De dood dendert weer prominent door mijn gedachten. Wordt dat het thema van 2016?? Mag hopen van niet. Zou echter niet weten, hoe ik deze ongewenste opdringerigheid kan ontzenuwen. Misschien is het ook maar tijdelijk, een oprisping vanwege de ruimte, die de verkoop onverwachts toch heeft gegeven.
Kaarten moeten weer geschud. Perspectief opnieuw ingevuld. Geloof terugkeren. Ondanks dat alles in feite in de steigers stond, is de finale realisatie van de verkoop toch een beetje een gat gebleken. En ik hang een beetje op de rand. Al die haast krampachtig in stand gehouden slagen om de arm hebben bij hun verdwijnen een leegte achtergelaten, waar ik niet direct opvulling voor heb. Misschien sowieso wel niet en moet die overbodig geworden ruimte gewoon slijten of krimpen of weet ik wat en hoe en verdwijnt dan ook de redelijk zinloze preoccupatie met de eindigheid van het leven. Dat lijkt me een prettigere vooruitzicht voor het komende jaar dan voortslepend geworstel met het onvermijdbare.
Neemt niet weg, dat een van de angsten/drijfveren in de afgelopen jaren is geweest of ik tijd genoeg zal hebben/krijgen om nog een keer opnieuw te beginnen. Zo zag ik dat. En dat gaat nu naadloos over in de vrees of hoop mbt de hoeveelheid jaren 'die me nog gegund zullen zijn'. Klinkt zwaarder, dan ik het per saldo hanteer. Het is vooral een irritante verstoring van de mogelijkheid om onbekommerd te kunnen genieten van wat is en zou kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten