Een koffer pakken, zonder te weten waar het precies naartoe gaat en hoelang het gaat duren, is een vreemd iets. Een week zal het al gauw zijn. Twee lijkt me reëeler. Heb ik bij drie de hoop nog niet opgeven? Vier klinkt meer naar vakantie. Langer heeft iets van een verhuizing.
Wat aan schone was door het huis slingert, vouw ik op en stop het in een van de koffers. Naast de normale kleding ook laarzen, bergschoenen, dikke truien, zwembroek, alles voor alle jaargetijden. Het is tenslotte nog net geen voorjaar. Al pakkend begint het voor mijn gevoel op een wereldreis te lijken. Niet zozeer om de wereld als wel naar een andere wereld en dan vooral uit de mijne. Onwillekeurig kijk ik om me heen en vraag me af of ik hier terug zal keren.
Ik pak het gepakte in de auto. Loop in mijn hoofd door de bagage heen. Haal nog een stel beren uit huis, draai de hoofdkraan van de waterleiding dicht, laat mijn blik over terrein, meer en huizen glijden en stap achter het stuur. Al bij vijven. Dat wordt geen Italië vandaag, maar wel weg. Onderweg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten