Het volgende weekend voor de deur, weer een week voorbij. Uitslagen in balance, of zo je wilt: onbeslist. Ik ga 'm nieteens meer opmaken, die balance. Het is een beetje als Europa. Het zakt niet in elkaar en het gaat niet vooruit. Men statust de quo, poets blazoenen op en schildert prachtige vergezichten, maar kom niet dichterbij ...
Ergens hakt dat bijltje ook in mijn huidige bestaan. Dingen mooier maken dan ze zijn. Doelen ver voorbij schieten. Individuele verzinsels tot werkelijkheid verheffen. Ik doe het liever niet, mijd de mooimakerij als de pest, maar heb met mensen te maken, die door decennialange beeldvervorming nuchtere eerlijkheid niet meer vertrouwen. "Belazer of ge wordt belazerd!". Luchtkastelen bouwen, ooit voorbehouden aan praatjesmakers en boekenschijvers, is inmiddels een soort masker over de werkelijkheid geworden, dat verwacht wordt aanwezig te zijn.
Eerst door de pretentie heen voor je houvast vindt. Alsof je iemand eerst eens stevig aan z'n haren trekt voordat je een compliment over het nieuwe kapsel maakt. Ik word daar toch zo moe van. Had ik het jaren geleden al uit mijn privésfeer gebezemd, loop ik er nu met de verkoop van de plek weer tegenaan. Het ontzenuwen van de veronderstelling, dat ik de boel wel zal belazeren, maar ook de noodzaak om de werkelijkheidwaarde van de potentiële kopers in te schatten. Het is geen vrolijk makende bezigheid. Ik wist, dat ik er een hekel aan had, nu weet ik ook weer waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten