De kop is eraf. De kar is gekanteld. We zijn terug op de rails. De bal rolt. Nu het spel spelen en scoren. Opbouwen, afwerken. Afwachten, toeslaan. Een dagelijkse target hoort tot de mogelijkheden. Hopelijk is het binnenkort weer een vanzelfsprekendheid. Eerst putten uit ervaring en vertrouwen op herhaling. Straks voorzichtig aan de slag met strategieën, scenario's doorkauwen en waar mogelijk de tanden in knopen zetten. Zou bijna zeggen, dat ik er zin in heb. Wie zal het zeggen. Mocht het zover komen, merk ik het vanzelf.
Eerst rust. Innerlijke rust. Moeilijk uit te leggen zonder onbedoeld te gaan zweven. Maar veel zit nog dwars. Als ik iets doe, doe ik het goed, en met mij mijn hele lijf. Waarschijnlijk niks geen persoonlijke prestatie, maar als persoontje ben ik het wel, die last heeft van dat meelevende enthousiasme. Rug, borstkas, hoofd, armen, benen .... Laten we het erop houden, dat alles in volle teugen meeleeft. Jammer alleen dat, als ik eindelijk loskom, de rest er wat achteraan sukkelt.
Ik zal het drama niet overdrijven, maar zoiets als wachten, al is het dan op jezelf, als je eindelijk weer voelt, dat je vooruit kunt, is weinig stimulerend. Denken dat ik het zonder de rest van mij afkan, die vergissing heb ik echter al te vaak gemaakt. Geduld, mijn schone deugd, schiet 'ns op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten