Knudde dat het internet niet werkt, als ik me er wel toe aangezet krijg om ermee aan de slag te gaan. Nog beroerder is, dat ik dan een beetje alternatiefloos ronddobber. Helaas weinig alternatieven voor het internet en 19 uur is me echt te vroeg om zonder iets onder de leden in bed te duiken. Ook al gaat de wekker morgen om vijf uur. Hup naar 13 en de beesten kroelen.
Ondertussen dendert het besef van de "laatste loodjes" door mijn hoofd. Natuurlijk, zou ik bijna zeggen, hoewel "De laatste loodjes" bijna een mantra aan het worden is.
Het idee, dat het slepende leed donderdag rond 13:00 (lokale tijd) geleden zal zijn, is moeilijk te bevatten. Een vorm van ongeloof en ook wantrouwen overheerst. Het is een soort continuüm in mijn leven en streven geworden en kan daarom ook weinig anders dan een lege plek achterlaten als de verkoop werkelijk afgehandeld zal zijn. Geen plek, waarvan ik het bestaan zal betreuren, maar wel serieuze ruimte in mijn leven. Iets dat opgevuld mag worden of gewoon weggepoetst.
Het zijn nog maar drie dagen, die me scheiden van de ondertekening. Drie dagen, waarin ik tamelijk druk ben en dus niet uitzonderlijk veel bij het aankomende toch bijna historisch te noemen feit kan stilstaan. Drie dagen, die me scheiden van het afsluiten van een weinig glorieuze periode in mijn leven. Drie dagen, die na jaren van wachten het verschil tussen bijna alles of vrijwel niets gaan markeren. Drie dagen, die me gaan bevrijden van de last op mijn schouders en het blok aan mijn been. Drie dagen is wat over is van acht jaar pogen de omstandigheden meer naar mijn hand te zetten. Drie dagen slechts. Drie dagen. Drie....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten