Feest!!!

 Het feest is begonnen. De zaal is bijna gevuld. Hoeveel mensen zullen het zijn? Zeker iets van 250, de meesten gezeten aan grote ronde tafels van 12 personen. Blinkend glaswerk, hoge kandelaars met verse bloemen, een paar draaiende disco-ballen waar warmgele spots op zijn gericht en iedere tafel zijn eigen kelner.

 Bij binnenkomst Prosecco en aan tafel over op de sterke drank. De Roemenen beginnen met digesteren. En na de eerste gang willen ze koffie .... rare lui, soms. Het eten is niet verkeerd, al zou ik voor kleinere porties kiezen en voor meer smaak/smaken gaan.

 De muziek is een combi van een plaatjesdraaier en een live-band met een zangeres, die het meer van haar enthousiasme moet hebben dan van haar stem. Gelukkig vnl. internationale muziek en vooralsnog geen voorheersing van Roemeense Volksmuziek. Zal in de loop van de avond wel veranderen. Zien hoelang we het gaan volhouden. Ik heb genoeg te vieren en ga dat uitgebereid doen, maar of ik het de hele nacht, die dit ongetwijfeld gaat duren, ga volhouden, lijkt me stug.

Dieptepunt

 Bam!! Niet vergeten, hoe zou ik kunnen, maar hanteerbaar weggezakt. Ineens zijn de vier beroerdste dagen van 2015 weer terug in mijn spotlights. Bezig met het bijwerken van mijn aantekeningen (mens moet wat op oudjaarsdag!) is daar de dood van Manneke en Vrouwke. Zoveel mndn later merk je, dat je het vooral weggestopt ipv verwerkt hebt. Het was een gevaarlijk moment en blijkbaar zijn in allerijl zekeringen ingesteld, wallen opgeworpen en is op redelijke onbewuste wijze voorkomen, dat ik onderuit zou gaan.

 Ik herinner me, dat de nasleep me meeviel. Daar echter verder geen aandacht aan besteedt. Dat 'afhandelen en doorgaan' is de vlucht vooruit geweest, die me een stevig dal heeft bespaard. Dat ik de aantekeningen zolang heb laten liggen, kun je best een vorm van ontkennen noemen. Ook zonder dat je precies weet, waarom je de boel zoveel langer voor je uit schuift dan 'normaal' gesproken gebeurd zou zijn.

 Het gebeuren heeft ook tot gevolg gehad, dat voorlopig geen nieuwe honden in mijn leven zijn gekomen en als, dan geen jonkies. De klap is harder aangekomen, dan ik op het moment zelf heb willen weten. Ze zijn er in feite nog steeds. Lopen alleen niet meer rond.

Inventariseren

 Aangekomen op 1 april (mooie datum!) vertoef ik nu 9 mndn in het Roemeense. Een aardig symbolisch aantal. Een verandering, die afgezien van een paar praktische tegenslagen, aardig soepel is verlopen. Tegenslagen, die met vlottere helderheid rondom de verkoop bovendien niet nodig waren geweest. Ook geen moment gevreesd, dat die overgang problemen zou geven. Ik heb me altijd snel tbuis gevoeld op andere plekken, zolang ik maar een beetje de ruimte krijg om mijn gang te gaan. De roemruchte 'eigen plek' is in deze de belangrijkste onderscheidende factor. Dat was en is nog steeds behelpen, maar het vooruitzicht, dat die plek er zal komen heeft de afgelopen mndn een hoop bobbels glad gestreken dan wel hanteerbaar gemaakt.

 Na de definitieve switch in 2015 zal het leven zijn uiteindelijke vorm ergens in 2016 krijgen. Niet zozeer een spannend jaar dus, zoals 2015 wel was, maar meer een jaar waarin een hoop puntjes op de betreffende 'i's gezet gaan worden. Een jaar waarin we de economie nog een kleine boost geven, voordat we in de gewenste banen en rustigere vaarwaters terecht zullen komen. Maar nu loop ik ver voor de fanfare uit. Dat gaan we zien en ondervinden als het zover is. Ergens na het komende jaar.

Sportief

  Zou ik het iedere dag weten te waarderen? Deur uit, lift in, lift uit, zwembad in. Geen idee, maar voor het moment was het erg aangenaam. Rustig ook. Behalve dat nauwelijks anderen aanwezig waren, was geen kind te bekennen. Een verademing tov het ontbijt.

 Wat meer sportachtige activiteit zou in het komende jaar geen kwaad kunnen. Ik ga er geen voornemen van maken. Ik registreer het. Lijkt me voor het moment voldoende. Men heeft het vaak wel over het feit, dat bewegen voldoende is, en dat doe ik meer dan genoeg, maar dat tikkeltje extra inspanning met een vleugje prestatiedrang geeft gewoon meer voldoening. Misschien is het alleen, omdat je je er toe moet aanzetten, maar maakt niet uit.

 Niet dat ik me vanochtend gelijk uit de naad heb gewerkt in het water. Overdrijven is een activiteit, die ik voor andere vlakken bewaar. Maar zou ik er vaker in liggen, zou ik gegarandeerd baantjes gaan trekken en er iedere keer meer willen aftikken om met voldoening op de kant te kunnen stappen.

Achterom

Min 12. De winter slaat toe op de valreep van het jaar. Prachtige ochtend. Zon. Strak blauw. Nog een beetje wit van de sneeuw van gisteren. Da's buiten. Binnen weer voor een gesloten deur gestaan en vervolgens afgedaald naar de wat eerder op een kindercrèche lijkt dan op een ontbijtzaal. Maar laat ik me vandaag met andere zaken bezighouden dan het verzamelen van minpuntjes.

 De laatste dag van het jaar. Na vandaag kan 2015 in de boeken, als het jaar waarin de Franse droom eindelijk kon worden afgesloten. Over droom gesproken. Ik heb er vannacht over gedroomd. Over de overdracht en dat weer overdrachtelijk, want natuurlijk niet concreet mbt LpM. Het ging wel met dezelfde dames en het overdragen van mij aan hen. Maar nu betrof het een hangaar vol met door dekens afgedekte spullen. En d'r was meer, maar dat is alweer in de nevelen verdwenen.

 Het jaar van de overdracht dus. Zestien jaar na de aanschaf en het eerste seizoen vol verwachting en blakend van enthousiasme. Veertien jaar na het ineenstorten van de Twin towers en de weerslag ervan op onze bezettingsgraad. Negen jaar na het laatste volledige en serieus gedraaide seizoen. Acht jaar na de dood van Yoland. Vijf jaar na het afronden van de juridische toestanden agv Yoland overhaaste poging de boel verkocht te krijgen. Drie jaar nadat mijn blik definitief oostwaarts ging. En bijna een jaar nadat ik Frankrijk voorgoed achter me heb gelaten als land van mijn toekomst. Een beladen jaar 2015.

Doods

 De dood dendert weer prominent door mijn gedachten. Wordt dat het thema van 2016?? Mag hopen van niet. Zou echter niet weten, hoe ik deze ongewenste opdringerigheid kan ontzenuwen. Misschien is het ook maar tijdelijk, een oprisping vanwege de ruimte, die de verkoop onverwachts toch heeft gegeven.

 Kaarten moeten weer geschud. Perspectief opnieuw ingevuld. Geloof terugkeren. Ondanks dat alles in feite in de steigers stond, is de finale realisatie van de verkoop toch een beetje een gat gebleken. En ik hang een beetje op de rand. Al die haast krampachtig in stand gehouden slagen om de arm hebben bij hun verdwijnen een leegte achtergelaten, waar ik niet direct opvulling voor heb. Misschien sowieso wel niet en moet die overbodig geworden ruimte gewoon slijten of krimpen of weet ik wat en hoe en verdwijnt dan ook de redelijk zinloze preoccupatie met de eindigheid van het leven. Dat lijkt me een prettigere vooruitzicht voor het komende jaar dan voortslepend geworstel met het onvermijdbare.

 Neemt niet weg, dat een van de angsten/drijfveren in de afgelopen jaren is geweest of ik tijd genoeg zal hebben/krijgen om nog een keer opnieuw te beginnen. Zo zag ik dat. En dat gaat nu naadloos over in de vrees of hoop mbt de hoeveelheid jaren 'die me nog gegund zullen zijn'. Klinkt zwaarder, dan ik het per saldo hanteer. Het is vooral een irritante verstoring van de mogelijkheid om onbekommerd te kunnen genieten van wat is en zou kunnen.

Grappig

 Voor mij hoeft het glaswerk niet van kristal, het porcelein van doorzichtige kwaliteit en het bestek van zilver te zijn. Maar als je je als een topklasse restaurant wilt presenteren van een 4 of 5 sterren hotel kun je het niet maken om (goedkoop) bestek van IKEA op tafel te hebben liggen. Ook in Roemenië niet. Foutje nummero zoveel. Kan die kritische kant niet ff uitgeschakeld worden??

Herrie

 Jammergenoeg moeten ontbijten met de rest van de meute. Op zich niet zo'n punt, alhoewel ik rust aan mijn kop in de ochtend erg weet te waarderen, maar er waren bovendien veel, te veel kinderen. Volgend jaar ergens waar kroost verboden is of tenminste niet wordt gestimuleerd? Zal vast niet mogen.

 Het ergste was, dat achteraf bleek, dat het niet nodig was geweest. Maar als de deur afgesloten is, kan het niet echt verbazen, dat iemand komt ontbijten. toch? Morgen beter. Hoop ik. Dan smaakt de koffie me nog beter dan ie vanochtend al deed.

Hitte

 Luxe heeft ook nadelen is vannacht gebleken. De kamertemperatuur was van dien aard (26+ °C) dat het me in feite onmogelijk werd gemaakt om van het heerlijke bed te genieten. Nu heb ik me wel voorgenomen, dat ik niet meer ga slapen in kamers, waar het water naast mijn bed bevriest, maar dit is het andere uiterste.

 De airco op 'koelen' zetten, was helaas geen alternatief vanwege het lawaai, waar dat mee gepaard ging en de kinderbeveiliging van de balkondeur was me voor het moment van de dag te ingewikkeld om te ontkoppelen. Zomerse temperaturen dus, terwijl het buiten vroor en sneeuwde. De kleine ongemakken van overmatig goede zorgen.

Ontnuchtering

 In feite is het verschil tussen mensen in het algemeen en gevangenen 'on death row' marginaal: men is beide ter dood veroordeeld en wacht tevergeefs op gratie.

(On)bestendig

 Moeheid en tussen de bedrijven door momenten van intense ontspanning. De naweeën van het verkoopproces van LpM? Het besef, dat ik me niet steeds weer hoef af te vragen of alles werkelijk goed gaat/zal gaan? Geen getob meer idvv "indien - dan"? Geen hete adem in mijn nek van rap verdampende banksaldi. Een hoop drukte minder in mijn hoofd zonder dat ik al achterover durf te leunen.

 Zorgenloos durf ik mijn bestaan niet te bestempellen, maar in de laatste 12 dagen zijn een hoop beslommeringen van mijn bordje verdwenen. Ruimte, die vooralsnog niet ingevuld is. Of dat voorzichtigheid dan wel genieten is, weet ik zo ff niet. Ik had het me überhaupt anders voorgesteld. Meer iets van "Mooi, bedankt, doeii, en verder met mijn leven". Zo werkt het dus niet. Hoe dan wel, is een vraag, waar ik vooralsnog het antwoord op schuldig moet blijven.

 De verdwenen perikelen rond de steeds weer verschuivende verkoopdeadline worden nu overgenomen door de afbouwactiviteiten van het huis. Iets minder "Als - dan", maar weer het voor me uitschuiven van het moment, waarop ik mag gaan genieten. Als ik niet uitkijk, tenminste, vrees ik.  Daar moet ik van af zien te komen. Die eigen plek heeft zijn onbetaalbare waarde, dat klopt, maar het is allemaal zo dichtbij en hangt nergens verder van af dan van het doen van de klussen, dat ik ze in feite als gedaan zou moeten kunnen beschouwen. Èn me dus met een gerust hart aan het genieten zou moeten kunnen overgeven. Werkt niet zo. Nee, ook dat niet.

Onverwachts

Mij is duidelijk, dat het om beheersbaarheid gaat. Wil daar zelfs enig begrip voor aan de dag leggen, maar dat neemt niet weg, dat het volpension-idee afbreuk doet aan mijn hotelbeleving. Had ik me vooraf niet bedacht. Dat het eten op die manier gedegradeerd wordt tot veredeld kantinevoer, is nieteens het ergste. Ik heb slechtere kantines meegemaakt. Waar het voor mij misgaat, is het ontbreken van de keuze-mogelijkheid. Het kunnen kiezen binnen de kaders van de menukaart, waar je op dat moment het meeste zin in hebt. Jammer, maar dat weten we dan ook weer.

Party

 Feest op oudjaarsavond, feest op nieuwjaarsavond. Je kunt van de Roemenen een hoop denken, maar in feestvieren zijn ze beter dan Nederlanders of Fransen. Iedere gelegenheid wordt aangegrepen om grootste te vieren. Geboorte, doop, verjaardag, eindexamen, trouwen en in zekere mate ook het verscheiden. Een hoop genodigden, die vaak in feite het feest betalen, eten, drinken, muziek, dansen en als het ff kan geen gezeur over sluitingstijden, maar stug door tot de volgende ochtend. Het gaat een aanslag op mijn conditie worden. Van 2015 naar 2016 wordt 'werken'.

Noden

 Het is al een keer de revue gepasseerd, volgens mij, maar het is een wonderlijk gegeven, dat vanzelfsprekendheden bij voldoende lang gemis over kunnen gaan in luxe. Èn dat je van al de bedenkbare bijzonderheden de meest simpele en basale, bijna banale zaken het meest mist: de plee, de douche en het bed.

 Natuurlijk is er meer. Dingen als 'ruimte', gereedschaphok, garage, etc. Maar dat is toch -letterlijk- meer een ver-van-mijn-bed show. Daar loopt je niet iedere dag tegen aan. Niet dat ik het daarom zal laten zitten. Nee, ook daar wordt aan gewerkt, maar het gemis werkt gewoon anders.

Verwennerij

 Hotel, en dan van het wat pretentieuzere soort. Aparte verdieping voor de wat grotere kamers. Ontbijten los van de massa. En een riedel extra's waar we in de komende paar dagen nauwelijks aan toe zullen komen. O&N rondom verzorgd. Dat had ik mezelf beloofd, als de verkoop in 2015 gerealiseerd zou worden. Een belofte, die met moeite en slechts op de valreep kon worden ingelost.

 Belangrijker is de ruime èn vooral vrij toegankelijke badkamer, het grote bed zonder antieke springveren en doorgelegen vulling en het ontbreken van een oude moeder, die te pas en te onpas de aandacht voor haar opeist. Alleen met z'n tweeën in 'normale' omstandigheden. Een waar genot!!

Werkverschaffing

 Het eerste plaagstootje met winterse kou zit eraan te komen. Nog steeds geen -20º maar serieus genoeg voor het een en ander aan extra werk, voordat we de deur achter ons dicht kunnen trekken om een verzorgd en vooral onbezorgd O&N te gaan vieren. De kelderdeur stond al op het programma, maar nu moet ook iets met de afsluiting van het gebouwtje waar de waterleiding omhoog komt èn weer in de grond verdwijnt. Rare constructie, maar dat heeft met het toekomstig gebruik van het gebouwtje te maken. Logeergasten willen straks vast kunnen douchen en ik heb geen zin in allerlei geregel en gedoe door mijn slaapkamer heen. Maar dat is terzijde en verder voor later.

 Kortom in de benen dus, was het eerste dat vanochtend door mijn hoofd schoot. Eenmaal buiten moest het gebruik van de benen met voorzichtigheid toegepast worden. Ijzel. Niet zo dik dat alles duidelijk bedekt was met een laagje glashelder ijs, maar het asfalt was één grote glijbaan. Een wat onvoorzichtige kip schoof voor mijn neus op d'r gat van de ene naar de andere kant van de weg. Een plofkip, maar dan anders.

Zoekwerk

 Vandaag gewoon op de nieuwe plek gekookt, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Is het niet, maar hoewel je dat eigenlijk best weet, realiseer je het je pas, als je de routines ineens omgooit. Stom, maar waar, geen moment bij de consequenties stilgestaan. Nu raken die me ook slechts zijdelings, maar toch.

 In de aanloop naar de Kerst zijn de koelkasten dusdanig gevuld, dat we rustig nog een week uit de kasten kunnen putten. Betekent, dat ik kook, wij in 13 ipv in 24 zijn en moeders dien ten gevolge zonder (warm) eten zit. Niet helemaal de bedoeling. En niet alleen ik realiseer me dat nu pas. Toch is dat, wat de regel zal gaan worden.

 Het ouwe mens kan zonder problemen een paar keer per week aanschuiven, maar ik hoef haar niet dag in, dag uit aan mijn tafel te hebben. Klinkt beroerder dan bedoeld, maar is wel een feit. Zo had ik ook geen behoefte haar op de tweede kerstdag aan tafel te hebben met andere mensen, die we uitgenodigd hadden.

 Dat ze zijdelings meefietst met/in ons leven, heeft alles te maken met afspraken tussen moeder en dochter. Afspraken, die ik geaccepteerd heb, maar daarmee niet mijn pakkie an zijn geworden. Mariana's moeder is Mariana's probleem. Ik wil daarin best af en toe meehelpen, maar het absoluut niet overnemen. Ik ben soms best goed, maar niet gek.

Soppig

 Niks beters om je je huis eigen te maken, dan om een uit de klauwen gelopen afwas te doen. Heerlijk over het aanrecht hangen. Cd in de keukeninstallatie. De vuile zooi verzamelen en het schone spul wegzetten. In dat kader vandaag ook de vaatwasser voor het eerst aangeslingerd. Behalve de hoeveelheid chemische zooi, die je erin moet mikken, stond ik versteld van de looptijd van een wascyclus. Ik snap, dat het geen professionele vaatwasser is, die de klus in een paar minuten weet te klaren, maar krap an 3 uur voor een vaat? Dit ding is bij deze de grootste miskoop in het nieuwe huis. Drie uur .... ?? !! En had ik alles met dat apparaat willen doen, had ie toch zeker drie keer moeten draaien. Negen uur, dus! Dan kun je toch beter gewoon het teiltje in de gootsteen schuiven en alles door de handjes laten gaan.

 Ik had het bestek, de glazen, het overschot aan borden, de pannen, het aanrecht èn het fornuis gedaan toen de vaatwasser nog steeds een blauw lichtje op de vloer scheen. Ja, voor de vaatwasser-o-beten, dat betekent, dat het machine nog loopt.

 Als je een hekel aan de afwas hebt, neem je dit soort ongein natuurlijk voor lief. Je kunt namelijk 'lekker' andere dingen doen in die tijd. Nonsens. Je bent bezig in de keuken en wat niet in het machien zit, staat je in de weg. Glazen, pannen en bestek is sowieso niet aan een vaatwasser besteed, tenzij je van geëtst glaswerk houd, je pannen voor-afwast en het bestek als de sodemieter uit het ding haalt om af te drogen cq op te wrijven, als ie z'n werk heeft gedaan. Niet mijn keuze, dus, maar dat was misschien al duidelijk.

Eigens

 De Kerst voorbij, al schijnt men er hier een derde kerstdag op na te houden. Bovendien is het gewoon zondag. Maar hoe het ook zij .... voor het eerst sinds afgelopen dinsdag een paar ochtenduren voor mezelf en daar ben ik aan toe ook. Ff naar Agnita en met niks anders bezig zijn dan het internet en mijn eigen gedachten- en belevingswereld.

 Van de drie nog te realiseren huiselijke elementen (plee, bed en internet) zal het digitale contact met de buitenwereld waarschijnlijk het langst duren, voordat het gerealiseerd zal zijn. Aan de hoeveelheid werk zal het niet liggen. Het is de onduidelijkheid, die me voorlopig afgehouden heeft van het maken van keuzes. Misschien gaat het nu snel(ler). Beduidend minder aan mijn kop tenslotte. Maar niet nu, na 2 januari.

 Nu de Kerst opruimen, morgen de kelderdeur op-/inhangen en dinsdag er opuit. Een paar dagen bed, douche en bediening. Zien hoe hier O&N gevierd wordt. Als ik goed begrepen heb wordt het een combinatie van Nederlandse (vuurwerk) en Franse (uitgebreide maaltijd) gewoonten. Ik ga het zien.

Tweeds

 O o o-o o, die dagen hebben we ook weer gehad. Geen ouderwetse Kerstdagen, maar gewoon gezellige dagen. Druk, maar niet verkeerd. Veel tijd kunnen besteden aan het vinden van de routines in de keuken. Nieteens zo vaak misgegrepen, maar niet alle dingen liggen al op de voor het keukenwerk meest praktische plekken. Het is niet aan te raden, maar het koken zou je blindelings moeten kunnen doen. Iets wat mn gisteren menig zoektocht tot gevolgd gehad zou hebben.

 Vandaag was eigenlijk de generale repetitie voor gisteren. Die ging dan ook van een leien dakje, incl. kleine aanpassingen op het laatste moment. Waar het gisteren soms zoeken was, naar wat je wist, dat in je vingers zat, overheerste vandaag een gevoel van oudbekende alertheid. De keuze van hoeveelheden, het in de gaten houden van meerdere kookplekken in actie en ook de attentie voor wat op het fornuis stond of in de oven lag, terwijl ik aan tafel mijn eigen gerechten meegenoot.

 Twee heerlijke dagen in de keuken en prettig gezelschap aan tafel. Dat er zo meerdere mogen volgen en niet alleen in 2016!!

Tafelgewoontes

 Roemenië. Kerst. Cadeau's. Koken.

 Een mix van momenten, die ik liever niet gecombineerd had gezien, maar je kunt niet alles hebben. Ik heb al zoveel en krijg de komende tijd nog meer (mijn zin). Dus een kerstmaaltijd met z'n vieren. Twee oude besjes, die je met Kerst niet aan henzelf overgeleverd laat zijn, als jezelf voor het eerst in mndn, voor het eerst sinds Frankrijk weer een keer achter het fornuis kruipt.

 Eten voor de gezelligheid en het genieten van de gerechten zal ik de oudjes niet meer geleerd krijgen. Ook niet, dat je tijd vrij maakt om te eten, ipv te eten als je tijd hebt. Andere tijden en vooral een ander leven. Na iedere gang wilden de oudjes opstappen en kregen iedere keer weer te horen, dat het nog niet zover was. Ook 'al die borden' en 'al dat bestek' snapten ze niet. Een vork en een bord was meer dan genoeg.

 Desalniettemin was het een aangename middag en had ik ruimschoots de tijd om mijn weg te vinden in de keuken. Slowcooker uitgeprobeerd, een van de ovens idem en natuurlijk de ijsmachine. Ze zullen opgelucht zijn geweest, toen ze tegen vieren eindelijk echt konden/mochten opstappen.

Klussen?

 De bedoeling was het om een paar lampen op te hangen dan wel te vervangen. Een belofte van een paar dagen geleden. Met meer dan één man in huis leek het me een wat vreemde vraag, maar hoewel hier menigeen zo ongeveer alles zelf doet, zijn er dus ook exemplaren met chronisch linkse handen. Dus beladen met het waarschijnlijk noodzakelijke gereedschap stond ik net na eenen voor de deur.

 Direct bij binnenkomst werd me duidelijk gemaakt, dat men anders had besloten. Die lampen zouden in eigen beheer regeld worden. Niet dat ik nu kon omkeren en weggaan. Nee, men zat aan tafel en ik moest iets drinken. Grappa, wijn, koffie. Op Roemeense wijze kreeg ik van alles iets. Daarnaast olijven, zoute visjes èn meerdere soorten taart. Tenslotte had ik ook aan de Parmezaanse kaas gemoeten, als het aan hen had gelegen, maar zo alles door elkaar is werkelijk niet aan mij besteed.

 De vrouw des huizes was al aardig 'in de olie' en had moeite om van mij af te blijven. Manlief en zoon keken daar niet raar van op. Zal dus wel 'normaal' gedrag zijn, als ze eens slok teveel genuttigd heeft. Een Roemeense vrouw, een Italiaanse echtgenoot, een zoon die een beetje Engels beheerste en glazen, die bijgevuld werden, voordat ze leeg waren. Niet ongezellig, maar met het oog op de komende dagen de verkeerde planning.

Voorbereiding

 Een prachtige dag. Strak blauwe lucht. De temperatuur nog steeds slechts rondom het vriespunt. Om acht uur 's ochtends al zingende kinderen aan de poort. Ze trekken in groepjes van minimaal twee, maar soms ook met z'n vijven van huis naar huis, roepen iets over of ze zingen mogen en willen, als je het toestaat, daar iets voor terugzien. Liefst geld, maar wij hadden gisteren iets met chocola geregeld en een berg manderijnen. Tegen de verwachting in trotseerden ze mijn honden. Waarschijnlijk omdat die niet aansloegen, zoals hier elke andere hond achter een poort wel doet, als je de poort opent.

 Tussen de zingende kinderen door een smerig huis aan de kant gewerkt en begonnen met koken. Een kip, die een paar uur geleden nog enthousiast uit het nachthok kwam, ging als eerst in de pan voor de soep.

 Veel meer was er eigenlijk niet te doen qua koken. In principe zou morgenochtend tijd genoeg moet zijn, voor wat ik van plan ben. En zo vast omlijnd is dat laatste geeneens.

Gesmeerd

 Een drukke, rommelige en lange dag achter de rug. De ene auto netjes bijgewerkt en afgesteld opgehaald en de andere auto weggebracht, omdat de boordcomputer iets neuzelde over tekort aan vloeistof in het circuit van het roetfilter. Waar is de tijd gebleven, dat je met een schroevendraaier en een waterpomptang je vierwieler kon onderhouden??

 In Sibiu op z'n Amerikaans de taken aangepakt. De een de ene kant op en de ander de andere kant op. Twee uur om betere scharnieren voor de kelderdeur te vinden, taart op te halen, wijn te bezorgen en iets extra's te regelen voor het verblijf met Oud&Nieuw. Ondertussen kon gezocht worden naar een kerstcadeau voor Mariana's moeder, die met Kerst mijn kookkunsten komt beoordelen.

 Elkaar rond eenen getroffen voor de lunch en vervolgens samen verder gezocht naar wat op de lijst stond. Gelukkig kon ik de C5 tegen vijven terug krijgen. Inmiddels was de andere auto al redelijk volgestouwd en was extra bagageruimte geen overbodige luxe om de beide boodschappenkarren in te legen.

 Niet dat beide karren vol waren. De gemiddelde supermarkt is nou eenmaal verkeerd om ingericht, zodat je aan het eind van je doortocht, als je kar al redelijk gevuld is, in het gedeelte komt met de zware spullen, mn flessen. Normaal kun je dan volstaan met wat schuiven en stapelen, maar dat zat er nu niet in. Dus allebei met een kar naar de kassa en na een gemiddeld Roemeens maandsalaris afgerekend te hebben kon het dorpwaarts.

Aards

 Kom op, iets vrolijkers graag. Er gebeurt meer dan het gezeur van onwelkome gedachten. Tussen al het pessimistische gedenk gistermiddag bezig geweest met de deur voor de wijnkelder. Een tijdelijke deur, maar dat zou nog weleens een wat langere tijdelijkheid kunnen worden, dus niet ff een plaat erin rammen, maar iets passends proberen te maken met schanieren, etc. Leuk werk, al vraagt het verlijmen van de planken meer geduld, dan me op het moment lief is. Maar volgens mij gaat het goed. Vandaag afmaken en dan de verdere rest doorschuiven naar het nieuwe jaar en de voorbereidingen voor de feestelijkheden naar de eerste plaats rukken.

 Benieuwd of ik alles kan krijgen, wat ik nodig heb, voor wat ik van plan ben. Èn, wat belangrijker is, dat ik niet de keukenroutine ben kwijt geraakt in de bijna negen mndn, dat ik hier nauwelijks met koken bezig ben geweest. Negen mndn!! Geen grootste dingen dus. Geen overdadige, maar wel feestelijke boodschappen. Èn donderdag en vrijdag lekker bezig in de keuken. Een heerlijk idee. Steeds meer pootjes neigen naar de grond. Een goed gevoel

Verwerking

 Het duveltje van de doodsgedachten is weer irritant aanwezig. En al is het verleden tijd, dat ik ervan in paniek raakte, het is verre van aangenaam, als alles van een zwart randje wordt voorzien, als je bij ieder plan of plannetje direct bedenkt, dat je het misschien wel niet meer gaat meemaken.

 Triggers te over. Lichamelijke pijntjes, kwalen of andersoortige fysieke verstoringen en dan benoem ik alleen de meest voor de handliggende. Eigenlijk is iedere gedachte, die de reikwIjdte van het heden overschrijdt, ermee geïnfecteerd. Het oud- en nieuw feest, de huwelijksreis, het afbouwen van het huis maar ook het koken met Kerst en de nacht, die iedere dag weer inleidt en uitgeleiden doet. En dan heb ik het nog niet over mijn humeur of stemmingen gehad.

 Het heeft natuurlijk met het moment te maken. We laten het dan ook gewoon uitrazen. Er gaat meer mis op het ogenblik. De ellende van de afgelopen mndn en ongetwijfeld ook van de jaren ervoor, barst letterlijk aan alle kanten uit mijn lijf. Ik weet inmiddels, dat zo'n jeukende uitbarsting van in blaasjes eindigende puisten in eerste instantie uitziet als insectenbeten, maar geen werk is van buitenaf. Het zijn de naweeën van opgekropte stress, waar men eufemistisch de naam van een bloem opplakt.

Jarenplan

 De eindigheid overvalt me weer. Op 5 of 10 jaar heb je op mijn leeftijd nog zoiets als een garantie. Bij 15 of 20 wordt het dubieus en meer moet je misschien niet eens willen. Maar eindig dus, erg eindig. Altijd al geweest, maar nu vervelend overzichtelijk.

Herkauwen

 Mijn stemming heeft na een hoop heen en weer gekozen voor melancholie met een neiging naar droefenis. Hoe graag ik er van af wilde, ik word er, nu het eindelijk is gebeurd, niet blij van. Opluchting, ja, maar vreugde, nee.

 Het is het ruimen van de laatste resten van een uiteen gespatte droom. Het is goed, dat het is opgeruimd, maar als ik eerlijk ben, had ik de afgelopen 8 jaar anders ingevuld willen zien.

 Het is nooit leuk, als nagestreefde doelen niet bereikt worden. Maar als behalen van het gewenste resultaat makkelijk had gekund, is de nasmaak net nog iets bitterder. Yoland's dood heeft daar weinig mee te maken gehad. Dat was een dikke streep achteraf door een wazig geworden toestand, waar de wil om er iets van te maken, al eerder uit was teruggetrokken.

 Ja, het verleden meldt zich ter plekke. Had ik kunnen bedenken. Na jaren deuren definitief willen sluiten zonder 'opruimen' is een illusie.

Uitpuffen?

 Moe. Een gevoel alsof ik twaalf uur zwaar werk achter de rug heb en gebroken van een bier geniet. En dan zonder bier, zonder zwaar werk en na alles behalve 12 uur.

Werkzaam

 Me vanochtend weer een keertje de tijd gegund om het gehannes van het oude mens gade te slaan. Wat voor lol ze beleeft aan het gedoe met de verzorging van de beesten ontgaat me helemaal. waarschijnlijk weet het mens niet beter of weet niks beters te verzinnen. Je zult je hele leven lang maar met werken en overleven bezig zijn geweest. En dat is wel haar leven geweest. Misschien niet altijd een kwestie van overleven maar dat is het zeker in de tijden van Ceausescu geweest. Voor de rest is het voornamelijk werken geweest. Zes dagen per week, het hele jaar door. Het land, de beesten, het koken en conserveren en als er tijd over was, werd die besteed aan spinnen, weven, breien, kleding maken en veel decoratief borduurwerk. En dat kunnen je doen met een 'katholiek bourgondische' inslag of met calvinistisch purisme, waar ik haar van verdenk.

 Als ik het me probeer voor te stellen, word ik moe bij het idee. Als je er middenin zit, weet je niet beter en als je dat vele tientallen jaren doet, kun je waarschijnlijk ook niet meer anders. Dan schuifel je over de modderige binnenplaats van vroeg in de morgen tot laat in de middag (nu) en strak weer tot laat in de avond. Waarschijnlijk is zij net zo verbaasd over mijn tijdsbesteding, als ik ben over de hare.

 Maar om nou kost wat kost zo door te ploeteren met een lijf, dat het langzaam maar zeker meer en meer laat afweten .... Doodgaan heeft niks aantrekkelijks, maar zo oud worden is ook geen alternatief.

Berusten

 Maandag. De eerste echte week van het nieuwe leven. De bijpassende draai is nog niet gevonden, maar het feit is daar. Ik heb me bedacht, dat ik me daar verder niet teveel mee bezig ga houden. Ik word daar enkel zenuwachtig en kribbig van. De normalisering zal de komende mndn vanzelf zijn beslag vinden, geholpen door iedere stap in de afbouw van het huis. Toch iets meer vertrouwen in het gegeven, dat zaken ook zonder mijn bemoeienis uiteindelijk wel op hun pootjes terecht zullen komen, dan ik dat tot voor een paar jaar geleden had

 Badkamer in januari. Slaapkamer een maand of wat later. Dan is het primaire leefgedeelte af. Keuken, eetkamer, slaap- en badkamer. Zelfs mijn 'werk'-kamer is dan gebruiksklaar. Alleen de rustieke, Roemeense kamer moet dan nog onder handen worden genomen en echt "Af" is een huis uiteindelijk nooit. Details tè over, die meer overleg- en beslissingsruimte kosten dan feitelijke realisatietijd. Maar ook dit einde komt in rappe schreden dichterbij en dan mag ik wel wat meer vertrouwen hebben, ik heb in deze ook een hele dikke sturende en stimulerende vinger in de pap. Een erg prettig en vertrouwd gevoel.

21ste

 Het ergste winterleed is na vandaag alweer geleden. Ok, het kan nog ff -en misschien ook wel langer- goed koud worden, maar donkerder, triester en troostelozer dan de kortste dag kan niet. Mooi moment voor een stevig aangesterkte glühwein of 'vin fiert' zoals het hier genoemd wordt. Het is lullig, dat je eigenlijk al voordat de zomer is begonnen met de voorbereidingen voor de winter aan de slag gaat, maar het is een opsteker dat het omgekeerde ook geldt.

 Nu twee mndn voor de boeg waarin niet alleen de kou zich meer zal laten gelden, dan die paar graden onder nul, die tot op heden zijn gepasseerd maar ook de dagen in rap tempo lichter worden. Een geluk, dat de kou aarzelt dit jaar, want, ondanks dat er het een en ander is gebeurd,  zijn er nog steeds wintervoorbereidingen te treffen, die ongewenste ongemakken moeten voorkomen. En dat met de feestdagen voor de boeg. Druk, druk, druk. Voornamelijk door een gebrek aan discipline en het zoeken naar de nieuwe, een kleine eeuwigheid gewenste draai, wat weer meer tijd en energie kost, dan ik had bedacht. Tegen beter weten in, maar toch. Dus maar deuren timmeren en ondertussen een Kerstmenu verzinnen en straks koken tussen het schoonmaken en opruimen door.

Landerig

 De zondag kan in je eigenste eigen omgeving al een slepende en vervelende dag zijn, maar in een geïmproviseerde eigen omgeving tikt het net iets harder aan, als je jezelf op z'n zondags voor de voeten loopt. Een vervelend en zichzelf versterkend mechanisme. Doorbreek je het niet op tijd, liefst vroeg in de ochtend, dan rest je alleen het wachten op maandag. Maandag, de enige dag in de week waarmee de zondag in een vergelijking goed weg weet te komen.

 Volgens mij gaat het niet zo goed met mezelf. Het is, dat ik het zelf bedenk, maar mijn zelfkennis durft een dergelijke conclusie wel aan. Maandag, dus. Morgen. Vandaag is vandaag geweest en morgen zien we verder. Ik ga alvast de was ophangen, hoef ik me daar morgen niet mee bezig te houden. Je zult op zondagavond je bed induiken in de wetenschap, dat je de hele volgende dag staat te soppen. Hier gebeurt dat soms nog buiten en op de knieën.

 Waar zeur ik over? Zondagen gaan zo af en toe de mist in. Soms omdat je teveel moet en soms omdat je niet weet wat je wilt. Kunnen andere dagen ook last van hebben. Hup, wegwezen. Maandag is ook een dag.

Aarzelen

Wat zou ik nou willen, behalve een bord goed hete soep?  Het is weer stroef schakelen. Misschien ben ik een ster in afsluiten, maar aan het opstarten is een hoop werkt te doen, voordat het iets soepels heeft. In meerdere opzichten is het de zoveelste keer terug naar "Af". Maar wel een "Af" waar ik naar verlangd heb en lang op heb moeten wachten. Dus, zou je denken: Hoezeee! Hallelujah! Gaan met die banaan. Mooi niet, dus.

 Het is meer een kwestie van 'lam geslagen zijn' of met stomheid, flabbergasted. Thomas ziet maar gelooft nog niet. Het heeft iets van het moment, waarop ik, neergezegen op een stuk puin, het slagveld poogde te overzien, nadat ergens in 2008 begon door te dringen, wat in de maanden daarvoor gebeurd was. Wat toen een vormloze puinmassa was, is nu een overdaad aan mogelijkheden en de noodzaak keuzes te maken. Iets waar ik nog geen, absoluut geen zin in heb. Het kind in een tot aan het plafond gevuld snoep- en speelgoedwinkel.

 'Tuurlijk wil ik die bounty, raffaello, marsepein en de puurder dan pure puur chocola. Dat zijn de oude bekenden, maar er is veel en veeeeeeeeeeeeel meer. Misschien doe ik er niks mee, maar ik wil het wel overwogen hebben.

Doordringen

 Zondag. Schoon geschrobt verder met bezinken. De werkelijkheid van de komende weken en maanden laat ik nog ff buiten staan. Gisteren ondanks alle goede voornemens te druk geweest met dingen, waar mijn hoofd helemaal niet naar stond en nog steeds niet staat. In die bovenkamer tolt nog een besef, dat vooralsnog niet de rust heeft weten te vinden om te landen. Ik wil me de tijd, die dat gaat kosten, wel geven. Ik voel niet de behoefte om blind door te stomen. Ik wil het proeven, voor ik slik. Dat vraagt enige concentratie en dat wil er maar niet inzitten.

 Korte momenten van rust poppen up in een wirwar van allerlei vormen van onrust en hebben absoluut geen overwicht. Drukke, vermoeiende nachten. Een zenuwachtig gevoel bestiert mijn lijf. De deur zou eindelijk dicht kunnen, maar dat wil nog niet zo. De omstandigheden zijn slechte verliezers.

Flut

 Als je de hele tijd iets van mensen vraagt en mensen je daarin tegemoet komen, al is het voor geld, dan doe je er goed aan, om je neus te laten zien, als je uitgenodigd wordt. We waren al zo vriendelijk geweest om de taart op te halen, maar toch. Achttien wordt je maar eenmaal, ook als je al een dochter van drie hebt. Dus, na het enigszins dubieuze gedoe met de aannemer over een offerte, die ik niet in mijn bezit had en nooit heb gehad, naar een verjaardagsfeest van iemand, waarvan de grootmoeder dagelijks de beesten verzorgt in het ouderlijk huis van Mariana. De dorpse verwikkelingen.

 Leuk en erg geslepen mens, die grootmoeder. Gewoon een vrouw van onze leeftijd. Ik heb niks met kuikens. We hebben dan ook een paar uur met haar zitten kletsen op wat het verjaardagsfeestje moest zijn van haar kleindochter. Nou ja, kletsen, ik heb me beperkt tot het proberen te snappen, wat die verzameling klanken zou kunnen betekennen. Ondertussen me verbazend over het feest.

 Om negen uur kwamen wij als eersten binnen. Om twaalf uur gingen wij als laatsten naar buiten. Behalve een oom met z'n vrouw, die mn hun dochter kwamen brengen, en een drietal vriendinnen heb ik niemand gezien. Ja, de dochter van drie. Een motorisch knap gewiekste tante. En daar bestel je dan een speciale taart voor, die voldoende was geweest voor 25 personen. Soit. Moeder in Duitsland en toekomstige echtgenoot idem, waar ze het grootste deel van de avond mee aan de mobiel heeft gehangen ... Word ik oud of was het gewoon een beetje raar?

Gat?

 Leeg. Leegte. Lege leegte. Ff helemaal niks te moeten of te willen. Onwennig, maar moet kunnen. Na de mislukte operatie-poging van de dierenarts vanochtend (Een beste man, maar dit was klunzigheid ten top) ga ik me dit weekend nergens mee bezig houden, waar ik geen zin in heb of iets van 'moeten' aan kleeft. Zou voor het moment niet eens weten, wat dat gaat betekenen. We gaan het zien dan wel ervaren.

 Ik heb zin om nr 13 Kerstklaar te maken. Opruimen en leefbaar maken binnen het kader van de onuitgepakte verhuisdozen. Een voorschot op wat de komende mndn eindelijk gerealiseerd gaat worden. Ik wil, verlang naar een eigen plek. De ene slepende zaak afgerond komt in het licht wat in de schaduw werd gehouden: het afbouwen van het huis cq realiseren van de eigen leefplek. Zin in!!

 De eerste mndn van 2016 gaan drukke mndn worden. De badkamer zal nog iets van 2-3 weken kosten. Vervolgens kunnen de glazen deuren besteld worden. In de tussentijd kan men aan de slag met het parket voor de slaapkamer, een soort mozaïk. Er moet een bed gekocht worden. Een kast. En 'natuurlijk' gordijnen, lampen en vast nog meer.

 Tussendoor kan de in-/overschrijving naar Roemenië opgestart worden, zowel voor mij als mijn beide auto's en het laatste stukje van de bruiloft worden georganiseerd: de huwelijksreis!! Maar niet nu, dus. Nu ff helemaal niks.

That's it?

Vooralsnog niks te klagen. Lijkt een beetje een trendbreuk met wat we tot voor een dag gehad hebben. Als ik het persé als zodanig wil zien, gaat het er natuurlijk ook van komen. Mij is liever als het vanzelf komt. Verrassen was nog beter geweest, maar dat zit er met zo'n aanloop in vertraagde slowmotion niet in.

 Niks 'maken' dus, gewoon laten komen, overkomen of ondergaan. Ik ga het zien, meemaken, voelen, me realiseren of ook niet. Het traject wat ik doorgegaan ben, kan niet met een sisser ondergaan in de loop van de geschiedenis. Als een proces/procedure zoveel moeite heeft gedaan voor het stempel 'Uitzonderlijk', dan laat ze ook iets leuks maken van de overgang naar het meer normale. "Wenn schon, denn schon!!"

 Ik had het bloemen willen zien regenen, maagden door de straten zien dansen, fonteinen champagne spuiten en vuurwerk het zwerk sieren in de kleuren van de regenboog. Eigenlijk valt het me tot op heden een beetje tegen. Te lauwtjes, smaak- en kraakloos, dof en grijzig. En ik haat grijs!!

Hè, hè

 De eerste dag sinds het bekende aantal jaren waarin geen energie verspild is aan verkoopgeneuzel. Het geeft nog niet het veronderstelde rustgevoel, maar de ruimte voor meer en anders is er wel degelijk.

Vervullen

 Taart opgehaald in Sibiu. Apart verhaal. Misschien doe ik dat straks of ook niet. Alles bij elkaar de vierde dag deze week, dat het in de richting van de stad gaat. Na de taart het winkelcentrum buiten de stad ingedoken. Je moet de aan rubber versleten kilometers tenslotte wel zo zinvol mogelijk besteden. En er zijn nog steeds meer dan voldoende zaken aan te schaffen en vooral uit te zoeken.

 Ik moet iets met een iPod-touch voor de badkamer en heb die nog gevonden ook. Volgende week proberen of het past in het betreffende dockingstation en of ik het exemplaar dan in zwart ipv wit kan krijgen. Dat was een zijlijn.

 De hoofdzaak was het vinden van de gewenste combinatie van gordijnen.  Glas- en overgevallen als ik me niet vergis. Het is niet mijn smaak, maar als puntje bij paaltje komt, ben ik wel weer degene, die moet kiezen. Je kunt dan wel 2, 3 of meer jurken kopen om een seizoen te vullen, maar van gordijnen doe je normaal toch maar één set. Maak er twee van. Een voor de winter en een voor de zomer, maar meer is toch niet zinvol voor de eerste 10 jaar. Toch??

Geldzaken

 Vrijdag, marktdag. Druk in het dorpse stadje. Deze week zijn ook de pensioenen en andere uitkeringen betaald. Gebeurt in Coveș ouderwets door de postbode, in cash. Zij, die geld geleend hebben om het laatste stukje maand door te komen, betalen dat terug op de 15e. Ook heeft iedereen massaal de rekeningen voor gas, water en electra betaald. Iets wat gedaan wordt via sommige pinautomaten van mn de BRD bank. Ook het internetprogramma van mijn bank heeft een apart deel voor het betalen van de (twee)maandelijkse lasten. De betreffende bedrijven zijn erin voorgeprogrammeerd.

 Druk, dus. Een kleurrijke drukte door de gemengde mensenmassa en mn de kleurrijke 'rode' zigeunerinnen en hun mannen met grote zwarte hoeden. Na voor nop op de dierenarts te hebben gewacht nu aan de koffie. Ook ik heb mijn geldzaken afgehandeld. De badmeneer heeft geld verdiend en wilde het graag in euro's uitbetaald hebben. Dus ff uitzoeken hoe dat moest. De rekening is een gecombineerde euro/lei rekening, die uit de muur alleen Lei's vrijgeeft, als je ze intern (internet) eerst gewisseld hebt. Een lokethandeling dus. Officieel heet de munt trouwens Ron, maar werkelijk niemand die dat woord gebruikt.

Fris

 De eerste ochtend van een leven zonder nasleep uit een oud bestaan. Het vorige deel kan eindelijk op de plank, nadat een dikke punt is gezet achter een epiloog, waar maar geen einde aan leek te komen. Ik hou niet van boeken, waar je het vorige deel ernaast moet heb liggen om het huidige te kunnen lezen.

 Het heeft lang, tè lang geduurd. Ik ga nu niet ineens lichtjes doen over de mndn, die aardig slopend zijn geweest, voor mijn humeur maar ook letterlijk. Het is voorbij en dat is goed. De kans, dat ik nog eens in een dergelijke situatie verzeild raak, kun je verwaarlozen en dat is beter. Maar het beste is, dat ik nu onbekommerd en onbelemmerd verder kan.

Omslag

 Ruimte in de ruimste zin van het woord. Het kan niet anders, dan dat de dag van vandaag dat gaat opleveren. Vrijheid in het maken van plannen. Geen zwaarwegende restricties meer mbt het verder vooruit kijken dan een paar weken. Geen dubbeltjes, die noodgedwongen een paar keer gekeerd moeten worden, voordat ze aan een bestemming worden toegewezen, want je wist maar nooit. Ideeënvrijheid. Invullingsruimte. Vrije tijd. Gedachtenontlasting (Wat een vies woord!). Opverende schouders. Ontblokte benen. Wijziging van de droomthema's. Misschien wel beter slapen. Geen getob meer. De voet van de rem. Weg met al die slagen om de arm. Een einde aan de terreur van de omstandigheden. Terug naar mezelf. Wie ben ik? Weet ik dat nog?

Vooruitstel

 Het is nog niet het achteroverleun-moment, wat het had moeten zijn. Morgen nog een rommelige dag. 'Druk' kun je de dagen niet noemen, maar ze kosten veel tijd. Een hond opereren, dat gebeurt hier dus ter plekke, dan natuurlijk de badkamer nog, een taart en een auto ophalen in Sibiu, een verjaardagsfeest en tussendoor de gewone dagelijkse routines. Maar voor de afwisseling geen geklaag. Ik laat mezelf het weekeinde in glijden met de erbij behorende rust van een week zonder extern gestuurde beslommeringen. Ik verheug me er nu al op.

 Nog één dagje. Dezelfde gedachte als gisteren, maar dan compleet, maar volkomen compleet anders.

Tunneleinde

 Geen stokken tussen spaken, geen net niet gehaalde eindstrepen ..... Het heeft ff geduurd, maar nu heeft het er alle schijn van, dat het hoofdstuk Frankrijk kan worden afgesloten. Eindelijk! Na een kleine aarzeling toch een fles champagne er tegen aan gegooid.

 Altijd al meer van duursporten dan van de explosieve versie gehouden, maar deze variant hoop ik na vandaag voorgoed links te kunnen laten liggen. Dit was eenmaal en wat mij betreft nooit meer. Dit was dieper dan diep gaan, grenzen tot onvoorstelbare wijdten oprekken, volhouden tegen de klippen op. Het heeft resultaat opgeleverd, dat maakt een hoop goed, maar littekens blijven. Dat weet ik dank mij diverse operaties. En littekens irriteren. Anders, maar toch. Ik zal hier nog menig keer aan terug denken. Hoop, dat ik dat zal kunnen doen. Dat betekent namelijk, dat ik niet direct na de finish dood ben neergevallen. Ja, je hebt littekens en littekens .....

i

 E

 I

 N

 D

 E

 L

 I

 J

 K

 !

 Eindelijk! EiNdElIjK! Eiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiindelijk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Finish?

 Dag X.

 Op naar uur U.

Keukenlol

 Weer buiten de deur gegeten en weer geen verkeerde ervaring. Gisteren in Felinarul en vandaag in Max. Beide in Sibiu. Het eerste wat meer algemeen werelds (Roemeens, Frans, Italiaans en Thaïs) en het laatste redelijk strikt Italiaans met een hoop meer keuze dan pizza's. Beide gelegenheden een beetje uit het middelpunt van het centrum gelegen. Beide met smaak in gericht. De eerste naar mijn idee een starter. De tweede doet routineuzer aan, maar ben ik tot voor kort nooit ergens tegengekomen bij het zoeken naar een eetgelegenheid. Beide een aangename service. Beide een goede wijnkaart. Beide een aardig menu. De laatste een wat geraffineerdere keuken.

 De dorpse stad ontpopt zich meer en meer tot een culinair aantrekkelijke verblijfplek. Niet dat daar dan direct bijna alle dagen van de week gebruik van gemaakt moet worden. Morgen gaan we daarom voor de afwisseling lunchen in Sighisoara. In iets nieuws. Iets buiten de stad gelegens: Villa Franka. Iets uit het verleden. Iets met herinnering, maar dan niet voor mij. Nu is het wel de hoop, dat ze er champagne hebben.

Voor(ui)tgang

 Behalve dat de badkamer langzaam maar gestaag de kale beton muren ontstijgt, ben ik zelf aardig bezig geweest. Zo'n dag waarvan er twee per week leuk zouden zijn. Het ruimt op en ondersteunt de overtuiging 'Dat het allemaal wel goed zal komen'. Waar je weken tegenaan loopt te hikken, is in een paar uur opgelost. Dat graag ook voor de rest van de lijst.

Sap

 Na het gestook, nu ook de wijn overgeheveld in schone flessen. Nog steeds 25 ltr flessen. De boel moet deels (wit) nog uitzakken cq helder worden en ook voor de rest kan het geen kwaad als het ff blijft staan.

 De rode wijn is meer rosé geworden, maar beide wijnen zijn redelijk droog. Met de temperaturen, die in de keuken heersen, was dat ook wel de verwachting. Ik ben meer benieuwd naar het resultaat van de pruimenwijn. Helaas is geen licht waar die fles staat en moet het hevelen bij daglicht gebeuren. Dat gaat een paar dagen duren. De prioriteiten liggen de komende dagen overdag anders. Wel bij wijn trouwens, maar meer qua nuttigen dan van de ene fles in de andere hevelen.

 Maar voor de eerste keer met echte druiven is het geen slecht resultaat. 25 ltr is iets van 35 flessen van 0,7 en dan x2. Mocht de pruimenwijn ook nog te drinken zijn, dan komen er nog eens 35 flessen bij. Kun je een aardig feestje van bouwen. Niet dan?

Bussen

 In de bus voor Agnita. Bus is ruim voor de tijd. Waar de bus elders in Europa weer meer en meer z'n plek opeist, mn door opheffen van wettelijke beperkingen in het voordeel van de trein, is de bus hier (Oost-Europa) nooit weggeweest, niet in de laatste plaats vanwege de beroerde treinverbindingen.

 Verder dus met de kleine wereldreis. Verplaatsen op de manier, die voor het merendeel van de mensen normaal is. Wachten, dus, en het tempo niet in eigen hand hebben. Een bus wijzigt bovendien de trajectbeleving ingrijpend. Zoiets als de trein tov (zelf) rijden op de autosnelweg. Je blikveld is anders, hoger en je kunt veel vrijelijker en ongestoorder om je heen kijken. Het beviel me weer. Niet de eerste keer, dat ik weinig negatief ben over het openbaar vervoer.

 Een busrit naar Barcelona lijkt me bijv. stukken leuker dan een vlucht. Als het tenminste geen regel wordt en je ook niet binnen een paar dagen weer terug moet. Het is een soort 'auto met chauffeur', die je de mogelijkheid biedt om tot je door te laten dringen, waar je doorheen rijdt. Zal wel veel snelweg zijn. Dus nog beter is het om zelf te rijden èn de tijd te nemen. Wie weet....

1000

Bingo!!

Voorproefje?

 Mijn blik glijdt nog steeds over het plein. De kroeg ligt een beetje weggestopt in een hoek. En ik zit weer in een hoekje van het café. Boven me wordt een dak vernieuwd zonder enige vorm van beveiliging. En de daken rondom het plein halen toch gauw de 60º.

 Ineens is er een moment van intense rust. Je kunt niet zeggen, dat het me overvalt. Het is meer een kwestie van over me neerdalen. Een moment, dat de spanning even niet oplet. Ik sluit kort mijn ogen en voel me uitdijen als een druppel olie op het wateroppervlak. Ik zak onwillekeurig een paar centimeter in elkaar op mijn stoel. Is dat de voorbode van de last, die op het punt staat van mijn schouders te verdwijnen??

Drempelvreugde

 09:20 De toeristen verlaten de hotels rondom de Piata Mica en trekken de stad in, bepakt met rugzak.

 Heerlijk ontwaken, die lui zien lopen en zelf achter een latte zitten .... De stad, het stadcentrum komt tot leven. Het heeft iets, een heel klein beetje van de vroege ochtenduren in Parijs, na het doorwaken van de nacht. Je moet het willen zien. Vergeleken met Parijs is Sibiu niet meer dan een gehucht, een boeren gehucht.

 Nog ff en ik kan al mijn remmen losgooien en het leven oppakken op de wijze, die me bij de move uit Frankrijk voor ogen stond. Gewoon ff naar Toulouse .... ik ga het ergens in de komende mndn gewoon doen. Of naar Utrecht, en natuurlijk Parijs, Rome of Barcelona. Of nieuwe plekken ontdekken, zoals Praag en waarom niet Warschau. Of een hernieuwde kennismaking met plekken als Wenen, Budapest en München. Dat gaat natuurlijk niet allemaal lukken in de komende mndn.

 Maar het kan en het is goed om te doen, wat je wilt, als het kan. Het leven kan tenslotte zo voorbij zijn!! Dat heeft Yoland's verscheiden me pijnlijk (letterlijk!) duidelijk gemaakt. En op de mogelijkheid daaraan toe te kunnen geven, heb ik inmiddels knap lang moeten wachten en er een hoop voor over moeten hebben, dan wel moeten laten.

Deksels

 Wat me opvalt, is dat bijna iedereen hier rondloopt met muts, pet, hoed of capuchon op. Mannen, vrouwem, oud, jong, modieus of boers. Het maakt niet uit, het hoofd verdiend bescherming, alsof het al vele graden beneden het vriespunt is. Ik heb nog nieteens koude oren gehad. Het moet iets van een gewoonte zijn, anders hebben we een andere temperatuurbeleving.

Chronologie

 C5 afgeleverd. Citroën is hier een bijprodukt van Toyota. Gemeenschapelijke garage maar in de showroom enkel Japanners. Gelukkig werd ook een beetje Engels gesproken. Voor de bevestiging van de opdracht moest een blanco (!!) contract ondertekend worden. Op hoop van zegen. Zien of ze er iets van brouwen, waar ik straks tevreden over ben.

 Te voet naar het tegenover gelegen winkelcentrum met de Auchun en Carrefour en plees!!!! De laatsten gelukkig ook bereikbaar, open èn zoals haast altijd: schoon. Als je er een beetje bij stilstaat, beheersen je darmen je leven op een tamelijk overheersende wijze. Zeker als het toilet niet makkelijk cq naar wens bereikbaar is.

 In de supermarkten loopt een kip en een halve paardenkop rond. De rest van de winkels is nog gesloten. Hup, richting centrum. Lili's cafe. Aardige plek en bovendien zo ongeveer de enige gelegenheid, die op dit vroege tijdstip open is.

 Ik heb twee uur 'kapot te slaan' en dan gaat de bus naar Agnita. Daar moet weer een zwikkie papieren door de mail geperst worden, zijn CV-spullen te bekijken bij Teglas en moet ik kattenvoer kopen.

Wiebelen

 Knudde dat het internet niet werkt, als ik me er wel toe aangezet krijg om ermee aan de slag te gaan. Nog beroerder is, dat ik dan een beetje alternatiefloos ronddobber. Helaas weinig alternatieven voor het internet en 19 uur is me echt te vroeg om zonder iets onder de leden in bed te duiken. Ook al gaat de wekker morgen om vijf uur. Hup naar 13 en de beesten kroelen.

Ondertussen dendert het besef van de "laatste loodjes" door mijn hoofd. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen, hoewel "De laatste loodjes" bijna een mantra aan het worden is.

 Het idee, dat het slepende leed donderdag rond 13:00 (lokale tijd) geleden zal zijn, is moeilijk te bevatten. Een vorm van ongeloof en ook wantrouwen overheerst. Het is een soort continuüm in mijn leven en streven geworden en kan daarom ook weinig anders dan een lege plek achterlaten als de verkoop werkelijk afgehandeld zal zijn. Geen plek, waarvan ik het bestaan zal betreuren, maar wel serieuze ruimte in mijn leven. Iets dat opgevuld mag worden of gewoon weggepoetst.

 Het zijn nog maar drie dagen, die me scheiden van de ondertekening. Drie dagen, waarin ik tamelijk druk ben en dus niet uitzonderlijk veel bij het aankomende toch bijna historisch te noemen feit kan stilstaan. Drie dagen, die me scheiden van het afsluiten van een weinig glorieuze periode in mijn leven. Drie dagen, die na jaren van wachten het verschil tussen bijna alles of vrijwel niets gaan markeren. Drie dagen, die me gaan bevrijden van de last op mijn schouders en het blok aan mijn been. Drie dagen is wat over is van acht jaar pogen de omstandigheden meer naar mijn hand te zetten. Drie dagen slechts. Drie dagen. Drie....

Maatgeving

 Ff niet opgelet en 100 ipv 50 ml cognac geserveerd gekregen en dat op de nuchtere maag. Misschien in het vervolg toch maar voor bier gaan? Ook als ik geen dorst heb? En 'cognac' is een groot woord. Van de beide mogelijkheden heb ik voor de duurste gekozen. Welgeteld 7,50 Lei. Voor 2,5 West-Europese borrelmaat. Minder dan 2 euro. De prijs van twee bier, halve liters dan.

 De invallende man van de bardame, die er normaal gesproken staat maar natuurlijk niet van 7 tot 24 uur, doet altijd een beetje erg voorkomend, alsof ik met fluwelen handschoenen aangepakt moet worden. Wat dat betreft, bevalt haar nuchtere houding me veel beter. Ok, ik ben een vreemde eend, maar stel geen prijs op een speciale behandeling.

Afbouwen

 Vandaag verder met het inkorten van de decemberlijst. Pogen dan tenminste. Vooralsnog komt er meer bij, dan ik weg kan strepen. De laatste drankstookcyclus en een riedel administratieve zaken afhandelen, die ik alweer een paar weken en deels zelfs al langer voor me uit schuif. Met een rommelige week in het vooruitzicht moet ik zien te doen wat gedaan kan worden, anders schuift het zooitje gegarandeerd weer een week verder.

 Ik verheug me op de vorderingen in de badkamer. Kijk vol spanning uit naar het moment van definitief ondertekenen van het koopcontract. Hoop dat de reparatie van de C5 naar wens gebeurt. En zou het prettig vinden, als ik tussen de vele heen- en weer bewegingen de discipline kan opbrengen om constructief aan de slag te gaan met opruimen en winterklaar maken van de bijna-woonplek.

 Ik had me hier een leven voorgesteld, waarin wat moet gebeuren netjes en drukloos achter elkaar, het een na het ander afhandeld zou kunnen worden. Voorlopig zit dat er nog niet in. Misschien dat het realiseren van een éénduidig woonplek daar verandering in weet te brengen. Iets zegt me dat dit een ijdele hoop is en dat zeker nog wel een jaar of wat zo zal blijven.

Waargenomen

 Wederom in het oog springend Russisch interesse, maar ditmaal werkelijk een lezer of lezeres uit Rusland. Geen spookrussen. Er wordt redelijk consequent door de blogs heen gewerkt. Niet dat ik er iets mee moet! Maar toch weer die rare mengeling van "So what!" en "Wie zou dat waarom zijn?".

 Vreemd genoeg (Of misschien wel niet?) komt een overgroot gedeelte van de interesse voor het blog uit wat ooit voor het gemak met Oost-Europa werd aangeduid. Europa ontkent inmiddels meer en meer de verschillen tussen Oost en West,  zoals ze ook proberen te doen, alsof er geen verschil bestaat tussen Noord en Zuid Europa. Maar dat staat los van mijn schriftelijk gekeutel.

 Qua blog dendert momenteel als voornaamste aandachtspunt een fraaie score binnen schrijfbereik. Nog een paar schijfsels en voor dit jaar ga ik door de 1K heen. Een weergave, die het resultaat op een nette manier relativeert. Was het een streven? Ja en nee, gezien het resultaat van 2014 bestond de mogelijkheid. Dus ik heb zeker met de gedachte gespeeld. Maar net zo dubbel als bij de blogbezoekers, registreer en realiseer ik het me wel, maar weerhoudt me anderzijds van een fixatie op het resultaat. Ik laat me verrassen zonder verrast te zijn.

Recordjacht

 Zondag. Douche-dag. Herinnert me aan de verhalen over badderen in een zinken teil in de keuken. Weet niet of dat nou vrijdag- of zaterdagavond gebeurde. Het laatste lijkt me logischer. Concrete herinneringen heb ik er echter niet aan.

 Welgeteld twee weken geleden was de vorige keer toen ik vanochtend de gewenste set aan omstandigheden aantrof, die het mogelijk maakte om mijn lijf integraal ipv lokaal schoon te schrobben. Weet inmiddels zelfs de kraan zo te hanteren, dat het water niet tè warm of simpel ijskoud is, maar redelijk bruikbaar ergens daar tussenin. Bijna de hele, korte douchebeurt lang. Alleen de benen moesten het met koud water stellen.

 Het Roemeense douche-ritme van de afgelopen mndn zal me nog wel een tijdje bij blijven voor het aanschuift bij wat voorbij is en vergeten kan worden. Ik zal zeker weten de eerste tijd met extra lol en voldoening onder de douche staan. Misschien wel meerdere keren per dag, alleen omdat het kan.

Nieuw

 Schermschijters (!!!) als alias voor Twitteraars

 Met dank aan Youp voor het woord van 2016 nog voordat het jaar begonnen is.

Vijf

 Weer een dag weggestreept. Het begint langzamerhand iets geloofwaardigs te krijgen. Heel langzamerhand, maar toch. Iedere neiging tot overmatig enthousiasme wordt teruggefloten.

Besprenkelen

 Het wordt tijd voor een douche. Bijna pijnlijk. Het persoonlijke record is alweer scherper gesteld. De verkeerde dag snotterend in bed en je bent zo een week verder. Zeker in deze tijd van het jaar, waar alles en iedereen bij of bijna in de kachel hangt. En die kachel staat net als de douche in de keuken. Ik moet dus in feite eerst de kachel in de zg zomerkeuken aanmaken, voor ik de goegemeente kan verzoeken de keuken voor een minuut of tien te verlaten .....

 Wat moet het een genot zijn, als ik straks, en dat zijn nog maar een paar weken van nu, een douche kan nemen, als het mij uitkomt ipv de omstandigheden past. Ik verheug me er bijna meer op dan als klein kind op de cadeautjes met de Kerst.

Geniepig?

Tijd om mijn aantekeningen bij te werken. Mijn wolkje hangt door. Eind september is de laatst opruimbeurt geweest. Mooi moment om het recente verleden nog een keer voorbij te laten komen.

 Ik zag een paar weken geleden trouwens iets vreemds in Evernote. Al die app's zijn voortdurend bezig met zich 'verbeteren' en ik ben lang niet altijd geïnteresseerd in de nieuwe mogelijkheden. Irritant genoeg kwakken ze hun nieuwigheden meestal ongevraag op "Ja" in je instellingen. Zodoende zie je soms iets, wat je daarvoor niet had. Zo toen ook en had het te maken met aantekeningen, die getoond werden, omdat ze volgens het programma vergelijkbaar waren, met wat ik aan het schrijven was. Behalve irritante en vooral ongevraagde bemoeizucht was het vreemde, dat aantekeningen getoond werden uit 2014. Vreemd, omdat ik mijn aantekeningen na het neerdalen uit de wolk niet alleen weggooi maar ook de prullenbak vervolgens nog eens leeg kieper. Het feit dat weggooien vaak betekent, dat het in een prullenbak bewaart wordt, is al betutteling ten top, maar blijkbaar wordt ondanks dubbel weggooien alsnog ergens alles vastgehouden.

 Ik heb er toen bewust niet verder naar gekeken. Het zijn dingen, die me woest maken en dat kwam en komt me niet uit. Om te beginnen bevalt het programma me te goed om het uit ergernis van de foon te gooien en niet alleen de foon! Verder kosten dit soorten akkefietjes een hoop tijd en ergernis qua correspondentie. Iets voor straks als het rustiger is, want als het waar is, slaat het niet alleen nergens op, maar is het ook zo fout als het maar fout kan zijn.

Tegenwicht

 Toch maar besloten om naar Sibiu te gaan. Een beetje tegenwicht danwel extra info kan geen kwaad mbt de spuitwerkzaamheden aan de auto. Als het in alle redelijkheid in Sibiu kan scheelt het een eind rijden èn een nacht overblijven. Bovendien moet ik kennis maken met 'mijn' dealer. Iemand die bovendien iets meer belang heeft bij het afleveren van goed werk dan een of andere specialist in T. Mures.

 Eerst poging gaf een erg ongeïnteresseerde reactie. Vijfhonderd Lei en in één dag klaar. Was het daarbij gebleven, was ik naar T. Mures gegaan. Gelukkig bleek er, notabene bijna op dezelfde plek, een tweede Citroëngarage en daar was de reactie, weliswaar in tweede instantie, een stuk geïnteresseerder. Daar ga ik dus maandag naar toe. Acht uur ter plekke zijn. Wordt een koude start. En het begin van de volgende rommelige week.

 Ik zou nou graag geweten hebben hoe dit in Frankrijk afgehandeld zou worden. Ten eerste zou het zeker weten een verzekeringskwestie zijn. Dan zou een schade-expert zijn licht laten schijnen over de  kras en de wijze van repareren. Toen een goed jaar geleden iemand zijn auto in mijn deur parkeerde, was de deuk voldoende voor een nieuwe deur. Voelt toch aan, dat men hier eerder voor repareren dan vervangen kiest. Op zich niet verkeerd, qua verspilling en zo, al ben ik er in dit geval een beetje twijfelachtig in.

Zes

 Nog zes dagen wachten cq zeven nachten slapen. De countdown tikt de seconden weg. Ik hoef het niet te zien. Ik voel het! Ik ga er nog net niet mee naar bed, maar sta er wel mee op. Een vervroegde Kersttraktatie want verrassing kan het natuurlijk niet meer genoemd worden. Het is bijna een oude koe. Ik weet nog steeds niet waar ik mezelf mee ga verwennen als beloning of eigenlijk meer schadeloosstelling, maar een beetje champagne zal er wel bij zitten. Ik heb nog een paar dagen bedenktijd!

Positiviteitje

 De badkamervormgeving is de dobber, waarmee ik me op het ogenblik drijvende houd. Eindelijk, eindelijk beweging in die laatste struikelblok. En hoewel het een danig eigenwijze installateur is, en ik dus soms moet slikken maar hij ook, wordt overduidelijk nagedacht bij de installatie. Dat doet deugt en ik hoop dat ze dit volhouden.

 Het afvoersysteem ligt. Twee wasbakken, een toilet, bad, douche en overloop voor het stoomelement. Morgen de waterleidingen. Volgende week de rest van het leidingwerk incl. de vloerverwarming, de diverse douche elementen en dan kan voor de feestdagen al met het tegelen begonnen worden. Zou tè gek zijn. Gauw de verwarmingsmonteur achter z'n vodden aan zitten. Daar heb ik weer een week niks van gehoord.

Krap an

 Het zijn momenteel dagen van '1000 en 1 dingen' tegelijktijd. Waarvan er dus precies duizend moeten wachten, omdat je met dat ene ding bezig bent. Een bezigheid, die knap gefrusteerd kan raken door het gepush van alles wat staat, ligt en hangt te wachten. Ja, het had allemaal anders gemoeten, had zelfs anders gekund, maar soms kun je willen, wat je wilt en moet je het doen met wat de omstandigheden je toewerpen. En dan loopt je hier nog eens tegen het feit aan, dat iedereen plant en rent als een kip zonder kop en dingen gedaan worden, zoals ze -bijna letterlijk- voor je voeten ploffen. Dus de tweede drankstookdag hoewel het in feite voor geen meter uitkomt. Een centimeter beter dan vorige week en dat nog met pijn en moeite.

 Het mechanisme is nieteens zoveel anders dan in Frankrijk. De dagen wordt rap korter. En wat gepland was voor de winter is lang niet allemaal gelukt. Werken buiten doe je tussen 10, dan is de nachtvorst verdwenen, en 16 uur. Zo je qua temperatuur nog iets zou kunnen doen na vieren, kan het qua licht niet meer. Ik heb nog twee weken voor wat in één week zou moeten kunnen, als niet weer drankstookachtige zaken ertussendoor fietsen en gaspijpfitters de lak van mijn ato ongemoeid laten.

Krasverwerking

 Je ziet veel meer, dan een mens zich over het algemeen realiseert. Misschien doet niet iedereen er iets mee en ook ik zal mijn registratiecapaciteit vast niet ten volle benutten maar toch wel voor een behoorlijk deel. Zo vallen mij vaak/vaker ogenschijnlijk afwezige verschillen op, dan mensen waarmee ik samen ben. Het kan een glimp van iets of net het ontbreken van iets zijn. Een leegte in mijn ooghoek. Of zoals vandaag 'íets' wat je dwingt om een keer extra te kijken en "Ja, hoor", een ordinaire, tot in het metaal doorgedrukte kras in de deur van mijn C5. De deur van de bestuurder. De kant van de auto, die nièt naar de weg geparkeerd stond. Het soort kras wat je normaal niet gemaakt krijgt, ook niet als je het met opzet doet.

 Heel snel de mogelijkheden afgetast en blijven steken bij de mensen, die al weken bezig zijn met het aansluiten van de nieuwe gasregelaars, -kasten en -meters. Mensen die met zware metalen pijpen werken, schroefdraden trekken (of hoe heet dat?), lassen, etc. De enige mogelijkheid. Het scherpe uiteinde van zo'n stuk pijp kan een dergelijke kras zonder problemen veroorzaken, als niet opgelet wordt bij het manoevreren van de soms meterslange pijp. Maar niks zeggen dus, geen briefje onder de ruitenwisser, niet ff aankloppen. Het was nb aan de overkant van de straat.

 Terug in het dorp verhaal gehaald. Niet al te vriendelijk maar wel beleefd en zonder aggressie. Drie ezelsachtige blikken was het enige resultaat. Ergens in het verhaal verwees ik naar de politie en dat had wat meer begrip tot gevolg, maar niet qua afhandeling, zoals ik dat gewend ben. Oooooooo, dat was niet zo'n probleem, dat kon zo opgelost worden. In Targu Mures kende de man, wat klaarblijkelijk de boss was, wel iemand, die dat zo kon fixen.

 Nu word ik niet bijster enthousiast van de term 'fixen' in combinatie met mijn C5. Maar bovendien is het twee uur rijden hier vandaan, moet ik een nacht overblijven, want het gaat twee dagen duren (maar dat kon wel bij die meneer in huis ..... ahum!) en zou ik niet weten, waar ik het vertrouwen vandaan zou moeten halen, wat ik, als ik de man mag geloven, in de door hem aanbevolen specialist mag stellen. Duidelijk geen zin in een verzekeringszaak. Misschien wel geen verzekering ....?

Geestrijk

 Mijn eerste eigen drank in mijn uppie aan het stoken. Een combinatie van twee soorten pruimen en twee soorten, uitgeperste druiven. Een slivo-grappa mix, dus.

 Het begon met kouwe handen en eindigde met kouwe voeten met tussendoor een stevige rookvergiftiging. Zelf stoken kost niet alleen tijd.

 Ook weer een tegenslag. Het roergeval voor in de smurrie was gisteren al gebroken en is vandaag weer afgebroken. Niet op de gerepareerde plek, bleek, maar er net onder. Dat onderdeel heeft duidelijk zijn beste tijd gehad. Gelukkig heb ik het ding niet nodig voor de tweede ronde.

Epidinges

 Nog 7 dagen en een paar uur en dan zou het leed geleden moeten zijn! Acht jaar en een paar weken heeft het dan geduurd alvorens ik heb kunnen afronden, waar Yoland in 2006 mee is begonnen en in 2007 ongewild mee is gestopt. Een plotse dood, een begrafenis met herhaling, een jarenlange juridische strijd, iets van 40% of meer van de waarde ingeleverd, bergen tijd het raam uitgesmeten en een hoop andere ergernis en ellende moeten verstouwen. Afsluiten die hap. Het was allang tijd, maar laat het nu eindelijk zijn plek in de historie toegewezen krijgen. Straks. Over een week. Maar nu weer verder met smurrie, vuur en vuurwater.

Benevelen

 Ze geven de begin kilo's aan in liters (120) en de eind liters (8) in kilo's .... Je moet het maar net ff weten.

 Een hele dag bezig geweest, incl. een ongewenste reparatie, maar uiteindelijk 7,5 liter perenbrandewijn gescoord. Percentage volgens de Russische meter (maar als er één terrein is, waarop je die lui kunt vertrouwen, moet het wel de alcohol zijn): 65 %. En nog een hoop te leren cq me eigen maken, dan wel er een eigen invulling aan geven.

Passage

 De wereld is langs me heen gegaan ....

Hoopvol?

 Rommelige periode. Opgebouwde regelmaat hup door het putje. Opnieuw beginnen daar maar. Nog negen dagen aftellen en dan verdwijnt de grootste irritatie uit mijn leven. Mag tenminste hopen, dat tussen die wielen geen stok meer gestoken gaat worden. Het zal ongetwijfeld een positief effect hebben op de rest van mijn bestaan, hoewel de aanloop naar een geïnstalleerde badkamer annex verwarming niet bepaald vlekkeloos verloopt.

 Als iemand eerst (ongevraagd) de verwarming in het hele huis begroot ipv alleen de vloerverwarming in de badkamer, na een paar mndn niet meer weet, dat ik dat direct heb afgewezen, dan stelt: De hele verwarming of geen verwarming! en als ik daar in meega en de vloerverwarming doorschuif naar de verwarmingsinstallateur, acoord gaat met de installatie van enkel  het vloergedeelte van de verwarming in de badkamer, zoals orgineel afgesproken ...... (Is het nog te volgen?) Dan hangt mijn broek op de enkels.

 Communicatie is een moeilijk iets en dat ligt echt niet alleen aan het verschil in taal. Mensen die luisteren naar wat gezegd wordt en de moeite nemen om het gezegde te begrijpen of anders vragen stellen, zijn zeldzamer, dan je in eerste instantie zou denken. Wat dat betreft, hoop ik, dat de installatie van de badkamer niet uitmondt in een hopeloos verwarrende discussie.

Retourtje

 Een afgezwakte versie van een ouderwetse onrustige, opgejaagde nacht. Ademhaling van slag, buik druk en weinig ontspannen. Heel ff zelfs een neiging tot paniek. De vitaliteit van oude patronen. Ik realiseer me, dat ik in deze met sprongen vooruit ben gegaan. Je zou wat geweest is, bijna vergeten ondanks de heftigheid, de tijd, die het geduurd heeft, en de moeite, die het gekost heeft, zowel qua doorstaan of ondergaan als hanteerbaar maken en verminderen. Al is dat laatste misschien meer een autonoom slijtageproces geweest.

 Zonder direct een verband te willen zien, sluit het 'mooi' aan bij de recentelijk weer zeer prominente aanwezigheid van de doodsgedachten in mijn doen en laten. Het besef ieder moment dood neer te kunnen vallen, maakt meer en meer plaats voor overpeinzingen mbt het verdwijnen uit het leven op zich. Het rare idee niet meer te zijn, waar je eerst was, en het nog raardere idee om in iets te verdwijnen dat 'niets' is. Een definitieve punt zetten en daar dan niks meer mee te maken hebben. Dit onderwerp gaat zeker terugkomen.

Aankopen

 Met een grote omweg richting het toekomstige huis en de tijd genomen om in alle rust door de supermarkt te dralen. Ja, echt de tijd vergeten. Ik wist, wat ik hebben moest cq wilde en de tussenliggende paden met bijbehorende schappen al snuffelend nagelopen. De Auchun is niet alleen voor Roemeense begrippen goed gevuld. Ook voor mij is een groot deel van het aanbod in feite onbekend. Heeft natuurlijk deels met de Roemeense origine te maken, maar zeker weten ook met het internationale karakter van het aanbod zonder dat het uitgesplitst wordt in aparte schappen. Roemeens, Russisch, Hongaars, Frans, Duits en Italiaans om de overheersende richtingen op een (willekeurig) rijtje te zetten. Ik kan nog mndn vooruit (minstens) in het ontdekken van de variatie in het aangebodene.

 Me vandaag beperkt tot vruchtensappen, wijn, bier, water, melkprodukten en een beetje fruit. Zolang ik niet of nauwelijks kook is een groot deel van het aanbod leuk ter kennisname, maar niet echt zinvol om te kopen. Ik ben bovendien nooit zo'n koper 'in het vooruit' geweest. Niet in Utrecht, daar had ik steeds goeie supermarkten op wandelafstand, maar ook niet in Frankrijk, al moest ik daar minimaal 10 en voor het echte werk 40 km rijden. Benieuwd hoe de bal hier ga rollen. Onbederfelijke waar van verderop en de rest uit de lokale super dan wel eigen tuin?

Historisch

 De papieren voor de verkoop zijn verstuurd. In het weekend het gedoe rond het waarmerken van de handtekening afgehandeld. De notaris in Frankrijk neemt dit voor haar eigen rekening. Waarschijnlijk een wat al te formele assistente aan het werk geweest zonder overleg met de baas.

 Wat gedaan moest worden, is nu dus gedaan. Mijn kant, de kanten van de beide notarissen en de kant van de kopers. Nu is het enkel (?) nog aftellen en (toch maar!) de champagne koud zetten. Nog tien dagen te gaan.

Instrumentarium

 Ik loop achter en ben onderweg met een lege batterij in de tablet. Itt de telefoon, heb ik daar slechts één oplader voor. Hoewel .... Maakt niet uit. Ik heb in ieder geval niks bij me om het ding op te laden. Geen onoverkomelijk probleem want daar is nog de foon. Echter werkt het daarop minder 'lekker' cq onoverzichtelijker dan op de mini-Ipad. Het tabletje heeft kortom zijn plek in mijn bestaan voor elkaar gebokst. De gekke gewenningen van de mens.

Uitgeteld

 Plat. De eerste winterse aanval op keel-, neus- en oorkanalen. Een aanloop van een paar uur, een niet te stuiten niesbui en het was bekeken. Weinig slopender dan aan één stuk door niezen.

 Helaas niet echt geslapen. Een ellende komt zelden alleen. Weer last van die momenten, waarop het aanvoelt, alsof ik in het niets zak. Ik kan daar nog steeds niet mee overweg. Het gedachtencircus, dat daar uit voortvloeit, zet de verkoudheid bijna in de schaduw. Oude koeien verlaten ook ongevraagd hun sloot.

 De afgelopen 6-7 mndn ook absoluut niet meer bezig geweest met bewust ontspannen. Tijd ontbrak, omstandigheden waren en zijn weinig stimulerend en voor het overgrote deel gewoon niet mee bezig geweest. Klinkt beter dan het in praktijk uitpakt. Ik mis mijn fysiotherapeut en besef terdege, dat ik op meerdere terrreinen loop in te teren. Ik kan het hebben, dat is de positieve noot.

Lummelen

 Het klaart op. Gisteren het weer, vandaag mijn stemming. En prachtig weer weer trouwens. Heerlijk gelopen met de honden over een nieuwe, prettige route, deels anders dan gewend, maar aansluitend op het circuit van de afgelopen mndn.

 Sibiu-dag vandaag. Geen speciale doelen, maar daarom niet minder te doen. Er moet nog zoveel aangeschaft, gekozen en vooral uitgezocht worden, dat we weken door de steden van heel Europa zouden kunnen struinen en ik vrees, dat we er dan nog niet uit zijn. Maar dat ligt niet aan het aanbod in de steden.

 Een nieuw geopende klus-'supermarché' bezocht. Leroy-Merlin. Een grote jongen uit Frankrijk, maar dan in een compleet afwijkende Cash & Carry setting. Kan me dat niet herinneren van Frankrijk. Geen idee waarom ze hier voor een veel massalere, bijna geestdodende opzet hebben gekozen, maar dit gaat het qua concurrentieslag niet worden.

 Ook het Oud&Nieuw arrangement wezen betalen, hebben we dat ook gehad. In die tent zijn we wel geteld éénmaal eerder geweest en behalve de glazen liften, uitkijkend op de binnentuin, is d'r weinig blijven hangen. Maar dat kan dus ook anders. Mariana liep haast routineus door naar de bar en zat daar een beetje vertrouwd te wezen, toen ik binnen wandelde na het betalen. Best knap, het gemak waarmee zich iemand omstandigheden eigen maakt, die nog geen vier jaar geleden geen moment in haar opgekomen zouden zijn.

Tè

 Je zult gevangen zitten op een paar vierkante meter, omringd door muren en een gesloten deur. Zoals ik me nu gedraag, zou ik langs de muren opkruipen en mijn hoofd tot bloedens toe tegen die muren aan bonken. Kan natuurlijk ook anders, maar meer zit er ff niet in.

Grensverkeer

 Alles met vertraging en anders wel traag. Maar bezig en daar concentreren we ons maar op. Korte dagen, het schoot al niet op en schiet al niet beter. Waar zijn de tijden gebleven, dat je 's avonds en 's nachts bergen werk verzette en de ochtend alsnog niet verzuimde?? Waar kan ik dat soort drijfveren tegenwoordig nog op de kop tikken?

 De hele dag bezig geweest met zaken, die niet echt aantikken qua bevrediging over gedane arbeid. En dat terwijl 'arbeid' nou net dat is, waar ik geen tevredenheid over wil of wens te voelen. Helaas moet het wel gebeuren. Maar resultaatloos, dus. Geen doorgetrokken elektriciteitsleidingen, geen uitgegraven afvoerleiding van de septictank en ook geen deuren voor kelders, die er al allang hadden moeten zijn. Bezig geweest met verzekeringszaken en een vervolg voor de centrale verwarming.

 Ik was het al, heb het lang kunnen onderdrukken maar nu spetteret het uit alle spuigaten. Ik ben mijn geduld voorbij!! Resultaat, RESULTAAT is wat ik zien wil. Aftikken wil ik. Wegstrepen. Inpakken. Opruimen. Doorstarten. Afronden. En onderuit zakken. Vooral onderuit zakken.

Eindfase

 Moe worden van jezelf is één van de vervelendste èn stomste bezigheden, die je als mens jezelf kunt aandoen. Prachtige dag buiten en dan een beetje binnen zitten te kniezen. Overdrachtelijk uitzieken. Niks overspannen. Niet van stapel lopen, ook niet langzaam. Gewoon gedeist houden en geduldig de laatste stukjes van de puzzel bijeen brengen en in elkaar schuiven. Ik denk, dat inmiddels werkelijk alles gezegd is, wat ik over mijn verkoopfrustratie zou kunnen zeggen. Ik in elk geval niet meer de energie noch het interesse heb, om er nog weer een draai aan te geven. Zat. Leeg. Moe. Uitgekakt. Er is zicht. Uitzingen, dus.

 Laat ik het me niet moeilijker maken, dan het nog steeds is. Hopelijk gaat deze dip de laatste keer worden ..... in dit kader dan. Ik zal niet overdrijven cq het lot uitdagen. Mijn leven zal na de verkoop niet ineens enkel over rozen gaan. Maar als, rozen hebben zoiets stekeligs als doornen. D'r is bijvoorbeeld nog een huis dat "Af" moet en het inschrijven in cq overschrijven naar Roemenië gaat vast niet van het gewenste leien dakje.

Bijschaven

 Een paar dagen er tussenuit gaan heeft achteraf gezien geen goed gedaan. Nu moet je niet teveel met achteraf-toestanden bezig zijn. Veranderen kun je het gegeven tenslotte vaak niet en of je wilt of niet, je zult in het hier en nu er iets van moeten maken. Daar gisteravond mee begonnen. Tenminste geprobeerd. Ik weet zo gauw niet wat de overtreffende trap van "niet van harte" is, maar zoiets was het. Natuurlijk gaat dan als extraatje vanalles mis. Breken zakken met gebruikte kattenbakvulling, stap je in hondendrollen en kun je iets niet vinden, wat je kort te voren nog hebt gehad.

 Me uiteindelijk een glas wijn ingeschonken en bij de tegelkachel gaan zitten. Honden en katten kroelen. Dat zijn de echte slachtoffers van deze voortslepende vertraging in de realisatie van de nieuwe woonplek. En ze maken er het beste van zonder te mokken of bokken. Ik zou een voorbeeld aan ze moeten nemen.

 Vandaag verder met het terugkeren in de gewenste baan. Masseren, misschien kneden en als het niet anders lukt dan gewoon persen. De laatste loodjes zouden geen loodjes heten, als ze je soepel en geruisloos naar de eindstreep zouden dragen. Er zal en moet gewerkt worden. Ook als je daar geen zin in hebt.

Geblokkeerd

 Daar zit ik dan een beetje uitgekakt te wezen. De avond is net begonnen en er liggen nog de nodige uren in het verschiet, die actief ingevuld zouden kunnen worden. Het idee maakt me niet enthousiast. Iets met schakelen? Misschien. Deels. Iets met demotiverende omstandigheden? Zou best kunnen. Maar waarom daarin meegaan? Waarom niet iets meer energie bijeen geschraapt en de boel naar de gewenste hand gezet? Waarom het initiatief uit je handen laten glippen, als het in handen hebben zo belangrijk voor je lijkt te zijn? Tja, leg het mij eens uit. Mij lukt het voor de zoveelste keer niet, dit aan mijzelf verkocht te krijgen. Niet 'als vanzelf'. Het moet weer met een greep in het nekvel en de neus op de feiten. Nou, daar gaan we dan maar weer!

Strak

 Dichtbij het einde. Potentiële feestvreugde. Alles in gepaste terughoudendheid, maar toch. En dat helaas in de meest klote tijd van het jaar. In de wintermaanden, aan de vooravond van de feestdagen. Het is die werkelijkheid, die het altijd weer wat wranger en absurder weet te maken, dan de mens al doet.

 Laat ik me strikt focussen op wat moet en staat te gebeuren en met filters, oogkleppen en andere ontkenningsmechanismen de rest uit mijn blikveld sluiten. Standje 'Overleving'. Iets tussen hoop en vrees met de billen bijeen geknepen en de blik strak vooruit.

 De klok tikt en dat is goed, behalve als je op antwoord zit te wachten en dat doe ik nav de nonsens, die me gisteren bij de Roemeense notaris werd verteld. Nog veertien dagen en als ik aan de Roemeense flauwekul moet toegeven, gaat het in die periode dus niet lukken. Andere oplossing dus aub en graag nu!

Drukdruk

 Rommelige tijd. Ik heb het overzicht nog niet verloren, maar het kost me moeite om het te behouden. De dag daarom begonnen met het maken van lijstje nummero zoveel. Een lange lijst, langer dan ik me had bedacht en ik ben het gevoel niet kwijtgeraakt, dat ik het een en ander vergeet. We zullen het al wegstrepend en bijschrijvend merken.

 Prioritering is vrij invulbaar, want eigenlijk is alles al ruimschoots over z'n verwerkingsdatum heen. Ik word er niet meer koud of warm van. Het enige dat nog telt, is: resultaat!

 Vandaag was dat het bestellen van de CV, een deur beter passend schaven, verzekeringspolissen kopieëren en hondendrollen ruimen. Dat laatste stond niet op de lijst, maar maakt het heen en weer voor het hout tussen schuur en vuur steeds meer tot een hindernisbaan of slalomparcour. Morgen verder.

Plekkerig

  Het kleine eilandje persoonlijke luxe staat op het punt de afronding in te gaan. Jaren en jaren geleden heeft mij ooit een dame met vermeende exta kwaliteiten verteld, dat de woonplek voor mij erg belangrijk was. Niet de geografische localiteit, maar de concrete woonplek. Als ik die zou kunnen meenemen, zou ik me zo overal kunnen installeren. Het eigene van de leefplek, daar ging het om. Ik denk, dat ik de dame in kwestie met terugwerkende kracht haar gelijk moet gunnen.

 Toen het me verteld werd, kon ik er niet zo veel mee. Toen lag mijn leven net voor de eerste keer helemaal overhoop en had ik bij God geen idee, wat ik me onder 'mijn plek' moest voorstelen. Die invulling is later èn via zeer uiteenlopende zijstraten duidelijk geworden.

 Het belang zit 'm in de mogelijkheid om me terug te kunnen trekken. Maakt niet uit of dat nu is om een koffie te drinken, op het toetsenbord te rammen, naar de plee te gaan, in bad te liggen of me uit te leven in de keuken. Ik leef vanuit mezelf naar anderen, niet vanuit anderen naar mezelf.

Multiple

 Wisselende dagen zijn het, terwijl ik best rust zou willen. Niet direct winterslaap, maar wel een pas op de plaats. Er loopt echter (weer) een hoop door en over elkaar heen. Deels goed (eindelijk) en deels fout gepland of beter helemaal niet gepland. Leuk dat stoken van die sterke drank, maar een werkende septictank zet iedere borrel in de schaduw, ongeacht zijn speciale karakter.

 De badkamerrealisatie komt langzaam in beweging. De septictank is al meermaals genoemd. Ik moet iets met de CV-installatie en het liefst iets met warmtewisseling. De verkooppapieren hangen in de lucht en zouden naar Boekarest kunnen leiden. En ook zoiets simpels als de feestdagen komen eraan. Kerst thuis en O&N buiten de deur. Lange lijnen hebben uiteindelijk korte eindjes.

 Alle stappen hebben onbekende maar onontkenbare verwevenheden. De boel is inmiddels zo met elkaar verknoopt, dat het een met de beste wil niet meer los gezien kan worden van het ander. De wijn moet overgeheveld, de drank gestookt, de septictank gerepareerd, de badkamer geconstrueerd, de elekriciteit geïnstalleerd, het afgesloten gas weken geleden al aangesloten (maar niet heus), het bed in de wachtkamer, het parket in de bestelling .... Alles dringt en wringt zich naar voren. En eergisteren had het klaar moeten zijn.

Bullshit

 Notariële waanzin ..... Daar gaan we weer. Iets eerder dan ingeschat maar direct vol in de roos. In tegenstelling tot de eerste keer wil de Franse notaris deze keer de volmacht geretourneerd zien met een geverifieerde, gecertificeerde of wat dan ook handtekening. In Frankrijk ben ik al eens uitgelachen door een notaris, die ik vroeg mijn handtekening ahv de microkriebel op mijn paspoort te waarmerken. Lachend stampte ze d'r stempel erop, zette haar handtekening en verdween.

 Nu kreeg ik een erg principiële discussie, die de befaamde 'tang op een varken' liet verbleken. Meneer wilde een vertaling van de volmacht om mijn handtekening te kunnen verifiëren. Leek (en lijkt) me een beetje onzin en dat heb ik in alle beleefdheid proberen over te brengen, maar de tenen waren betrapt en verdere discussie werd afgekapt met "De Roemeense wet eist .... blablablabla."

 Dat ga ik dus niet doen! Bij de 9 pagina's volmacht blijft het zeker weten niet. Daar moeten vast ook 36 pagina's contract achteraan. Ik heb geen zin in de kosten en ook niet in de tijd, die deze waanzin zou gaan kosten. Het gaat om de handtekening en absoluut niet om de inhoud van het contract. Misschien voelt de lul cq het lulletje zich daar teveel voor .

Onderscheid

 Wat je in je eigen leefomgeving niet lukt, wordt je in de horeca probleemloos aangedragen: aandacht! Wat een wereld van verschil. Wat een verschil en ik weet het al mijn levenlang te waarderen. Na de weinig flatterende ochtendtirade over het weer, nog steeds, nog altijd, steeds weer onvrije toiletbezoek, is het een verademing om een vrijwel bomvolle horecatent binnen te stappen en vanachter de bar een signaal te krijgen, waar nog plek is.

 Ik ben werkelijk geen in het oog springende aanwezigheid. Ik kom er een paar keer per week. Meestal in de ochtend. Drink een of twee Latte Macchiato met een glaasje mineraal water. Stamp een beetje rond op mijn tablet en vertrek weer na 1, 1,5 of 2 lei fooi. En toch, toch doet men de moeite om voor mij een plek te vinden. Ik zou willen, dat ik zo makkelijk bij 'mijn' toilet kon komen.

Spugen

 Ff schrikken van mezelf. Gisteravond was al niet netjes, maar het gif was er vanochtend duidelijk nog niet uit. De grenzen van mijn aanpassingsvermogen zijn blijkbaar bereikt. En dat bij zoiets banaals als de bereik- cq beschikbaarheid van een toilet(ruimte). En is de grens bereikt, krijg je een raar terugwerkend effect en passeren en passent al die andere meer of mindere grote irritatiemomenten de revue. En dat zijn er nogal wat. Je spaart aardig wat op, zo incasserend links en rechts voor de lieve vrede.

 Niet goed, maar het is op deze manier ook nooit de bedoeling geweest. Een beetje ruimte voor relativering doet wonderen. Nu zou het prettig zijn, als het niet (weer!!) alleen vanuit mijn kant moet komen. Met begrip zonder consequenties schiet ik geen ene moer op.

 Morgen graven en hakken. Die stomme septictank volledig functioneel krijgen en hopen, dat vervolgens niet de Roemeense winter in staat is, om het systeem lam te leggen. Dan val ik terug in een routine, of meer een gebrek aan routine, waaruit ik me net probeer te bevrijden.

Schijtzooi

 Back op mijn plek. Na een paar dagen commercieel ontspannen morgen de normale draden weer op proberen te pakken. Papierzooi rond de verkoop afhandelen, achter badbeloftes aan en drank stoken. Dit is ook zo ongeveer de volgorde van de prioriteiten ..... en misschen een hotel zoeken voor de komende paar weken.

 Gvd, nauwelijks vijf minuten terug in de dorpse sferen en het geëikel omtrent de toegankelijkheid van het toilet is er sneller bij dan het "Hallo, hoe gaat het er mee." Ik heb daar werkelijk helemaal geen zin. Niet om er mee geconfronteerd te worden, maar ook absoluut niet om er mee bezig te zijn. Dan zakt de boel maar, en dat weinig spreekwoordelijk, in de stront.

 Het wordt je niet verteld, je krijgt het zonder ervaring niet bedacht en bij op- en aanmerkingen is iedereen vol begrip maar voor geen centimeter bereid tot praktische aanpassingen, die gezien de onmogelijke setting toch eigenlijk redelijk vanzelfsprekend zouden moeten zijn. In een toiletruimte kook je geen varkensvoer òf een varkensvoerkeuken gebruik je niet als toiletruimte.

 Was me dit direct duidelijk geweest, had ik mndn geleden een tweede afscheiding met deur in die ruimte getimmerd. Nu ga ik dat niet meer doen. Die energie stop ik liever in mijn manke septic tank.

Blogstop

 Reizen en bloggen gaat niet samen. In mijn eentje is het al een kwestie van een nieuw ritme zoeken en de aandachtspunten herverdelen maar met z'n twee valt het nog minder mee. Zaterdag vertrokken en vandaag teruggereden en ondertussen in een heerlijk enerverende stadse omgeving vertoeft. Meermaals geprobeerd om een rustpunt te forceren, maar met weinig woordelijk resultaat.

 's Morgens de deadline van het ontbijt. Vervolgens vliegt de dag voorbij en om me dan 's avonds aan tafel op mijn tablet te concentreren ipv op mijn charmante tafelgenote, gaat me iets te ver. Inleveren dus. Het is jammer, dat winkelen geen bezigheid is, die het beste in je eentje gedaan kan worden. Was dat wel het geval, dan had ik meer uren om te bloggen gehad, dan me lief was geweest.

Kop

 De eerste zes mndn zitten erop. Was het leven iets minder geplaagd geweest door domme praktische zaken, dan had het een haast perfecte periode kunnen zijn. Nu zal de start de geschiedenis ingaan als een voortslepende verkoopprocedure met lokale sanitaire manco's. Zaken die kortom niet uitnodigen om bij stil te staan. Dat laatste toch maar ff gedaan voor de datum sec en ons een bijzondere avond gegund in een Japans restaurant met de zeer originele naam 'Tokyo'.

 Een restaurant, dat je -zoals meer commerciële zaken in Roemeense steden- niet zou weten te vinden, als je er niet met een taxi naar toe gebracht zou worden. Net buiten het centrum, een onopvallend, net iets terug gelegen pand met veel glas in de gevel. Naar binnen stappend ging je in meer dan één betekenis over de drempel. Je ging een andere, ogenschijnlijk luxe omgeving binnen. Personeel in zwart-wit. Garderobe. Bedienend personeel met bluetooth-dingen in hun oor en een witte handschoen aan de rechterhand. De tafels verdeeld over wat de kamers van een gewoon woonhuis leken, incl. afsluitende deuren.

 Om te beginnen kregen we een kaart van de dranken, beginnend met saké. Volgens mij toch een soort sterke drank. Dus waarom zou je daar een hele fles van willen hebben? Bovendien kies je de drank toch als je weet wat je eten wilt of gaat dat in Japan anders? Mijn kennis van de Japanse keuken houdt op bij sushi en dan verwar ik waarschijnlijk produkt en naamgeving al. Dus de menukaart gevraagd en toen daar een soort menu degustation in stond was de keuze snel gemaakt. Iets van 12 gerechtjes, die voor het merendeel bij mij weinig associaties met een onbekende keuken wist los te maken. Het leek meer Frans. Met truffel, foie gras, ed. Ok, meer dan gemiddeld vis, wasibi (?) en gember en een afwisseling van vis en niet-vis gerechten, die je in de Europese keuken niet voorgeschoteld zou krijgen.

 Of ik dus Japens gegeten heb, kan ik moeilijk garanderen, maar het was bijzonder eten en op een misser met doorgebakken rund na, maar misschien was dat wel de bedoeling, ook met zorg klaargemaakt en met mooie smaakcombinaties, zonder dat men zich te buiten is gegaan aan overbodige decoratie. De presentatie oogde eerder minimaal. Me maar eens in de Japanse keuken verdiepen? Laat ik eerst gewoon weer met koken beginnen ...

Taxikilometers

 Simpele Dacia Logans. Oude Renault techniek met een aangepaste buitenkant. Simpel maar daarom niet slecht. Meer een kwestie van Spartaans. Geen leer of luxe, gewoon plastic en dat van de harde soort. Je ziet ze overal. Mn in de steden zwermen ze als taxi rond. En als je dan op de kilomterteller kijkt, zie je getallen in diverse honderdduizenden. Twee- of driehonderdduizend leek me normaal, maar wat je ziet is vier, vijf en nu zelfs eentje met 600 in de vijftigduizend kilometer. Je zou het niet achter het imago van het karretje zoeken. Volgende keer dan maar een Dacia?? Daar is een auto wat mij betreft net iets te weinig gebruiksartikel voor.

Verzadigd

 Nu heb ik mijn neus vol genoeg van al het gewinkel. Tax bereikt. Tijd voor drank en minder doelgericht vertier. De kleren komen me de neus uit. Ik zal me een andere keer buigen over het feit, dat iemand zoveel uren kan besteden aan het zoeken naar een gewenste vorm van lichaamsbedekking. En dan hebben we het nog niet over de vreugde van het 'vinden' en het ontbreken van enig inzicht in het maken van de keuzes. Doe mij mijn manier maar.

Afwisseling

 Na al de klerenwinkels met textiel in alle soorten, kleuren, maten en vormgeving i het een verademing om een boekenwinkel te treffen. Als het dan ook nog een bijzondere boekenwinkel lijkt, dat stemt dat zeer tevreden. Niet bijzonder vanwege het boekenaanbod, maar wel vanwege alles daaromheen en de rommelige, zeg rustig chaotische manier van presenteren. Met cd's nog in de dozen waarin ze geleverd zijn, niks netjes recht op stapeltjes, koffie, chocola en allerlei eetspul in de verkoop en een grote plek om de zitten en te lezen of anderszins niet met potentiële aankopen bezig te zijn.

 Maar al dat niet belangrijk. Belangrijk was, dat er Cd's waren. Min of meer geordend, redelijk in aantal en gelukkig niet overwegend klassiek. Maar geen nieuwe Adèle. Jammer.

 Een hele tijd rondgeneusd. Wat muziek en een kookboek gekozen en me weer in de kleren gestort cq me daar in mee laten nemen.

Overtreffend

 Winkelen kan relativerend maar ook confronterend werken. Het kan de blik verruimen en je in een deuk laten lachen. Het amuseert, irriteert, verveelt en intrigeert. De handtas uit Rome indachtig, waaraan een prijskaartje hing van 19.000 euro, dacht ik het ergste wel gehad te hebben. Maar nee, dus.

 Terecht gekomen in een ordinaire tut- en trutwinkel opzoek naar een nieuw lippenkleurtje vanwege de net aangeschafte jurk, sta ik niet alleen zoals gewoonlijk verbaasd te wezen over de bedragen, die voor al dat gesmeer op lippen, wimpers en aanverwante zaken neergeteld moet worden, maar mijn blik ontsnapte ff richtig de omliggende rekken en sloeg van schrik terug in mijn gezicht.

 Potjes dag- en nachtillusie ... ik wist al, dat je er goudgeld voor kon neerleggen, maar bedragen, die de aanschaf van mijn nieuwe jas overstijgen, lieten mij toch ff slikken. Iets van ruim 500 euro voor prachtig vormgegeven weinigheid (45ml) .... Dan ga je toch, zo je dat al niet deed, twijfelen aan het vrouwelijke verstand.

Shopplek

 Het was nog rustig toen we vanochtend aankwamen. De parkeerplaatsen voor meer dan driekwart leeg, geen opstopping van aan- en afrijden auto's en binnen nog een ongekende zee van ruimte. Half elf zondagochtend. De stad moet nog wakker worden. Misschien weten de meeste bezoekers van straks nu nog niet eens, waar ze naar toe willen. Stad uit, of niet?  Stadscentrum? Winkelcentrum? En zo ja, welk?

 Ik heb het niet bijgehouden, maar in de loop van de dag kon je meer en meer over de hoofden lopen. En aan het eind van de middag had onze taxi moeite om van het gigantische parkeerterrein voor het winkelcentrum af te komen. Zo ken ik het eigenlijk alleen maar.

 Ruim 6 uur gewinkeld. Hoe krijg je het voor elkaar? Dat is me tot op heden -cumulatief- maar met moeite op jaarbasis gelukt. Het is dus werkelijk mogelijk om uren en uren achtereen winkel in en winkel uit te lopen, door kledingrekken te 'struinen', met regelmaat dingen te proberen en verhoudingsgewijs bijna niks te kopen.

 Ik heb éénmaal iets geprobeerd en dat gekocht ook. Alles bij elkaar misschien 15 minuten werk.

Porcelein

 Een kostbare ontdekking ...

 Tijdens de voorbereidingen van de trouwerij diverse keren in Amsterdam geweest en direct de eerste keer in een winkel tegenover de nieuwe ingang van het Stedelijk 'gevallen' voor een tafelservies. Of hoe moet je dat noemen? Niet ik maar 'we'. Alles hadden we inmiddels al gehad cq gekocht, maar met borden, kommen en kopjes waren we nog niet bezig geweest.

 Natuurlijk (?) al naar gekeken, maar smaken kunnen zo verschillen, dat het onmogelijk is om tot een keuze te komen. Soms kan er dan echter zo'n plens water in de wijn terecht komen, dat een soort van gezamelijke keuze alsnog mogelijk blijkt. Dat was dus daar, iets voorbij het concertgebouw en mn qua vormgeving en decoratie, maar alles bij elkaar vooral ver weg en serviesgoed sleep je niet mee in het vliegtuig.

 Ineens blijkt het echter om de hoek verkrijgbaar ...... En daar sta je dan. Zes of twaalf? Dat is de vraag.

Happen

 Tijd dat ik weer zelf achter het fornuis kruip. Uit eten is als totaal pakket erg gezellig. Helaas wijzigen de menukaarten hier net zo zelden als elders en kan ik van de Roemeense keuken inmiddels de hele kaart dromen. Qua creativiteit in de presentatie overtreffen ze elkaar ook nauwelijks, dus leuk voor het moment maar verder toch maar met de pannen op de eigen gaspitten aan de slag.

 Wat betreft de soepen en een beetje ook de desserts zal ik ze niet zo makkelijk overtreffen. Roemenië is een echt 'soepland'. Is de soep in Nederland en Frankrijk in de laatste 20 jaar haast geruisloos van de menukaart verdwenen, staat dit menu-onderdeel hier in Roemenië nog zeer prominent op de kaart. Een lunch is niet zelden slechts een (goed gevulde) soep. Gewoon, met azijn, vlees en/of groenten, meestal niet gemalen en vaak met room.

 De rest van het menu kan makkelijk met meer afwisseling en eigen inbreng. Kip, varken, rund en vis .... Mogelijkheden te over, maar een zeer beperkte variatie in het gebodene.

Flitsend

 Het is, dat ze niet op weg naar het hotel uit de auto is gesprongen, maar veel meer tijd dan nodig voor het droppen van de baggage heeft het niet gekost, voordat het 'down town' ging, linea recta naar de kleren.

 Een overgang, die mij idealiter ff een pas op de plaats laat maken. Net drie uur, ruim, achter het stuur gezeten en dan van verkeersoverzicht naar mode- en smaakperikelen. Ik kon het net bolwerken met de bar in mijn achterhoofd, waar we, hopelijk niet al teveel later, iets van koffie, wijn of bier zouden gaan genieten.

 De een rijdt en de ander is blijkbaar al die uren bezig met een aanvalsplan voor de middenstand. Kleren, kleren, kleren, schoenen, nog eens kleren, parfumerie en cosmetica, weer kleren, kleren, woninginrichting, kadoshops, schoenen en niet te vergeten kleren. Dat er ook boekenwinkels zijn en zaken, als ze zouden bestaan, waar je muziek kunt kopen is in deze onontgonnen terrein. Ik zit duidelijk niet meer achter het stuur.