Als je de hele tijd iets van mensen vraagt en mensen je daarin tegemoet komen, al is het voor geld, dan doe je er goed aan, om je neus te laten zien, als je uitgenodigd wordt. We waren al zo vriendelijk geweest om de taart op te halen, maar toch. Achttien wordt je maar eenmaal, ook als je al een dochter van drie hebt. Dus, na het enigszins dubieuze gedoe met de aannemer over een offerte, die ik niet in mijn bezit had en nooit heb gehad, naar een verjaardagsfeest van iemand, waarvan de grootmoeder dagelijks de beesten verzorgt in het ouderlijk huis van Mariana. De dorpse verwikkelingen.
Leuk en erg geslepen mens, die grootmoeder. Gewoon een vrouw van onze leeftijd. Ik heb niks met kuikens. We hebben dan ook een paar uur met haar zitten kletsen op wat het verjaardagsfeestje moest zijn van haar kleindochter. Nou ja, kletsen, ik heb me beperkt tot het proberen te snappen, wat die verzameling klanken zou kunnen betekennen. Ondertussen me verbazend over het feest.
Om negen uur kwamen wij als eersten binnen. Om twaalf uur gingen wij als laatsten naar buiten. Behalve een oom met z'n vrouw, die mn hun dochter kwamen brengen, en een drietal vriendinnen heb ik niemand gezien. Ja, de dochter van drie. Een motorisch knap gewiekste tante. En daar bestel je dan een speciale taart voor, die voldoende was geweest voor 25 personen. Soit. Moeder in Duitsland en toekomstige echtgenoot idem, waar ze het grootste deel van de avond mee aan de mobiel heeft gehangen ... Word ik oud of was het gewoon een beetje raar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten