Vandaag gewoon op de nieuwe plek gekookt, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Is het niet, maar hoewel je dat eigenlijk best weet, realiseer je het je pas, als je de routines ineens omgooit. Stom, maar waar, geen moment bij de consequenties stilgestaan. Nu raken die me ook slechts zijdelings, maar toch.
In de aanloop naar de Kerst zijn de koelkasten dusdanig gevuld, dat we rustig nog een week uit de kasten kunnen putten. Betekent, dat ik kook, wij in 13 ipv in 24 zijn en moeders dien ten gevolge zonder (warm) eten zit. Niet helemaal de bedoeling. En niet alleen ik realiseer me dat nu pas. Toch is dat, wat de regel zal gaan worden.
Het ouwe mens kan zonder problemen een paar keer per week aanschuiven, maar ik hoef haar niet dag in, dag uit aan mijn tafel te hebben. Klinkt beroerder dan bedoeld, maar is wel een feit. Zo had ik ook geen behoefte haar op de tweede kerstdag aan tafel te hebben met andere mensen, die we uitgenodigd hadden.
Dat ze zijdelings meefietst met/in ons leven, heeft alles te maken met afspraken tussen moeder en dochter. Afspraken, die ik geaccepteerd heb, maar daarmee niet mijn pakkie an zijn geworden. Mariana's moeder is Mariana's probleem. Ik wil daarin best af en toe meehelpen, maar het absoluut niet overnemen. Ik ben soms best goed, maar niet gek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten