Een prachtige dag. Een oprisping vanuit aanhoudende druilerigheid en straks ettert het zo ook weer verder. Dus??? Dus niks. Een dag als alle anderen. Te nat om buiten wat te doen. Het enige verschil is, dat met de bezigheden binnen de deuren en ramen open kunnen. Niet onbelangrijk, maar verre van cruciaal. De start blijft traag en haperend, het enthousiasme houdt niet over. Het verschil tov wat dagen geleden is, dat ik bezig ben. Iets wat ik voorlopig van plan ben om vast te houden. Al is het nauwelijks meer dan een beginnetje te noemen. Tempo ontbreekt, efficiëntie is zoek, de dingen grijpen niet in elkaar, de stimulans ontbreekt.
Als je dit leest, kun je nauwelijks anders dan er moe van worden, lijkt me zo. De enige troost, die ik kan bieden, is, dat mij dat al ten deel valt zonder lezen. Niet getreurd, want als de machinerie op temperatuur is en de rondjes soepeltjes gedraaid worden, is dit gezeur en gesteund in een mum van tijd vergeten. Bij mij tenminste wel. Dan lijkt, wat pas dagen geleden nog heerste, iets uit een ver verleden. Het idee maakt me bijna vrolijk. Zover is het nog net niet, maar van een zekere gelatenheid is zeker wel sprake. Geen apathie, meer van "Ach, het komt wel." De geruststellende overtuiging dat ervaring iets is, dat zijn kracht haalt uit herkenning en herhaling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten