Ook met ervaring blijft het spannend. 1974, 1976, 1980, 1994, 1999 en nu 2014. De grote veranderingen in mijn leven. Ommezwaaien. Rigoreuze breuken met wat er aan voorafging. Gemakshalve neem ik alleen de wendingen, waar ik zelf voor heb gekozen, niet die me door anderen of omstandigheden werden opgedrongen. En eigenlijk tellen van de bovenstaande jaartallen alleen 76, 80 en 99. Definitief weg uit het ouderlijke nest, samenwonen en emigreren. De rest was inleiding of reprise, zoals het ook dit jaar voornamelijk reprise zal zijn, maar dan van al het voorgaande bij elkaar.
Moeders zal eindelijk de hoop definitief moeten opgeven, dat ik terugkeer en neerstrijk in de nabijheid van haar nest. Na de scheiding in Utrecht heeft ze hard gehoopt, dat ik het studie-avontuur aan de kant zou schuiven. Na de dood van Yoland had ze weer de hoop, dat ik mijn bullen zou pakken en dit keer definitief zou terugkeren. In de afgelopen jaren is dat onderwerp bij ieder treffen op de meest gevarieerde en subtiele wijzen ter tafel gebracht. Dat het nu nog verder weg gaat, zal het niet makkelijker maken.
Na Nederland als geboorteland waar ik nooit iets mee heb gehad en het nog steeds niet heb en Frankrijk als droomland, maar dan niet voor mij, is het nu tijd voor de laatste move. Terug naar het deel van Europa waar ik me door de jaren heen altijd het meest prettige heb gevoeld. Slovenië had gekund, net als Kroatië of Hongarije, maar dubbeltjes rollen soms raar en Trans-Sylvania heeft meer te bieden dan maagden, knoflook, kruizen en houten spiezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten