Mijn blik glijdt nog steeds over het plein. De kroeg ligt een beetje weggestopt in een hoek. En ik zit weer in een hoekje van het café. Boven me wordt een dak vernieuwd zonder enige vorm van beveiliging. En de daken rondom het plein halen toch gauw de 60º.
Ineens is er een moment van intense rust. Je kunt niet zeggen, dat het me overvalt. Het is meer een kwestie van over me neerdalen. Een moment, dat de spanning even niet oplet. Ik sluit kort mijn ogen en voel me uitdijen als een druppel olie op het wateroppervlak. Ik zak onwillekeurig een paar centimeter in elkaar op mijn stoel. Is dat de voorbode van de last, die op het punt staat van mijn schouders te verdwijnen??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten