen, maar nu zie je zorgvuldig vergaarde en bewaarde spullen na jaren 'de prullenbak ingaan', omdat ze hun doel voorbij zijn geschoten, hun doel nooit gerealiseerd is of in feite nooit heeft bestaan anders dan in het bewaren zelf 'voor het geval dat'! En alles in ruime overdaad! Kleren, massa's kleren, pannen, servies, keukenapparatuur, etc, etc. Is dat iets wat je krijgt, als je tijden meegemaakt hebt, dat dingen er gewoon niet waren??? Veel maar niet uitsluitend aanbiedingswerk. Goede bedoelingen, die uit zijn gelopen op een berg "goedkoop is duurkoop". De nodige spullen zijn na kortstondig gebruik defect geraakt maar desondanks bewaart, want kunnen best gerepareerd worden. Een illusie, die soms meer dan tien jaar in stand is gehouden en nu door mij doorgeprikt mag worden.

 Het liefst zou niks weggegooid worden. Kapot, dubbel, onduidelijke of onzinnige functie en massa's dingen, die hun bestaansrecht ontlenen aan het feit, dat ze 'leuk' zijn of tenminste ooit waren. Als ik zo deze kant op was gekomen waren twee 18m trucks niet voldoende geweest en dat ene nieuwe huisje inmiddels al tot de nok gevuld met alleen mijn spul. Zelfs mijn 47 m3 incl. al het weggeefspul hadden best minder gekund. Ook nu zal het afwegen en schiften blijven, waarbij kwaliteit en functionaliteit de belangrijkste selectiecriteria zullen zijn naast de emotionele waarde èn los van alles het geld dat het ooit gekost heeft. Een mij volkomen vreemd argument.

Huiselijk

 Vandaag verder met het eigen maken van de nieuwe plek dmv afwasborstel, stofdoek en dweil. Voor het aansluiten van het water is gisteren een afspraak gemaakt voor volgende week. Een mijlpaal in het vooruitzicht, dat zou moeten stimuleren. We gaan het zien!

Hardcore

 De bruiloftspiek ebt weg. De drukste maand tot op heden is juni niet geworden, maar daarvoor waren het wel (bijna) allemaal echte bezoekers, die het blog hebben bezocht. Al in geen tijden meer van die massale spookinvasies gehad uit Rusland of de USA, maar dat terzijde. Het nieuwsgierige is er af. Het wauwelgehalte is doorgedrongen. Overblijven de diehards en minder reguliere leesexplosies. Ik mompel en mopper lustig verder. Het houdt me aan de gang en dat is mooi meegenomen. Er is nog meer dan genoeg, dat gedaan moet worden, voordat ik mijn verbale zelfstimulans aan de kapstok zou kunnen hangen. Mocht ik dat al willen. Het is tenslotte niet alleen een kwestie van stimuleren, maar ook van reflecteren en vast nog wat anders 'eren's'. Kortom, als er eentje blijft komen, dan ben ik dat wel. De rest zie ik wel passeren als ze langs wippen. Duitsland, Nederland, Roemenië natuurlijk, de Verenigde staten en het Verenigde Koninkrijk zijn momenteel de regulars, al verdenk ik de laatste twee van een soort digitaal 1-2tje via mijn blog, waar de inhoud weinig mee te maken heeft.

Uitstellerig

 14 Juli. Frans feest. In Frankrijk ben ik het wel een keer vergeten. Onvoorstelbaar maar waar. Simpelweg een kwestie van niet van het terrein af komen voor een paar dagen en de werkelijkheid of beter actualiteit ging letterlijk langs je heen. Nu dacht ik eraan toen ik me de datum van vandaag voor de geest haalde.

 Drie en een halve maand bezig met mijn nieuwe leven op een nieuwe plek. Maar ... nog steeds geen adreswijzigingen verstuurd. Als ik ogenschijnlijk noodzakelijke activiteiten voor me uit schuif, betekent dat meestal, dat ik het nut ervan betwijfel. Omdat bijvoorbeeld afspraken toch wel niet door zullen gaan, het onwaarschijnlijk is dat deadlines worden gehaald, etc. Een andere reden kan zijn, dat ik de realiteit probeer te ontkennen. Zinloze bezigheid maar aan dat feit, kan ik me tijdenlang onttrekken.

 Wat het nu precies is, zou ik niet weten. Er zijn op het ogenblik wel meer van die 'hangende kwesties'. Ik wacht. Mijn meest gehate hobby en toch wacht ik soms op mezelf of in feite op iets of iemand anders, op een soort signaal dat het licht op groen gaat. Zoiets als gewilligere omstandigheden of het beste moment om de omstandigheden in mijn voordeel te kunnen aanpassen of opjagen. Ergens zoiets zal het nu ook wel zijn. Typisch, omdat nietsdoen, itt aansturen of het naar je hand proberen te zetten van de omstandigheden, zelden iets oplevert, hooguit energie bespaart. Qua accu is die laatste noodzaak een beetje verdwenen. Toch iets van ongeloof? Of gebrek aan synergische combinatiemogelijkheden?

Eigenheid

 Maandag. Nieuwe week, nieuwe kansen. Verdere vooruitgang, mogelijke afronding. Het belangrijkste van alles is echter het laten doorrollen van de bezigheden van de ene afgeronde klus in de andere nog uit te voeren klus. Opstarten en afronden op hetzelfde moment. Niet in tevredenheid wegzakken en vervolgens klagen, dat het opgang komen zoveel energie kost. Maar zoals met alles, weten hoe je in theorie een salto moet springen, wil niet zeggen, dat je dat ook direct kunt. Daarbij heb je na enige decennia leven links en rechts wat ingesleten gewoontes, die je niet moeiteloos opzij kunt zetten en natuurlijk ook een paar afkeren opgebouwd, die zich niet zomaar aan de kant laten schuiven.

 Ik zal het met mezelf moeten doen en dat is niet altijd de eenvoudigste oplossing. De zaken maar op de oud, vertrouwde wijze aanpakken. Eerst de afwas, al is dat niet op mijn eigen plek, en vervolgens de eigen keuken bij de hoorns pakken, zodat de keukenboer de fijnafstelling en andere slordigheden kan afhandelen ..... Na bijna twee jaar! De zoektocht naar een helpende hand bij de badkamer gaat ondertussen verder. Correcties aan het watersysteem zijn aangezwengeld. Nu enkel achter de elektriciteit aan. Vergeet ik iets?? Niet qua afronding en nieuwe dingen opstarten doen we maar ff niet. Allez, aan de borden

Gesop

 Raar maar waar. Als je je spullen een nieuwe plek binnen draagt, krijgt die plek iets eigen. Sta je in de grond te wroeten op je nieuwe plek, dan ben je volgens anderen bezig met aarden en eigen maken. Maar niks, absoluut niks maakt, dat ik me zo op een plek thuis voel of begin te voelen als het doen van de afwas. Of dat nou in een emmer is, zoals een goeie week geleden of in de wasbak zelf kan, omdat de afvoer eindelijk is aangesloten, de handeling heeft iets bezwerends. De afwasmachinegeneratie en andere afwashaters zullen me moeilijk kunnen volgen. Wat geen afbreuk doet aan het voor mij geldende en gisteren wederom bevestigde feit. Noem het een warm bad en het beeld komt dichtbij de genoten werkelijkheid.

 Sta je dan bij een geïmproviseerde verlichting. Buiten valt de duisternis in. Binnen draait een muziekje. Vier honden liggen verspreid over de vloer. Een restant witte wijn onder handbereik. Het eiland is opgeschoond en de eerste fluitketel warm water is in de roestvrijstalen gootsteen gegoten. De temperatuur hanteerbaar maken met een scheut koud water uit de put en de glazen kunnen in het sop. Hèt moment, waarop ik me opgenomen voel worden door de plek, het huis.

 Hoe moet dat zijn als binnen een paar dagen het warme water zomaar uit de kraan komt? Een luxe, die ik in de keuken voor het laatst aan de Oude Gracht in Utrecht heb mogen genieten, nadat ik daar een kleine keukenboiler onder het aanrecht had gemonteerd ....

Afhandelen

 De zondagsvoorspelling is gisteren nagenoeg feilloos uitgekomen. Natuurlijk geen kunst als je de verwachting zelf mag invullen. De administratie is er, zoals verwacht, bij ingeschoten. Geen halszaak, maar er liggen een paar klusjes, die ik overduidelijk ontloop, terwijl ze toch gewoon moeten gebeuren of mij dat nou bevalt of niet.  De rest is netjes afgehandeld met drie extra potten augurken toe.

2345

 Het is maar weer een getal en toch trekt het mijn aandacht. En wat is mooier dan een passerend moment als dit in stijl te onderstrepen? Gezien? Prachtig, niet??

Stroming

 Het zou een gedenkwaardige week kunnen worden als omstandigheden en loodgieter willen meewerken. Stromend water behoort tot de mogelijkheden voor de volgende zondag beleden gaat worden. Dan kan eindelijk gewoon met water schoongemaakt worden. Dan hoeft voor de afwas niet met emmers van de put en waterketels op het gas geklooid te worden. Al was dat laatste in Frankrijk ook gewoonte door het ontbreken van warm water in de keuken.

 Maar er is meer!! Een functionerend toilet komt binnen reikwijdte. Geen dikke vijfhonderd meter lopen meer als de darmen in beweging komen. Zelfs een douche hoort bij de zomere omstandigheden tot de reële mogelijkheden. Koud, maar toch. Een septictank die tot leven komt, de mogelijkheid om het ontbijt (koffie) in eigen beheer te nemen ... Het vooruitzicht heeft bijna iets van "Te mooi om waar te zijn!". Ik zal dat maar niet te hard roepen en gelijk afkloppen!

 Die 500 meter lange gang is straks alleen nog nodig voor een warme douche en het bed. Je leert op deze manier vanzelfsprekend geachte voorzieningen op hun waarde te schatten. Tijd om de tanden in de badkamer te zetten. Grrrrrr! En dan komt vanzelf de plek vrij voor een bed. Je tilt je een breuk aan die laatste loodjes, als je niet uitkijkt.

Hangerig

 Zondagmiddag. Heerlijk warm. Te laat gegeten. Wijn erbij. Water vergeten. Bijzondere koek bij de koffie en een bijtend sterke borrel toe .... Dat ik niet van mijn stoel af in slaap ben gevallen, mag ik aan mijn met grote passen vooruit geschreden conditie toeschrijven. Energie genoeg kortom, maar weinig behoefte daar verder iets mee te doen. Beetje schrijven hier. Straks misschien iets met de nieuwe keuken op die andere plek. In elk geval bonen in de grond stoppen en dan vanavond de administratie. Mag ik lachen?

 Het schrijven is het probleem niet. Die bonen zullen ook wel gaan lukken. De keuken krijgt echter al iets komisch's en over de administratieve voornemens zullen we maar helemaal zwijgen, voordat ik bulderend van het lachen over de grond rol.

 Ik moet me toch wel sterk vergissen, als deze dag niet als een nachtkaars prachtig nagloeiend in de nacht verdwijnt. Het past bij deze dag en ik sta het me toe.

Leuteren

 Bevalt de zondagochtend me steeds beter of probeer ik 'm stiekem over te slaan? Geen elf uur weliswaar maar een aardig eind in de richting. Ook weer diep, diep weg geweest in de ochtenduren. Blijft een verbazingwekkend fenomeen. De rijkdom aan dromen is me helaas ontschoten. Had ik kunnen voorkomen door minder snel mijn bed uit te rollen. Jammer, maar helaas, met terugwerkende kracht werkt dat niet. Zelfs geen idee van de richting waarinik het zou moeten zoeken. Kan waarschijnlijk met een gerust hart constateren, dat het weinig anders dan anders zal zijn geweest, anders was er waarschijnlijk wel iets blijven hangen.

 Echt zondagochtend geleuter bij de koffie. Het voelt bijna als een vakantiedag. Geen directe noodzakelijkheden op mijn programma. Mooi weertje buiten. O wacht, dat van die ontbrekende noodzakelijkheden klopt niet. De administratie vraagt om verder afgehandeld te worden. Maar soit, dat kan ook met een glaasje koele witte wijn onder handbereik. En ik moet ook ietsmet bonen voor het echt te laat is in de tuin. En nu we het over de tuin hebben .... Het onkruid is deels alweer over de meter heen geschoten. Niks ' geen noodzakelijkheden', dus. Toch blijft het vakantiegevoel in stand. Dat lijkt me een goed gegeven.

Blaten

 Inzichtelijke dag. In concreto weinig of niets gedaan. Tenminste niet qua afwerking aan het huis. Schiet niet op op die manier en dat is nou net wat de dag de inzichtelijke meerwaarde heeft meegegeven. Het verworven besef indachtig, me een uitgebreide douchebeurt gegund en de hort opgegaan. Zo deed ik dat tenslotte in mijn voormalige bestaan ook, als de boel weer eens niet wilde vlotten op de door mij gewenste wijze.

 Permanent met de stroom meegaan heeft iets verdachts. Permanent tegen de stroom ingaan heeft iets stoms. Op het gevaar af de zoveelste open deur in te trappen, zit het 'm (natuurlijk) in de juist getimede afwisseling. Weten wanneer je wat moet doen en op de juiste momenten weten om te SCHAKELEN. De wetenschap is er, nu er alleen nog iets mee doen. Hahahahaha. Het zou grappig zijn, als het niet zo in en in treurig zou zijn, dat je met dergelijke zaken op deze leeftijd nog zo loopt te klooien.

 Wil ik mezelf natuurlijk prompt bij mijn nekvel pakken, fluistert iets in mijn oor, dat ik misschien iets minder hard van stapel moet lopen tegen mezelf. De 'totale rust'-periode, die ik al aardig wat keren heb genegeerd of al bezig zijnd uit het oog ben verloren, loopt nog tot eind juli, begin augustus. En vandaag is het pas de 11e! Vakantie dan maar??

Dom?

 Boodschappen doen en bij de kassa niet voldoende geld in je zak hebben om de aankopen te betalen. Mij is het nog niet overkomen, maar zo heel bijzonder is het natuurlijk niet. Bijzonder wordt het wel, als je dan zo ongeveer de helft van je kar weer moet uitladen om het totaal tot betaalbare hoogte te laten zakken. En dan niet de spuitbus scheerschuim, de aftershave of de hennahaarverf eruit te gooien maar de aardappelen, wortels, brood en andere meer basaal ogende artikelen. Het was bovendien geen man, die zich verkeken had op de los in zijn broekzak stekende flappen, maar een jong stel waarvan zij duidelijk de centen beheerde in zo'n beurs op handtasformaat.

 Ergens een fout(je?) gemaakt of nauwelijks enige besef van wat dingen kosten? Het kan in een supermarkt soms best leuk zijn om zonder limiet te kunnen inladen en weten dat de kaart aan het eind alles voor je zal dekken. Zeker als het een goed geoutilleerde hypermarché is in een van verleidingen vervulde tijd van het jaar zoals Kerst of Oud & Nieuw. Maar het is minstens zo leuk om met een beperkt cashbudget al rekenend het maximaal haalbare in te laden. Misschien is dat zelfs nog wel leuker. Limietloos leven lijkt me helemaal niet zo leuk, afgezien van een paar piekmomenten, maar kunnen rekenen is dan toch wel één van de eerste vereisen.

Uitgestorven

 Het tekent de mentaliteit van de kroegbazin, dat de oudste tent in het dorp open is, terwijl de rest z'n deuren heeft gesloten. Tweede helft van de middag, nauwelijks een 'kip' in de straat. Een tractor die terugkomt van het hooikeren. Een voorbij atuivende auto. Een meisje op rollerscates. Of heten die dingen met vier wielen achter elkaar ook rolschaatsen? De bardame en ik. De enige activiteit vertonende levende wezens.

 Het stof is voor het moment geheel uit de lucht neergedwarreld. Het geluid verdwijnt met de tractor. Wat blijft is een volledig gebrek aan verstorende geluiden. Ik kijk de hoofdstraat af in beide richtingen. In zuidelijke, 'mijn' richting is het zicht onbelemmert. De andere kant op ontneemt het vooruitstekende "Magazine mixt" me het grootste deel vanmijn blikveld. Voor me op de gammele metale tafel de donker bruine fles met het restant van de orginele halve liter bier.

 Ik dood met volle overtuiging de tijd tot na vijven. Broerlief heeft na een korte actie in het veld met de werkers zo'n berg bier (en natuurlijk ook sterker spul) achterovergeslagen, dat hij ligt te slapen in de keuken en niet gestoord mag worden. "Hij verdraagt de alcohol niet zo goed.", zegt moeders dan. Ver in de tachtig en dan nog steeds in sprookjes geloven .....

Feestje

 Het onmogelijk geachte is gerealiseerd. De boiler hangt en is, ondanks geïmproveer, redelijk naar wens geïnstalleerd. Het monteren van de aansluiting op de wateraanvoer had wat weg van een reparatie onder een auto ergens in the middle of nowhere. Maar het zit. Nu de drukregelaar en teller bij de entree en in de kelder een aftappunt realiseren, de laatste zaken die de loodgieter niet fatsoenlijk heeft gedaan. Dan een kaarsje aansteken en hopen dat alle verbindingen dicht cq lekvrij blijken, als ik de hoofdkraan opendraai. Mn die plekken waar van dat witte band ertussen zit. Geef mij maar leertjes of rubberringen, dat werkt een stuk overtuigender.

 Knap vermoeiend trouwens al dat gepiel op een halve vierkante meter onder het aanrecht in een kastje of beter in de tien centimeter tussen het kastje en de muur. Twee warmwater aansluitingen, twee koud, vijf flexibele slangen uit de kraan, een elektrische schakelaar die de 'touch' functie van de kraan regelt, de boiler met warm-, koud-, aftap-, afsluit- en overloop mogelijkheid. En straks hopelijk water dat op de gewenste temperatuur uit de kraan komt. Zo'n kraan waarvan de kop ook als handdouche gebruikt kan worden. Hoe dat precies zou moeten werken, snap ik ook na een hoop gepeins niet, maar aangesloten is het ding volgens het boekje.

 Uiteindelijk de boiler maar niet onderste boven gehangen. Leek me bij het aftappen van de inhoud, mocht dat ooit nodig zijn, uiteindelijk niet zo handig.

Huiselijk

 Geen functionerende keuken maar inmiddels al zes kilo fruit tot jam verwerkt, kilo's paddenstoelen ingevroren, een varken geslacht (niet door mij!), augurken in het zuur gezet en nog effe en het tomatenseizoen barst los. Leuk werk. Moet een genot zijn als dat volgend jaar in een opgeruimde, fatsoenlijk ingedeelde en schone keuken kan. En dan natuurlijk ook een plek hebben, waar die wintervoorraad koel, droog en donker kan worden weggezet. En vervolgens het niet vergeten te gebruiken, wat ik hier zie gebeuren.

 We gaan het zien de komende jaren. Er zijn een hoop leuke dingen te doen als de tuin op orde is en de rest komt gewoon van de markt in Sibiu of Agnita.

Behelpen

 Het water wil nog niet zo. Geen 3-in-1 oplossing tot op heden. Ik gooi er vandaag nog tegen aan en anders wordt het improviseren met aftapkraan, overdrukventiel en overloop. Me ook nog het hoofd gebroken over de manier, waarop de boiler opgehangen zou moeten worden, als je 'm onder het aanrecht ondersteboven zou moeten monteren en de bevestiging enkel bestaat uit twee uitstekende pinnen aan een vast te schroeven muurplaatje, waar het ding overheen geschoven moet worden??

 Ik geef toe, het kost wat van je voorstellingsvermogen. Zelfs mijn bèta-achtergrond had het ff moeilijk met het visualiseren van deze onmogelijkheid. Toch staat in de handleiding een complete tekening voor de installatie van de boiler op z'n kop als ie onder de kranen wordt opgehangen. Waarbij dan wijselijk niets te zien is mbt de bevestiging aan muur of kastwand. Is vast iets Fyra-achtigs want Italiaans design.

 Heb er toch zo'n hekel aan, dat je bij nieuw gekochte spullen moet gaan klungelen om ze geïnstalleerd te krijgen. Zoiets als een prop watten in je schoenen om ze passend te maken ....

Uitluiden

 Een rustige avond van een tamelijk relaxte dag. Nauwelijks iets gedaan van wat de bedoeling was bij de koffie, maar aan die regel ga ik me maar ff niet storen, heb ik me bedacht, zolang als de bezigheden in de lijn blijven passen. En dat deden ze op het uit eten na, maar dat is altijd leuk.

 De tweede dag dat ik liters vocht verdampt heb zonder serieuze krachtinspanning. Heerlijk maar wennen, die temperaturen. Net als twee jaar geleden in Kroatië, al gaf de zee en de dagelijks opstekende wind aan het eind van de middag de nodige verkoeling. Ook de avond bleef aangenaam en na een paar uur werk in de tuin onszelf op een glaasje lekker koele witte wijn getrakteerd. 

 "Lekker koel" en niet zo zeer "Lekker en koel". In de categorie 'sec' is de keuze in het dorp afwezig en in het stadje zeer beperkt. Het meeste is 'demisec' en 'demidulce' of zelfs echt zoet. Niet mijn smaakgenre. Voor de betere wijnen zal ik iets verder moeten zoeken maar dat is op het ogenblik verre van een prioriteit.

 Een avond als deze laat de plek weer tot leven komen. Zelfs al zit je dan niet in een makkelijke stoel maar op de onderste trede van de betonnen trap naar binnen. Graag zo verder.

Afronden ...

 Vandaag schuift de toekomstige stek weer naar de eerste plek van de prioriteitenlijst. Water! Verder met de langzaam ontraadselde handleiding voor het ophangen en aansluiten van de boiler in een keukenkastje. Hetzelfde apparaat heeft verschillende manieren om aangesloten te worden afhankelijk van het land, waarin het gebeurd. Europa is nog lang niet die eenheidsworst, die men zo vreest.

 Mocht dat (vooralsnog) niks opleveren dan gewoon ff verder met het ophalen van de verhuisspullen, schoonmaken, onkruid trekken, stront ruimen, etc. Weinig poëtische bezigheden maar niet verkeerd, als er eindelijk iets van lijn in zou ontstaan. Iets van lijn en de beperking tot één plek. Een functionerende waterleiding in de keuken zou daarin een mooie stap vooruit zijn.

Staartje

 Het kostuum, dat ondanks vele praatjes en beloftes nooit is aankomen, is sinds de trouwerij door mijn hoofd blijven spelen. Behalve dat het een beetje een domper was op de feestvreugde, ik me bovendien verheugd had op kleding, die werkelijk paste, en de handgemaakte schoenen op deze manier een beetje verweesd aan mijn voeten zaten, was ook een aardig voorschot betaald, dat net als het pak geen neiging bleek te vertonen om mijn kant op te komen.

 Voor de terugkeer van mijn cardio-tripje naar Limoges mijn kop laten zien in de zaak. Ook dat leverde niet veel meer op dan de welbekende spraakwaterval van smoezen, uitvluchten en geruststellingen. Ditmaal enkel doorspekt met een hoop "Mea culpa's" en de verzekering dat de aanbetaling NATUURLIJK werd teruggestort. Natuurlijk net zo natuurlijk als het pak zou worden opgestuurd.....

 Een vriendin heeft sindsdien de honneurs waargenomen en heeft in de tussentijd, dat ze aan het lijntje is gehouden, wat verder gezocht op het internet. Deze meneer is geen onbekende op de afdeling economische delicten en door de jaren heen vaker failliet gegaan. Vandaar dat de zaak niet op zijn naam staat, maar deze wel groot op de voorgevel, spiegels, visitekaartjes en website staat. Zoiets kan dus gewoon. Je moet dus niet alleen internetwinkels door het frauderegister halen maar iedere kleine zelfstandige??

 Na enige informatie over de mogelijkheden die me resten, besloten om een aangetekende brief te sturen met een ultimatum voor de terugbetaling. Zo niet .... wat dan? Op naar het volgende faillissement?

Ongewend

 De binnendag is niet zo 'binnen' geweest als ie bedoeld was. Gevolg is, dat niet alles is gedaan wat had gekund. Maar soit, daarvoor moet ik bij mijn eigen neus zijn. Bovendien was na anderhalf A4-tje  begrijpelijk en zo correct mogelijk Frans mijn motivationele pijpje qua administratie vrijwel leeg. Eind van de middag. Tijd voor wat anders.

 Qua avond, eten en de activiteiten zag ik de bui alweer hangen. Na de ergste warmte (Er wordt alweer steen en been geklaagd) komt men zo na vijven weer in beweging en schuift alles de avond in. Dit wordt weer ergens ver na negenen eten en vanaf tafel het bed in ploffen. Ik heb het nog proberen te voorkomen door zelf met de maaltijd aan de slag te gaan. Maar helaas, ijdele hoop.

 Zo'n klein onpraktisch gegeven waar mijn leven niet past in de heersende gewoontes. Om tien uur 's avonds eten zou het punt niet zijn, als ik het niet zelf zou hoeven te verzorgen en daarna een avond zou volgen, die een eind de nacht in zou gaan. Maar het voederen op de rand van het bed is op meerdere manieren niet aan mij besteed. Het is voor mij geen moment om te koken. Niet als ik daar om een uur of acht/ negen pas mee kan beginnen en al helemaal niet, als ik dan voor mijn gevoel de dag heb afgesloten en als het meezit moe ben. Dan wil ik zitten, een glas erbij, genieten van de koeler wordende avond, beetje babbelen en/of aan de slag met de Pc. Desnoods wat naar de sterren staren maar niet mijn maag belasten. Ik voel meer voor een uitgebreide lunch, siësta en dan met de bezigheden de avond in tot ik er genoeg van heb, eventueel een hapje bij de drankjes en niet na koe en kippen zelf ook op stal.

Apartheid

 Een administratieve dag. Niet mijn favoriete bezigheid, maar het moet zo af en toe. Ik zit dan de hele tijd binnen en boven, dwz niet in de keuken waar verder alles gebeurd. Aan het zicht onttrokken, dus. Dat zal wel weer het nodige gespeculeer opleveren. Ik kom al raar over hier en momenten als deze maken het er niet beter op.

 Ik ga mijn eigen gang. Moeders heeft geen grip op mij gekregen. Als zwaar werk te verrichten is, snapt men niet, dat ik daar nu niet aan mee kan helpen, al zou ik het willen (wat ik niet doe!). En als ik iets doe, heeft dat vooral met het huishouden te maken. Ook niet het meest voor de hand liggende werk voor mij als man. Koken en bakken is al wonderlijk, de afwas verrassend maar wassen is ongehoord. Dat is zoiets als een vrouw, die hier aan een tractor zou staan te sleutelen.

 Vrouwen horen ook niet in de kroeg. Moeders blijft het maar herhalen. Het lijkt op begin jaren zestig in Nederland. Bierdrinkende vrouwen waren verkeerde vrouwen. Lange broeken waren niet voor vrouwen bestemd en autorijden eigenlijk ook niet. Wat dat betreft is mijn moeder eigenlijk altijd een aardig vooruitstrevende vrouw geweest met een gezonde dosis schijt aan wat anderen vonden of dachten. Meestal maar niet altijd ondersteunt door mijn vader.

Terraswerk

 Een prachtige avond. Koel ipv fris en gezeten op het terras van de kroeg. Heerlijke plek. Mensen zijn druk met het binnenhalen van het hooi. Soms met de tractor, maar meestal met paard en wagen. Hoewel het maaien, keren en bundelen/vergaren soms nog met de hand gebeurd, wordt het meestal met de tractor gedaan. Maar het binnenhalen dan weer niet. Er moet een logica achter zitten, al zie ik 'm niet direct. Zou het simpelweg het onbreken van een kar zijn? Denk het niet. Ook de paardenwagen kan acher de tractor worden gehangen. Misschien het kostenidee voor de brandstof? Alsof een paard van de lucht leeft en geen verzorging behoeft...

 Het is maar één van de gedachten, die door mijn hoofd gaan als ik, gezeten op de gammele bank uitkijk over de stoffige hoofdstraat. Het relatief schone asfalt is bedekt met een laag tot stof verreden aarde door de graafwerkzaamheden ter vervanging van de gasleidingen. EON investeert in de toekomst. Ongetwijfeld deels betaald door Europa.

 Meer en meer mensen wagen het ondertussen een gesprek met me aan te knopen. Vaak helaas in het Roemeens, soms doorspekt met buitenlandse woorden en altijd onder begeleiding van een hoop handen- en voetenwerk. Zit ik er niet alleen, dan gaat het gesprek vlotter maar ook meer langs me heen. Zoals vanavond als de rest van het terras zich amuseert aan mijn volledig gebrek aan kennis van de schuine kant van het Roemeens.... Dat is me zelf bij het Frans maar deels gelukt.

Frans

 Kleine leveranciers willen best graag verkopen. Mij zou het vele kilometers autobandenrubber schelen als er niet zoveel communicatie- en informatie-onduidelijkheden zouden kleven aan het kopen vanuit prospectussen (raar woord!). Na een hoop gewik, geweeg en onbevredigende antwoorden alsnog naar Sibiu gereden. Heerlijke rit heen, idem terug en tussendoor voortvarend geholpen bij de klussupermarkt, die het grootste aanbod ook daadwerkelijk op voorraad heeft. Tenminste zo leek het tot ik terug in Coves was en het spul uit het plastic haalde. Gecontroleerd was het. Of alles aanwezig was, maar het apparaat zelf bleef bij de verifcatie in z'n plastic zak zitten. Ik ga niet van kwade opzet uit, maar de knauw die er volgens in bleek te zitten, kwam toch echt niet van de rit terug.

 Retour, dus. Eerst nog gedacht het naar morgen door te schuiven, maar daar uiteindelijk van afgezien. Niet nog een extra dag aan dat ding verspillen. Wel eerst de teleurstelling cq ergernis laten wegzakken. Het is niet het soort weg dat blindlings gereden kan worden. Gelukkig werd de boel zonder problemen vervangen. Maar toch twee uur extra, 100 km, 6 liter diesel.

 Nu de boel aangesloten krijgen. Niks erbij, geen overloop/drukventiel cq terugslagklep, zelf de kabel voor de electra mag ik er zelf aanzetten. En dat met een weliswaar in 20 talen waaronder Nederlands gestelde handleiding maar desondanks onvolledig en moeilijk te begrijpen. Leuk ....

Verschilletje

  Hèt grote verschil cq probleem tussen Mariana en mij is het feit, dat ik mijn eigen plek op mijn manier en met mijn spullen wil en Mariana eigenlijk alles wel best vindt cq nergens moeilijk over doet. Da's niet makkelijk! Niet, dat ze niet weet wat ze mooi vindt, en hebben wil ze het ook nog wel, maar dat je het ook een plek kunt geven in zoiets als je eigen huis, dat gaat er niet of niet meer in. Opslaan is wat ze d'r altijd weer mee gedaan heeft. Opslaan voor het moment dat .... een moment, waarvan het lijkt, alsof ze het geloof, dat het ooit werkelijkheid zou kunnen worden, door de jaren heen is verloren.

 Bij de bruiloft leek de boel te kantelen. Daar waren duidelijke wensen en dromen. En hoewel het waarmaken daarvan ook tijdenlang beheerst werd door een vorm van ongeloof, werden de dromen meer en meer tastbare realiteit naarmate de dag naderde. De bruid, die ze altijd voor ogen heeft gehad, is ze écht geweest. De trouwerij heeft ze vrijwel compleet vormgegeven (op de maaltijd na) en dubbel en dwars genoten. Zij was het middelpunt, waar ze zich anders eerder wegcijfert.

 Daarna verviel haar leven bijna geruisloos weer in de rol van 'dochter van' en/of ' zuster van' en verhaalt ze over wat onze woonstek moet worden enkel in de verleden tijd, de tijd met haar oma. Het ouderlijke huis, waar ze sinds de dood van die oma leeft, slokt haar op. Idem het onderwijs en natuurlijk ook het halve boerenbedrijf, dat ze met haar broer voor hun moeder met tirannieke trekjes op poten probeert te houden.

 Dat het huis niet af is, zal daar zeker een rol in spelen, maar volgens mij niet zo'n grote. Als dat nog jaren zou gaan duren, zou Mariana daar niet mee zitten. Ze heeft haar hele leven in feite op meerdere plekken tegelijk geleefd. De huidige situatie is voor mij een uitzondering en voor haar simpelweg niks bijzonders.

Levenswijze

 Het huidige leven is onhandig, onpraktisch en ongewenst. Maar niet onoverkomelijk. Er zijn van die momenten, dat ik er gek van word en ogenblikken, waarop ik het weet te plaatsen ..... en al dat gewissel met mijn voorliefde voor schakelen. Toch merk ik, dat het went, voordat je het goed en wel in de gaten hebt. 'Accepteren' schijnt een groot goed te zijn, zeker als je de zwevertjes moet geloven. Maar laat dat nou absoluut niet de bedoeling zijn. 

 Geen wennen in welke vorm dan ook. Ik wens voortdurende herinnering aan wat het moet gaan worden, desnoods irritatie over het uitblijven ervan. Geen berusting, geen tevredenheid met minder of anders. Eén keer in mijn leven de plek, die me al wat langer voor ogen staat. Eén keer iets dat meer voor mij is dan voor anderen en àf bovendien.

Bedtijd

 Half zeven, mooie tijd, een actieve dag gloort.

 Half negen, ik kom van ver weg terug in de wereld. Stijf, onrustig en verbaasd. Twee uur verdwenen in wat minder lijkt dan hetzelfde aantal maar dan seconden. Druk gedroomd. Van die dromen waarin niks lukt of gaat zoals het zou moeten gaan. Zoeken, rennen, aanjagen. Een deel van werkelijkheid maar dan tot de macht tien.

 Het frisse enthousiasme is verdroomd. Maar itt een paar uur geleden ga ik er nu wel uit. De honden voor de koffie. Verkeerde volgorde maar de ontbrekende schaduw op de looproute maakt het wandelen voor de dieren naarmate de ochtend vordert rap tot een opgave ipv een genot. Een beetje invullen, ik geef het toe. Zelf ook niet zo'n zin om de dag kletsnat van het zweet te beginnen. Een uurtje eerder is het goed te doen. Ook zonder koffie.

Systeem

 Zondag .... en deze zondags begonnen: 11:00 !! Het oudere deel van het dorp zit vanaf 9 uur in de kerk en houdt dat vol tot voorbij twaalvan. Net voldoende tijd om me een ongestoorde douche te gunnen. Niet dat ik het rustig aan kan doen, maar dat ligt weer meer aan de geiser of de combinatie ervan met de pomp, die het water uit de put haalt. Geen idee. Er hebben al meerdere mensen naar gekeken maar een fatsoenlijke oplossing is er tot op heden niet gevonden.

 Mocht je al warm water krijgen, dan kan een normaal mens daar niet onderstaan. Dus bijmengen met koud en daar zit ergens het probleem. Of het een vaste tijdspanne is of variabel, ik heb het niet bijgehouden, maar één ding is zeker: het gaat koud worden! Bij de huidige temperaturen iets minder erg dan als het koud is buiten. Inmiddels zoveel ervaring dat ik een acceptabele wasvolgorde heb ontwikkeld. Met koud water je haren wassen, is ook bij 35º in de schaduw niet mijn hobby. Topdown dus. Tegen de tijd dat ik toe ben aan het afspoelen van mijn benen heeft de geiser er geen zin meer in. En ik geen zin in wachten tot ie wel weer tot warm water geven bereid is. Dan maar koud, dus. Maar dat is eerder gezond dan een probleem.

Markt

 De foutste en tegelijk meest mooie plek in Sibiu om inkopend rond te neuzen. Mn als je iets met eten, etenswaren en koken hebt. Naast de uitgebreide keuze aan basisproducten als aardappelen, uien en kool. Is er een overdonderend aanbod aan groenten en fruit van het seizoen.

 Tomaten, paprika, pepers, aubergines aangevoerd uit zuidelijkere delen en verder nu natuurlijk erg veel kersen, abrikozen en perziken. Maar hoe overweldigend, massaal en gevarieerder dan mijn opsomming het ook is, dat is niet het interessantste deel van de markt.

 Aan de kopse kant is een "zigeunerdeel" en klitten een aantal kleine producenten samen. Daar zijn de echte seizoensgebonden zaken te vinden. Kruiden, honing, bosvruchten, aparte groentes, verse ingrediënten voor kruidenthee. Noem het op, er zit steeds weer iets tussen waarvan de aanwezigheid me verbaast. Vandaag dus paddenstoelen. Soms is "Nee" net iets te misplaatst.

Huisvlijt

 Een niet-verkeerde dag en toe aan mijn bed. Fysiek moe. Dat is nooit verkeerd. Na wat sturend duwen en trekken een aardige middag in Sibiu gehad. Waar, ik zou haast 'natuurlijk' willen zeggen, niet gebeurd is wat bedoeld was gedaan te worden, maar ik kon er deze keer mee leven. Misschien ga ik ook wel vooruit....

 Zaterdagmiddag is een vreemd deel van de week in Roemenië. Een hoop zaken zijn dicht of alleen in de ochtend open. Niks niet kunnen doen met de ketting voor de kettingzaag, geen bosmaaiersmeervet en ook geen olie voor het maken van de gewenste mengsmering voor beide apparaten. Meerdere plekken geprobeerd. Eens in de licht bewolkte en verder mooi blauwe lucht gekeken, het feit het feit gelaten en een paar minuten later op de markt verzeild.

 Een hele foute plek. Daar is zoveel voor zo weinig te krijgen, dat zelfs ik bijna ongecontroleerde koopneigingen krijg. Ik zie echter bijvoorbaat het werk op me afkomen, wat ik me met de aankopen zou aandoen. Maar dat ben ik.

 Terug in Coves de rest van de namiddag en avond bezig geweest met het schoonmaken, op zuur zetten en invriezen van een dikke 10 kilo paddenstoelen. Voornamelijk cantharellen maar ook een type eekhoorntjesbrood. Straks, over een paar weken of maanden zien wat van het 'op zuur zetten' is geworden. De kersen voor de jam doorgeschoven naar morgen. Ook nog kilo's ontpitten, zat er niet meer in vandaag.

V2

  Beesten, stront, zomerse temperaturen en een bedompte keuken. Niet de plek om te willen vertoeven. Sowieso al niet vanwege de bende en het gebrek aan ruimte in die multifunctionele ruimte.  En sinds een paar weken ook vanwege de hoeveelheid vliegen, die er rondzwermt. Maar soit. Met een beetje doorzetting vermogen zijn die irritante kriebelaars te negeren. Verder alles wat met eten te maken heeft bedekken met deksels danwel vershoudfolie, zeker als het gekookt is (fruitvliegjes!) of net vers geslacht. Mochten de etenswaren niet direct voor consumptie bedoeld zijn, dan graag in de koelkast, omdat er anders na een dag of twee vanzelf beweging in ontstaat. De enige twee elementen, die door de vliegen gemeden worden zijn water en zout. Niet dat je daar veel mee opschiet.

 Kortom met enige aanpassing is dit vliegende ongemak te doorstaan. Dat geldt niet voor het andere sinds een paar dagen opgedoken ongemak. Het springt ipv te vliegen, is minder zichtbaar, voorlopig nog niet zo massaal en heeft als nare eigenschap de neiging om de mens als voedselbron te zien. Allemaal nog niet zo'n ramp, als niet ik het was, waar hun voorkeur naar uit zou gaan. Dat levert inmiddels een knap vervelende hoeveelheid bulten op, op zeer onaangename plaatsen. Tijd voor Frontline en erger.

Schaven

 'Sturen en struktureren'. Ik zou er voor de komende maanden zo een aparte categorie van kunnen maken .... vrees ik. 'Organisatie en Planning', nog zo eentje. Ik weet, ik kan soms verschrikkelijk zijn, maar vergeleken bij een x-aantal jaar geleden, zou je me nu rustig een slonzige flierefluiter kunnen noemen. En dan nog .... (Verzuchting).

 Het de afgelopen weken bij benoemen, tonen, vriendelijk verzoeken en begeleidende uitleg gelaten. Resultaat: mocht er van verandrng sprake zijn, dan is die mt het lote oog niet waarneemnaar! Dat gaat dus niet werken. Dat gaat bij het handje nemen worden. Regelmatig met de neus op de feiten drukken. En gaat dat alsnog niet in de buurt van een werkbaar (is absoluut vele malen minder dan het gewenste) resultaat komen, dan zal helaas aan den lijve ondervonden moeten worden wat verbaal niet wil overkomen. De 'kop-tegen-de-muur'-methode.

 Wat je niet allemaal moet doen om een beetje functionerend samenleven bij elkaar geschroefd te krijgen. Ik voel me meer personal trainer dan partner. En nog opletten ook, dan je niks opdringt, wat enkel voortkomt uit je eigen malotig gedrag. Enkel de meest basale, simpele dingen, die voorkomen, dat je de hele tijd naar de ander loopt te zoeken, afspraken op het laatste moment moeten veranderen of eindeloos zit te wachten op wat allang gebeurd had kunnen zijn. Het huishouden kot daarna pas.

Ommezwaai

 .... een plek, een huis, een leven ....

 Je moet het jezelf eigen maken, het wordt je niet aangedragen. En dat geldt niet alleen voor mij en de overgang van de Franse ruimte en vrijheid naar het Roemeense samenleven in een dorp maar ook voor de verplaatsing van je leven binnen hetzelfde dorp, zelfs als de te overbruggen afstand maar elf huisnummers betreft.

 Het heeft er trouwens alle schijn van, dat het makkelijker is om dik 2000 km en compleet andere levens te overbruggen, dan een kleine kilometer zonder speciaal grote veranderingen in je leven. Het zijn subtiele maar blijkbaar diep ingrijpende veranderingen. Kamers, die tientallen jaren zijn volgebouwd, moeten nu ontruimt. Schoenen, kleren, souveniers en nooit gebruikte handigheden.

Selectie is onvermijdelijk. Selectie èn 'afstand nemen van ' cq wegpleuren. Het proces, waar ik maanden mee bezig ben geweest. Veel langer dan ik me bedacht had. Ok, mijn huis was groter. Het waren zelfs meerdere huizen. Maar wat hier in 3 kamers staat opgestapeld zou best nog wel eens meer kunnen zijn dan mijn zooi uit het 15 kamers tellende herenhuis. En dan hebben we het nogniet over de emotionele onduidelijkheden gehad. We gaan het zien .... mag ik hopen

Zwart

 ..... een spoor van bloemen siert zijn laatste tocht ....

 De overledene is begraven. Tegen het middenuur arriveren de mensen uit het dorp. De heren in het net, de dames in het zwart. De bloemenkransen zijn al eerder gebracht en hangen in de oprit van het huis. Ceremonie aan huis. Vertrek gemist. Ramen wagenwijd open na vertrek. Na de begrafenis keren de mensen terug voor een maaltijd. Een maaltijd, die in dit geval in eigen beheer is klaargemaakt en wordt geserveerd in het buurthuis. Er wordt een speciaal brood uitgedeeld aan hen die erbij waren. De vrouw van de overledene wordt omringd door een 15-tal vrouwen uit het dorp. Sociale controle in de goede betekenis van het woord.

 De priesters komen als laatsten aan voor de maaltijd. De bloemen zijn inmiddels platgereden door het alledaagse autoverkeer. De maaltijd gaat door tot in de avond. De kring zal steeds kleiner en kleiner worden. De gemoederen meer en meer beschonken. Morgen gaan de zwarte kleren weer in de kast behalve voor de directe naasten van de overledene. Afhankelijk van je positie loop je zes weken, zes maanden of een jaar in het zwart. als vrouw zijnde dan wel te verstaan. Sommige vrouwen komen  nooit meer uit het zwart. Is tegen de tijd, dat begrafenissen je voornaamste sociale bezigheid zijn, misschien wel ze makkelijk ook.

Ordnung

 De nachten worden de beter, de ochtenden aarzelend vroeger en de avonden gelukkig later. Nog ff en het begint erop te lijken. Op wat? Op een leven waarin de tijd gebruikt wordt waarvoor ie bedoeld is, al is dat niks doen. Niet steeds dat wachten tot de dingen echt niet niet meer kunnen. En voortstruikelen van de ene activiteit in de andere zonder enige vorm van planning of struktuur. Ja, ik hamer door tot iets van resultaat verschijnt, waarop voortgebouwd kan worden.

 Al dat "Last minute"-gedoe is misschien leuk om je vrije tijd mee te vullen. Iets waar je makkelijk nog wat vraagtekens bij kunt zetten. Maar met de rest, het huishouden voorop werkt dat gewoon niet. En ik ga niet buurman's gek worden en een dergelijk bestaan faciliteren als achtervang. Als je kiest voor een leven met z'n tweeën en daarnaast de zorg voor derden en een soort boerenbedrijf op je neemt, heb je simpelweg wat harder dan normaal te werken. Zeker als je daarbij ook een baan in het onderwijs hebt.

 Nee, ik ben niet zo gek, maar wel gek genoeg om met zo iemand mijn leven te (willen) delen. Moet kunnen! Kan zeker weten! Maar dan wel graag enige ordening in te doene zaken. Please?!!

Aanloop

Bankzaken voorlopig weer op orde en geregeld. Nu mijn aandacht switchen naar constructievere activiteiten met een blijvender resultaat: Bijv. de badkamer. Maar ook de boiler in de keuken en andere waslijstelementen. Nog veertien dagen terughoudendheid en dan mag de rem beetje bij beeetje van mijn beperkingen. Zal dan niet direct met de kettingzaag het winterhout te lijf gaan en aansluitend al helemaal niet de boel klein hakken, maar klussen in huis moet dan weer kunnen. Ik popel.

Schoonheid

 Voor het eerst sinds dagen weer erop uit met de honden. Met de oude garde een deel de heuvels in. Langzaam stijgend, merk ik dat de schoonheid van het landschap mijn ogen streelt. De lappendeken in eindeloos varierend groen. De smaak aan mijn omgeving duidelijk ff kwijt geweest. Daar zijn dus geen levensschokkende gebeurtenissen voor nodig. Kwestie van te druk zijn met de verkeerde of in elk geval andere zaken en je zoets als het genieten van je leefomgeving schiet erbij in. Zonde.

Rommeltje

 Rommelige dag wederom. Voorlopig nog geen grip op mijn nieuwe bestaan. Dan heb je al gauw het idee, dat je geleefd wordt. Maar dat geeft ook niet het juist beeld. Het is deels je 'laten leven' en voor een veel groter deel achter de feiten aan lopen, nou zeg maar hollen. En dat als een kip zonder kop.

 Van het bakken van rabarbertaart, obv een recept dat wenig meer bevatte dan de ingrediënten, naar het verplaatsen van oude dakpannen, dan door op een redelijk zinloze paddenstoelenzoektocht en via wat burengetreiter over de verplaatste dakpannen, een pizza buiten buiten de deur en een condeleance-bezoek in mijn bed geploft. Ik kan niet zeggen, dat ik niks gedaan heb, maar veel meer resultaat dan te vroeg met een te laat gevuld maag in bed belanden, heeft het niet opgeleverd. Dat moet beter. Dat kan beter. Werk aan de winkel!

 Dat wordt weer teugels straktrekken en de zweep erover om in de lokale begripskaders te blijven. Dwars tegen het volledig ongestruktureerde zooitje in. Niet dat ik me illusies maak omtrent het realiseren van een vlekkeloos lopende organisatie rond noodzakelijke werkzaamheden, die verricht moeten worden door derden. Je hebt meer kans van slagen om een koe met mes en vork te laten eten. Ik beperk me wijselijk tot mijn eigen leventje en het niet laten meeslepen daarvan in de algehele chaos. Dat gaat me al meer kosten dan me lief is. Gelukkig alleen maar energie.

Gezwam

 Andere wereld. Niet alleen de taal, de dorpen, de gewoontes en de gebruiken zijn anders, ook de bossen. Beukenbossen zijn is niets te vergelijken met de Kastanjehakhoutbossen in de Limousin. Origineel of aangeplant zou ik niet weten. Naast de Kastanjes, die ooit door de Romeinen in de Limousin terecht zijn gekomen, heb je er ook veel naaldhoutaanplant. Beide dus weinig natuurlijk en of de Eik dat wel was, ben ik nooit achter kunnen komen. De indruk hier is redelijk orgineel en anders wel aardig oud.

 Een beukenbos is een open, tamelijk kaal bos waar weinig anders groeit dan beukopslag en wat gras en dergelijke, daar waar door een gat in het bladerdek iets meer licht tot op de grond weet door te dringen. Je schijnt er cantharellen te kunnen vinden. Het zou best kunnen. Helaas staan er geen richtingaanwijzers. Wij hebben ze niet gevonden. Zelfs geen spoor ervan. Verkeerd moment? Verkeerde plek? Zekerheid heb je zelfs na jarenlange ervaring niet, laat staan, als je voor die ene keer het bos ingaat. Daarvoor heerlijk gelopen. Het is een aangename omgeving, die helaas als de hele verdere rest van het landschap ontsiert wordt door rondslingerend vuilnis, mn plastic flessen. De cantharellen kopen we vrijdag of zaterdag wel op de markt van de mensen, die ze wel weten te vinden.