Moeheid en tussen de bedrijven door momenten van intense ontspanning. De naweeën van het verkoopproces van LpM? Het besef, dat ik me niet steeds weer hoef af te vragen of alles werkelijk goed gaat/zal gaan? Geen getob meer idvv "indien - dan"? Geen hete adem in mijn nek van rap verdampende banksaldi. Een hoop drukte minder in mijn hoofd zonder dat ik al achterover durf te leunen.
Zorgenloos durf ik mijn bestaan niet te bestempellen, maar in de laatste 12 dagen zijn een hoop beslommeringen van mijn bordje verdwenen. Ruimte, die vooralsnog niet ingevuld is. Of dat voorzichtigheid dan wel genieten is, weet ik zo ff niet. Ik had het me überhaupt anders voorgesteld. Meer iets van "Mooi, bedankt, doeii, en verder met mijn leven". Zo werkt het dus niet. Hoe dan wel, is een vraag, waar ik vooralsnog het antwoord op schuldig moet blijven.
De verdwenen perikelen rond de steeds weer verschuivende verkoopdeadline worden nu overgenomen door de afbouwactiviteiten van het huis. Iets minder "Als - dan", maar weer het voor me uitschuiven van het moment, waarop ik mag gaan genieten. Als ik niet uitkijk, tenminste, vrees ik. Daar moet ik van af zien te komen. Die eigen plek heeft zijn onbetaalbare waarde, dat klopt, maar het is allemaal zo dichtbij en hangt nergens verder van af dan van het doen van de klussen, dat ik ze in feite als gedaan zou moeten kunnen beschouwen. Èn me dus met een gerust hart aan het genieten zou moeten kunnen overgeven. Werkt niet zo. Nee, ook dat niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten