Mijn stemming heeft na een hoop heen en weer gekozen voor melancholie met een neiging naar droefenis. Hoe graag ik er van af wilde, ik word er, nu het eindelijk is gebeurd, niet blij van. Opluchting, ja, maar vreugde, nee.
Het is het ruimen van de laatste resten van een uiteen gespatte droom. Het is goed, dat het is opgeruimd, maar als ik eerlijk ben, had ik de afgelopen 8 jaar anders ingevuld willen zien.
Het is nooit leuk, als nagestreefde doelen niet bereikt worden. Maar als behalen van het gewenste resultaat makkelijk had gekund, is de nasmaak net nog iets bitterder. Yoland's dood heeft daar weinig mee te maken gehad. Dat was een dikke streep achteraf door een wazig geworden toestand, waar de wil om er iets van te maken, al eerder uit was teruggetrokken.
Ja, het verleden meldt zich ter plekke. Had ik kunnen bedenken. Na jaren deuren definitief willen sluiten zonder 'opruimen' is een illusie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten