Het is weer zover. Alles heeft met alles te maken. Waar het ene puin bouwt, mag de hele verdere rest mee helpen opruimen. Daarbij reageert het een het wat sneller af dan het andere. Ik kan me daar wel enige weerwil bij voorstellen. Heb het zelf nooit zo op het rotzooi ruimen van anderen. Maar het zij zo, dank geforceerde overmacht. Zo moet uiteindelijk wat op eigen gelegenheid tussen de oren is begonnen met behulp van derden uit het lijf gemasseerd worden.
"Een moment van onoplettendheid, maakt dat ge maanden schreit." Zo'n beroemde (groot-)ouderlijke oneliner, die mij altijd in geheel andere kaders om mijn oren werd geslagen. En ik maar opletten .... nou, mooi dat het geen garantie tegen 'schreien' is. Overdrachtelijk dan wederom, want ik ben nog van de generatie, dat tranen vroeg droog geslagen werden.
Dat wordt dus weer wat maanden bij Philippe op de tafel. Rekken, kraken, strekken en masseren. Er zijn vervelendere remedies, dus ik ga het d'r wel van nemen. Pijn heeft zo zijn niet onprettige kanten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten