Zolang ik niet naar buiten kijk, klopt mijn wereld. Mijn wereld is iets van 22:30, donker en gelukkig niet te moe om onder het genot van een goed glas Armagnac de krant te lezen. Zo snel ik mijn hoofd draai en het licht buiten zie, brokkelt het mooie plaatje af. Half vijf en voorlopig nog niet donker en de kans op duister neemt vanaf nu niet bepaald toe.
Waarom ik het nu zo graag donker zou willen hebben, laat me verbazen over mezelf. Het is een soort van gevoel. Ik betrapte me op verwondering, toen ik naar buiten keek en me realiseerde, dat het pas in de tweede helft van de middag is. Ergens is er blijkbaar haast, de behoefte om door te stoten, op te schieten met de dingen, waarmee ik bezig ben of bezig zou moeten zijn. Ik loop niet (meer) achter de feiten aan, maar neig naar de kop van de fanfare!!
Rennen, springen, dansen, zingen? Zou leuk zijn, zelfs als het voornamelijk overdrachtelijk bedoeld is. Eén van die vele tekenen, die ik verstandigerwijs waarschijnlijk zou moeten relativeren. Maar waarom zou ik? Ik heb zolang proberen te zien, wat nergens was te ontdekken. Moet ik nu mijn ogen sluiten of wegkijken, nu niet alleen licht, maar ook feest opdoemt aan het einde van de tunnel?? Dacht het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten