Een afgezwakte versie van een ouderwetse onrustige, opgejaagde nacht. Ademhaling van slag, buik druk en weinig ontspannen. Heel ff zelfs een neiging tot paniek. De vitaliteit van oude patronen. Ik realiseer me, dat ik in deze met sprongen vooruit ben gegaan. Je zou wat geweest is, bijna vergeten ondanks de heftigheid, de tijd, die het geduurd heeft, en de moeite, die het gekost heeft, zowel qua doorstaan of ondergaan als hanteerbaar maken en verminderen. Al is dat laatste misschien meer een autonoom slijtageproces geweest.
Zonder direct een verband te willen zien, sluit het 'mooi' aan bij de recentelijk weer zeer prominente aanwezigheid van de doodsgedachten in mijn doen en laten. Het besef ieder moment dood neer te kunnen vallen, maakt meer en meer plaats voor overpeinzingen mbt het verdwijnen uit het leven op zich. Het rare idee niet meer te zijn, waar je eerst was, en het nog raardere idee om in iets te verdwijnen dat 'niets' is. Een definitieve punt zetten en daar dan niks meer mee te maken hebben. Dit onderwerp gaat zeker terugkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten