Het duveltje van de doodsgedachten is weer irritant aanwezig. En al is het verleden tijd, dat ik ervan in paniek raakte, het is verre van aangenaam, als alles van een zwart randje wordt voorzien, als je bij ieder plan of plannetje direct bedenkt, dat je het misschien wel niet meer gaat meemaken.
Triggers te over. Lichamelijke pijntjes, kwalen of andersoortige fysieke verstoringen en dan benoem ik alleen de meest voor de handliggende. Eigenlijk is iedere gedachte, die de reikwIjdte van het heden overschrijdt, ermee geïnfecteerd. Het oud- en nieuw feest, de huwelijksreis, het afbouwen van het huis maar ook het koken met Kerst en de nacht, die iedere dag weer inleidt en uitgeleiden doet. En dan heb ik het nog niet over mijn humeur of stemmingen gehad.
Het heeft natuurlijk met het moment te maken. We laten het dan ook gewoon uitrazen. Er gaat meer mis op het ogenblik. De ellende van de afgelopen mndn en ongetwijfeld ook van de jaren ervoor, barst letterlijk aan alle kanten uit mijn lijf. Ik weet inmiddels, dat zo'n jeukende uitbarsting van in blaasjes eindigende puisten in eerste instantie uitziet als insectenbeten, maar geen werk is van buitenaf. Het zijn de naweeën van opgekropte stress, waar men eufemistisch de naam van een bloem opplakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten