Ff schrikken van mezelf. Gisteravond was al niet netjes, maar het gif was er vanochtend duidelijk nog niet uit. De grenzen van mijn aanpassingsvermogen zijn blijkbaar bereikt. En dat bij zoiets banaals als de bereik- cq beschikbaarheid van een toilet(ruimte). En is de grens bereikt, krijg je een raar terugwerkend effect en passeren en passent al die andere meer of mindere grote irritatiemomenten de revue. En dat zijn er nogal wat. Je spaart aardig wat op, zo incasserend links en rechts voor de lieve vrede.
Niet goed, maar het is op deze manier ook nooit de bedoeling geweest. Een beetje ruimte voor relativering doet wonderen. Nu zou het prettig zijn, als het niet (weer!!) alleen vanuit mijn kant moet komen. Met begrip zonder consequenties schiet ik geen ene moer op.
Morgen graven en hakken. Die stomme septictank volledig functioneel krijgen en hopen, dat vervolgens niet de Roemeense winter in staat is, om het systeem lam te leggen. Dan val ik terug in een routine, of meer een gebrek aan routine, waaruit ik me net probeer te bevrijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten