We zijn er nog niet. We moeten nog doorgaan. Alsmaar doorgaan. Niet zozeer tot we aan het gaatje zijn, maar tot de massa het gewenste geheel is geworden. Het heeft iets weg van stamppot maken, vandaar dat de titel me te binnen schoot. Voor stoempen moet je kennelijk lange benen hebben, maar ook met mijn korte pootjes lukt het zonder problemen. Zit ook niet op de fiets, vermeng ook geen rauwe andijvie met krokant gebakken spekkies en dampend gare aardappelen. Ik drink Champagne, fles moet tenslotte leeg, en probeer het gewenste besef tot in de uiterste hoekjes van mijn kleine tenen en de linker oorlel te stampen. Vooral die oorlel is belangrijk.
Dat gaat natuurlijk niet lukken. Daarvoor wordt wel een hele machinerie wakker gerammeld, die al veel te lang heeft staan dutten en roesten. Je zou het lawaai moeten kunnen horen. Beangstigend en uitdagend tegelijk. Je wilt het niet weten, maar bent wat blij het te horen. Er wordt gebokt, gekrast, geprutteld, geknald, geknetterd, gepiept, klagelijk gejankt, geaarzeld, angstaanjagend gezwegen, geknarst, weer een knal en alles min of meer weer van voren af aan.
Het beweegt ..... een klein wonder. Nu smeren, poetsen, schonen, vetten, tanken, de zwakke broeders vervangen en het zooitje op temperatuur laten komen. Mij wacht een spannende tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten